Στις 8 Σεπτεμβρίου 1984 φεύγει από τη ζωή η ποιήτρια Ρίτα Μπούμη-Παπά. Στο αυτοβιογραφικό της ποίημα "Στοιχεία για μια ταυτότητα", μας μιλά για την πολύχρωμη ζωή της και το καταφύγιο της ποίησης.
Στοιχεία για μια ταυτότητα -ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ- ΠΑΠΑ
Δεν εγεννήθηκα σε πέτρινο κρεβάτι
γι'αυτό κι από παιδί ήμουν εχθρός των όπλων
και συμμαχίες σύναψα με ωδικά πουλιά.
Πόσο ήμουν ευαίσθητη
το γνώρισαν πο συριανοί ψαράδες
σαν έριχνα στα δίχτυα τους
από αβάσταγη λαχτάρα
το ασημένιο ψάρι της καρδιάς μου.
Δεν πρόδωσα το πελαγίσιο αίμα μου
μ'ένα αγρό
την πρώτη μου τη δίψα
με μια τυχαία κρήνη,
μελέτησα τη θάλασσα που δεν μιλά
μα σκέπτεται κι οργίζεται καθώς εμένα
δανείστηκα στον κίνδυνο τη δύναμή της.
Αν κρύφτηκα νωρίς μέσ' στα φυλλώματα των στίχων
το 'κανα για να κλαίω αθέατη
για τη δυσαρμονία της εγκόσμιας τάξης
τη δυστυχία των καλών και των αθώων.
Εσπούδασα κυττάζοντας με προσοχή τις εποχές
τις λεωφόρους τ' ουρανού τη νύχτα
υπολογίζοντας τις αποστάσεις με σωστά μέτρα,
ας έλεγε η μητέρα μου ότι
του Ιακώβ η σκάλα δεν στήνεται με λογαρίθμους.
Ερμήνευσα τον ψίθυρο του δάσους
στην ενδοχώρα του εισχωρώντας
λεπτές πρασινωπές σκιές εσήκωσα στους ώμους μου
κουβέντιασα με πέτρες
και σε ανώνυμα σκόρπια οστά
του χρόνου εψηλάφισα τις διαστάσεις.
Πολλές ώρες επέρασα κυττώντας τα μερμήγκια:
το μαύρο όλο φρόνηση κεφάλι τους
τ'αδύναμα τα πόδια τους, η προκοπή τους
μου δίδαξαν πολλά.
Ό,τι επρόσεξα ως τώρα, το ανακάλυψα
κι απ'το χαμό ζήτησα να το σώσω
γιατί και το μηδαμινό
στην τέχνη μου υλικό προσφέρει, όταν
το ποίημα έρχεται ορμητικό σαν το γεράκι
και φεύγει αφού βοσκήσει μες στα σπλάχνα μου,
τότε που γίνομαι γλυκειά επίμονη σταγόνα
και μεταβάλλω βράχους σε αγάλματα.
Η οδύνη με πολέμησε δίχως να με νικήσει
ήπια όλους τους λυγμούς μου
και σύγκορμη εκάηκα μες στη φωτιά
που η μοίρα μου εμπιστεύθηκα
μόνη
με αδρόσιστα τα εγκαύματά μου,
Μια λεπτομέρεια ακόμα
για τα δακτυλικά μου αποτυπώματα:
τα χέρια μου είναι ελαφρά
γιατί δεν κράτησαν ποτέ χρυσάφι.
Πηγές: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία,Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
& https://el.wikipedia.org
