Θα γνωρίσουμε ένα πολύ όμορφο αφήγημα του Γαβριήλ Παναγιωσούλη. Η ιστορία ενός γραμμόφωνου,που το τραγούδι του έμελλε να συνδεθεί με τον έρωτα και τον θάνατο!
Το γραμμόφωνο- ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΑΝΑΓΙΩΣΟΥΛΗΣ
Μια ιστορία ερωτευμένων, όμως δεν ήταν για αυτούς η του Αγίου Βαλεντίνου.
Ιστορίες του χωριού
(Η ιστορία του Μπάρμπα Μήτσου)
Εποχή πολέμου, πείνα και δυστυχία παντού. Ήταν αυτά τα πέτρινα χρόνια που μεγάλωσα, στα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλονιάς, επικρατούσε μια πρωτόγονη κατάσταση χωρίς καμία ευκολία ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Πιτσιρικάς 9-10 χρονών έτρεχα μέσα κι έξω στο σπίτι της νόνας μου.
Πάνω στο σεντούκι σε αυτό που φυλάγανε τα κιλίμια του χειμώνα, εκεί στην γωνιά υπήρχε ένα γραμμόφωνο .Το είχαν πάντα σκεπασμένο με μια κουρελού. Περνούσα δίπλα του, δεν τολμούσα να το αγγίξω ,ήταν κάτι σαν τον απαγορευμένο καρπό. Έβλεπα την κουρελού και ονειρευόμουν τραγούδια, μουσική ,ζευγάρια να στροβιλίζονται σαν αυτά που διάβαζα στα μυθιστορήματα, αυτά που έρχονταν σε συνέχειες στον Θησαυρό και στο Ρομάντζο, μα και ακόμα σε ένα πιο παλιό περιοδικό ο Θεατής. Η περιέργειά μου φούντωνε .Πώς είναι δυνατόν να βγαίνει φωνή, να τραγουδούν, να παίζουν βιολιά και φλογέρες μέσα από το μαγικό αυτό κουτί αφού δεν υπήρχαν οργανοπαίχτες γύρω μας;
Η σκηνή στο πατρογονικό σπίτι του πατέρα μου, αυτό που ήταν δίπλα απ 'το δικό μας. Εκεί έμενε η νόνα μου μαζί με τον θείο μου, ο οποίος αγαπούσε μια κοπέλα.
Ήταν και οι δυο τους πολύ ερωτευμένοι, όλο το χωριό το ήξερε, όμως υπήρχε ο φόβος, ότι η αγάπη, ο έρωτας θα φέρουν τον θάνατο, μια που ο θείος μου είχε γυρίσει απ' τον στρατό φθισικός.
Η φυματίωση ή φθίση ή χτικιό τότε ήταν μια αρρώστια όπου δεν υπήρχε γιατρειά. Αυτό το ήξερε η νόνα μου και όσο ζούσε τους κρατούσε σε απόσταση.
Μια μέρα ξαφνικά η νόνα έπαθε εγκεφαλικό, τρέξανε έφεραν βδέλλες τις έβαλαν στις αρτηρίες του λαιμού για αφαίμαξη, χαμένος κόπος. Την άλλη μέρα πέθανε.
Το πένθος γέμισε την οικογένεια. Μετά από λιγάκι το μονοπάτι της αγάπης ήταν ελεύθερο. Ο θείος έσμιξε με την κοπέλα του. Η αγάπη ,ο έρωτας νίκησε τον φόβο. Έφεραν τον παπά στο σπίτι κι ευλόγησε τα μυστήριο του γάμου, παντρεύτηκαν. Μέσα στο ημίφως του λύχνου, και την δυστυχία της κατοχής ξεσκόνισαν το γραμμόφωνο το έβαλαν πάνω στο τραπέζι της εισόδου.
Εκεί κόλλησα δίπλα του και το θαύμαζα, απ' εξωτερικά είχε ένα χρώμα μαύρο, από μέσα πράσινο και κάπου στην γωνία είχε την φωτογραφία ενός σκύλου να ακούει με προσοχή και τις λέξεις: Η φωνή του κυρίου του. (RCA Victor His master voice) Έβανα δίσκους των 78 στροφών, κάθε λίγο αλλάζαμε βελόνα. Δίπλα μου καθόταν και ο εξάδελφός μου ο Αποστόλης . Αρχίσαμε και κουρδίζαμε το γραμμόφωνο και οι δυο, τελικά σπάσαμε το κουρδιστήρι. Μια βουβαμάρα κυρίεψε όλους τους καλεσμένους. Κακός οιωνός είπε η Ισμήνη η γειτόνισσα. Μια παγωμένη ανατριχίλα πέρασε από πάνω μας λες και λαλούσε κουκουβάγια.
Ησυχία επικράτησε. Με το σκοτάδι οι λιγοστοί γείτονες άρχισαν να φεύγουν ,αφού τους ευχήθηκαν να ζήσουν. Έπρεπε να βιαστούν ,απαγορευόταν η κυκλοφορία την νύχτα, έπρεπε να αποφεύγουν και τις στρατιωτικές περιπολίες του στρατού κατοχής.
Οι ερωτευμένοι έζησαν λίγο καιρό χαρούμενοι, τόσο λίγο ,ώστε δεν πρόλαβα να γνωρίσω καλά, καλά την νύφη.Η αγάπη νίκησε τον φόβο.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλονιάς το 1933. Η ζωή του όλη μια περιπέτεια, που ξεκίνησε απ’ το νησί του το 1950 μπαρκάρισε ναυτικός, μεγάλωσε στην αγκαλιά της θάλασσας, έζησε στην Γουατεμάλα 10 χρόνια όπου απέκτησε οικογένεια, μετανάστευσε και ζει με την οικογένειά του στην Νέα Υόρκη. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Δυο από αυτά βραβεύθηκαν στην Αθήνα. Το ΑΧ ΝΑ ΞΕΡΑ το οποίο απέσπασε το Α΄ λογοτεχνικό βραβείο μυθιστορήματος από το κοινωφελές ίδρυμα Πνευματική Εστία Π. ΤΡΑΝΟΥΛΗ 2003. Το δεύτερο βιβλίο του Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΙΧΛΗ απέσπασε ΕΠΑΙΝΟ στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Νίκος Καββαδίας», Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας Πειραιάς 2004. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων… Στον ελεύθερό του καιρό γράφει Πρόζα και ολίγο τι ποίηση… όλα του τα ποιήματα είναι από την ναυτική ζωή.
