Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Άνοιξε τα φτερούγια σου,
άχολο περιστέρι,
και θα να πας γι’ αγάπη μου
σε μακρινό σεφέρι.

Είναι μακρύς ο δρόμος σου,
θα φύγεις μοναχό σου·
άπλωσε το φτερό σου
και σύρε στο καλό.

Και σα διαβείς τα σύγνεφα
και σαν τα διαπεράσεις,
και μέσα εκεί που κάθονται
τ’ αστροπελέκια φθάσεις,

θυμήσου, περιστέρι μου,
μη σου καεί το ράμμα
οπού βαστάει το γράμμα
και πέσει και χαθεί.

Εγέρασα, μωρέ παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τώρ ' αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εστέρεψ' η καρδιά μου.
Βρύση το αίμα το 'χυσα, σταλαματιά δε μένει.

Ποιος ξέρει απ' το μνήμα μου τι δένδρο θα φυτρώσει!
Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τ' άρματα να κρεμάνε.
να πλέουν τις λαβωματιές, το Δήμο να σχωράνε.

Τρέχα, παιδί μου, γλήγορα, τρέχα ψηλά στη ράχη
και ρίξε το τουφέκι μου. Στον ύπνο μου επάνω.

Άκουσ' ο Δήμος τη βοή μες στο βαθύ τον ύπνο,
τ' αχνό του χείλι εγέλασε, εσταύρωσε τα χέρια...
Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει.

Μη με σπαράζεις, άσπλαχνη,
με τα παράπονά σου,
μη με ποτίζεις αλοή.
Μην κλαις, μη μου πικραίνεσαι…
Γιατί κάθε ματιά σου
πάντα το δάκρυ να τη σβει;

Πες μου τί θέλεις, άπιστη;
Γιατί χολή, φαρμάκι
θα ’ν’ η αγάπη σου για με;
Γιατί κι εγώ, ψυχούλα μου,
να μη χαρώ λιγάκι
μιαν ώρα ξάστερη μ’ εσέ;

Κι εσύ πικρά με κοίταζες
αχνή σαν πεθαμένη
και σαν το μάρμαρο βουβή.
«Αγάπη, ωσάν να μὄλεγες,
αγάπη, ποτισμένη
με τέτοιο δάκρυ, πάντα ζει».