Θα δούμε πέντε καινούργια ποιήματα της λογοτέχνιδας Πολυξένης Ζαρκαδούλα!
Αιώνια δική σου
Βαρκούλες οι σκέψεις πέρασαν από μπροστά μου
τα μάτια μου θόλωσαν σαν ο ήλιος θάμπωσε την σκέψη μου
ο χρόνος ακλόνητος φρουρός του μυαλού
μαστίγωσε την καρδιά.
Την έπιασε στα δυο του χέρια και της έφραξε την αναπνοή
να μην μπορεί να ξεκολλήσει από την σκέψη σου
να μην μπορεί να κάνει βήμα μακριά σου.
Τα χέρια του στιβαρά την ταρακούνησαν, την έκαναν να δακρύσει
σαν την άρπαξαν κι αυτή η δόλια αθώο σπουργίτι
δεν πρόλαβε τα φτερά της ν' ανοίξει και να πετάξει μακριά
αιχμάλωτή σου την έκανες.
Μετά από σένα τίποτα δεν έχει ουσία
σα να ρούφηξες όλη την ζωντάνια, το κουράγιο, την πίστη
που είχα μέσα μου
σκλάβα του έρωτά σου με κατήντησες
στο αιώνιο κελί της σκέψης σου να μην έχω περιθώριο διαφυγής
έξοδος κινδύνου ούτε που υπάρχει....
Αιώνια δική σου...
Βροχή
Δάκρυα έριξε απόψε ο Θεός να ξεπλύνουν τις ντροπές της κοινωνίας
δάκρυσε για το κακό που έχει ριζώσει στις ψυχές των ανθρώπων.
Κι ο δικός μου πόνος μετουσιώθηκε στην πιο υγρή μορφή του, το δάκρυ,
για να θρηνήσει μαζί με το κορμί μου...
Η λύπη ρίζωσε στα στήθια
εγκαταστάθηκε το μαύρο πέπλο να καλύπτει την ζωή μου...
Νεροποντή ξεχύθηκε στους δρόμους
χείμαρρος
και τα δάκρυα ξεπήδησαν από τα βάθη της ψυχής μου
έψαχναν διέξοδο να βρουν, καταφύγιο βρήκαν στην καρδιά να φωλιάσουν,
μα τώρα υπομονή άλλο δεν μπόρεσαν να κάνουν
και σε μια έκρηξη δακρύων ξέσπασαν.
Έφυγαν από την καρδιά που είχαν φωλιάσει καιρό τώρα
προχώρησαν στα μάτια κι εκεί άλλο να κρύβονται δεν μπόρεσαν
τα μάτια δεν πρόλαβαν να τα συγκρατήσουν και στο κορμί κύλησαν
αλλά η ψυχή, επιτέλους, λυτρώθηκε, απελευθερώθηκε...
Μυρωδιά μοναξιάς κι απόγνωσης κατέλαβε το δώμα, ο αέρας λυσσομανούσε έξω
ως κι οι θάλασσες μεταμορφώθηκαν σ' άγρια θηρία, τρικυμία,
τα στοιχεία της φύσης ξέσπασαν κι αυτά
μαζί με την καρδιά μου, της κρατούσαν συντροφιά, ίσως.
Ξεσπάθωσε το μέσα μου και κάλυψε μέχρι και την φύση
σε κλάμα γοερό ξέσπασε απόψε η ψυχή μου κι όλο ανάσες καυτές να βγάζει,
να καίει το “είναι” και το κορμί,
και η ομηρία της ψυχής που πριν από λίγο έλαβε τέλος
μούδιαζε τώρα κορμί και μυαλό
ώσπου ν' αρχίσει να βαραίνει αργά και τα βλέφαρά μου.
Κι εκεί που πήγα να κλείσω, για λίγο, τα μάτια
να τα ξεκουράσω από την μοχθηρία και την αναλγησία του κόσμου,
άκουσα άξαφνα τη γη να σείεται κι αστραπές να βροντούν
ξαφνικά το μαύρο έδωσε θέση για μερικά δευτερόλεπτα στο άσπρο.
Ειρωνεία κι αυτή!
Ένστικτο ζώου
Ένα άγριο ζώο πέρασε από δίπλα μου
είχε τ' άρωμά σου
αμέσως στην μορφή του αναγνώρισα
το πρόσωπό σου.
Με κοίταξε κατάματα
το βλέμμα μου έπεσε στο στόμα του
τα δόντια του κοφτερά γυάλιζαν
οι ακτίνες του ήλιου
το έκαναν να σκύψει το κεφάλι.
Ένας έρωτας δυνατός και κοφτερός
το κορμί μου θυσία στον βωμό του έρωτα
δεν νοιάστηκες
το παρέδωσες γυμνό - τροφή στα όρνια
ένα ήσουν κι εσύ μαζί τους.
