Δύο μελοποιημένα ποιήματα του Ηλία Λάγιου

Απ’ την Ερμού σ’ άλλο βαγόνι
ψάχνω το μπαρ και δεν το βρίσκω
λαθρεπιβάτης, μ’ ένα ρίσκο
που σ’ άλλη σάρκα με σταυρώνει.

Το τραίνο φεύγει στην οθόνη
σαν τη διαφήμιση της Μίσκο·
των φίλων κόλλυβα στο δίσκο,
στις ράγες το ’στρωσε το χιόνι.

Συρμού, Ερμού μοιάζει με ρίμα
που ’γραψα μπαίνοντας πιο νέος·
και πόσα εισπράττει μηνιαίως

ο ελεγκτής που αργά, με βήμα,
ζυγώνει να με βρει, το θύμα
που οφείλει να πληρώσει έως...

-Έλα, καλή μου, στο ποταμάκι,
το δροσερό παγανό ποταμάκι,
έλα, καλή μου, δροσάτο αεράκι,
στο σιταρένιο το ποταμάκι,
να φιληθούμε.

-Έλα, καλέ μου, σ’ αυτό το τέλμα
γεμάτο νούφαρα και ψόφια ψάρια,
έλα, καλέ μου, να σε φιλήσω,
έλα να γείρεις το κεφαλάκι,
να σε σκοτώσω.

Όπου κι αν σπάσεις
όσον κι αν σπάσεις
θα'ρθω καλέ μου
για να σε μάσω

Τώρα η Μαρία σηκώνει αργά το χιονισμένο χέρι^.
τώρα η Μαρία εγγίζει τον μολυβένιο κρόταφό του^.
τώρα η Μαρία γλυκά τον χαϊδεύει^.
τώρα η Μαρία τού τραγουδεί^.
τώρα η Μαρία τον ακούει^.
τώρα η Μαρία πικρότατα κλαίει^.
τώρα η Μαρία αποδημεί^.

Όπου κι αν σπάσεις
όσον κι αν σπάσεις
θα'ρθω καλέ μου
για να σε μάσω