Θα γνωρίσουμε τέσσερα αδημοσίευτα ποιήματα της Τατιάνας Κοντογεωργοπούλου!
Μια τρύπα στο βουνό
Εναλλάσσονταν οι εποχές πάνω απ΄το αφράτο του κεφάλι.
Όπως δέχονται οι βουνοκορφές τον καπνό τις δεχόταν
μετατρέποντας τη μιζέρια σε σαγήνη
τη φθορά στο άχρονο,
το χθες του έμοιαζε με αύριο
και το σήμερα μια άλλη μέρα του
το εξαίρον, το μεγαλύνον!!
Δυο σταγόνες βροχής πάνω του
εν μέσω ξεσταχυάσματος Άνοιξης
τον μετατόπιζε στο σήμερα της βραδινής αύρας
με το τραγούδι του γρύλλου στο Θέρος
και από κει στην υγρασία των μανιταριών
και των κυκλάμινων, από κει στα βαρομετρικά Του Χειμώνα
Δεν έκλαιγε για τις αποχωρήσεις και τις κλοπές.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πιο πολλά
του δόθηκαν παρά του εκλάπησαν
ή δεν του χαρίστηκαν
Το χαμομηλάκι της Άνοιξης
καθώς και ό,τι τον περιλάμβανε
και τον τύλιγε, αγριομολόχες, τσουκνίδες
κουκουνάρες, παπαρούνες, κλήμα
λαδανιές, κυκλάμινα και ό,τι άλλο
πότισαν τα κύτταρά του.
Ήταν το ίδιο το αλεξικέραυνο του βουνού του.
Στη θάλασσα δεν είχε πάει
αλλά την ταξίδευε
και την ξεσήκωνε, αλήθεια
να ξεσήκωνε την βουβή της πολυφωνία
την αφθαρσία της, τη μη συνάντησή της
με την αποστασία, τον αγέρωχο καμβά της
η μόνη στιγμή που δεν κούναγε
την ουρά του ήταν όταν κοιμόταν
το γελαστό σκυλί
Μια ένεση τον έστειλε στη θάλασσα
της αφθαρσίας του
Λες κι άνοιξε μια τρύπα στο βουνό
κι εχάθη
το δάκρυ μου όμως σε αυτή
λάμπει μαργαριτάρι!!!!
και μου το΄δειχναν τα κυκλάμινα
Σε πότισα ροδόσταμο
με πότισες φαρμάκι
της παγωνιάς
αετόπουλο
της ερημιάς
γεράκι
Γκάτσος
Με το χαμόγελο του σύγχρονου Κούρου
κι ένα κομμάτι Αττικού φωτός
στο Πεντελικό μάρμαρο σου άπλωνα χέρια
και εσύ με πρόγκιζες χλευάζοντάς με
Πότιζα τα κυκλάμινά σου και συ τα έκοβες
Μου κοβόταν η ανάσα και συ γέλαγες
Δυο ξεραμένες σταγόνες σαμπάνιας
σε άγονο έδαφος κι ένας πατημένος
φελλός ήταν ό,τι έμεινε απ΄τις προπόσεις
μου για μας!
Πόσο προδότρα η νύχτα εκείνη που
τα χνώτα σου νόμιζα – μάλλον ήθελα
να νομίζω – ότι ήταν κομμάτι της αχλής
πάνω απ΄τον ονειρικό ποταμό
και η γείωσή σου σύθαμπα δειλινού
Θεέ μου τι απίστευτη απόκλιση
από την πραγματικότητα
τα σβησμένα αστέρια κοντά σου
(ήθελα να πιστεύω) πέσανε και γίναν
θαλάσσιες ανεμώνες
πως μπορούσα να τα πιστεύω αυτά
και μου το 'λεγαν τα κυκλάμινα
προσπαθούσαν να μου το δείξουν
όταν έκλαιγα πάνω τους τους κι αυτά
έγερναν προς τον ήλιο πηγαίνοντας
να σπάσουν. Νόμισα ότι είναι
από την αρμύρα των δακρύων
και πήγαινα αλλού να κλάψω
όμως δεν ήταν από αυτό….
Τα κυκλάμινα μου έδειχναν
ότι δεν άξιζες τα δάκρυά μου.
Τι έκανα, μια τρύπα στο νερό
είναι λίγο να πούμε.
Η λέξη λάθος είναι λάθος λένε
Ας γίνει μια τρύπα στο βουνό
που δε με προδίδει όχι για να΄ναι
η αχίλλειος πτέρνα του αλλά
για να τη γεμίσω αστερόσκονη
και άνθη εποχιακά και μη
άνθη αρμύρας δακρύων
σοφά νυχτοπούλια να ξεκλειδώνουν
παρτιτούρες και πεντάγραμμα αισθήσεων!
Η λέξη λάθος είναι λάθος (όταν δεν
επαναλαμβάνεται αέναα)….
Δεν χρειάζομαι αυτή τη στιγμή
το άλλο μου μισό, παίζω με τα όγδοα
και τα ολόκληρα, κομμάτι
και αντλητής απ΄αυτό το μεγαλείο!!!!
