Θα σας παρουσιάσω έντεκα πολύ ξεχωριστά ποιήματα της ποιήτριας Κλεοπάτρας Μακρίδου-Robinet. Είναι όλα ανέκδοτα και την ευχαριστώ που τα μοιράζεται μαζί μας!
Έντεκα ανέκδοτα ποιήματα- ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΜΑΚΡΙΔΟΥ-ROBINET
Διαπίστωση
Στριφογύριζε ανενόχλητος στα ερείπια
να σώσει την τελευταία ρήξη με το αύριο
και τα ποιήματα των συμπληγάδων χρόνων...
Οι λέξεις αφηνιασμένες στο μέτωπο της Μνήμης
του θύμιζαν περιοδεύοντα θίασο
να υφαρπάζει την επιθυμία της Νύχτας
όταν η ζωή γίνεται φυγή...
Είχε ενδώσει πια στα ματωμένα χέρια του χρόνου
και στις παραπλανήσεις του ονείρου
στους κόλακες του φόβου
και στʹ ασημένια αστεράκια της γραφής ...
Δεν αγαπούσε τη ζωή του
όχι γιατί δεν ήταν ωραία
αλλά γιατί δεν είχε κατανοήσει ποτέ το νόημά της
Ερασιτέχνης της ζωής ήτανε...
Απʹ εκεί που βρισκόταν
δεν φαινόταν ποτέ ουρανός ...
Σινικό τείχος η φυγή του
Τα αμφιλεγόμενα νάζια
του βλέμματος
η υπερτροφική λιτότητα
του λόγου
αρχαιοπρεπής και εκ Πατρίδος
ορμώμενος λόγος
αχόρταγη ψυχή
σαν να λιμοκτονούσε
ροκανίζοντας και τις τελευταίες ελπίδες του Έρωτα ...
Η διαβολεμένη Κίρκη πέρασε
με το μαστίγιό της
να δώσει τέλος στην μαγεία του ονείρου...
Το μεθύσι της σάρκας μετεωρείται τώρα
σʹένα αποδομημένο παρόν
Ο πόθος πλύθηκε στης μοναξιάς το ποτάμι
ελίσσεται με τέχνη
πλάθοντας σινικά τείχη τον τρόμο...
Φόρεσε και κανένα πουκάσιμο
γαλάζιο σαν την θάλασσα
να τυλίξεις το ωραίο σου σώμα ....
Γίνε όρκος που να ωρύεται
μέχρι το στέρνο να σε ξεντύνει
από την πνευματική σου νηστεία
Αχ να μπορούσαν τα χέρια
νʹ απολογηθούν
γιατί δεν κατάφεραν νʹαγγίξουν
τα ατελεύτητα όνειρα
των πυκνών ξανθών μαλλιών της
Πράγματα σκληρά κι αδιάψευτα !
Η μέρα ανθίζει καθημερινά
με όλα τα γαρούφαλα των δακρύων
στον οργασμό του τρόμου
και της συνεχούς φυγής
Μέσα από τον φόβο
γνωρίζεις καλύτερα
την δύναμη της Αγάπης !
Σαν αρωματισμένα κεριά
Σαν αρωματισμένα κεριά
στάζουν τα δάκρυα
σκαλίζουν επιγραφές στο ξύλινο τραπέζι
ζωντανεύουν τʹαμπαρισμένα όνειρα
στου πόνου μας τʹαπομεινάρια.
Όσα απʹ τα όνειρα κατάφεραν να επιζήσουν
κάνουν τόπο στην μνήμη
ίδιοι ραψωδοί του αύριο
Για άδειους παραδείσους
μην ανοίγεις ποτέ φτερά
καθώς ψάχνεις την χαμένη σου ζωή...
Εάλω η Πόλις
Ο Βόσπορος
η Πόλις
και η Αυτοκρατορία της
οι πολιορκίες των Δυτικών της
σκορπανέμισαν το μύθο της
Η Πόλις
οι Εκκλησίες
οι διαμάχες των για την Ένωση
-παιγνίδια ύπουλα, υποχθόνια-
και οι δεισιδαιμονίες των
προφήτεψαν το τέλος της
Η Πόλις
η διχόνοια, η φτώχια
και η κακομοιριά της
τα ξενύχτια
με τʹ ανοιχτά τα σκέλια της
πόρνη την έντυσαν
να προσμένει τον μακελάρη της
η Πόλις
η Κερκόπορτά της
οι επαίτες αυτοκράτορές της
οι Νοταράδες της
οι Πάπες των συγχωροχαρτιών της
οι Ρώσοι οι ανθενωτικοί της
αργά τη θρήνησαν
ύστερα από την καταστροφή της
εκτός από κάτι Τραπεζούντιους
που ωρύονταν
«Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία»
Τώρα που έγινες κραυγή..
