Θα δούμε ένα υπέροχο ποίημα που τιμήθηκε με το Γ΄ Βραβείο σε Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποιήματος- Διηγήματος του 1981. Λέγεται "Ασκητεία γαλάζιου" και δημιουργός του είναι ο Ιωάννης Βουτσάς ,τότε μαθητής της Δευτέρας Λυκείου!
Ασκητεία γαλάζιου-ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΥΤΣΑΣ
Μαθητής Β' τάξης 1ου Λυκείου Αλεξανδρούπολης
Σκοπός τής ζωής μας είναι η αγάπη
Α. Εμπειρίκος
Με όραμα μες στην πέτρινη γοητεία του αχτένιστου καλοκαιριού
αλλαγμένο
με στεφάνια από κισσούς και λαξεμένα ειδύλλια ιάμβων
και το λιγνό πράσινο κοχύλι της ελπίδας να θάβει μοναξιές από
γλαυκό ποτήρι του ουρανού
δόξασα τον χλωρό αιώνα μου καθώς η μυγδαλιά το πρωτοφίλημα
των κοκκινόφορων Ωρών
Μικρός ακόμα να ξενυχτάω μες στα γυάλινα όνειρα της τουλίπας
γνώρισα το ευνοημένο απ’ όλους τους ηλίανθους δέντρο,που φιλούσε
το Άγνωστο και το διάφανο αγαπημένο πέλαγο των γλάρων.
Κι όλα τα βότσαλα που μάζευαν καρδιές πουλιών πάνω στην
γαλήνια άμμο,
εξομολογήθηκαν στον άνεμο τα μικρά αλμυρά βήματα που μου
είχε διδάξει ο Φλοίσβος στις ώρες που τα έλκυθρα των ηδονών
αντάμωναν τις εφτά γαλανές προσδοκίες.
Τα άκουσε η θύελλα, και ξεκινώντας για τις πηγές τού Ωκεανού
άλλαξε τ’ όνομά της σε σπίθα ουράνιου τόξου
Κι ο δροσερός βοσκός των αφρών (που ήμουνα) που χανόταν καιρούς
πολλούς μες στ' άγρια όνειρα των ιαχών μιας νεότητας,
και στους ατλαζένιους ορίζοντες της κρυστάλλινης χίμαιρας,
απλώθηκε από άκρη σε άκρη με όλους του τους ελαιώνες
στον όρμο τού όρκου μιας Ασκητείας Γαλάζιου.
Και δεν του έμεινε άλλο μες στον κόσμο αυτό, παρά να
λούζεται με βότανα από σύννεφα, να διαβάζει Όμηρο τις νύχτες,
στα κυκλάμινα, και να σμιλεύει, μέρες, με κόπο,
κερασιές, να τραγουδήσει στην αγάπη:
«Αγριελιάς δέρμα μυημένο στον διθύραμβο των λευκών υακίνθων
Για σένα θα'ρθουνε όλες οι ανεμώνες από τις ζωφόρους του νοτιά
στα κυανά γενέθλιά σου
Αλαφιασμένα θα τρέξουν τα ελάφια στις πηγές των ξανθών σου μαλλιών
-Κι εσύ το ξέρεις πως είν’ στο χώμα σου που κοχλάζει το αίμα μας,
μες στους ιστούς σου που κυλάει λάμποντας η ελπίδα μας και είναι δω,
μόνο εδώ, που θα'βρει την παπαρούνα του ο αδικημένος -
Πεταλούδα θαλασσινής άνοιξης που μασάς πικροδάφνη κι αέρινους γλάρους, με
Ήλιο στο μέτωπο και μέσα στα λεύθερα φτερά τους μια μικρή γαλάζια Αλλαγή
Με όραμα μες στην πέτρινη γοητεία του καλοκαιριού αχτένιστο,
αλλαγμένο
έσφιξα μες στην χούφτα μου τα σπαθιά μιας γιγάντιας θαλασσινής πεταλούδας
-αυριανής ελπίδας μας- και με το πρόσωπο στραμμένο, γλαυκό
στην περίμετρο μιας θάλασσας κάρφωσα μέσα στη ζωή μια Ασκητεία.
Τώρα, γυμνός, δίχως θεούς και τέρατα πορεύομαι, κύμα και γω
μέσα στα κύματα του κόσμου, που αγρυπνά στο προσκέφαλο των Πλειάδων.
Εξορίζοντας την αβρή μορφή τής καταιγίδας από μέσα μου,
Κι έχοντας μπολιάσει τό τριφύλλι τής αγάπης στα όνειρά μου,
φύτεψα ψαρόβαρκες χελιδονιών στα μαλλιά μου και
κλωνάρια ελιάς και ήλιου, μες τα όνειρα των γιασεμιών.
Μες σ' όλων των ανθρώπων τα όνειρα!
Τρίτο Βραβείο Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποιήματος-Διηγήματος 1981
Πηγή: Βραβευμένα Έργα Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποιήματος-Διηγήματος 1981- Εθνικό Ίδρυμα "Ο βασιλεύς Παύλος"