και μου το΄λεγαν
μου το΄δειχναν
τα κυκλάμινα!!....
Δωρική στοργή
I. Εκλέπτυνση Δωρικής κολώνας
Τη σκληροτράχηλη του μνήματος σιωπή
περήφανου αλόγου διαπερνά οπλή
στο κακοτράχαλο έρημο τοπίο
ο έρως φτιάχνει αρωματοποιείο!
Οι σταυρωμένοι αφανείς μετέχουν
στου Έρωτος τη Θεία Πανήγυρη
αγέρωχα άλογα και αθέατες Καρυάτιδες
έχοντας σαν επική ομήγυρη
Της Δωρικής κολώνας
η προς τα άνω εκλέπτυνση
στους Θεούς για τους ανθρώπους
κάνει έκκληση
η εκλέπτυνσή της προς τα πάνω
πιάνει ψιλές νότες σοπράνο
Μετέχουν οι ωραίοι τρελοί στου Έρωτος
την Ιερά Πανήγυρη
χρυσόμυγες και σκαραβαίους έχοντας
σαν τρυφερή ομήγυρη.
ΙΙ. Πως πας στο παραπέρα
Με κλάδευες για να ανθίζω
Με <<κλώτσαγες>> για να πάω
στο πολύ παραπέρα, με έκανες να κλαίω για
να στάζει αρμύρα το ψεύτικο κοχύλι μου..!!
Mε τη στολή δήθεν του καρχαρία
με έδιωξες από τον κόλπο σου
αλλά με έβγαλες σε μια άλλη θάλασσα
στο αρχιπέλαγο ας πούμε, στον ωκεανό
για την οποία ήμουνα φτιαγμένη να κολυμπήσω
την περιλάμβανα, με περιλάμβανε!!!!
Να 'ταν η νύχτα δυο φορές
Ενύπνιον
Αφήστε το χρόνο να κάνει τα γλυπτά του
Συμμαχεί με τη νύχτα….
Κόκκοι άμμου κάνουν τους μη αναντικατάστατους
ρόδα της ερήμου οι αναντικατάστατοι
όταν αφήνεις τη νύχτα να παίζει στην άρπα
χρώματα και να βλέπει μουσική στα αερόστατα πάνω απ’
τους λόφους της Καππαδοκίας.
τον παφλασμό στις νερένιες διαθλάσεις του Γκίκα
που σκεπάζονται από πηχτό πηχτό σκοτάδι
χωρίς να ισοπεδώνονται στην Ασέληνο..
τις ακούς, είπαμε ακούμε χρώματα και βλέπουμε μουσική
τι κάθεσαι ψάχνεις το βιολί
αφού ακούς τη μουσική
στα κάστρα των νήσων
στο Τσανάκκαλε και στις στέπες
Δεν είναι τυχαίο που τα νυχτοπούλια δεν τρέχουν
Σκέψου όμως τι κάνεις τη μέρα, ενεστώτες θέλουμε….
Αφήστε τη νύχτα να κάνει τα γλυπτά της
οι αστραπές και τα άνθη
του έρωτα να φωτίζουν το όνειρο.
Να βρω το παράλληλό μου ολόκληρο
Αυτή η ιερή τους συμμαχία…
Τι σου είπα πριν πέσει η νύχτα
το χώρο έξω απ΄τη γη τον βρίσκω
στη νυχτερινή σαγήνη…
Δεν χρειάζομαι κανέναν να μου δώσει κάτι
<<πας τω>>.
H νύχτα προχωρά πάνω απ΄τις κορφές των δέντρων
μαζί με τα χαμόγελα των αγαλμάτων, τη νύχτα ξέρεις
τα χαμόγελα των αγαλμάτων προχωρούν όταν
τα καρπούζια εκρήγνυνται σε μικρούς πλανήτες
και η πικραγγουριά φανερώνει το άλλο της
πρόσωπο.
Μεγαλώνουν οι σκιές παίζοντας το θέατρο
του υπερβατού αλλά τα βαριά και νυσταγμένα
φώτα της νταλίκας φωτίζουν το φθαρτό της τρέχουσας
Μη σε λυπεί όταν χαράζει το δυτό της πεζής ρουτίνας
Σκέψου τι κάνεις τότε, ενεστώτες θέλουμε κ ας μη
<<τα γαν κινάσεις>>!!!!
Με τα πάθη και τα λάθη του παρελθόντος
σε όραμα του μέλλοντος!!
Κάτι ανάμεσα στο όνειρο και στο email!
και μη σκιάζεσαι με τις σκιές τις νυχτερινές
έτσι κι αλλιώς κι οι νταλίκες ακόμα και τη μέρα
περνάνε σκιές στο μπουκαλάκι μου!!
και μη χαίρονται κάποιοι ότι εξατμίζεται το όραμα
κατατροπώνεται τη μέρα. Τα ρει ρει του Ηράκλειτου
θα ξεράσει στη θάλασσα τα δικά τους συντρίμμια
Εσύ θα αφήσεις πράγματα πίσω σου.
Δος μοι πα στο νυχτερινό και τα γαν κινάσω!!!!
