Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" υποδέχομαι τη λογοτέχνιδα Κούλα Αδαλόγλου. Η καλεσμένη μου σπούδασε Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, έλαβε Μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία και Διδακτορικό στη Διδασκαλία της Γλώσσας. Έχει εκδώσει οχτώ ποιητικές συλλογές, μια συλλογή διηγημάτων, μια μελέτη για τη γραπτή έκφραση των μαθητών και έναν τόμο με κριτικά σημειώματα για λογοτέχνες. Η ποίησή της είναι βιωματική, υπαρξιακή, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι πλούσιος, διεισδυτικός, με πλαστικές εικόνες και μετρημένο συναίσθημα. Ρέει αβίαστα και φυσικά, εντάσσοντας τον αναγνώστη εύκολα στη δράση. Την απασχολούν οι σχέσεις, ο έρωτας, τα τοπία της καθημερινότητας, η επαφή με τις μνήμες. Θα δούμε δέκα μοναδικά ποιήματά της!
*************************************************************************************
Από τη συλλογή Μαθητεία στην αναμονή - Δύο ποιητικές αφηγήσεις ενδοσκόπησης, εκδ. Τα τραμάκια 2001
Έξοδος
Σκοτεινό φεγγάρι,
σκοτεινή η κατάδυσή σου στο βυθό
μέχρι πέρα στα νερά του νεκρομαντείου
τι να μαρτυρήσουν πια οι νεκροί
μπερδεύονται στα φύκια οι ψυχές
και το πράσινο αίμα των ψαριών
δε μιλάει για τη φωτεινή αντανάκλαση.
Φυσαλίδες μικρές ή μεγάλες
ανεβαίνουν στη θαμπή επιφάνεια
φτάνουν ως το κτίριο του παλιού σχολείου
με ορθή απομένουσα μόνη την πρόσοψη
και από τα παράθυρα που χάσκουν
περνούν σκιές οι ώρες του παρελθόντος χρόνου.
Σκοτεινό φεγγάρι
τούτη τη νύχτα αναδύομαι
συνόδεψε την κίνησή μου προς την έξοδο
μην κοιτάζεις τη φθορά της ύλης μου
τόσο φυσική άλλωστε σε στοές νεκρομαντείου
στις υπόγειες ατραπούς του νερού.
Έλα εδώ που συμβάλλει ο Αχέροντας
με το πρώτο φως της μέρας,
εδώ που ανεπαίσθητα γέρνει η ζυγαριά
στο μέρος της ζωής.
Δες με πώς αφήνομαι
στη δίνη αυτού του ρεύματος και ανεβαίνω.
Δες με πώς ορθή
με τεντωμένο το κεφάλι πίσω
με τα ρουθούνια στην αναμονή του αέρα
τείνω στην επιφάνεια, βγαίνω.
Κι άσε το φως σου να γελάσει, σκοτεινό φεγγάρι.
**************************************
Από τη συλλογή Διπλή άρθρωση, εκδ. Ταξιδευτής, 2009
Τρυφερότητα
Ηλικιωμένη ήταν. Καθόταν πάντοτε εκεί, λίγο πριν την Αγίας Σοφίας. Μαυροντυμένη, με μαντίλα στα μαλλιά. Και με ένα οίδημα κάτω από το πηγούνι, σαν πελεκάνος. Η κοπέλα γύρω στα είκοσι, ξανθούλα και γλυκιά. Της έδωσε χρήματα και ένα ζεστό κουλούρι. Έκλαψε η γιαγιά. Τη φίλησε. Είπανε λόγια λιγοστά, γιατί δεν πάει στους γιατρούς, δεν έχω… Κι έκλαιγε η γριά. Η κοπέλα έφυγε. Έβγαλε από την τσάντα της αντισηπτικό μαντιλάκι και σκούπισε το μάγουλό της. Την αναζήτησε ύστερα από λίγες μέρες. Δεν ήταν στη θέση της. Στο διπλανό το μαγαζί δεν ήξεραν.
