Στις 30 Οκτωβρίου 1988, αποδήμησε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Θα γνωρίσουμε ένα ποίημα που έγραψε για μια συνθήκη ζωής , που την έζησαν πολύ άγρια οι παλιότερες γενιές. Την εξορία! Κρύο, ομίχλη,συρματοπλέγματα, διαρκές σκοτάδι, μοναξιά, ούτε μια φωνή, ούτε ένα χαμόγελο. Φαίνεται όμως πως η κάθε εποχή έχει τη δική της εξορία,σαν αυτό που ζούμε με τον έναν ή άλλο τρόπο τους τελευταίους εφτά μήνες. Φόβος, αναγκαστική απομόνωση, κοινωνική εξαθλίωση. Κάπου μέσα μας φωλιάζει η ελπίδα πως όλος αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει γρήγορα...
Εξορία- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Ήταν σα νάχε σβήσει κι η τελευταία λάμπα
πάνω στη γη. Ο άνεμος έπαιρνε τις σκηνές μας,
τις στήναμε,και τις ξανάπαιρνε. Η ομίχλη
περπατούσε κουτσαίνοντας πάνω στις πέτρες.
Μαύρα μεγάλα συρματοπλέγματα αμπαρώνανε τον ουρανό.
Βράδιαζε σ'όλο το στρατόπεδο. Θέλαμε να κυττάξουμε
μα όλο και βράδιαζε. Όλο και πιο πολύ μάκραινε
ο κόσμος. Θέλαμε ν'ακούσουμε,μα όλο
και φύσαγε. Όλο μας πλησίαζε του σκοπού το βήμα.
Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει
πως υπάρχουμε.Κείνη η φωνή πού νάναι,
για να μη χαθούμε μες στη νύχτα...Θέλαμε
να θυμηθούμε,μα είχαμε πολλούς νεκρούς να θάψουμε.
Ύστερα τέλειωνε η αγγαρεία και χτυπούσε σιωπητήριο.
Πηγές: Ανθολογία Περάνθη
& https://el.wikipedia.org
Σκέψεις-έρευνα:Αγγελική Καραπάνου
