Τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα του Αργύρη Εφταλιώτη

Πέρνα, σαΐτα μου γοργή, με το ψιλό μετάξι,
να `ρθει ο καλός μου τη Λαμπρή να βρει χρυσά ν’ αλλάξει,
τάκου τάκου ο αργαλειός μου,
τάκου κι έρχεται ο καλός μου.

Μαντήλι από το δάκρυσμα δεν του μεινε στα ξένα.
αρχοντοπούλες τον ζητούν κι αυτός πονεί για μένα.
Τάκου τάκου στην αυλή μου,
ώσπου να΄'ρθει το πουλί μου.

εγώ το φάδι θα γενώ κι εκείνος το στημόνι,
που να μπλεχτεί μες στο πανί και πια να μη γλιτώνει.
Τάκου και σε λίγο φτάνει
για φιλί και για στεφάνι.

Πέτα, σαΐτα μου γοργή, χτύπα, χρυσό μου χτένι,
η ατέλειωτη Σαρακοστή μερόνυχτο να γένει.
Τάκου τάκου ο αργαλειός μου,
τάκου κι έρχεται ο καλός μου.

Πάρε μαχαίρι κόψε με
και ρίξε τα κομμάτια μου
μάτια μου
και ρίξ'τα μέσα στον γιαλό
Απ’ την στιγμή που μ’άφησες
τον κόσμο αυτόν σιχάθηκα,
χάθηκα
και δεν ελπίζω πια καλό

Αν βάζεις τώρα τ’ άσπρα σου
και τα μαλαματένια σου
έννοια σου
θα 'ρθει ο καιρός που θα θρηνείς,
που θα σταθείς στο μνήμα μου
να πεις ένα παράπονο
κι άπονο
κα με βρεις όσο κι αν πονείς

Πάρε φωτιά και κάψε με
κι αντάμα με την στάχτη μου
τ’ άχτι μου
μες στα πελάγη να σκορπάς
Να μη σε βρει το κρίμα μου
μαριόλα Ηπειρώτισσα
ρώτησα
και μου `παν άλλον αγαπάς.

Παπαδιά, παπαδιά
με την κεντητή ποδιά
σέρνε μαριορίτσα μου
το χορό μηλίτσα μου.

Ο παπάς, ο παπάς
το 'μαθε πως αγαπάς,
πάρε το μαντήλι μου
φίλα με στα χείλη μου.

Στην αυλή, στην αυλή
θέλει ο νιος σου ένα φιλί
ρίξε το νεράκι σου
όξω απ’ τ’ αυλάκι σου.

Το παιδί, το παιδί
αγαπάς που τραγουδεί,
αχ, παπαδοπούλα μου
κρύψου νερατζούλα μου.

Ο παππάς, ο παππάς
το μαθαίνει πως τα πας,
σ’ έπιασε στο φίλημα
και στο κρυφομίλημα.

Τα γροικά, τα γροικά
και στα ράσα σου ξεσπά,
κι απ’ τις αγριλίτσες του
κόβει τις βεργίτσες του.

Στο παιδί, στο παιδί
κομματιάζει ένα ραβδί,
αχ, παπαδοπούλα μου
βόηθα νερατζούλα μου.

Σα διω,
Τα μάτια σου τα δυο
Χρυσή Λημνιά μου,

Θαρρώ
Πως άγγελο θωρώ
Στην ερημιά μου.

Σα βγεις
Με ρόδα της αυγής
Στα χείλη απάνω,

Ποθώ
Στο πλάγι σου ναρθώ
Και ν’ αποθάνω.

Σα θες
Να σου το πω μαθές
Πως σ’ αγαπάω,

Σωπώ,
Γιατί καρδιοχτυπώ
Και σπαρταράω.

Σα ’ρθω
Κοντά σου και βρεθώ
Πουλί πιασμένο,

Και λες
Πως σούρχεται να κλαις,
Γιατί σωπαίνω,

Στ’ αυτί,
Σου λέω κατιτί
Απ’ την καρδιά μου,

Καμιά
Πως δεν είδα Λημνιά
Σαν τη Λημνιά μου.