*****************************
Τώρα που έγινες κραυγή
αναβλύζεις από της Σελήνης
τον πυρακτωμένο κρατήρα....
Διεισδύεις τα πνεμόνια της Γης σου
ιστορώντας τα ανιστόρητα
στάζεις άλγος
από το αίμα του σώματός Της ..
Έτσι το πετσί φωνής σου τράχυνε
νʹαντέχει το σφυροκόπημα των ανέμων
τις απολογίες της μοίρας
το μαρτύριο της φθοράς
να μην την πιάνει ο φθόνος
και καμιά κακία άσπονδης φιλίας
να την αγγίξει
Η φωνή σου
Πετροβολά πια τον ουρανό
για να μην αφήσει σύννεφο
να την σκιάσει
Μα τον Δία
Δεν υπάρχει πιο μοναχική
από μια κραυγή
που εξεσφενδονίστηκε στο ουρανό
για ν ακουστεί!
Στο βλέμμα σου
Στο βλέμμα σου μαντεύω
όλα τα απαραίτητα στοιχεία
για να πείσεις ...
Την υγρασία από το δάκρυ
το βαθυστόχαστο λογισμό
τη ζωντανή μνήμη σφαγιασμένων οραμάτων
Σαν κάτι που έρχεται από τα βάθη των αιώνων
συντροφιά με τον Όμηρο
και σε προκαθορίζει
σαν τέλειο απόγονο του Οδυσσέα
Μην προσπαθείς τώρα
νʹαποκωδικοποιήσεις
ό,τι έντεχνα ύφανε για σένα η φύση ..
Κι αν η μοίρα κάποτε κτυπήσει
κι ο κόσμος ανάποδα γυρίσει
κι η φωνή σου πληγωθεί
από το ρίγος της στιγμής
μην ξεχάσεις τη φωτιά
που κάποτε μέσα της
έχεις ζεσταθεί ...
Ποτέ δεν πίστεψα στα μάτια σου….
Ποτέ δεν πίστεψα στα μάτια Σου
αμφιταλαντευόμενα μού ήτανε
αλλά αυτά τα αμφιταλαντευόμενα μάτια
ζωντανή με κράτησαν
στον σταθερά ανελέητο κόσμο
των ανθρώπων …
Τελευταίως διαπίστωσα πως κήποι
που έμπαιναν στην θάλασσα
οδήγησαν κατʹευθείαν στην κόλαση
κι οι αγκαλιές έγιναν πιο σφιχτές
μπροστά στον θάνατο…. .
Πόντος
Ω ξένε
καθώς περνάς από το Σαρίκαμις προς την Σινώπη
περπατάς πάνω στην στάχτη των ογδόντα οκτώ
Ελληνικών χωριών της Κερασούντας
κι ύστερα όπως ακολουθείς τʹαχνάρια των εκτοπισθέντων
στα τάγματα εργασίας
στις αναγκαστικές πορείες της πείνας
από την Άνω Αμισό και την Μπάφρα
μέχρι την Αμάσεια
χάνεσαι μες στα πηγάδια που κρύβουν
τα κουφάρια των Γραικών
στα 400 Ελληνικά χωριά της Τραπεζούντας ...
Σταμάτα κάπου σε μια εκκλησιά σʹενα χωριό του Πόντου
καντήλι άναψε στην μνήμη των ψυχών
να μοσχοβολήσουν τα βουνά Πατρίδας
που άδικα κι απρόσμενα εχάθη
Καμπάνα κτύπα νʹακουστεί
στα πέρατα του κόσμου
για τις τριακόσιες πενήντα χιλιάδες των Γραικών
και τόσες άλλες
που χάθηκαν από του Νεότουρκου το μαχαίρι
Και ω ξένε μην ξεχάσεις να πεις στους Έλληνες
πως τα κουφάρια μας στη Γης τούτη κείνται
κι εμείς πιστοί στα ρήματά τους
δεν ξεχνούμε πως κάποτε μέσα της
γίναμε όλοι στάκτη !
Έτσι αφάνισες
Έτσι αφάνισες βαθμιαία την μελωδία
από την ψυχή σου
τοποθετώντας την μες στον κυκεώνα
κοινότοπου τοπίου
Δεν αφουκράστηκες τις φωνές των αγαλμάτων
δεν άγγιξες τις φλέφες των δέντρων
δεν ένοιωσες το άρωμα των φύλλων
και σώπασες στο άκουσμα
της Μνήμης των κυμάτων....
Μια κατηγορούσες την σταγόνα
και μια τη θάλασσα
μια τη στιγμή
και μια την αιωνιότητα
για όλα τα κακά σου....
