Σήμερα θα σας παρουσιάσω εννέα ποιήματα της ποιήτριας Σοφίας Αγραπίδη! Η Σοφία έχει αρκετές διιακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τα ποιήματά της ταξιδεύουν σε ανθολογίες , αλλά και μέσα από το διαδίκτυο. Για να γίνουμε για λίγο συνταξιδιώτες της!
Ελπίδα
Για που ξεκίνησες βαρκούλα μες την μπόρα;
Δεν τον φοβάσαι τον αγέρα που φυσά
θόλωσε η θάλασσα, θάμπωσε η μέρα
δεν θα προφτάσεις να πας στα μισά.
Κοίτα τα κύματα, βουνό θα σε σκεπάσουν
δεν θα βαστάξει το πανί στου στον βοριά
τα ξάρτια σου λεπτά ‘ναι και θα σπάσουν
εμπρός σου ο κίνδυνος σε κάθε οργιά.
Για εκεί που κίνησα πρέπει να φτάσω
ας μαίνεται γύρω μου η καταιγίδα,
μικρό το σκαρί μου, μα γιατί να δειλιάσω
είναι η ψυχή μου γεμάτη ελπίδα.
Η αγκαλιά της Αληθινής Αγάπης.
Μάτια θαμπά στου ήλιου το χάδι
χείλη στεγνά, της δίψας σημάδι.
Πρόσωπο αγνό, πολύ γλυκό
ύφος πικραμένο, σκυθρωπό.
Χτύπησε την πόρτα μια βραδιά
ρίζωσε από τότε στην καρδιά.
Ήταν το σπιτάκι του κλουβάκι σκοτεινό
δίχως αέρα, ήλιο, ουρανό.
Σαν χελιδονάκι που βρήκε τη φωλίτσα
βούτηξε αμέσως στη ζεστή αγκαλίτσα.
Δεν μεταναστεύω άλλο πια εγώ!
να με αγκαλιάζεις για να μην πονώ.
Νανούρισμα
Κοιμήσου αγγελούδι μου μικρό
κι εγώ στο πλάι σου γλυκά σε νανουρίζω
σιγά μ’ ένα μελωδικό σκοπό σου ψιθυρίζω
«κοιμήσου αγαπημένο μου μωρό».
Κλείσε τα βλέφαρά σου απαλά
ζήσε σε όνειρα χρυσά και δαντελένια
μέσα σε δάση και νησιά παραμυθένια
καθώς η νύχτα ήσυχα κυλά.
Ας συντροφέψει ο άγγελός σου κάθε βήμα
στης νύχτας τη σιγή
μέχρι που ο ήλιος να ανατείλει την αυγή
μ’ ένα γλυκό χαμόγελό σου.
Καληνύχτα
Απόψε δεν θα έρθει το φεγγάρι
θα είμαι μόνος κοντά στην αυγή
μια μονωδία παλιά στη σιγή
θα ακουστεί απ’ το γλυκό μου δοξάρι.
Το φως αμυδρό απ’ τ’ αστέρια
μελωδία γλυκιά απαλή
θα την κάνουν τα δυο μου τα χέρια
στο παλιό ξεχασμένο βιολί.
Θα μαζέψω το κάθε λουλούδι
που θα ‘βρω ανοιχτό μες τη νύχτα
να το κάνω αγάπης τραγούδι
και μ’ αυτό να σου πω καληνύχτα.
Μια ηλιόλουστη παλιά γειτονιά.
Σκόρπισε ο ήλιος τη γλυκιά θαλπωρή του.
Γέμισαν τα σχοινιά πολύχρωμες μπουγάδες.
Βγήκαν οι νοικοκυρές στα κάτασπρα πεζούλια
κεντώντας και πλέκοντας της ζωής τους τα όνειρα.
Οι αλάνες πλημμυρίζουν με φωνές παιδιών
τα πουλιά σε χαμηλά ύψη φτερουγίζουν
με ύμνους τον Δημιουργό καλωσορίζουν.
Σκόρπισε ο ήλιος τη γλυκιά θαλπωρή του!
Τα σπίτια λούστηκαν στο φως
τ’ αγόρια περνάν στις γειτονιές
τα κορίτσια σεργιανίζουν κι οι ψυχές τους
γαλήνια ταξίδια στα πέλαγα αρμενίζουν.
Στον απαισιόδοξο
Δέκα συννεφιές και μια μπόρα
οδηγείται η ζωή στην κατηφόρα.
Αργοκυλάει το δάκρυ στα μάτια
απ’ της ψυχής τα αιθέρια μονοπάτια.
Τα γιασεμιά την πλάση μεθούν
μέρες καλύτερες φωνάζουν θα ‘ρθούν.
