Σήμερα, στη στήλη «Στα βαθιά» θα σας παρουσιάσω τον λογοτέχνη Χρήστο Ντικμπασάνη. Ο φιλοξενούμενός μου είναι καθηγητής και μελετητής θρησκειών. Σπούδασε στη Θεολογική, συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Θρησκειολογία κι αυτή τη στιγμή είναι υποψήφιος Διδάκτορας. Έχει ασχοληθεί με την αρθρογραφία και το ραδιόφωνο. Έργα του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Ποιήματά του έχουν δραματοποιηθεί και παρουσιαστεί θεατρικά. Έχει βραβευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα, δοκίμια και μελέτες. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, λυρική, προσωποκεντρική. Ο λόγος του είναι πλούσιος, περίτεχνος, χυμώδης, συγκινητικός. Εμπνέεται από την αγάπη για την Ελλάδα, τη μυθολογία, το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο και τις αναζητήσεις του, τη φύση. Θα δούμε δεκαεπτά υπέροχα ποιήματά του!
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Ξενύχτησα ελπίζοντας να συναντήσω
τον αργοπορημένο Ιησού
Τη λευκή του οπτασία αναζητούσα αιώνες
μέσα στις σταγόνες της βροχής,
στους σταυρούς της ομίχλης,
στη ματωμένη γη, στο αδηφάγο σκοτάδι,
στ’ ασπρόρουχα της προδομένης ευτυχίας,
μέσα στα δάση της στραγγαλισμένης ελευθερίας,
στις ξαναμμένες ανάσες των προγόνων μου
Κυνήγησα τη φωτεινή σκιά τους
ανάμεσα στα πεύκα, τα έλατα, τις μυρτιές
Διακόσια χρόνια επιζητούσα το άγγιγμα
του άσπιλου προσώπου τους
Σήμερα επιτέλους θα συναντήσω το Χριστό
μέσα στα ναυαγισμένα όνειρά μου,
στις παραλίες με τα φύκια και τ’ αγκάθια,
στο τρελό πέταγμα των πουλιών,
στα διάφανα κύματα της τρικυμισμένης θάλασσας,
στην ολόφωτη σιωπή των άστρων
Μια ολόκληρη ζωή πρόσμενα τον Κύριο
να μου αφηγηθεί με βουρκωμένα μάτια
τις ηρωικές ιστορίες της χώρας μου
Η ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ
Και αυτό το απομεσήμερο
μοιράστηκαν δαφνόφυλλα δόξας
και παρωχημένες ευχές αγρύπνιας
για τους ήρωες που έπεσαν κάτω
από έναστρους ουρανούς
Χρέος μας τώρα
να φορτωθούμε το βάρος
της δικής μας υπόστασης,
πριν χορέψουμε επάνω
στ' αποκαΐδια της μνήμης
και στις εφήμερες προσδοκίες μας
Καλύτερα να πιούμε
το δηλητήριο της αλήθειας
παρά ν' ανασαίνουμε
μια νεκρική σιγή χωρίς τέλος
ΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ
Με θάρρος περπατάς,
σηκώνοντας άρματα πόθων
στα πεδία των μαχών
Συχνά δροσίζεις το στόμα σου
με την πάχνη του χρόνου,
τα μάτια σου με σταγόνες δακρύων,
το μυαλό σου εξαγνίζεις
με πανάρχαιες μνήμες
δόξας και ηρωισμού
Νιώθεις μέχρι το μεδούλι
τους χρησμούς των μαντισσών
να σε αγγίζουν ερωτικά
στο πιο επίμαχο σημείο
των επιδιώξεών σου
Την ορμή σου γυρεύουν ν 'αρπάξουν
με δόλια και πλανερά λόγια
Σε οδηγούν στη λίμνη
με τα χρυσόψαρα και τα παγωμένα νούφαρα
Σου κλείνουν το στόμα
με τις τρυφερές παλάμες τους
Με το δάχτυλο σου δείχνουν
το αμετάπτωτο των ιστορικών κύκλων
Και όμως μια ζωή γονατισμένος
περίμενες την ελευθερία
να σου φανερωθεί
γυμνή και βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο
Τώρα λούζεσαι μαζί της
κάτω απ ' τον καταρράκτη
των ευτυχισμένων δακρύων σου
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
Χθες είδα το φεγγάρι
να κυλάει στις πλάκες της αυλής μου
Αγνό μυστηριώδες το φως του