Ξέσκισες την καρδιά μου
αυτή που σε λάτρεψε με όλη την δύναμή της
ξέσπασες όλη σου την αγριότητα στην ψυχή μου
αυτήν που τόσο άφοβα σου παρέδωσα,
λέρωσες το κορμί μου με τα βρώμικα δάχτυλά σου
αυτό το κορμί που πριν σου δοθεί
είχε πλυθεί με το νερό της αγνότητας.
Η αλήθεια μου
Αρπακτικά τρώνε την σάρκα μου στον κόσμο που ζούμε
λίγο λίγο ρημάζουν την ψυχή μου
όμως υπάρχει κι ένα μέρος
που μπορώ να κυκλοφορώ με την ψυχή μου γυμνή
είναι οι ατελείωτες ώρες που κλείνομαι στον εαυτό μου
που κλείνω τις φτερούγες μου κι αλείφω τις πληγές μου.
Κάθομαι μόνη κοιτώντας το ταβάνι
μιλώντας στην ψυχή μου
εσωτερικός διάλογος λέγεται.
Είναι οι ώρες που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου
κι αφουγκράζομαι όσα θέλω και μπορώ
όσα αγαπώ.
Σ' αυτό το ουράνιο κελί με κλείνω
μακριά απ' ό,τι με κυκλώνει κι εκεί νιώθω ελεύθερη
από μεταξωτά ψέματα, από σκληρά χάδια...
Σ' έναν υφασμάτινο τοίχο με στήνω και με αφουγκράζομαι
με κατανόηση και χωρίς φόβο.
Στο έρημο νησί μου
κάνω παρέα με τα λάθη μου, τα ψέματά μου, τα πάθη μου
είμαι εγώ κι αυτά και τ' αγκαλιάζω κι αυτά εμένα
κρατάω αποστάσεις από τον έξω κόσμο.
Δύο χέρια προστατευτικά με τυλίγουν
μου δίνουν δύναμη και κουράγιο
παραδίδομαι μ' εμπιστοσύνη κι αφοσίωση
σ' αυτό που είμαι εγώ.
Μ' ακούω και με φροντίζω
ο κόσμος ο δικός μου δεν έχει μέσα του
ίντριγκες και ψέματα.
Ο καθρέφτης μπροστά μου μ' αγκαλιάζει με κατανόηση κι αγάπη
μου τείνει το χέρι με χαμόγελο
κι εγώ το πιάνω μ' αγάπη κι ακολουθώ τον δρόμο της καρδιάς μου τώρα.
Η μπαλαρίνα
Μέσα στο κουτί περιστρεφόταν με χάρη
τα μάτια της δύο μπάλες φεγγάρια
έριχναν βροχή σαν έπεφτε το φως τους
το πρόσωπό της αγνό και θλιβερό
ενώ χόρευε.
Το κουτί πάντα στο ίδιο σημείο
να θυμίζει τα παιδικά της χρόνια
τ' όνειρο που έμεινε όνειρο
απομεινάρι χρόνων εφηβικών
- διακαής πόθος ο χορός -
και το κορίτσι εκεί
να λησμονεί τα όνειρα που έκανε κάποτε.
Το κουτί άρχιζε να παίζει την γνώριμη μελωδία
ήχος από παιδικό νανούρισμα
σαν ένιωθε να βγαίνει από τη νάρκωση η μνήμη
το κορμί άρχισε να ξυπνάει
και το λίκνισμά της ζωήρεψε.
Το μυαλό μπορεί να ξεχνάει
μα η καρδιά ποτέ!
Βιογραφικό σημείωμα
H Πολυξένη Ζαρκαδούλα γεννήθηκε στον Πειραιά. Έχει τελειώσει το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο της γραφής. Τον Ιανουάριο στου 2020 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο: “Διαδρομές ψυχής” από τις εκδόσεις: “Όστρια”. Άρθρα, ποιήματα και διηγήματά της υπάρχουν στο διαδίκτυο, σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Αυτό το διάστημα γράφει στο site: “Eretikos.gr” στην στήλη: “Πολιτισμός” κι έχει δικό της ένα blog: diadromespsixis.simplesite.com . Έχει αποσπάσει διακρίσεις, επαίνους και βραβεία από Πανελλήνιους και Παγκόσμιους διαγωνισμούς για τα ποιήματα, διηγήματα και τους μουσικούς στίχους της. Στις 2 Νοεμβρίου 2019 έλαβε το Τιμητικό Βραβείο “Μουσών” από το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς “Κέφαλος” για το έργο της και την ενεργή της παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχολογίας, δημοσιογραφίας και πολιτικών επιστημών. Στο παρελθόν είχε συμμετάσχει σε ομάδα για την εκπόνηση μελέτης ως Δόκιμη Ερευνήτρια.
