Σαν σήμερα, στις 7 Σεπτεμβρίου 1942, ο κόκκινος στρατός ανάγκασε τους Γερμανούς να οπισθοχωρήσουν βορειοδυτικά του Στάλινγκραντ. Ένα ποίημα- ύμνο για την τιμημένη πόλη έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης. Ας το απολαύσουμε!
Στάλινγκραντ - ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Θέλω τη στέπα για χαρτί,το Βόλγα για μελάνι.
Και τη χοχλοκιαστή καρδιά του Ράζιν,του Στεπάν...
και μια φωνήν αβράχνιαστη στα πέρατα να φτάνει:
Για να σε υμνήσω, Στάλινγκραντ,πόλη θρησκεία,παν.
Πόλη του χάλυβα,των σλιέπ,της πάχνης,της βουής,
στου Βόλγα πλάι,του θολού, χτισμένη σ'ένα τέλμα,
που η δόξα το σημάδεψε με τ'άσβηστό της πέλμα:
"εδώ μια μέρα θα χτιστεί το κάστρο της ζωής".
Νύχτα. Και δεν επρόβαλε μια χαραμάδα αυγή.
Κι όλο σιμώναν προς τα εκεί του ολέθρου οι λεγεώνες
που λες και τους εθρέψανε οι βουλιμιαίοι αιώνες-
μ'αιμοδιψία κι οργή.
Κι επέφταν ΄σα μηνύματα του ασβολερού βοριά...
Και ξεχυθήκαν οι ορδές σ'αλλόφρενο λεφούσι.
Σα λύκοι που αλαφιάσανε απ'το βουνίσιο πούσι,
και λιμασμένοι εχύμησαν στου κάμπου τα χωριά.
Κι επέσαν. Μπλάβισε η ζωή. Του κόσμου οι πύλες κλειούν.
Κι οι τσιμινιέρες σφύριξαν σα σάλπιγγες της κρίσης.
" Έφτασε η ώρα σου, άνθρωπε, μονάχος ν'αντικρίσεις
τα τάρταρα που ανέβηκαν για να σε καταπιούν!"
Κι εκεί χτυπήθηκαν σκληρά η αγάπη με την έχτρα,
κι ανταριασμένη γέμισ' ιαχή.
στην πολιτεία που οι άνθρωποι εγίναν από πέτρα-
κι η πέτρα από ψυχή!
Θάλασσα η στέπα αιμάτινη, και τα κορμιά βουνό.
Θερίζει ως κι ο χειμώνας τους, ως κι ο Σιμπίρ θερίζει.
Το κάθε ρούσικο κορμί κι από ' να μετερίζι.
Ώσπου το νικητήριο ξημέρωσε πρωινό.
Κι η Δόξα εστάθη γέφυρα πάνω από το ποτάμι...
Κι ως- κάτω η λάβα απ'τα κορμιά- κύλαγε αργά καυτή,
το νέο φεγγάρι αδράχνοντας στο χέρι για δρεπάνι,
το κάρφωσε για σύμβολο πάνω απ' την πόλη αυτή.
Τέτοια ιστορία για θνητούς δε θα ξαναγραφτεί...
Βόλγα μου με το αθάνατο νερό σου ξαναλούσ'τους.
Ανθρώπους που απαρνήθηκαν τους ίδιους τους θεούς τους-
γιατί θεοί είν'αυτοί!
Πηγές: Τα ποιητικά του-Μενέλαος Λουντέμης,Ελληνικά Γράμματα
& https://www.newsbeast.gr