αναρριγούσε στον ελεύθερο άνεμο
ερεθισμένο από σιωπηλούς πόθους
και υποσχέσεις μιας άλλης ζωής
πέρα απ' το γαλαξία
Μέσα στο Σύμπαν των υπέρτατων θεών
που προστατεύουν με τις παλάμες τους
τα πιο υψηλά ιδανικά,
τις πιο ανυπέρβλητες αξίες
που σηματοδοτούν
την εξαγνισμένη ανθρώπινη υπόσταση
Η ΟΦΕΙΛΗ
Όταν μπορέσεις της Άνοιξης
την ανάσα να νιώσεις,
τα σύννεφα να γεμίσεις
με τον πόθο σου για ελευθερία,
το σώμα του Σύμπαντος
να ζωγραφίσεις με τα χρώματα της ειρήνης,
στους ουράνιους θόλους του Εγώ σου
να χαράξεις συνθήματα του Εμείς
και της αδελφοσύνης
Τότε θα καταλάβεις,
γιατί οφείλεις να είσαι άνθρωπος
Η ΑΦΡΙΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Είδα να δίνεις στην Άνοιξη το πρόγευμά σου
και ν 'ανεβαίνεις στην κόψη
ενός απολεσθέντος από αιώνες θέρους
Δε σ' ένοιαζε αν έρχονταν τα δάκρυα
του μελαγχολικού Φθινοπώρου
πιο νωρίς,
αρκεί να έτρεχαν ελεύθερα
απ' τα μάτια της ψυχής σου
Ήσουν σίγουρος ότι κάποιο δροσερό αεράκι
θα τα στέγνωνε
Ύστερα ξαλαφρωμένος
θ 'άφηνες να σε συνεπάρει
η αφρισμένη θάλασσα
του χρόνου και της δόξας
ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΑ
Δε θέλω να ζήσω άλλο
σ 'έναν κόσμο σκεπασμένο
με μαύρα πέπλα
που ο ίδιος έχει κεντήσει
Δε θέλω να βγαίνω άλλο
στους δρόμους, αποζητώντας
τους πόθους μου που ξέρω
πως δεν πρόκειται
πουθενά να τους βρω
Δε θέλω να μου δένουν άλλο
τη ψυχή μου με αλυσίδες
για να μην πετάξει ψηλά
στον πλανήτη
των μεγάλων ιδανικών
και των άμωμων αξιών
Δε θέλω να μου τσαλακώνουν άλλο
την αξιοπρέπεια
οι αργυραμοιβοί και οι αγύρτες
της Γης
Ούτε να μου σκοτεινιάζουν άλλο
την συνείδηση οι πλάνοι
με υποσχέσεις φθοράς
Θέλω να ξαναρχίσω
τη ζωή μου απ' την αρχή
Θέλω να ζήσω ελεύθερος
Θέλω ν' αποτινάξω για πάντα
το ζυγό της υποτέλειας
απ' τον πληγωμένο μου λαιμό
ΜΙΚΡΟΙ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Ρομφαίες ανοίγουν τα μονοπάτια της ζωής μας
Με φτερούγες πληγωμένες πώς να πετάξω;
Ποτάμι η αγωνία στο στήθος
Εικόνες άγριων μαχών ζωντανεύουν
φερμένες απ' το μέλλον
Αλαλάζοντας το φόβο μου ξεπερνάω
Το διάφανο δισκοπότηρο της ελπίδας
ξαναγεμίζω με φως της σελήνης
Το σπαθί μου γυαλίζω
με τις αχτίδες του ήλιου
Βγαίνω έξω στην αντάρα του πόνου,
αψηφώντας σκιές ανίερης λατρείας
Στενά ολοσκότεινα διέσχισα
μέχρι να έρθω εδώ
στα πεδία των ξέπνοων ονείρων
που περίμεναν ν' ακούσουν
τους μικρούς μου βηματισμούς
για να ζεσταθούν μέσα στην αγκαλιά
αγγέλων μαχητών
και να έρθουν να με προϋπαντήσουν
Μαζί να κινήσουμε
για το δρόμο της δόξας
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ
Όλοι αυτοί που αντιστέκονται
στον αδηφάγο άνεμο
κι έχουν ανάστημα Θεού,
όταν ολόρθοι σηκώνονται
και τραβούν θαρραλέα
για τα πεδία των μαχών
Όλοι αυτοί που με πληγωμένα χέρια
σφίγγουν το φεγγάρι στην αγκαλιά τους
και υποτάσσουν τον ήλιο στα όνειρά τους
Όλοι αυτοί που δεν τρομάζουν
στης νύχτας το αλύχτημα
και στης προδοσίας την σκοτεινιά
Όλοι αυτοί που ποθούν
να ταξιδέψουν στ' αστέρια
Όλοι αυτοί που το Σύμπαν τριγυρίζουν
χιλιάδες φορές
και γενναίοι λογίζονται
από εκείνους που ακούραστα
έχουν τα γόνατά τους λυγισμένα
και αφήνουν το φόβο τους
να ξεδιπλωθεί ξεδιάντροπα
μπροστά στους άλλους
Όλοι αυτοί που δεν κλαψουρίζουν,