Η γριά δεν φοράει πια μαύρα ρούχα και μαντίλα. Είναι σε ένα ωραίο πάρκο. Την οδηγεί σκύλος άσπρος με γαλάζια μάτια, να μη φοβάται. Κρατά στο χέρι της ένα λωτό, να λησμονεί τις δυσκολίες του παρελθόντος. Και ένα ολοστρόγγυλο κουλούρι, να θυμάται πώς γνώρισε την τρυφερότητα.
***************************************
Broken Voice
Με ραγισμένη φωνή παίρνω τηλέφωνο σε αριθμούς που δεν-αντι-στοι-χού-νε-σε-συ-νδρο-μη-τές, λένε. Πληκτρολογώ μηνύματα που ένας σέρβερ out of order ακυρώνει.
Με ραγισμένη φωνή θρυμματίζω την κάμερα μιας πιθανής τηλεσυνομιλίας.
Ραγισμένη η φωνή μου
εισβάλλει σε αεροδρόμια και μετρό
μπερδεύει προορισμούς ανακατεύει διαδρομές
η ραγισμένη φωνή μου, μόνη,
μακριά από μένα.
****************************************
Από τη συλλογή Οδυσσέας, τρόπον τινά, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2013
Μηνύματα στον Οδυσσέα
δεύτερη γραφή
Αγαπημένε μου Οδυσσέα,
γράφω στο λάπτοπ που μου πήρες.
Ξεγλιστράς, δεν χάνεις ευκαιρία.
Όμως
ήσουν εδώ σαν ξέσπασε η μπόρα.
Το τεθλασμένο σώμα μου το λάτρεψες
τη σουρεαλιστική μορφή μου ασπάστηκες
αξιέπαινα συντήρησες τον πόθο.
Γι’ αυτό σε συγχωρώ.
Βαθιά χρωστώ ευγνωμοσύνη.
(Έγινε άβολος αυτός ο χώρος.
Δεν ξέρω αν θα στείλω το e-mail.)
***************************************
Γράφω
ημερολόγιο
γράφω μηνύματα
γράφω.
Τι θα ’κανε η Πηνελόπη χωρίς γράψιμο;
Μ’ αυτό παλεύει τη φθορά, τον χρόνο,
τη λαγνεία, τον φόβο, την απόγνωση.
Τα υφαντά τελειώνουν κάποτε,
το γράψιμο κρατάει όσο κι η ζωή μας.
Πρόσεξε πώς διαβάζεις τα μηνύματά μου.
**************************************
Οδυσσέα Dear,
ελπίζω να περνάς καλά με την αντροπαρέα σου.
Και να σου πω ότι, παρά την άρνησή σου για βοήθεια,
βρήκα τους αριθμητικούς συσχετισμούς που με βασάνιζαν.
Ευελπιστώ, λοιπόν, να ολοκληρώσω το υφαντό που σχεδιάζω.
Με άλλα λόγια, τα καταφέρνω και χωρίς εσένα!
**************************************
Από τη συλλογή Εποχή αφής, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2016
Φωνή Α΄
Εποχή αφής
Πόσο ζηλεύω το θαλασσινό αεράκι.
Να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Τα μαλλιά μου.
Μακραίνουν, πυκνά.
Εποχή αφής.
Ο άνεμος στα μαλλιά.
Τα δάχτυλα στα μαλλιά.
Τα δάχτυλα στα δάχτυλα.
Τα δάχτυλα στα χείλη.
Τα χείλη στο μάγουλο.
Το μάγουλο στην παλάμη.
Η σιωπή στα χείλη.
Ο αερόσακος της απόστασης στα σώματα.
Ο στρόβιλος των αποριών.
Η απουσία σου παντού.
Το γρατζούνισμα της μνήμης.
Τα δάχτυλα χωρίς πλήκτρα ψαύουν μηνύματα.
Τα μαλλιά μου
μακραίνουν,
φθάνουν στη θάλασσα, βρέχονται,
η άρμη,
βαραίνουν.
