Σήμερα θα σας παρουσιάσω οκτώ ποιήματα του ποιητή- στιχουργού από την Πάτρα Χρήστου Ανδριόπουλου. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Στον κήπο με τ'αγάλματα" , απ' όπου θα δούμε κάποια ποιήματα και φλερτάρει με τη στιχουργική δημιουργώντας με τους συνεργάτες του τα πρώτα του τραγούδια. Φρέσκια ματιά, ισχυρά συναισθήματα,λόγος που ρέει! Για να τον γνωρίσουμε καλύτερα!
Οι πρίγκιπες του μίσους
Μου έγινε σκοπός να βουλιάζω μαζί σου
Σε έρημο καυτή με κατάξερη αμμουδιά
Κάθε τρέλα του μυαλού ,σημάδια στο κορμί σου
Ζαλισμένοι να πιστεύουμε πως η ακρογιαλιά
Είναι δίπλα και δροσίζει ο αέρας και η φωνή σου
Ματωμένη να βγαίνει και να μου τραγουδά
Για έναν έρωτα που νόμιζες πως είναι η ζωή σου
Να ξεσπάει σαν το κύμα , να ξεσκίζει να χτυπά
Έριξα το φως στην κρυμμένη σκιά σου
Κι αναζήτησα την πιο φευγάτη σου ματιά
Ποια να είναι τώρα ποια τα καινούργια ιδανικά σου
Ποια στα σέρνουνε τις νύχτες λυσσασμένα σκυλιά
Νιώθω τώρα πως φοβάσαι να μου πεις τα όνειρά σου
Που σε τράβηξαν και πάλι ,πολύ πολύ μακριά
Μ`έχεις μάθει να ζω στη φθορά του έρωτά σου
Και βουλιάζεις μονάχη σε λασπωμένα νερά
Πες μου αν άξιζες να πάρεις ότι απέμεινε εδώ
Στου έρωτα τις στάχτες αν γεννιέσαι την άκρη
Αν ζήσω με τα όνειρα που φτιάχνεις και εγώ
Κι αν πέθαινα αν θα ξέφευγε για μένα ένα δάκρυ
Οι νύχτες που θα τρέμουν οι ψυχές μας θα` ρθουν
Θα έρθουν να παγώσουν της φωτιάς μας τη στάχτη
Οι πρίγκιπες του μίσους στις καρδιές μας θα μπουν
Και θα απαρνηθούμε αυτό που λέμε αγάπη.
Ποιητική συλλογή: "Στον κήπο με τ'αγάλματα"
Μ' ένα ψίθυρο στο αυτί (Ακυκλοφόρητο)
Μια καρδιά μικρού παιδιού
Μια ψυχή που ακροβατεί
Χάθηκε στη διαδρομή
Και ίσως ψάχνει για να βρει
Ένα φως μες τα σκοτάδια
Δύο χέρια για δυο χάδια
Δύο μάτια φωτεινά
Μες του χρόνου τη φθορά
Ένα ανέμελο πρωί
Μια άλλη Κυριακή
Ούτε βάγια ούτε καρφιά
Μια ανθρώπινη φωνή
Ούτε αγγελικά φτερά
Και ούτε όχλου αποδοχή
Μια ανάσα στο λαιμό
Και ένα ψίθυρο στο αυτί
Οι ψυχές αν ενωθούν
Σε αιώνια εναλλαγή
Τα δεσμά τους θα λυθούν
Και θα βγουν απ` το κλουβί
Θα πετάξουν μακριά
Απ` του χρόνου τη φθορά
Δυο ανάσες μια ψυχή
Σε παράδεισου αυλή !!