όταν για λίγο χάνονται
σε δρόμους άγνωστους
Όλοι αυτοί που κόβουν
ψίχουλα απ' το χάος
και δίνουν στους πεινασμένους να φάνε
τους αξίζει να ζήσουν αιώνια
Είναι αδέλφια μας
Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Σ' έψαχνα χθες
στις λευκές ράχες των περιστεριών,
στα κύματα της συμπόνιας
Σ' έψαχνα στις ημέρες της ευτυχίας,
στα γλυκά καλέσματα των πουλιών
Σε αναζητούσα κάτω
απ ' τα βρεγμένα φώτα της αγάπης
Σε αναζητούσα στις ερεθισμένες ανταύγειες
της ερωτικής έξαψης
Σε βρήκα στην άδεια τσέπη
του αδιάφορου Θεού
και στο ξεχασμένο ράφι
των αναμνήσεών μου, Ελευθερία
ΟΙ ΠΟΘΟΙ ΜΟΥ
Βυθίζονται ήλιοι
στα χαμηλωμένα σου ματόκλαδα
Μετέωρος σε βάραθρα ονείρων,
σου γύρευα ένα χάδι
για να στεριώσω το ναό της αγάπης μας
με λευκές πέτρες και πολύχρωμα κοχύλια,
με μυστικά ανεξερεύνητα και αλλόκοσμη ομορφιά
Στο ελάχιστο του ήλιου αντικρίζω
τους ζητιάνους πόθους μου να παρακαλούν
για ένα σου χαμόγελο
έστω αμυδρό
που να συντρίβει όμως
την παρουσία της μοναξιάς τους
και μια σταγόνα κρασί για να μεθύσουν
απ' το άρωμα της καρδιάς σου
Η ΑΡΝΗΣΗ
Έλυσα τους δισταγμούς μου
για το αναποφάσιστο ταξίδι
στις αλλόκοσμες θάλασσες του έρωτά σου
Σήκωσα τις άγκυρες
για τ' ανήκουστα θαύματα
στους ωκεανούς των ονείρων σου,
για τους κόσμους σου
που δεν είδα ποτέ μέχρι τώρα
Πρώιμο φως εισχώρησε μέσα μου,
κομίζοντας το δάκρυ της προσμονής
απρόσκλητο και σιωπηλό
Τώρα η κάθε μου ημέρα
βυθίζεται στις μνήμες του μέλλοντος
Οι γλάροι του πόθου μου πεινασμένοι ακόμη
Η ψυχή μου ευάλωτη στους κεραυνούς της άρνησής σου
Πολύ μακριά απ' το λιμάνι της μοναξιάς μου
παλεύω με τα θεόρατα κύματα
ενός αβέβαιου αύριο
Αναζητώ ελπίδα στα βράχια των φιλιών σου
που μου αρνιέσαι,
εξαφανίζοντας τους ήχους της σωτηρίας μου
ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ
Στο μέσα μου Σύμπαν
μορφές αλλόκοσμες αναμένουν
την σύλληψη των πιο απόκρυφων πόθων μου
Μετεωρίζονται γύρω μου,
αντλώντας δύναμη απ' τα όνειρά μου
Συνταξιδιώτες είμαστε στο ταξίδι της ελπίδας
για την κατάκτηση άλλων πλανητών
γεμάτων με απόκοσμες πολιτείες,
με στιγμές ζωής ανείπωτης,
με οράματα που δεν έχει δει ποτέ κανένας,
με θαύματα και παραμύθια
για ψυχές ελεύθερες που ζωγραφίζουν
στην επιφάνεια φωτεινών δρόμων
τα δικά μου αταξίδευτα απόβραδα
ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Τι νύχτες στα όνειρά μου
αποπλέω χωρίς πυξίδα
Ν’ ανακαλύψω επιζητώ
τα ουράνια νησιά
των απόκρυφων μυστικών
που πληγώνουν τη ζωή μου
Σε συμπαντικές θάλασσες νεκρές
ταξιδεύω με άφεγγη θλίψη
και ήχους ελάσσονες
καθημερινού θανάτου
Τις αποστάσεις διευρύνω
σε βαθιά νερά απομόνωσης
που κοχλάζουν από πεθαμένες ψυχές
και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις
Θεατής και δράστης είμαι
ναυαγίων αβέβαιων προορισμών
απελπισμένης σωτηρίας
Σε επιπλέοντα θραύσματα φλεγόμενα
ο εαυτός μου
Βυθίζεται στην αδιαφορία των άλλων
Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ
Ακροβάτης
στη μέθη των αναμνήσεων
Υψιπετής καλαθοσφαιριστής ονείρων
Σκουπίδι στον άνεμο
αιωρούμενο και φωσφορίζον
Μα με την συμπαντική ευαισθησία
χωμένη στην καρδιά μου
Παρασέρνομαι σε ταραγμένα τοπία
άλλων κόσμων παράφορα υποταγμένων
στη θύελλα των διαστρικών μου πόθων,
