Θα γνωρίσουμε ένα πανέμορφο ποίημα που πήρε το Α΄Βραβείο σε Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποιήματος-Διηγήματος του 1978. Τιτλοφορείται "Η χαμένη Ατλαντίς" και δημιουργός του ήταν ο Αθανάσιος Φωσκαρίνης,τότε μαθητής της Γ΄Λυκείου!
Η χαμένη Ατλαντίς-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΩΣΚΑΡΙΝΗΣ
Γ΄ΚΕ΄Λυκείου Αρρένων Αθηνών
....οἱ τῆς Ἀτλαντίδος νήσου βασιλεῖς,
ἢν δὴ Λιβύης καὶ Ἀσίας
μείζω νῆσον οὖσαν ἔφαμεν εἶναι ποτέ,
νῦν δὲ ὕπὸ σειμῶν δῦσαν ἄπορον πηλόν
τῆς ἐνθέδε ἐκλέουσιν ὥστε μηκέτι
πορεύεσθαι κωλυτὴν παρασχεῖν.
ΠΛΑΤΩΝ
Παιδί σχεδόν στην ηλικία της πάχνης
Στων πλοίων τ'άλμπουρα σάλπισα τρεις
Στις σηκωμένες άγκυρες βαμμένος άγιο κάρβουνο
μίλησα γλώσσες γιασεμιών
Και μέρες έμεινα στον ουρανό με ξεναγούς τους γλάρους.
Για να μου δώσει ο μαΐστρος φως δοιάκι μες στις
Συμπληγάδες τού απείρου.
Τότε ήταν που είχα συμμαθήτρια ορμής την ηδονή.
Με την ποδιά της τη γαλάζια,με τη λευκή κορδέλα της
να κάθεται στο μπροστινό θρανίο.
Παλιό κρησφύγετο το σώμα της.
Ανάμεσα σε χείλη,κόκκινα απ'τις αψίδες του καλοκαιριού,
πέρασα γυμνός λαμπαδηφόρος
Κι έλεγα:"να η Ζωή","να το Φως","να η Ελευθερία".
Μα δεν ξέρω αν ήταν ακόμη ο στίχος που μαγνήτιζε το νου μου
Cras amet qui numquam amanit quique craw amet
Ή τα δεσμά μιας έλξης θανάσιμης και ζωοδόχου.
Όμως ο έρωτας.
Παιδί σχεδόν έφερα τη σκέψη μου εδώ
Νηστεύοντας στις λεβεντοκορφές μεγάλη ιδέα
Μετρώντας μπαταριές στο μοναστήρι του βασιλικού
Για να πετάξω ψηλά από τις σκεπές αιθεροβάμων
Να χορέψω τους πόθους της θυμωνιάς σα νοσταλγία
Κι απ' τις πλαγιές εκεί ψηλά να με φωνάξει μια σειρήνα:
"ΟΔΥΣΣΕΑ".
Κι οι παπαρούνες που φωσφόριζαν σαν έμπαινε το
βράδυ και
Οι σκιές, ηχώ ευγενικής ηδύτητας
Τάχα πού θα' πρεπε;
Στιγμές άλλοτε έγερνα δύτης μες στό σχήμα μου
βαθιά μετανοώντας
Τα βότσαλα τού Πλάτωνα μετρούσα
Κι έλεγα:"όχι,είναι δω η Ατλαντίδα".
Δεν ζητούσα πολλά
Μια σκιά για να ρίξω το σώμα μου
Μια πέτρα να γράψω τα λόγια του ορίζοντα και
τις φλέβες μου να βουτώ τις αισθήσεις
Αχ ένα ρόιδι η θάλασσα,μια λεϊμονιά η ελάχιστη σιγή
Μια κιθάρα η ελπίδα έλεγα:"Θα φτάσουν"
Μα ξανάρθαν πασάδες τ'ουρανού με τα πολλά ασκέρια
Και στα χωράφια μέσα έσκαψαν ηφαίστεια
Αζντέκοι ήταν
Γενίτσαροι που σκότωσαν τ' αηδόνια των περιβολιών
και μπήκανε στη Βασιλεύουσα
Βούλιαξαν χάρτες των περιηγητών και οπτασίες των γεωγράφων
Και πια στα κορφοβούνια τριγυρνώ αρματωλός και κλέφτης
Στο χώμα της ψυχής σπασμένο εικόνισμα η Άλλη Ατλαντίδα.
(χορικά)
Σάμπως μιας άλλης Αθανασίας Ελλάδα
στους αμπελώνες των ονείρων σου
Σκορπίζονται μαυροφόρες οι μελαγχολικές βροχές
Έρχονται στις ακρογιαλιές πάνω στά βράχια· τα χείλη
κομποδένουν
Και γέρνουν στ’ άγιο πέλαγος.
Εκεί περήφανες για το γαλάζιο
Σιωπηλές περνούν στ’ αυτί τού ήλιου υπόσχεση την
πικροδάφνη των ανέμων
Έτσι να θυμηθούν τ’ Αγόρια που οργώνουν τα βουνά
Την ευλογία τής ρίγανης
Αχ κι όμοια να αγρυπνήσει στα στήθη των Κοριτσιών
Νέο σπινθήρισμα οπώρας.
Γιατί
Ένας σουγιάς είναι που κόβοντας τα σύγνεφα
Τα κάνει φέτες του ψωμιού στο μεσημεριανό τραπέζι
Μια στάλα αίμα από κουκούτσι ελιάς
Που φέρνει την αιωνιότητα.
Κι είπα
Θα 'ρθουν ξανά οι Μούσες,
θά ’ρθουνε, να δεις
Εγώ που ζω στων πειρατών τ’ αμπάρια
Θα 'ρθουν βαστώντας αγριοθύμαρα και θα μου εμπιστευτούν
Στους ώμους μου τα μυστικά των κόσμων
Με το λαούτο τους θα τρέξω σ’ Εκκλησίες γαμπρός
τής ήβης
Και με τά χέρια τους θα ψαύσω το ΚΕΝΟ
Για να με πει Φαέθων Ποιητή.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το μότο του ποιήματος είναι απόσπασμα από το έργο τού Πλάτωνα Κριτίας Η λατινική φράση "Cras amet qui numquam amanit quique craw amet" είναι από το ποίημα «Pervigilium Veneris(350 μ.Χ.)», έργο άγνωστου, στίχος πρώτος. Τo ποίημα αυτό μεταφράστηκε και παρουσιάστηκε στο περιοδικό Eκηβόλος (Αθήνα, Χειμώνας '78, τεύχος 1) από τον Λεωνίδα Αργυρόπουλο. Ο μεταφραστής αποδίδει «Αύριο ας αγαπήσει όποιος δεν αγάπησε ποτέ, κι όποιος αγάπησε αύριο ας αγαπήσει!»
Πρώτο Βραβείο Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Διηγήματος-Ποιήματος 1978
Πηγή: Βραβευμένα Έργα Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Διηγήματος-Ποιήματος 1978-Εθνικό Ίδρυμα "Ο Βασιλεύς Παύλος"
