Θα δούμε ένα ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κρασοπούλου. Ο πατέρας που έφυγε είναι πάντα εδώ...."Επιτύμβιο"!
Επιτύμβιο-ΜΑΡΙΑ ΚΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Κάθε πρωί, η ίδια φωνή σου ανοίγει τα μάτια.
"Το πρωινό πουλί πιάνει το σπυρί"
"ξύπνα κι ανασηκώσου".
Τι νύχτα πέρασε,νύχτα ποιας εβδομάδας
καθόλου δεν την μέλλει ετούτη την φωνή.
"Ξύπνα κι ανασηκώσου"
Πετάς την νυχτικιά σου λήθη,
βρέχεις τα μάτια σου,
τα τρίβεις σχολαστικά η κόλλα της άρνησης να φύγει.
Έπειτα όπως κάθε ευσυνείδητος άνθρωπος
φοράς την ανοξείδωτη πανοπλία σου,
αλλάζεις το είδωλο του νοτισμένου καθρέφτη
και βγαίνεις πάντα πρόθυμος,
ζεστό και ατσαλάκωτο το λαρύγγι στην κουίντα.
-Περάστε κόσμε, δεν τρίζουν τα σανίδια ,
η καρδιά μου είναι αυτό που ακούτε,αλάδωτος μεντεσές.
Δώστε μου κάτι να μαστορέψω την αστοχία.
Νερό και λάδι και σπίρτο χλωρό αντίτιμο εισόδου.
Να καίει η φλόγα τίποτα και κανείς να μην ξεχνιέται.
Έχω δύναμη σπαρταριστή κι ολόφρεσκη μες στο τελάρο.
Πάρτε κόσμε δύναμη και κάντε μου σεφτέ.
Κάθε πρωί η ίδια φωνή.
"Ξύπνα κι ανασηκώσου"
ο πατέρας σου μιλά,
δύο μέτρα σκεπασμένος χώμα.
