Πέντε ποιήματα μελοποιημένα από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα `χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

Απ’ τ’ άφωνα τα βάθη της απύθμενης αβύσσου
νιώθω μάνα, ν’ ανεβαίνει, την αγάπη τη βουβή σου
και στ’ ανήσυχο, φτωχό μου, ταλαιπωρημένο εγώ μου,
κάθε μέρα, να την έχω στυλοβάτη κι οδηγό μου.

Ξέρω, Θέ μου, πώς το ξέρω, πώς δε χάθηκες, για μένα,
κι είναι πάντα σου τα μάτια στην καρδιά μου στυλωμένα,
και στο καθετί που θέλω, και στο καθετί που κάνω,
κάθε σκέψη σου, με πάθος, είναι γύρω κι αποπάνω.

Ξέρω, Θέ μου, πώς το ξέρω, και την πιο μικρή μου πράξη,
πώς απ’ τ’ άγρυπνό σου μάτι, τίποτα δεν έχει φράξει,
κι έτσι μόνος που παλεύω, μες στου κόσμου τα συμβάντα,
με λατρεύεις, όπως πάντα, και με νιώθεις, όπως πάντα.

Ξέρω, ακόμα, πώς το ξέρω, πώς αν ζούμε, τώρα, μόνοι,
μες στην ίδια τη λαχτάρα, κάποιο τι μας ανταμώνει,
και πως αν η Μοίρα θέλει κι είμαστ’ έτσι χωρισμένοι,
καταλύτρα του θανάτου, η στοργή Σου με προσμένει.

Τη μουσική προστάζω να με φέρει
κοντά σου και βαθιά να με ποντίσει.
Τα μάτια σου καθρέφτης και μεθύσι
του ματιασμένου κόσμου, κι ένα αστέρι,

λάμπουν ακόμα εδώ που θάχει αφήσει
κάποιο στολίδι τ’ όμορφό σου χέρι,
κάποιο χρυσάφι περιττό, σε μέρη
πιο τρυφερά να βγει να μ’ οδηγήσει.

Ω Νύχτα Δυσδαιμόνα, δρεπάνι
της στοργικής Σελήνης, μη με δρέψεις.
Σκοτάδι μου καλό, μην αποτρέψεις
τον έρωτά της, έναστρη πλεκτάνη.

Απόψε πούμαι μόνος με τις σκέψεις
του πόθου της, στο σώμα μου τ’ αλάνι,
της νύχτας χρυσοκέντητο καφτάνι
ιστόρησε τις μυθικές μας σκέψεις.

Εμπρός ν’ ανοίξουμε πανιά
για τα νησιά του Νότου
εμπρός το ρου ν’ ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα
καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας
των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα.

Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια
αντί να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο
φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους θαλασσοπόρους
που μια πατρίδα αφήνοντας έβρισκαν έναν κόσμο.

Ας σβήσει η νέα μας ορμή σαν βήματα στον άμμο
απ’ το κύμα, την παλιά ασάλευτη ζωή μας.
Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο ψηλό κατάρτι
δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας.

Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αύτη κι ή πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κι εμπόρων, κι Εταιρείες.

Ά ή κάμαρη αυτή, τι γνώριμη πού είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κι εμπρός του ένα τουρκικό χαλί
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά• όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε
κι ή τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεβάτι
πού αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.

Πλάι στό παράθυρο ήταν το κρεβάτι•

ό ήλιος του απογεύματος το 'φθανε ως τα μισά.
...Απόγευμα ή ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο... Αλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.