Σαν σήμερα, στις 18 Νοεμβρίου 1952 ταξιδεύει στους ουρανούς ο Γάλλος ποιητής Πολ Ελιάρ. Θα γνωρίσουμε το ποίημά του "Εκείνη η παντοτινή, ολόκληρη"!
Εκείνη η παντοτινή, ολόκληρη-ΠΟΛ ΕΛΙΑΡ
Σας λέω! "Τα 'χω εγκαταλείψει όλα"
Γιατί δεν είν'εκείνη του κορμιού μου,
Ποτέ δεν καυχήθηκα γι' αυτήν,
Δεν είν' αλήθεια
Και η καταχνιά όπου σαλεύω
Ποτέ δεν ξέρει αν πέρασα.
Η βεντάλια το στόμα της,
η ανταύγεια των ματιών της,
Μόνο εγώ μιλώ γι' αυτά,
Και μόνο εγώ είμαι κυκλωμένος
Από τον τόσο ασήμαντο τούτο καθρέφτη
όπου ο αέρας κυκλοφορεί
από μέσα μου
Κι έχει ο αέρας ένα πρόσωπο ένα πρόσωπο αγαπημένο
Ένα πρόσωπο που αγαπάει, το πρόσωπό σου,
Σε σένα που δεν έχεις όνομα και που οι άλλοι σ'αγνοούν
Η θάλασσα σου λέει: πάνω μου, ο ουρανός σου λέει: πάνω μου,
Τ'άστρα σε μαντεύουν, τα σύννεφα σε φαντάζονται
Και το αίμα που χύνεται στις πιο καλές στιγμές,
Το αίμα της γενναιοφροσύνης,
Σε φέρνει πάνω του με ηδονή.
Τραγουδώ τη μεγάλη χαρά να σε τραγουδώ,
Τη μεγάλη χαρά να σ' έχω ή να μη σ' έχω,
Την αφέλεια να σε περιμένω, την αθωότητα να σε γνωρίζω,
Ω εσύ που καταλείς τη λησμονιά, την ελπίδα και την άγνοια,
Που καταλείς την απουσία και που με φέρνεις στον κόσμο,
Τραγουδώ για να τραγουδώ, σ'αγαπώ για να τραγουδώ
Το μυστήριο όπου ο έρωτας με δημιουργεί και με απολυτρώνει.
Είσαι αγνή, είσαι ακόμα πιο αγνή κι από μένα τον ίδιο.
Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
Πηγή: Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως Κλέωνος Παράσχου