Βαραίνουν.
********************************
Από τη συλλογή Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2018
Οι περαστικοί
Το άνοιξε όταν είδε ένα περίεργο ζωύφιο, μπας και το διώξει,
εκείνο το παράθυρο που κρατούσε χρόνια κλειστό.
Το ξέχασε. Οι συγκάτοικοι άκουσαν για πρώτη φορά
φωνές στριγκιές κλάματα παρακαλετά βρισιές γδούπους.
Όταν το ανακάλυψε ήξερε ότι όλοι έμαθαν πλέον.
Όμως τα πιο βαθιά δεν μαθαίνονται.
Ότι σκάει το στήθος της σε πεταλούδες διάφανες,
μερικές τις είχαν δει να περιφέρονται στον φωταγωγό.
Οι πιο δυνατές όμως κατεβαίνουν στο ισόγειο τις νύχτες,
ανοίγουν την εξώπορτα και βάζουν μέσα τούς περαστικούς,
όχι όλους, κάποιους που φέρνουν σ’ εκείνον που αναζητά
χρόνια και χρόνια τώρα.
Να ’ρχεσαι
Καμιά φορά σε ξεχνώ, γλυκιά μου.
Ξεχνώ πως θα ξυπνάς με χαμόγελο,
πως θα ’ρχεται ο ύπνος μετά το κλάμα
πώς ησυχάζει το μικρό σου χέρι μέσα στη χούφτα μου.
Πνίγομαι σε ενωτικά και παύλες
σε χαζά emoticons που κουνάν την ουρά τους
σε φανταχτερές αναρτήσεις που με μπερδεύουν
σε βυθοσκοπήσεις που δείχνουν μια ραγισμένη κηλίδα.
Καμιά φορά κρύβεσαι, γλυκιά μου.
Πίσω από οθόνες που μου θολώνουν τα μάτια
πίσω από τα βρεγμένα μου βλέφαρα
πίσω από γράμματα και αριθμούς χωρίς περιγράμματα.
Να ’ρχεσαι, με τα ιαματικά σου μάτια,
γιατί ξέρεις
πως με το ψαλίδι για τα νυχάκια
κόβεται η ξεχασμένη στο κρεβάτι μάλλινη μπλούζα
και οι φλέβες γύρω από την καρδιά
απαλά, να μην πονούν.
*******************************
Από ανέκδοτη συλλογή, πρώτη δημοσίευση Culture Book
το καβούκι
Έβρισκε πάντα τις παρέες σχηματισμένες
δεν ήταν ποτέ εκεί στη σωστή στιγμή
ίσως να ενοχλούσε η συχνή απουσία της
την ξεχνούσαν
στο ντουλάπι με τα πορσελάνινα σερβίτσια
ή στο θηλυκωμένο τσεπάκι απ’ το πουκάμισο
τη θυμούνταν μόνο
στα έκτακτα καιρικά φαινόμενα.
Μια ζωή κλεισμένη στο καβούκι της
τώρα πεσμένη ανάσκελα
κουνάει χέρια πόδια
χωρίς να μπορεί να γυρίσει.
Ένα σκούντηγμα μνήμης
αργεί να φανεί.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Κούλα Αδαλόγλου σπούδασε Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έλαβε Μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και Διδακτορικό στη Διδασκαλία της Γλώσσας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εξέδωσε οχτώ ποιητικές συλλογές, τελευταία η Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2018. Μία συλλογή διηγημάτων: Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, εκδ. Ταξιδευτής, 2012. Επίσης, τη μελέτη Η γραπτή έκφραση των μαθητών. Προτάσεις για την αξιολόγηση και τη βελτίωσή της, εκδ. Κέδρος 2007. Το 2019 συγκέντρωσε σε τόμο κριτικά της σημειώματα για 49 λογοτέχνες, με τον τίτλο Νήματα της γραφής, πτυχές κειμένων, εκδ. Ρώμη.
