Κλείνουν τα δημοτικά σχολεία αύριο με παράταση του σχολικού έτους κατά δέκα μέρες λόγω της καραντίνας. Θα δούμε ένα σχολικό σκωπτικό ποίημα του παλιού καιρού. Πόσα δε μου θυμίζει! Όταν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού, η δασκάλα το έδωσε στη γιορτή της λήξης στον κολλητό μου. Η μητέρα του φίλου μου παρεξηγήθηκε, αφού το ποιηματάκι περιγράφει έναν τεμπέλη μαθητή που έμεινε στην ίδια τάξη...
Στην ίδια τάξη-ΝΙΚΟΣ ΡΟΥΤΣΟΣ
"Έμεινα στην ίδια τάξη...
Πάει ...Χάθηκα, παιδιά!
Τώρα ποιος θα με κοιτάξει
με συμπόνοια στην καρδιά:
Ο Μπαμπάς μου σαν το μάθει,
θα με διώξει με θυμό,
κι η Μανούλα μου θα πάθει
νευρικό παροξυσμό!
"Η Γιαγιά μου θα δακρύσει
Ο Παππούς δε θα μιλά
ο Αζόρ θα με γαυγίσει,
κι η ψιψίνα θα γελά...
"Η ζωή μου θα'ναι μαύρη
όλο φόβο και ντροπή!...
Ποιος μπορεί μια λέξη να'βρει
παρηγόριας να μου πει;
"Αχ,γιατί να μη διαβάζω
...Λάθος,λάθος τρομερό!...
να γελώ,να τεμπελιάζω
και να χάνω τον καιρό;
"Όμως δεν θα ξαναπάθω
ρεζιλίκι σαν κι αυτό...
Τώρα γράμματα θα μάθω
στη μελέτη θα ριχτώ!...
"Θα κοιτώ όσους παίζουν έξω
με την άκρη του ματιού...
Κι αν κανείς μου πει να παίξω,
θα τον κάνω...τ' αλατιού!"
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου, Εκδόσεις Μητρέλη, Πάτραι