Ο ήλιος ανατέλλει, λαμπυρίζει
άνοιξε τα παραθύρια σου
για να σε φωτίζει.
Διώξε του σκότους την απάτη
πάρε της λάμψης τα πλάτη
να έρχονται κοντά σου μόνο αηδόνια
μελωδικά να γίνουν για πάντα τα χρόνια.
Ο χορός των φύλλων
Φυσά ο άνεμος του φθινοπώρου
τον μαγικό αυλό του.
Οι ήχοι σπεύδουν
αρμονικά να συνοδεύσουν
στον χορό τα πολύχρωμα φύλλα.
Λουσμένα σε αποχρώσεις γήινες
όπως η εποχή γεννά
στροβιλίζονται χορεύοντας βαλς
χαμογελούν στην αιώνια μάνα.
Υφαίνουν το καλλίμορφο χαλί της
που θα διαβούν νεράιδες
της σιωπής, του έρωτα, του πάθους
με κυκλάμινα να στολίζουν τα μαλλιά.
Κάθε φύλλο κι ένα όνειρο
στου κόσμου τ’ ατέρμονο σεριάνι
να μελογράφει πίκρες και χαρές
καθρεφτίζοντας τις νότες
στα δάση της ψυχής.
Το μοιρολόι του Αιγαίου
Πέλαγος του έρωτα και της γοργόνας χάρη
στα πράσινά σου τα νερά
τις νύχτες με φεγγάρι,
ύμνους ψέλνουν οι θεοί
κι ο Απόλλωνας στη λύρα
μέσα απ’ της μουσικής το φως
έρχεται η πλημμύρα.
Τώρα οι ύμνοι γίνονται
λυπητερά τραγούδια
σαν στήνει γλέντι ο χάροντας
πάνω απ’ τα αγγελούδια.
Ματάκια που περίμεναν
το φως από τον ήλιο
χεράκια που ποθούσανε
των παιχνιδιών βασίλειο.
Τα κύματα αχολογούν
δεν θέλουμε άλλες μάνες
να κλαίνε τα ανθάκια τους
με πένθιμες καμπάνες.
Βρυχιέται η θάλασσα αδρά..
έχασα την ουσία
όλοι «ΑΥΤΟΙ»
με έκαναν τη νέα Αχερουσία.
Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Σύννεφα αγκαλιάζουν
τις ιερές κολώνες
αγέρωχες,πως στέκουν!
μέσα εις τους αιώνες.
Λεβάντες με αγιόκλημα
πλέκουν χαλί μ’ αρώματα
στα πόδια του θεάτρου
στου σούρουπου τα χρώματα.
Ποικίλοι ήχοι αντηχούν
βιολιά, κιθάρες,ντέφια
οι μουσικοί του δρόμου
λικνίζονται με κέφια.
Ο ήλιος φθινοπωρινός
λούζει το Νέο Μουσείο
σαν χρυσοστέφανου θεός
Ελλάδας μεγαλείο!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ανδραβίδα του Νομού Ηλείας. Αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο της γενέτειράς της και σε ιδιωτικό ΙΕΚ στην Πάτρα παρακολούθησε τα τμήματα Β. Λογιστού, Γραμματέων καθώς και Προγραμματισμού Η/Υ. Στη συνέχεια ακολούθησε τη στρατιωτική επαγγελματική πορεία και υπηρέτησε για 27 χρόνια στον Στρατό Ξηράς στο Υγειονομικό Σώμα ως υπαξιωματικός. Πρόκειται περί ανήσυχου πνεύματος και ως εκ τούτου η κατάρτισή της σε θέματα που την ενδιαφέρουν είναι συνεχής. Παρακολούθησε για ένα διάστημα το Τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο ΕΑΠ όπου διέκοψε για απρόοπτους σοβαρούς πρακτικούς λόγους. Παρακολουθεί σχεδόν 20 χρόνια σεμινάρια ψυχολογίας με βαρύτητα στον τομέα των παιδιών. Η καθημερινότητά της είναι αφιερωμένη στον εθελοντισμό σε ιδιωτικό και ομαδικό επίπεδο, με επίκεντρο παιδιά, οικογένειες, άτομα που χρήζουν βοηθείας. Στα ενδιαφέροντά της ανήκουν η εκμάθηση παραδοσιακών χορών, η ιστορία – αρχαιολογία, η λαογραφία, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Κύριο ενδιαφέρον της από την παιδική της ηλικία είναι η μελέτη βιβλίων και ο γραπτός λόγος για τον οποίο έχει παρακολουθήσει σχετικά σεμινάρια. Σχετικά έχει λάβει αρκετές διακρίσεις σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με θέμα την ποίηση και το διήγημα. Συμμετέχει με έργα της σε αρκετές ανθολογίες. Επίσης αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
