Σήμερα στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ συνομιλώ με τον εξαιρετικό συνθέτη και ζωγράφο Γιώργο Κωνσταντινίδη . Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα πανέμορφο άλμπουμ έντεκα τραγουδιών με τον τίτλο "Αόριστος" σε μουσική δική του και στίχους του Απόστολου Στάικου. Όλες οι ευχές μου να βγουν τα όνειρά τους αληθινά!
-Γιώργο μου, πότε άρχισες ν’ ασχολείσαι με την προέκταση των χεριών σου, το αγαπημένο σου πιάνο;
Στα δεκαοκτώ μου όπου πρωτοπήγα στο Εθνικό Ωδείο για να μάθω να παίζω το HEY JUDE των BEATLES,όπου και άκουσα για πρώτη φορά με τεράστια έκπληξη και θαυμασμό CHOPIN,BEETHOVEN,BACH κ.λ.π., οπότε και άρχισα να σπουδάζω.
-Έχεις ασχοληθεί και μ’ άλλα μουσικά όργανα;
Έμαθα κιθάρα πρακτικά από έναν εξάδελφό μου στα δεκαεπτά μου και μετά από βιβλία. Έπαιζα ακομπανιαμέντα και τραγουδούσα με πάθος BEATLES.
-Και πότε ξεκίνησες να δημιουργείς τις πρώτες σου μελωδίες;
Άρχισα να γράφω τραγούδια με αγγλικό στίχο με το που έπιασα την κιθάρα στα χέρια μου.
-Ποιες είναι οι αρετές ενός καλού στίχου, τι σε συγκινεί προσωπικά για ν’ ασχοληθείς μαζί του;
Η αλήθεια του, το βίωμα του στιχουργού που διαχέει τα αισθήματά του σε μένα, ύστερα η πυκνότητα της γραφής, και η όσο το δυνατόν πρωτότυπη μα και βαθιά αποτύπωση σε μια φόρμα που θα έχει και μέτρο και ομοιοκαταληξία. Ο καλός στίχος είναι τεράστιο επίτευγμα αν μπορέσει να έχει δομηθεί με τις παραπάνω αρετές.
-Συνήθως παρεμβαίνεις στη δουλειά του στιχουργού, χτίζεις στιχουργικά πάνω στην ιδέα του ή ντύνεις μελωδικά ένα στιχούργημα μένοντας αυστηρά στα χωράφια της σύνθεσης;
Και τα δυο μου έχουν προκύψει. Υπάρχουν στίχοι που ευοδώνουν εύκολα τη μελοποίηση και άλλοι που ενώ έχουν εξαιρετικές ιδέες δεν μπορούν να κυλήσουν με κάποια μελωδία που μου έρχεται οπότε και παρεμβαίνω αλλάζοντας ό,τι πρέπει. Για να γίνει ένας στίχος τραγούδι πρέπει να υπακούσει σε μια ροή που έρχεται στον μελοποιό και βοηθώ σε αυτό το σημείο.
-Ποιες στιγμές θεωρείς πιο συγκλονιστικές ,τις στιγμές που συνθέτεις ή αυτές που παρουσιάζεις κάτι δικό σου ζωντανά;
Τη στιγμή που δένει μια μουσική με τον στίχο θεωρώ μαγική ,σαν να γίνεται ένας γάμος όπου εγώ είμαι ο εσωτερικός χώρος όπου συμβαίνει. Γενικά δεν νιώθω ότι γράφω μουσική αλλά ότι επιτρέπω και βοηθάω να γίνει μια ένωση, πράγμα που με συγκινεί βαθιά και γι’ αυτό μάλιστα τηλεφωνώ αμέσως στον στιχουργό να του το παίξω.
-Εκτός από τη μουσική ξέρω πως έχεις σχέση ζωής με τη ζωγραφική και με το γράψιμο. Υπάρχει τρόπος έκφρασης που προτιμάς από τους τρεις;
Ξεκίνησα με τη μουσική, μ’ αυτήν εκφράστηκα αλλά βιοπορίστηκα κιόλας. Συνάμα η εργασία αφαίρεσε σιγά σιγά την αίσθηση του παιχνιδιού και της περιπέτειας κι εκεί εμφανίστηκε η Ζωγραφική. Όταν γράφω τραγούδια εκφράζομαι αλλά είναι μια μικρή κλειστή φόρμα που δεν μου αρκεί για να επαναπαυτώ σε αυτήν. Ζωγραφίζω καθημερινά για να πω το ευχαριστώ μου που ζω, που βλέπω, που μπορώ να χαίρομαι και να αποτυπώνω την ομορφιά. Η ζωγραφική μου είναι και αισθησιακή και συναισθηματική μα και ενεργειακή. Εμένα με θεραπεύει εξίσου με την επαφή μου με τη θάλασσα και τη φύση. Η γραφή ξεκίνησε από την ανάγκη μου να γράψω τα δικά μου τραγούδια και να απαλλαγώ από δύστροπους στιχουργούς που είχα γνωρίσει. Στη συνέχεια, μπαίνοντας στη ζωή όλο και πιο βαθιά μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω μεγαλύτερη φόρμα για να μπορέσω να περιλάβω όλες τις πλευρές με τις λεπτομέρειές τους των θεμάτων που με απασχολούσαν. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν και τα τρία μέσα έκφρασης αρμονικά.
