Σαν σήμερα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1901 γεννιέται ο νομπελίστας Τσέχος λογοτέχνης Γιάροσλαβ Σέφερτ. Θα δούμε το ποίημά του "Bertche Soucaret". Μιλά για μια γυναίκα από τη γαλλική αποικία της Γουαδελούπης στις Αντίλλες στην Καραϊβική , που κέρδισε σε διαγωνισμό ομορφιάς στο Βέλγιο το 1888!
Bertche Soucaret- ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΣΕΦΕΡΤ
Όταν η Bertche Soucaret
η άγνωστη κρεολή απ' το νησί
της Γουαδελούπης
έγινε δεκαοχτώ χρονών
την ανακήρυξαν
βασίλισσα της ομορφιάς.
Ήταν η πρώτη βασίλισσα του κόσμου:
όλες οι γυναίκες
τρέχαν να κοιταχτούνε
στον καθρέφτη.
Αυτό
γινότανε στο Σπα στο Βέλγιο
στην πόλη των πιδάκων
που πλημμυρίζει από τραγούδια
και λουλούδια
στις δεκαοχτώ Σεπτέμβρη 1888.
Επάνω
στο μουσικό παλιό κουτί
που ανακάλυψα στην αποθήκη του σταριού
ήταν γραμμένη η ίδια ημερομηνία
με γράμματα χρυσά.
Το κουτί έπαιζε
ένα γερμανικό τραγούδι αγάπης
του Φραντς Σούμπερτ.
Περάσανε χρόνια πολλά
από τη στέψη της
κι είχε πεθάνει πια
πολύ καιρό
σαν με κυρίεψε ο έρωτας της σκιάς της
που είχα γνωρίσει στη νεότητά μου.
Κι από τότε
έψαχν'αυτή την ομορφιά
στα πρόσωπα όσων συναντούσα.
Κάθε γυναίκα
δεν μπορεί
τουλάχιστο για μια φορά
τουλάχιστο μια στιγμή μόνο
μοναχά
για ένα βλέμμα
να είναι η πιο όμορφη στον κόσμο;
Τα δάχτυλα περιφέρονται
στον ουρανό του σώματος
όπως τ' αστέρια στο στερέωμα
μέχρι που ακτινοβολεί ολόκληρο
απ'τη φωτιά
που ανάβει μέσα.
Τα στόματα πίνουνε
το έν' απ' τ' άλλο μα
δεν σβήνουνε τη δίψα
και ο πόθος
της ηδονής τα οδηγεί
στην πιο αρχαία τελετή.
Και τι πιο όμορφο μας δίνει η ζωή
απ' τον έρωτα;
Που στολισμένος
με πράσινα κλαδιά
απ'την επίγεια εξάρτυσή του
είναι
ό,τι πιο κοντινό στον ουρανό
και μόνος του μας δείχνει
ποια ευτυχία θα γνωρίζαμε
αν υπήρχε;
Μετά η γυναίκα θα σκουπίσει
όλα τα φιλιά
από το φλογισμένο πρόσωπό της
θα φέρει
τα χέρια στα ξεχτένιστα μαλλιά
να συγκρατήσει για μια
τελευταία φορά
τη φευγαλέα λάμψη της κορόνας.
Θα'ρθει κι η μια θα'ρθει
κι η άλλη
ύστερ'από χρόνια.
Και θα θροΐζουν μέσα
στα λουλουδένια φορέματα
των αναμνήσεων
με λέξεις τόσο σιγανές
που μόλις τις ακούω.
Όμως
να που εξαφανίζονται
η μια μετά την άλλη
και πρέπει πάλι να τις θάψω στα σκοτάδια
της νύχτας
σ'αυτό το έρεβος
απ'όπου αναδύθηκαν
και που'ναι το πιο μαύρο απ'όλα!
Δίχως δάκρυα
δίχως λαμπάδες
και ίσως για πάντα.
Ήρθε κι η Berthe Soucaret
αυτή η νέα κρεολή
απ'το νησί της Γουαδελούπης
που άνθιζε βανίλια.
Μπορεί να ήταν η πιο όμορφη
μπορεί
δεν ξέρω πια.
-Μη φεύγετε τόσο γρήγορα
κι αληθινά
πιστέψτε με πρέπει να πέσω
στα γόνατα
μπροστά στην ομορφιά σας
και να φιλήσω
τουλάχιστον μες στ'όνειρο
τα πόδια σας
ακόμα κι αν δεν ζείτε πια.
-Όταν σας σκέφτομαι
ακόμα σήμερα
ακούω πάλι
τη γέρικη καρδιά μου
να χτυπάει
-Μα αναμνήσεις άλλες
που δεν είναι όμορφες
κι αυτές
απ' όπου ο έρωτας απουσιάζει
τις αφήνω
στο μονοπάτι για τους κόνδορες.
Μετάφραση: Βασίλης Κουγέας
Πηγή: Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, Μαρία Λαϊνά,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2007