Γιατί παραπονιέσαι ;
Κι εσύ που έσπρωξες την ζωή σου
μέχρι εδώ
σε τούτο τον άγριο Τόπο
μες στα βράχια
μες στα φαράγγια
μες στα τάρταρα
γιατί παραπονιέσαι κιόλας;
Δεν βλέπεις που μόνο στην άβυσσο του χωράς ;
Έχω σπασμένες μέσα μου...
Έχω σπασμένες μέσα μου τις εικόνες
της δακρυσμένης σου μορφής
τον Ποσειδώνα που φέρνεις μέσα σου αιώνες
να σε κρατεί υποταγμένη πνεύμα και ψυχή...
Απελπισμένη ξεπαγιάζεις
μέσα στα εναπομείναντα ακρογιάλια
και μες στο βόλεμα σαπίζει το κορμί σου
επιμελώντας την καταστροφή σου
αφού δεν θέλησες ποτέ σου
το μαχαίρι ως στο κόκκαλό σου
να φτάσει
Κι αν δεν μπορώ να αφαιρέσω το σκοτάδι
από την νύχτα των ματιών σου
είναι γιατί έκτησες τʹ όνειρό σου
με πέτρες από την κόλασή σου
επαληθεύοντας την μοναξιά σου...
Βιογραφικό Κλεοπάτρας Μακρίδου-Robinet
Η Κλεπάτρα Μακρίδου- Robinet γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου. Τελείωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Σπούδασε με υποτροφία χημικός στη Grenoble και τη Lyon της Γαλλίας και είναι Διδάκτωρ Χημικός στην Ανόργανο Χημεία ( Docteur de Spécialité). Διετέλεσε χρόνια στέλεχος του Γαλλικού Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων καθώς επίσης και του Υπουργείου Οικολογίας και Αειφόρου Ανάπτυξης όπου εξήσκησε τα καθήκοντα της Διευθύντριας του Τμήματος «Υδάτινοι Πόροι» στην Ορλεάνη. Είναι παντρεμένη με τον Γάλλο ακαδημαϊκό Jean Claude Robinet και είναι μητέρα δυο παιδιών. Είναι πρόεδρος και ενεργό μέλος συλλόγων «Οι Φίλοι της Κύπρου» στη Γαλλία απ´όπου συντελεί στο ν´ακουστεί η φωνή της Κύπρου.Μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στη Γαλλία και την Κύπρο. To βιβλίο της Άσμα ερωτικό και πένθιμο, έχει μεταφραστεί στα Αλβανικά και εκδοθεί τον Ιούλιο του 2016. Τα βιβλία Μνημόσυνο-Ιχνηλασία και Εντοπία φωνή έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και εκδοθεί από τις εκδόσεις « Variations » σε δίγλωσση έκδοση ( Οκτώβριο του 2015 και Ιούνιο 2019). Έργα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες ποίησης στην Κύπρο την Ελλάδα και Γαλλία. Το ποιητικό της έργο έχει βραβευθεί τον Ιούνιο του 2017 από την Διεθνή Ακαδημία Arts-Sciences-Lettres που εδρεύει στο Παρίσι με το Αργυρό μετάλλιο. Το 2019 η συλλογή «Εντοπία φωνή» (Voix Indigène) βραβεύθηκε με το Grands Prix de la Francophonie στο διεθνή διαγωνισμό λογοτεχνίας APPEL .
Έργα
Ποίηση : Ωδή για την Κύπρο, Λευκωσία 1992, Πάτερ απελθέτω απ´εμού το ποτήριον τούτο, Λευκωσία 1994, Σαλαμίνα τε, Λευκωσία 1996, «Πρέσβυν αρ’ εισδέξομαι πάτερ», Λευκωσία 1998, Ὁ νόστος των Ηρακλείδων, Λευκωσία 2006, Το Κάππα της Κύπρου, Λευκωσία 2013 Μνημόσυνο. Ωδή στον χαμένο Υπαξιωματικό Κύπρο Γ. Ἰωάννου, Ιχνηλασία, Λευκωσία 2014, Ρε Αλέξης , Ο Ηγέτης μιας καταδικασμένης επανάστασης , Λευκωσία 2015, Άσμα ερωτικό και πένθιμο, Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2015, Εντοπία φωνή, Εκδόσεις Κουκκίδα Αθήνα 2017, Εάλω η ψυχή Κουκκίδα Αθήνα 2018, Ταξίδι Οδύσσειο Εκδόσεις Κουκκίδα Αθήνα 2019 , Δώρος Λοϊζου- Ο Ωραίος της Επανάστασης, Εκδόσεις Κουκκίδα 2020. Επιμελήθηκε την Ανθολογία της σύγχρονης κυπριακής ποίησης - δίγλωσση ανθολογία στα ελληνικά και γαλλικά « Editions variations » 2016