στους τυφώνες της χαοτικής νύχτας
Στους εξωπλανήτες τώρα
περιπλανιέται η μοναξιά μου
Κι ας μην ανέτειλαν ακόμη
τα μυστήρια της αλλόμορφης ζωής
Κι ας ζω ακόμη
μέσα στο αβέβαιο σκοτάδι των ανθρώπων
Νιώθω για λίγο αθάνατος
ανάμεσα στις αθάνατες υπάρξεις
που δεν έχω αντικρίσει ακόμη
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Μ’ ένα φύλλο ελιάς στο στόμα,
μ’ ένα τσαμπί σταφύλι στο χέρι
και λίγο ιερό της Δήλου χώμα
αέρας γίνομαι και τριγυρίζω,
πολιορκώντας τις μνήμες μου
που σαν καιγόμενοι κομήτες
πετάγονται μέσα στο βαθύ μου σκοτάδι
Ξυπνώ τα χρώματα της ψυχής μου
Περνάω στην όχθη του ανέφικτου
βουρκωμένος από ευτυχία
Ξεπερνώ τις αδηφάγες μαύρες τρύπες
μ' ένα κλείσιμο των βλεφάρων μου,
με τα ηδονικά λικνίσματα του αστρόπλοιού μου
ανάμεσα απ' τους αστεροειδείς
Ξεπερνώ τους φόβους μου
Τις αδυναμίες μου διπλώνω με προσοχή
Τις κρύβω μέσα στο πονεμένο Εγώ μου
Με σπασμούς έρωτα ξεγελώ
τις ηλεκτρικές καταιγίδες του ήλιου
Ξαγρυπνώ επάνω απ ' τα ερπετικά μάτια των συντρόφων μου
Ένας Οδυσσέας του Σύμπαντος είμαι
που σημαδεύω το χρόνο μου με θαύματα
ΜΑΓΙΚΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ
Παιχνίδια της θλίψης,
νάματα στα μαυσωλεία των αναμνήσεων,
αόρατα φιλιά παραδομένα σε άνεμο ονειροκτόνο
Σκαλώσαμε στην σχεδία του αύριο
τα εγκλωβισμένα όνειρα
των βαθύτερων ουρανών μας
Φλογισμένοι πλανήτες
ξόδεψαν τα νερά της αγάπης μας
Τα βράδια ναυαγοί τριγυρίζαμε στο διάστημα
Κρυβόμασταν στην αγκαλιά της σιωπής,
βαστώντας ψηλά τους πυρσούς
της υπομονής και της εξάγνισης
Παραδινόμασταν στην πιο πλανεύτρα λήθη
Προσφεύγαμε σε ουράνιους ναούς οραμάτων
Περιφέραμε τα βήματά μας στη θύελλα του χρόνου,
αναζητώντας να ζωγραφίσουμε
τα μάτια της αγαπημένης μας
στολισμένα με αστρόπλοια και εκρηγμένα αστέρια
Ταξιδεύαμε τους ερωτευμένους πόθους μας στο άπειρο
Ψάλλαμε και ερωτοτροπούσαμε
με ήχους άρπας εσπερινής
Σηκώναμε στα χέρια μας τα αινίγματα
των επερχόμενων ημερών,
τ 'αρώματα ενός εκστατικού απομεσήμερου
τυλιγμένου με το μανδύα της συντροφικότητας
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Ντικμπασάνης είναι καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας και μελετητής των θρησκειών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961, όπου και τελείωσε τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος (MTh) στη Θρησκειολογία και υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας. Από το 1989, χρονιά που εργάστηκε σε ραδιοφωνικό σταθμό της συμπρωτεύουσας, αρθρογραφεί τακτικά στον ειδικό, κυρίως, τύπο και έχει διατελέσει υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Θεσσαλονίκης (ΤΕΔΚΝΘ). Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά: Γεύση, Επιστήμη & Τεχνολογία, Βιβλίο & Media, Information, Τουριστική Αγορά, Γαιόραμα, Εδώ Ελλάδα (περιοδικό για την ομογένεια, όπου διετέλεσε και αρχισυντάκτης), Τρίτο Μάτι, Ανιχνεύσεις, Άβατον, Strange, Μυστική Ελλάδα, Ζενίθ κ.ά. Γράφει ποίηση, δοκίμια, μελέτες και διηγήματα. Ποιήματα και δοκίμιά του έχουν παρουσιαστεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, ενώ πολλά ποιήματά του έχουν δραματοποιηθεί από τους θεατρικούς θιάσους «ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ ΕΞ ΑