Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Ειρήνη Ασημένου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στη Λεμεσό και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ κι έκανε μεταπτυχιακό στον Κινηματογράφο. Λογοτεχνικά κείμενα και κριτικές της έχουν φιλοξενηθεί σ' εφημερίδες και περιοδικά. Παρακολουθεί τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου. Το 2021 συμμετείχε με ποιητικά και πεζά κείμενα στην Ανθολογία "Φτερό στο μελάνι" των εκδόσεων Ρώμη. Μέσα στο 2025 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ρώμη η πρώτη της ποιητική συλλογή. Ονομάζεται "Τουρτάκι γενεθλίων" κι απαρτίζεται από 29 ποιήματα που συνομιλούν με τον συνοδοιπόρο χρόνο, τη μνήμη, τα κέρδη και τις απώλειες του βίου. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της σύγχρονης υπαρξιακής έκφρασης. Ο λόγος της είναι πλούσιος, τολμηρός, με ζωντανές εικόνες κι υποβλητικές αλληγορίες. Ο ρυθμός της ποιητικής γραφής είναι γρήγορος, κοφτός, εισάγοντας τον αναγνώστη αβίαστα στην αφήγηση. Σε πρώτο πλάνο ο άνθρωπος , ο εσωτερικός του κόσμος και τα διαχρονικά του ερωτήματα. Θα δούμε δέκα πολύ όμορφα ποιήματα της δημιουργού, οκτώ από τη συλλογή της και δύο αδημοσίευτα!
Δέκα ποιήματα της Ειρήνης Ασημένου
Από την ποιητική συλλογή "Τουρτάκι γενεθλίων", Εκδόσεις Ρώμη,2025
Τουρτάκι γενεθλίων
Αλάτι
μετά ζάχαρη
αβγά (καλά χτυπημένα)
αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
κέλυφος
χώμα
όστρακα
νερό
βουή κι αντάρα ποταμού.
Γάλα (σε θερμοκρασία δωματίου).
Άσβεστος.
Βύσσινο γλυκό
ελιά και Τρέμυθος
αρχέγονα.
Όλα αειθαλή
ψημένα ιζήματα
με θέλημα ατάραχο.
Να ψηλώνει η ζωή.
Ωδή σε μια μετέωρη σιέστα ΙΙ
Πιάστηκα, λοιπόν,απ' τον λαιμό με σχοινί
από εκείνα τα γερά που δεν κόβονται
βαθιά και πιο βαθιά μες στον ύπνο.
Κρεμασμένη όπως ήμουν
έμοιαζα με κομμάτι της Guernica.
Παραμορφωμένη εικόνα βαρβαρότητας
που δεν σημαίνει τίποτα πια.
Η γαλήνη φαινόταν τώρα να είναι
το άπιαστο όνειρο
ν' αντανακλά
στα καλογυαλισμένα παπούτσια
των βαρβάρων
και να επιστρέφει σαν λάμψη
στα μάτια του παιδιού.
Εκείνου που θα μπορούσε να είναι
δικό μου, μα δεν είναι
παιδί κανενός.
Των περιεχομένων ανάσταση
Είμαστε παύση
σε καλοκουρδισμένο κονσέρτο.
Έλευση μαζί και αποχώρηση.
Το μαύρο
σε παλιά αργόσυρτη μπομπίνα.
Εικόνες που παίζουν ταυτόχρονα.
Φτιάχνουμε μια κιβωτό
για να χωρέσουν όλα
και τίποτα
με τιμαλφή από σάπια
κουρσεμένα σεντούκια.
Σε παρακαλώ
μην πεις ότι βουλιάζουμε.
Όχι, πριν έρθει το νερό
για να μας σβήσει.
Να, κάτι διορθώσεις μικρές
και σαλπάρουμε.
Εμείς, το τίποτα
κι ολόκληρος
ο δύσκολος κόσμος.
Αιών παιδί
Πέθανε ο κισσός μας σήμερα
μα, και πάλι, δεν έγινε ποίηση.
Πάνω στον ξύλινο καμβά
-σαν ένα ακόμα κουφάρι του καλοκαιριού-
ξερόγλυφε τον ήχο του λιγοστού αέρα
μα δεν άφησε κύηση.
Ποίηση θα ήταν
αν το πράσινο γινόταν ανάμνηση
αν σκαρφάλωνε σαν προσμονή για επέκταση
κι απογοήτευε, εν τέλει, σε μεσονύχτια παύση.
Δίπλα του μια μορφή παγώνει
με τους αγκώνες στα κάγκελα.
Δεν συγκινούν τα αγάλματα
παρά μόνο σαν αρχίσουν να φθείρονται.
Κάπως έτσι φαντάζομαι πως η Αφροδίτη
έγινε με τα χρόνια Αφροδίτη της Μήλου.
Κάπως έτσι, στη γωνιά του τζακιού
μικροσκοπικά μπιμπελό
με κομμένα τα χέρια επίτηδες
επιμένουν να στέκουν ατάραχα
και στο τέλος να γίνονται τέχνη.
Να ψάχνουν την ποίηση
σαν ανταπόκριση στο τικ του ρολογιού
στο ντουλάπι.
Δεν περιέχεται όμως ο χρόνος.
Το μέτρημά του ύβρις αρχετυπική
που, εδώ και χρόνια, το είδος μας διαπράττει.
