Θα δούμε ένα πολύ όμορφο ακυκλοφόρητο ποίημα της Χριστίνας Κοσμοπούλου.Την ευχαριστώ που το μοιράζεται μαζί μας. Ένα ποίημα για όσους ζητούν πολλά επειδή δηλώνουν συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ψυχής μας. Είναι όμως;
Κι εσύ-ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ
Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον
κι όλο και πιο μακριά
βρίσκονται οι σκιές μας.
Γιατί τελικά, όσο κι αν πασχίζουμε,
κανείς δε μπορεί να ξεναγηθεί
στα όνειρα που μέρα νύχτα πλέκουμε,
στους φόβους που μας δέρνουν,
στις ουλές μας εκείνες
που δεν καταλάβαμε
πώς ξέφυγαν κι έφτασαν να πιάνουν τόσο τόπο.
Κι εσύ
που δε σεργιάνισες ποτέ
στους κήπους του μυαλού μου,
γιατί τόσο επιμένεις
ότι οφείλω να βαδίζω, όπου πηγαίνεις;
Κι εσύ
που δε φόρεσες ποτέ
τα ρούχα της ψυχής μου,
γιατί με ρούχα δανεικά
με κρίνεις και με δέρνεις;
