Ένας μουσικός του δρόμου κι η συνομιλία μαζί του έκαναν το συναίσθημα της λογοτέχνιδας Ζωής Γκαϊδατζή να μιλήσει. Όλα αυτά έγιναν κάπου στην Ερμού...
Στην Ερμού...
Σήμερα. Μετά το Σύνταγμα στην Ερμού. Νεαρός μικροκαμωμένος με αλογοουρά, σύγχρονος Χριστός με ανήσυχο βλέμμα. Με μια κιθάρα και τη φωνή του ...τραγουδάει Άσιμο, Ιωαννίδη...Κοντοστέκομαι, σιγοτραγουδάω μαζί του, του ρίχνω ένα νόμισμα, τον ρωτάω αν βγαίνει τίποτα...Μου λέει για την υπαίθρια δουλειά του...ο πιο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πως εγώ κουράζομαι, περνάει αδιάφορος...Σήμερα πήγε χάλια...ευτυχώς τον βοηθάνε και οι γονείς του...Βάζει την κιθάρα στον ώμο και φεύγει. Φεύγω κι εγώ...κουβαλάω όλες τις ανύπαρκτες ενοχές των περαστικών του shopping therapy ...Όταν ξαναβρεθείτε στην Ερμού μην κοιτάτε μόνο τις βιτρίνες...αφήστε τα αυτιά σας να οδηγήσουν τα μάτια σας...Κοντοσταθείτε για λίγο μπροστά στον σύγχρονο Χριστό και ακούστε την ψυχή του. Ρίξτε του ένα νόμισμα επειδή το αξίζει πολύ περισσότερο από μια παλιοτυρόπιττα του δρόμου...Μετά το Σύνταγμα...Στην Ερμού...
