Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρία Κουτούση-Σύψα. Η φιλοξενούμενή μου γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών και διαμένει στη Ναύπακτο. Σπούδασε Φιλολογία κι υπηρέτησε τη Δημόσια Εκπαίδευση, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή κι είναι υπό έκδοση η δεύτερη. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ποιητικές ανθολογίες .Έχει επιμεληθεί φιλολογικά έκδοση της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Ναυπάκτου. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, ενίοτε φιλοσοφική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, πηγαίος, γλαφυρός, με ζωηρές εικόνες κι ισχυρό συναίσθημα. Μια αύρα αγάπης για ό,τι μας περιβάλλει απορρέει από τα γραπτά της. Εμπνέεται από τη συνομιλία με το βαθύτερο εγώ, από τον έρωτα, το ταξίδι της γραφής, τις διαχρονικές αλήθειες της ζωής. Θα ταξιδέψουμε με πέντε πανέμορφα ποιήματά της!
Ποίηση...
Ένα ποτήρι δροσερό νερό
καλοκαιριού καταμεσήμερο,
κάτω από φλύαρης λεύκας τον άνεμο.
Ένα αχνιστό καρβέλι
από της μάνας τα βασανισμένα χέρια
στο μικρό της αυλής τραπέζι.
Ένα ξύπνημα από το χτύπημα του ήλιου
στο τζάμι του Μάη.
Ένα κορίτσι, που τρέχει με το κυριακάτικο φόρεμα
σε λιβάδι ολάνθιστο,
κυνηγώντας πεταλούδες.
Ένα φιλί, που ακόμα ριγεί στα χείλη τα άλικα
από το αίμα της άνοιξης.
Ένα καρφί, που ξυπνάει της καρδιάς τον πόνο τον πρώτο,
το πρώτο αιμάτινο δάκρυ.
Ένα ξεχασμένο τραγούδι, που ξαφνικά ποτίζει παλιές χορδές,
ξεραμένες από το χρόνο.
Ένας παλιός φίλος στο άνοιγμα της πόρτας,
φορτωμένος καημούς αλησμόνητους.
Ένα καράβι, που σφυρίζει και φέρνει
τις παλιές σου αγάπες στων γηρατειών σου το λιμάνι.
Είναι η ποίηση...
Ζεστό χέρι στον ώμο.
Κύμα που φέρνει στα πόδια σου
αρώματα καλοκαιριών,
αρμυρά φιλήματα του ανέμου.
Είναι η ποίηση...
Μια φωνή που σου λέει:
στάσου, είσαι κι εσύ μέσα μου.
Μέσα σου είναι όλο το χρώμα,
όλο το αίσθημα, όλη η ανατριχίλα
των στιγμών, που έγιναν πηγή
και αυγινό μονοπάτι
και κάλεσμα στην κοινή
της ζωής αποτίμηση.
Ό,τι κινεί τη μυστική θάλασσα
είναι ποίηση...
Αυτάρκης στην ψυχή του ποιητή.
Ελεύθερη σαν μια παπαρούνα
στο πρωινό αγέρι.
Όσοι πιστοί... προσέλθετε.
Μ.Κ.
30/4/2020
Σαν θα έρθεις...
Άνυδρη και ξερή είμαι γη...
Γίνε βροχή ,
χορτάρι να γιομίσω.
Έρημος αλουλούδιαστη...
Στάξε δροσιά ν' ανθίσω.
Δέντρο μοναχικό, ατραγούδιστο...
Έλα πουλί γλυκόλαλο
στα ορφανά κλαδιά μου.
Είμ' ένα σπίτι αδειανό...
Γίνε η συντροφιά μου.
Οδίτης νιώθω μοναχός...
Έλα συνοδοιπόρος.
Καράβι πλέω σκοτεινό
Για φάρο μου σε ψάχνω..
Σ' έρημη κοσμική αμμουδιά
φωτιά ανάβω να με δεις...
Σκαρί εσύ ανίκητο
στην πάλη του πελάγου...
Άδειο λαγήνι...κοίτα με.
Νερό κρυστάλλινο ποθώ,
τη δίψα μου να σβήσω.
Πεινώ... Γίνε ψωμί
Διψώ... Γίνε κρασί
Πονώ... Ίαμα γίνε.
Είμαι σκοτάδι κι είσαι φως!
Τα σωθικά μου καίγονται
την αύρα σου ζητάω...,
τη δροσερή και απαλή,
τη φλόγα μου να σβήσει.
Είσαι θεσπέσια μουσική
κι εγώ βιολί σπασμένο...
Διόρθωσέ μου τις χορδές
και κράτα το δοξάρι μου
το χέρι σου προσμένω.
Είμαι αυλή χωρίς παιδιά...
Κήπος χωρίς λουλούδια
Φάλτσο τραγούδι...
