21 Σεπτεμβρίου. Διεθνής ημέρα ειρήνης. Θα γνωρίσουμε το "Εγκώμιο στην ειρήνη" του Λατίνου ποιητή Τίβουλλου.
Εγκώμιο στην Ειρήνη-ΤΙΒΟΥΛΛΟΣ
Ποιος να'ναι αυτός που σήκωσε σπαθί αποτρόπαιο πρώτος;
Πόσο σκληρός! Ω σίγουρα καρδιά θα 'χε ατσάλι.
Είν'από τότε που οι σφαγές γεννήθηκαν κι οι πόλεμοι
και στο θρασύ μας θάνατο συντόμεψεν ο δρόμος.
Μπορεί κείνος ο άθλιος και να μη φταίει, που έτσι
ο ένας στον άλλο ρίχνεται,σα να 'μαστε θηρία.
Φταίει το χρυσάφι τ'ακριβό΄ πόλεμοι δεν υπήρχαν
σαν στα τραπέζια τρώγαμε με ξύλινες γαβάθες.
Κάστρα και χαρακώματα δεν ξέραμε. κοιμόταν
σίγουρα και ήρεμα ο βοσκός μέσα στα τόσα αρνιά του.
Να ζούσα τότε! Τα φριχτά τ'άρματα θ' αγνοούσα,
δε θα'χα ακούσει σάλπιγγα με την καρδιά να τρέμει.
Στον πόλεμο με σέρνουνε τώρα, και τις σαΐτες
ίσως κανείς απ'τους εχτρούς σηκώνει να μου ρίξει.
Μα σεις, ω πάτριοι θεοί, σώστε με, Σεις αγόρι
με θρέψατε, σαν έτρεχα να'ρθώ στα είδωλά σας
κι ούτε γιατί σας σκάλισαν σε παλιό ξύλο φταίω:
τέτοιοι είσαστε σαν μένατε με τους προπάτορές μου.
Πιστεύουν τότες, ο θεός λατρεύονυαν απλά,
ξόανο μέσα σε στενό κλειστός εκκλησιδάκι.
Αρκούνταν τότε αν του πρόσφερνε κανείς λίγο σταφύλι
και τη σεβάσμια κόμη του του στόλιζε με στάχυα.
Άλλος, γιατί τον σύντρεχε, πίτες του κουβαλούσε,
και πίσω η άγουρη κόρη του ανέγγιχτη κερήθρα.
Τώρα, θεοί, απ' τις χάλκινες φυλάχτε με σαΐτες,
κι εγώ γουρούνι θηλυκό στη χάρη σας θα σφάξω.
Ντυμένος στ' άσπρα θ 'ακλουθώ κομίζοντας πανέρια
μυρτόζωστα, και μύρτα εγώ θα φέρνω στο κεφάλι.
Να με δεχτείτε, ας ήταν έτσι. Άλλος να'ναι ο αντρείος
που με τον Άρη βοηθό δέκα θα ρίξει αντίπαλους,
για να μπορεί στους άθλους του στα γλέντια να διηγιέται
και να σχεδιάζει με κρασί τις μάχες στο τραπέζι.
Για ποια αφορμή το θάνατο στη μάχη να γυρέψω,
αφού στα σίγουρα έρχεται σαν κλέφτης να με πάρει;
Θέρος κάτω στην Κόλαση και τρυγητό δεν έχει,
εκεί αλυχτάει ο Κέρβερος κι ο πρόστυχος πιλότος
που σε περνάει αιμόφυρτο απ'τα νερά της Στύγας΄
Άξιος εγκώμιου είν'αυτός που στα παιδιά του ανάμεσα
σε φτωχό σπίτι χαίρεται αργός τα γερατειά του
και τις αρνάδες του φυλά, τα προβατάκια ο γιος του,
κι αν κουραστεί,χλιό νερό η γυναίκα του τοιμάζει.
Η Ειρήνη ωστόσο στους αγρούς ασπρόντυτη ας οργώνει
που πρώτη έσυρε κι έζεψε τα βόδια, αυτή, στ'αλέτρι.
Η Ειρήνη θρέφει τους βλαστούς και τ' αμπελιού φυλάει
χυμούς, για να κερνά το γιο το πατρικό κανάτι.
λάμπει η δικέλλα και το υνί,και στη σκιά σκουριάζει
το όπλο το σιχαμερό του άνεργου στρατιώτη.
Σήκω, γεννήτρα Ειρήνη μας, έλα μ'αγκάλες στάχυα,
κι από την άσπρη σου ποδιά χιλιάδες μήλα χύσε.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά, Εκδόσεις Διόσκουροι
