Σαν σήμερα,στις 20 Σεπτεμβρίου 1975 φεύγει ο Γάλλος νομπελίστας ποιητής και διπλωμάτης Σεν-Τζον Περς,κατά κόσμον Αλεξίς Λεζέ.Τραγική σύμπτωση να αποδημήσει την ίδια ημερομηνία με τον νομπελίστα-διπλωμάτη Σεφέρη. Θα γνωρίσουμε το μεγαλόπνοο ποίημά του "Και σεις θάλασσες"!
Και σεις θάλασσες-ΣΕΝ-ΤΖΟΝ ΠΕΡΣ
Και είναι η θάλασσα που ήρθε σε μας, πάνω στις πέτρινες βαθμίδες του δράματος.
Με τους πρίγκιπές της,τους Αντιβασιλείς της,τους Αγγελιαφόρους της ντυμένους με έμφαση και μέταλλο,με τους μεγάλους Ηθοποιούς της με τα εξορυγμένα μάτια και τους αλυσοδεμένους προφήτες της,τις Μάγισσές της σκουντουφλώντας στα ξυλοπάπουτσά τους,το στόμα γεμάτο από μαύρους θρόμβους και τις φατρίες των Παρθένων της οδεύοντας στο όργωμα του ύμνου.
Με τους ποιμένες της,τους Πειρατές της και τις Παραμάνες της παιδιών-βασιλιάδων, τους γέρους εξόριστους Νομάδες της και τις ελεγειακές της Πριγκίπισσες,τις μεγάλες σιωπηλές της Χήρες κάτω από τις ένδοξες σπονδές,τους μεγάλους της Σφετεριστές των
θρόνων και Ιδρυτές μακρινών αποικιών,τους Πρεμπαντιέρηδές * της,και τους Εμπόρους της,τους μεγάλους Καταχραστές του δημόσιου των επαρχιών του κασσίτερου, και τους σοφούς της ταξιδιώτες πάνω στη ράχη των βουβαλιών στα ρυζοτόπια.
Μ'όλο το κοπάδι της των τεράτων και των ανθρώπινων υπάρξεων,ω!όλη της η βλάστηση των αθανάτων μύθων,συνδέοντας την εξόρμησή τους τούς θείους Νόθους και τις μεγάλες της κόρες της Βατευμένες-ένα πλήθος βιαστικό,ολόρθο στα μεσόστυλα της ιστορίας και φέροντας ομαδικά προς την αρένα,στην πρώτη ανατριχίλα του βραδιού,μυρωμένου απ'τα φύκια.
Απαγγελία προχωρώντας προς το Συγγραφέα και προς το βαμμένο στόμα της μάσκας του.
(...)Και ήταν στη δύση,στα πρώτα ρίγη του αποφραγμένου από σπλάχνα βραδιού,όταν στους ναούς,περιζωμένους με χρυσάφι,και στα Κολοσσαία παλιού χυτοσίδερου με τις ρωγμές όλο φως,το ιερό πνεύμα ξυπνά στις φωλιές με τα νυχτοπούλια ανάμεσα στην ξαφνική αναζωογόνηση της άφθονης χλωρίδας της ελξίνης.
Κι όπως τρέχαμε στην υπόσχεση των ονείρων μας,στην πανύψηλη πλαγιά της κόκκινης γης,φορτωμένης προσφορές και γελάδια,κι όπως ποδοπατούσαμε την κόκκινη γη της θυσίας,της στολισμένης με κληματαριές και μπαχαρικά,σαν ένα μέτωπο κριαριού,κάτω από τα χρυσαφιά κνισάρια και κάτω από το γαϊτάνι είδαμε να υψώνεται μακριά αυτή η άλλη όψη των ονείρων μας: το άγιο αντικείμενο στην κατώτερη στάθμη του,η Θάλασσα,παράξενη,εκεί,και που ξαγρυπνούσε στην αγρύπνια της Ξένης-ασυμφιλίωτης και ιδιότροπης και για πάντα αταίριαστης-η Θάλασσα η περιπλανώμενη στην παγίδα της παρεκτροπής της.
Υψώνοντας τις άκρες των μπράτσων μας για να υποστηρίξομε τα "Αχ,αχ" μας,βγάλαμε την κραυγή αυτή του ανθρώπου που βρίσκεται στα όρια του ανθρώπινου . είχαμε στα μέτωπά μας αυτό το άχθος το βασιλικό της προσφοράς . όλη η θάλασσα αχνίζοντας από τις ευχές μας σαν κάδος μαύρης χολής,σα μια μεγάλη μαστέλα με σωθικά κι απομεινάρια σφαγείων στα πλακόστρωτα του θυσιαστή!
Είχαμε,είχαμε...ω!πες το ακόμη,ήταν καλά έτσι; Είχαμε-κ'ήταν τόση λαμπρότη χολής και μαύρων κρασιών!-η Θάλασσα πιο ψηλά από το πρόσωπό μας,στο ύψος της ψυχής μας΄ και στην ακατανόμαστη ωμότητά της στο ύψος της ψυχής μας,όλο της το κουφάρι ξεγυμνωμένο στο ταμπούρλο τ'ουρανού,όπως στα μεγάλα αργιλώδη μουράγια,τα εγκαταλειμμένα.
...Και σε τέσσερις ξύλινους πάσαλους,τεντωμένο! ένα τομάρι μπούφαλου,σταυρωμένου.
*Εκκλησιαστικοί κατώτεροι προορισμένοι για την είσπραξη των φόρων από τους ιθαγενείς
Μετάφραση:Σταύρος Καρακάσης
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1976