θα ανατέλλω (Ακυκλοφόρητο)
Άλλο ένα βράδυ που τα βλέφαρα δεν κλείνουν
Φεύγει η νύχτα και οι σκέψεις με τυλίγουν
Γλιστράει στα δίχτυα της ημέρας που ζυγώνει
Τα φώτα σβήνουν και το φως της ξημερώνει
Από το άπειρο έως το πουθενά
Στην μέσα έρημο που η έξω ωχριά
Και στα ταξίδια που και οι δυο ήμασταν μόνοι
Και οι αναμνήσεις μας γραμμένες στο σεντόνι
Θα ανατέλλω όμως μες τη νέα αυγή
Θα ταξιδέψω σε μια νέα ξένη ακτή
Τη μοναξιά μου θα πετάξω απ` το μπαλκόνι
Και θα τινάξω της φθοράς σου όλη τη σκόνη
Πέρα απ` το πέπλο της σιωπής κοιτούν οι δαίμονες
Πόσο ζηλεύουν που το σκότος μου φωτίστηκε
Από τα νύχια η ψυχή μου δεν ξεσκίστηκε
Και μες σε κήπους φωτεινούς τώρα πετά
Από ψηλά (Ακυκλοφόρητο)
Στην παγωμένη σου αγκαλιά
Δεν θα βρεθώ ποτέ ξανά
Κι άλλο του Ιούδα τα φιλιά
Πιστά δεν θα προσμένω
Δεν θα γεμίσω με πληγές
Από λεπίδες κοφτερές
Που μοίραζες απλόχερα
Σε σώμα φονευμένο
Δεν θα σηκώσω το σταυρό
Αλλά μονάχος θα πετώ
Πάνω απ` το δάσος των λυγμών
Με βλέμμα αλλοπαρμένο
Και θα σε βλέπω από ψηλά
Κι όταν μου ρίξεις μια ματιά
Θα σου θυμίσω Φοίνικα
Απ` τις στάχτες γεννημένο
Ο βασιλιάς της μοναξιάς
Ζω στην ψευδαίσθηση και στην ανυπαρξία
Τα όνειρά μου μυστικά και ανεκπλήρωτα
Με την ψυχή και το μυαλό μου ταξιδεύω
Μα τα εισιτήρια απ` τα ταξίδια μου απλήρωτα
Ένα κενό μια αλήθεια και ένα τίποτα
Με βασανίζουν με σκορπούν μ` αργοπεθαίνουν
Είμαι ασυγχώρητος το ξέρω μα ανήθικα
Αφήνω σκέψεις που ποθούν να υποφέρουν
Ζω σε ένα ψέμα και σκορπιέμαι έτσι ανύποπτα
Ο βασιλιάς που νόμιζε πως είναι ανίκητος
Μα ο εαυτός μου με σενάρια που είναι ύποπτα
Ντύνεται κλόουν και όπως κλαίει μοιάζει ηλίθιος
Κάτι χαράζει την καρδιά κάνει ρωγμή
Είναι η δειλία να ζητήσω λίγη αγάπη
Ένα κορίτσι ίσως έρθει το πρωί
Μα θα τρομάξει απ` τα σκοτεινά μου βάθη
Ο βασιλιάς της μοναξιάς είμαι εγώ
Μεσ` του μυαλού μου το ερημικό παλάτι
Δεν έχω θάρρος πια τον έρωτα να βρω
Και η ζωή μου όλη μοιάζει με απάτη
Μονάχος σκέφτομαι τι νόημα να ζω;
Με μια φοβία και μια ψυχική αυταπάτη
Να ταξιδεύω με ψυχή και με μυαλό
Σε ένα κόσμο που έχω φτιάξει από ανάγκη
Ποιητική συλλογή: "Στον κήπο με τ'αγάλματα"
Σπάσε τους καθρέφτες
Ζήσε για ένα όνειρο να ξέρεις πως αξίζει
Και ξόρκισε της μοίρας σου την μίζερη σκιά
Κοίτα στον ορίζοντα το φως σου να αγγίζει
Την πιο όμορφη ηλιόλουστη καυτή ακρογιαλιά
Βγες από το τίποτα που χρόνια σε ραγίζει
Σπάσε τους καθρέφτες σου και κοίτα πιο μακριά
Και πέταξε από πάνω σου αυτό που σε φοβίζει
Πλάσε απ` το κρύο μέταλλο μια άγρια ομορφιά
Γεννήθηκες με όνειρα στα μάτια χαραγμένα
Και μια πληγή προαιώνια βαθιά μες την καρδιά
Πάρε φτερά από κερί και καν` τα σμαραγδένια
Και πέταξε απ' τα σύνορα του ήλιου πιο μακριά
Πέταξε κι αναζήτησε χαμένες Ατλαντίδες
Βάλε στο κρύο σίδερο του Ήφαιστου φωτιά
Δώσε σ' αυτούς που μάτωσαν ξανά νέες ελπίδες
Δως την ψυχή σου σε ψυχή ,πετάξτε σαν πουλιά !!