Μια προσπάθεια να μαγαρίσει τον θάνατο.
Ένα πείραγμα-πρόσκληση για το παιδί
που δεν θέλει ν' αλλάξει.
Όλα τα ρολόγια
(του χεριού, τα πλαστικά
τα τετράγωνα μικρά στο κομοδίνο
τα ηλεκτρικά στα καντράν των αυτοκινήτων
τα παλιακά του τοίχου
οι μεγάλες καμπάνες
στις Μεσαιωνικές πλατείες
ή το ρολόι των σκιών
των ιστορικών μας βιβλίων)
όλα, εν δυνάμει, ποίηση
μα ίσως είναι νωρίς ή και αργά
για να πει κανείς
πως γεννήθηκε.
Άλογα
Το βλέμμα αδημονεί να μετοικήσει.
Κάθε τυφλός καλπασμός μία παραίτηση
απ' το στερητικό του ονόματος.
Οι παρωπίδες, εν δυνάμει, αχρείαστες.
Κι όμως
όπως οι απέθαντοι
κρατιούνται στη δερμάτινη θέση τους
με την ελπίδα μιας πιθανής ηδονής.
Μιας παρ' ολίγον κατάκτησης
εντός της περίφραξης.
Ρουφούν ηλεκτροφόρες ριπές
όπως το αλεξικέραυνο απωθεί
τη συνήθεια μιας καταιγίδας.
Να χτυπηθούμε
αλλά να μείνουμε αλώβητοι
να κρυφτεί όσο όσο
το "α" απ' τον λόγο
για λίγο ακόμα.
Fontana di vivere
Ένα αστεράκι σβήνει
λίγο πριν πέσει
στη Fontana di Trevi.
Το βλέπουν όλοι
μα έχει ήδη χαθεί
εκεί που η λαχτάρα
πληρώνεται εδώ και χρόνια
με μέταλλο
κι η αιώνια πόλη χαρίζεται
έστω κι αν είσαι
απλά περαστικός.
Εννοείται πως
όταν σβήνει το φως
η ευχή έχει γίνει
κι ας μην εκπληρώνεται πάντα.
Φτάνει που γίνεται.
Αγίνωτες καρδιές
Μου δίνεται άγουρο
το φύλλο μια αγκινάρας.
Πασαλειμμένο με λεμόνι και αλάτι
ωραίο στη γεύση
τραγανό και απρόσιτο.
Ύστερα ένα ακόμα
κι άλλο ένα
ώσπου να λείψουν οι ανυπεράσπιστοι
-θέλει γερό στομάχι η αποστολή-
για μια καρδιά που μένει αλώβητη
κλειστή
μέχρι ν' ανθίσει.
Ο μεταφραστής
Πανάρχαιο μοιρογνωμόνιο
μετρά ως τέλους τη μετάφραση.
Κάποιοι το λεν φιλοδοξία.
Όπως και να' χει
άχρηστο χωρίς καλό μεταφορέα.
Χρειάζεται έναν καλό ζυγό
να στέκεται ακίνητος
στη μέση μίας γέφυρας
να πλέκει λέξεις της σιωπής
αυτής που ανεμοδέρνεται
στα στόματα των εραστών
κι ετεροκαθορίζεται
όταν την απειλήσεις.
Κάποιον να στρώνει ένα τραπέζι Κυριακής
κι ας μην υπάρχει κρέας.
Ένα τσακάλι ιμπρεσάριο
για να παρέχει ήχο στο βουβό.
Έναν βιρτουόζο μουσικό
ν' ακούγεται συμβολικά
όπως οι εποχές
κι ας μην αλλάζουν πλέον.
Αδημοσίευτα ποιήματα
Βαλσαμόλαδο
Τότε που νομίζαμε
πως ερχόταν το τέλος
ρίχναμε βότανα στο λάδι
το καλό
να βαλσαμώσουν
και μ' αυτά
να βαλσαμώσει κι η ψυχή μας.
Στο χρυσό της Μεσογείου.
Στον 'Ηλιο μας.
Στο στομάχι του κόσμου.
Ε.Α. 25.06 2025
Πλανόδια πώληση
Αν ήταν όλα απαλά
απλά θα πέφταμε άγαρμπα
στα πλαϊνά χαντάκια.
Θα τραγουδούσαμε δίχως φωνή
θα λιώναμε σαν βούτυρο
στο καλαμπόκι του "'Αη Σπυρίδωνα".
Θα ξεγλιστρούσαμε από αγκαλιές
σαν τους χοχλιούς
μπουρμπουριστοί
μέσα στα στόματα των πεινασμένων.
Αναπαυθείτε λέτε εν ειρήνη
κι ας μείνουμε απροστάτευτοι.
Όμως χωρίς τριβή δεν ασφαλίζουν τα πεπερασμένα.
Ε.Α. 13.08.2025
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ειρήνη Ασημένου γεννήθηκε στη Λεμεσό και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας στο τμήμα επικοινωνίας και ΜΜΕ. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις κινηματογραφικές σπουδές και έχει ασχοληθεί με την κριτική κινηματογράφου. Έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, όπου έχουν δημοσιευθεί κριτικές και λογοτεχνικά κείμενα. Παρακολουθεί τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου και συμμετείχε με ποίηση και πεζό στην Ανθολογία Φτερό στο μελάνι, εκδόσεις “Ρώμη” 2021.
