Τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα

Κάλλιο χορευταράς νά 'μουνα πέρι,
κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια,
θα 'σερνα συρτό χορό, χέρι με χέρι,
μ’ όλα μας του γιαλού τα καραβάκια

Κι έν’ αψηλό τραγούδι για σιρόκους
θ’ άρχιζα, γι’ αφροπούλια και για ένα
γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα φλόκους
που θα’ ρχονταν να μ’ έπαιρνε και μένα

Με δίχως τους αναστεναγμούς της Πολυδούρη
μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι,
κι οι πένες μου πενιές σ’ ένα σαντούρι,
άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου, καράβι!

Γιαλό γιαλό να φεύγουμε και άντε!
Να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια,
κι εκεί λες κομφετί μες στο λεβάντε
όλα μου τα γραφτά χίλια κομμάτια!

Κι σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία
βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα
με όλα μου – ανοιγμένα – τα βιβλία
καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα…

Νά 'ναι σα νά 'μουν έτοιμος. Και νά 'ναι
σα νά 'χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μες στους καπνούς του - όρνιο - ένα καράβι

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Κι όλο-όλο
το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!...
Και να μην έρχεται μια βάρκα ως το μώλο,
να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι...

Οι βαρκαρέοι!... Το εισιτήριο!... Να τρέμει
- ζαγάρι εντός μου - η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο - μες στις αχλές του - το βαπόρι...

Ω διάολε!... Όλα νά 'χουν χαθεί και νά 'χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους...

Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
- κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω...

Πολύ αργόν το βράδυ εσβούσε
και τίποτά ’ταν το φεγγάρι
κι ό,τι ’ταν λύπη δε λυπούσε
και τίποτα δεν είχε χάρη.

Μόν’ ήταν βράδυ, τίποτ’ άλλο,
με δίχως τίποτα στη έγνοια·
κι αυτό το τίποτά ’ν’ μεγάλο
στα τίποτα τα τιποτένια.

Κι έλεα μέσα μου: τί τάχα
τί τάχα νάταν που μ’ έλύπει,
αφού γώ τίποτα για νάχα
δεν ένιωθα (χαρά, είτε λύπη).

Παρά έτσι, τίποτα σκεφτόντας
κι άλλο ήρθε τίποτα απ’ αγάλι:
πώς τίποτα δεν μούπες – όντας
στρέψαντας –μ’ είδες– το κεφάλι

Ωραία φίλε, ήταν ωραία
όπως τα λέγαμε και όπως
μες στο κρασί και την παρέα
γύριζεν ο καιρός κι ο τόπος.

Κι ακόμα ωραία ήταν ως στάζαν
χρυσά τα λόγια της κοντά της,
τα μάτια της ως μας κοιτάζαν
ως μας μεθούσε η ομορφιά της.

Ωραία ναι...Μα εγώ φαρμάκι
έπινα, πέφτοντας εντός μου,
αυτή που σαν χελιδονάκι
ξεφτούριζε απ' το φως του κόσμου.