Άστρο μονάχο στη νυχτιά..
Μα σαν θα έλθεις,
τέλος θα πάρει η ερημιά.
Μ.Κ.
Του χρόνου η σκουριά
Στο πίσω μέρος του καιρού,
εκεί κοντά στο λιόγερμα,
μετράς χρόνους που διάβηκες
με των σκιών το πλήθος.
Δρόμους π' άφησες μελετάς -
άραγε πού να βγάζαν;
Και λες, πώς μες σε μύρια σχήματα
διάλεξε αυτό η ψυχή σου;
Πώς έφτασες ανέλπιστα
σε σύμβαση πικρή,
που 'κλεισε μέσα στα στενά
του τόπου και του χρόνου
το θαυμαστό σου τ' όνειρο
για ακέραια ζωή...
Στο πίσω μέρος του καιρού
πεθύμησες του δρόμου το ξεκίνημα
και την αυγή του κόσμου...
Πώς έτσι πάλιωσες ρωτάς
μες στη σκουριά των ημερών,
που φόρεσες και σήκωσες
ανάλαφρα στο λυκαυγές του χρόνου;
Και πώς στο δείλι το αργό
με δυσκολία τις κρατάς
στους κουρασμένους ώμους;
Κι ύστερα λες πώς γίνεται
αυτό το σώμα το παλιό,
που αργά στη δύση γέρνει,
να κρύβει ακόμα την ορμή
για δρόμους που λαχτάρησε!
Και πώς γίνεται
ακόμα να προσμένει,
ίσως, μιαν άλλη ανατολή
να 'ρθει να το φωτίσει...
Και μέρες, που δε θα 'χουνε
στο διάβα τους τη δύση...
Μ.Κ.
" Καταμάθατε τα κρίνα"
Τι είναι ένα λουλούδι;
Ένα χρωματιστό χαμόγελο
της γης προς τον ουρανό.
Είναι η ευγνωμοσύνη της
για τη ζωή που στα σπλάχνα της
μυστικά κουβαλάει.
Τι είναι ένα λουλούδι
που με εμπιστοσύνη αφήνεται στο φως
και στο εφήμερο άγγιγμα του ανέμου;
Είναι ένα μήνυμα ...
Μια κατάφαση...
Μια αποδοχή...
Ένα σιωπηλό ποίημα...
Μια μουσική σε άγνωστη συχνότητα...
Μια ταπεινή ευχαριστία...
Μια προσευχή στην αιώνια ομορφιά...
Είναι μια ελπίδα μελλοντικής καρποφορίας.
Μια θυσία για το μέλλον της γης..
Ένα παράθυρο που ανοίγει
στη μυστική του ουρανού ωραιότητα.
Όλα αυτά ένα απλό λουλούδι..
Ένα κρινάκι του αγρού, μια μαργαρίτα.
Μ.Κ
Οι λέξεις...
Ανεπίδοτα μηνύματα σε σημειώσεις,
σε σκισμένα χαρτιά στο πάτωμα...
Επιστολές που επέστρεψαν
χωρίς αποδέκτη.
Ποιήματα που δεν διαβάστηκαν.
Τραγούδια που οι στίχοι τους
δεν χόρεψαν.
Τώρα μαζεύει τις λέξεις...
Αυτές που έγιναν οδυνηρή ηχώ.
Αυτές που απελπίστηκαν
και δεν άνοιξαν τα φτερά τους.
Αυτές που τις ποδοπάτησε...
Κι άλλες, που ερμητικά
τις έκλεισε στη σιωπή τους.
Οι λέξεις...
Ρούχα που έντυσαν
της ψυχής της τα άρρητα.
Ρυάκια που αναζήτησαν τη θάλασσα.
Τις μαζεύει τώρα...
Τα πονεμένα της παιδιά.
Τον σκορπισμένο πλούτο
της ζωής της...
Τις μαζεύει τρυφερά
και, ευγνώμων, τις επιστρέφει
στην καρδιά της.
Μ.Κ.
21/4/2020
Βιογραφικό σημείωμα
Γέννηση στη Νιγρίτα Σερρών. Σπουδές φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργασία στη Δημόσια Εκπαίδευση στη Ναύπακτο. Συνταξιούχος πλέον. Κατοικία στη Ναύπακτο. Έκδοση ποιητικής συλλογής με τίτλο " Πίσω από τους στίχους" το 2018. Συμμετοχή σε ποιητικές ανθολογίες. Δημοσιεύσεις σε τοπική εφημερίδα. Επιμέλεια φιλολογική και εκτεταμένη εισαγωγή σε έκδοση της Παπαχαραλαμπείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Ναυπάκτου, με τίτλο" Αθησαύριστα κείμενα" Γιάννη Βλαχογιάννη, το 2000.Υπό έκδοση συλλογή με τίτλο, " Της γης και του ουρανού ".
