Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας• λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Στην πέτρα της υπομονής
Κάθισες προς το βράδυ
Με του ματιού σου το μαυράδι
Δείχνοντας πως πονείς

Κι είχες στα χείλια τη γραμμή
Που είναι γυμνή και τρέμει
Σαν την ψυχή γίνεται ανέμη
Και δέουνται οι λυγμοί

Κι είχες στο νου σου το σκοπό
Που ξεκινά το δάκρυ
Κι ήσουν κορμί που από την άκρη
Γυρίζει στον καρπό

Μα της καρδιάς σου ο Σπαραγμός
Δε βόγκηξε κι εγίνει
Το νόημα που στον κόσμο δίνει
Έναστρος ουρανός

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
Το ξάφνιασμά σου μου απομένει
Ωραία γυναίκα αγαπημένη,
Το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
Και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
Και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...

Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα

ΚΑ'

Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο,
κοιτάξαμε τα σπασμέ- σπασμένα αγάλματα,
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δε χάνεται η ζωή τόσο εύκολα,
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη.

Πως, όταν, εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε,
μέσα στην πέτρα, αδερφωμένοι,
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλιοί νεκροί ξέφυγαν απ’ τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μία παράξενη ησυχία.

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
όμως η μοίρα μας πάντα νικά.

Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες λιογέρματα γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές.

Ριγμένα ανάκατα μαζι μ’ εμάς
(πες μου πού πάμε, πες μου πού πας)
πάνω απ’ το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ανάγρου ή ζεβρα.

Γυμνά κι ανάερα, στεγνά στη κάψα
(πότε μας γενησαν, πότε μας θάψαν)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει, δες.

Και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.