Στις 8 Αυγούστου 1938, εγκαινιάζεται στην Αυστρία το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, όπου βρήκαν τον θάνατο χιλιάδες άνθρωποι. Θα δούμε ένα απόσπασμα από το ποίημα "Χιτλερικοί εφιάλτες" του Ρουμάνου δημοσιογράφου και λογοτέχνη Τζέο Μπόγκζα,σε μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου! Ο ναζιστικός δαίμονας κυριαρχεί στο εμβληματικό έργο για να μας θυμίζει την αιώνια απειλή!
Χιτλερικοί εφιάλτες-ΤΖΕΟ ΜΠΟΓΚΖΑ
Ι
Ένας σωρός κατάλευκα κρανία
πένθιμα, ακριβώς, απ' τη λευκότητά τους σαν του ασβέστη
πένθιμα απ'τις άδειες, σκοτεινές κόγχες τους
κι απ' τ' ανήκουστο τρίξιμο των γυμνών δοντιών τους.
Ένας σωρός ανθρώπινα κρανία
ένα βουβό, ψηλό ως τον ουρανό.
Έμενες μπροστά του σιωπηλός.
Δεν είπες λέξη. Κ'έκλαιγες.
ΙΙ
Ένας αρουραίος σκοτεινόχρωμος
τρομερός και πελώριος
σε νύχτες παρόμοια τρομερές.
Ένας πελώριος τρομερός αρουραίος
γλιστρώντας λάγνα
επάνω στ'άσπρο μάρμαρο ενός αγάλματος.
Επάνω στ'άσπρα αγάλματα σεργιανούν τα ποντίκια.
ΙΙΙ
Γυάλινα μάτια ενός τρελλού
μας κοιτάζουν τη νύχτα σα μάτια κουκουβάγιας
ακούμε έναν καταρράκτη από γέλια γιγάντια κι αδιάντροπα.
ΙV
Ένα χέρι τριχωτό σαν του γορίλλα
που ψαχουλεύει στο σκοτάδι το λαιμό μου,
θέλω να φωνάξω. Το στόμα μου είναι μπουκωμένο με στουπί.
V
Είμαι τυφλός δε βλέπω τίποτα,τίποτα
κι ακούω να τσαλαβουτούν μες στο σκοτάδι εκατομμύρια μπότες.
VI
Ένας πελώριος χρυσός πολυέλαιος.
Κάτω απ'τις εκρήξεις του φωτός προπόσεις με σαμπάνια
Όλοι είχανε πολλά παράσημα και κατάστιλπνες μπότες.
Έξω ακουγόταν ο θρήνος της γης.
VII
Νύχτα,τρομερή νύχτα-κ'εγώ κλεισμένος στο πέτρινο κελλί.
Ακούω απ'έξω ένα ατέλειωτο κλαψούρισμα
σα να σκάβουν μικρά σκυλιά απροσδιόριστα γήπεδα
σα να κλαίνε χιλιάδες παιδιά.
Νύχτα,τρομερή νύχτα,
κλεισμένος στο πέτρινο κελί
ν'ακούω απ'έξω τον απέραντο θρήνο.
VIII
Ένας ωκεανός από αίμα.
Και κοιτούσα αυτούς που λούζονταν βγάζοντας αιχμηρές κραυγές σαν τα ποντίκια,
και τα γκρίζα ποντίκια με τα θηλυκά τους
διασκεδάζανε στις όχθες ενός ωκεανού από αίμα.
XIV
Ένα πεδίο κατάφορο χιλιάδες νεκρούς.
Περνούσα ανάμεσά τους μ'έναν πυρσό στο χέρι.
Και τους παρατηρούσα.
Οι νεκροί σωπαίναν σαν αγάλματα
με τα πρόσωπά τους στραμμένα προς τ'αστέρια.
Ένα πεδίο με χιλιάδες,νεκρούς.
Μ'έναν πυρσό περνούσα ανάμεσά τους.
Οι νεκροί ήταν αμίλητοι
και μοιάζαν με μένα.
XV
Πετάγομαι απ'τον ύπνο με μια γεύση από αίμα μες στο στόμα.
Ξέρω καλά τούτη τη γεύση,αλμυρή και πικρή.
Την ένιωσα άλλοτε, στη νιότη μου, τη νύχτα αργά κάποιες άφωνες ώρες
όταν κοιτούσα ανατριχιάζοντας το ματωμένο μου μαντήλι.
Όλα είναι όπως τότε: η γεύση αυτή πικρή κι αλμυρή
η ώρα περασμένη μες στη νύχτα.
Μόνο που το μαντήλι μες στα δάχτυλά μου απομένει άσπρο.
Τέτοιες νύχτες, κυριευμένος απόνα φόβο καινούργιο,του καιρού μας
δε βρίσκω ύπνο κι ακουμπώντας τα χέρια μου στο στήθος
νιώθω κάτω απ'τα δάχτυλά μου εκατοντάδες στήθη τρυπημένα απ'τις σφαίρες.
Το αίμα των σκοτωμένων τα μεσάνυχτα μου γεμίζει το στόμα.
Πηγές: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
& https://el.wikipedia.org