Ποιητική συλλογή: "Στον κήπο με τ'αγάλματα"
Ξυπνάει η πόλη
Ξυπνάει η πόλη και οι δρόμοι φωτισμένοι
Και μια παρέλαση τρελών αλκοολικών
Έχει απλωθεί μέσα στη νύχτα τη χαμένη
Σαν μια αγέλη που πεινάει αρπακτικών
Το κάθε βλέμμα κρύβει κάποιες ιστορίες
Που αχνοφαίνονται κρυφά μες τον καπνό
Γύρω μου άγνωστες χρωματιστές κυρίες
Που μου θυμίζουν καρναβάλι Πατρινό
Οι υποσχέσεις για ηδονής δοσοληψίες
Αλισβερίσι στιγμιαίων ηδονών
Αναπληρώνουν στιγμιαία τις αξίες
Σ' ένα μονόδρομο θαμμένων ιδεών
Σ' ένα μονόδρομο θαμμένη η αλήθεια
Που όσο κι αν άξιζε δεν πρόλαβε να παίξει
Μάθαμε όλοι της ζωής τα παραμύθια
Και η αγάπη μας δεν τόλμησε να αντέξει…
Ποιητική συλλογή: "Στον κήπο με τ'αγάλματα"
Όταν θα` ρθει
Όταν θα 'ρθει, θα περιμένω έξω απ' την πόρτα
Χωρίς χαρά γεμάτος, μα και χωρίς λύπη
Αν με ρωτήσει δεν θα πω πόσο μου λείπει
Η ξεγνοιασιά και η γαλήνη που θα φέρει
Με ένα άγγιγμα ουρανό θα μου προσφέρει
Σαν ταραγμένη κι αν ακούγεται η φωνή μου
Και ας κοπεί σαν νυχτολούλουδο η ψυχή μου
Σε λυτρωμού ταξίδι ίσως να την φέρει
Από τα χώματα στο πιο μακρύ αστέρι
Και σε λιβάδια καταπράσινα με ήλιους
Μες σε παρέες σε πολύ καλούς μου φίλους
Που έχουν χαθεί για χρόνια μες το καλοκαίρι
Ποιητική συλλογή: "Στον κήπο με τ'αγάλματα"
Βιογραφικό σημείωμα
Ονομάζομαι Χρήστος Ανδριόπουλος και γεννήθηκα το 1974 στην Πάτρα. Ζω και εργάζομαι στο Ριόλο Αχαΐας. Αυτή τη στιγμή έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο, ''Στον κήπο με τ` αγάλματα''. Έχω γράψει και τους στίχους στο τραγούδι του Δημήτρη Αντωνόπουλου ''Της καρδιάς η μουσική''.Yπάρχει στο youtube.
Το ύφος των ποιημάτων αναφέρεται κατά κύριο λόγο στην μοναξιά, την απώλεια, τον απεγνωσμένο έρωτα , την αναζήτηση, κάνοντας ένα ποιητικά ''έμμετρο'' ταξίδι, στα βάθη του μυαλού και της ψυχής…
Από τα παραπάνω ποιήματα στο βιβλίο μου είναι τα εξής: ''Οι πρίγκιπες του μίσους'',''Ο βασιλιάς της μοναξιάς'',''Σπάσε τους καθρέφτες'',''Ξυπνάει η πόλη'',''Όταν θα` ρθει''... ενώ τα υπόλοιπα είναι ακυκλοφόρητα.