-Τι σου αρέσει στον επαγγελματικό χώρο της μουσικής και τι όχι;
Η μουσική είναι σαν το τραγούδι του πουλιού στο δέντρο. Όταν μπει στη βιοπάλη παύει να είναι κάτι φυσικό σαν την ανάσα. Λογικό είναι. Πολύ συχνά έπαιξα από την ψυχή μου και είχα τη χαρά της φυσικότητας σε τέτοιο βαθμό που δεν μ’ ένοιαζε αν πληρωθώ. Ωστόσο ο βιοπορισμός εισάγει την ανάγκη σε κάτι που δεν τη γουστάρει. Πάει αυτό, τελείωσε,πήρα σύνταξη και γράφω τραγούδια μόνο για την ανάγκη της έκφρασης.
-Ερχόμαστε τώρα στην πρώτη δισκογραφική σου δουλειά, τον Αόριστο. Αόριστος, χρόνος του παρελθόντος. Καταρχήν ως άνθρωπος ασχολείσαι περισσότερο με το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον;
Θα έλεγα πως στηρίζομαι στο παρελθόν γιατί περιέχει την πείρα μου, συχνά όμως μου την πέφτει με τις άμυνές του από παλιές πληγές, όπως σε όλους μας. Έχω επιθυμίες και όσο έχω κοιτάζω προς το μέλλον ακουμπώντας στο παρελθόν. Έχω όμως και υγιεινές διαφυγές στο παρόν,μια από τις οποίες είναι και η ζωγραφική.
-Πες μας λίγο γι’αυτό το κοινό έργο σου με τον εξαιρετικό στιχουργό Απόστολο Στάικο. Το ταξίδι της διαδρομής, τους συνεργάτες.
Άκουσα τον οξύ και έξυπνο στίχο του Απόστολου σε κάποιο σεμινάριο που παρακολουθούσαμε και οι δυο πέντε χρόνια πίσω. Αμέσως μελοποίησα ένα, ύστερα ένα δεύτερο και τρίτο και κάπου αποφασίσαμε να φτιάξουμε κάτι μαζί. Το καλοκαίρι του '15,ήμουνα στη Σίφνο όπου ο Απόστολος μου έστελνε στίχους κι εγώ μελοποιούσα. Τα υπόλοιπα της δουλειάς αυτής είναι γεμάτα απογοητεύσεις και θα τα παραλείψω. Το θέμα είναι ότι αυτήν τη δουλειά εγώ και ο Απόστολος τη φέραμε εις πέρας.
-Κάθε στιχούργημα μια μικρή ταινία. Ο λόγος του Απόστολου Στάικου κινηματογραφικός, ποιητικός, τολμηρός και συγκινητικός. Να παίξουμε ένα παιχνίδι. Μπορείς να μας πεις με μια πρόταση το θέμα του κάθε τραγουδιού;
Αόριστος: Κάποιος είναι παρών αλλά συγχρόνως λείπει στον κόσμο του.(Αυτή η ιδέα μου έδωσε την έμπνευση για τα ζωγραφικά που συνοδεύουν το cd,όπου κάθονται δίπλα δίπλα άνθρωποι τελείως ξένοι μεταξύ τους. Μήπως δεν υπάρχουν σχέσεις,υποτίθεται αγαπητικές,που ο ένας ψεύδεται ή εκμεταλλεύεται τον άλλο κάτω από μια σύμβαση;)
Βάτος Καιόμενη: Η καυτή απάντηση του διαφορετικού που περιθωριοποιήθηκε.
Κάμα Σούτρα: Λίγη ελαφράδα στο ελληνικό τραγούδι.
Ιθάκη στο Αιγαίο: Η Ελλάδα της κρίσης, όπου έρχονται ξένοι να σωθούν ενώ Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό και αυτή η Ιθάκη έγινε ΟΥΤΟΠΙΑ.
Αναμνήσεις να γυρνάμε: Δυο άντρες, ο ένας ερωτευμένος με τη γυναίκα του άλλου, ο νταλκάς του παράνομου με παράλληλη φιλία.
Αμφίβιος: Ερωτεύεται και τα δυο φύλα.
Τραπέζι τελευταίο: Αγάπα με σου λέω….όλοι αυτό λέμε.
Ζόρικα μισός: Με χώρισε και πονάει πολύ.
Bordeaux: Ζηλεύει το σακάκι του που το φοράει συνέχεια κατάσαρκα γιατί γνωρίζει πως την απατά και πως δεν την θέλει πια.
Στα χέρια σου ψωμί: Δεύτε λάβετε φάγετε,τούτο εστί το σώμα μου,όπου η μνήμη του χαμένου ερωτικού κορμιού συνδέεται με την πρώτη ανάγκη επιβίωσης μα και το Ιερό.
Δώδεκα μήνες: Έλληνας,πρώην καλοβαλμένος,αγοράζει βερεσέ τσιγάρα και αφηγείται μια ζωή που κατέρρευσε.
-Υπάρχει τραγούδι από τα έντεκα με το οποίο είσαι πιο πολύ δεμένος;
Πότε νιώθω πιο κοντά στο ένα και πότε στο άλλο. Όλα τα αγαπώ.Τα παρομοιάζω με θεατρικούς ήρωες. Άλλος δυναμικός,άλλος πιο εσωτερικός,όλοι μαζί συνθέτουν το έργο όμως.Το ήσυχο τραγούδι που διατρέχει όλη την ενότητα και πολύ εκτιμώ ωστόσο είναι το ομώνυμο.
-Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας κάποια σχέδιά σου για την παρουσίαση των τραγουδιών αυτών;
Κάποιες ζωντανές εμφανίσεις και δεν ξέρω τι άλλο θα προκύψει.
Γιώργο εύχομαι σε σένα και στους συνοδοιπόρους σου τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ διότι η δουλειά σας είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ!
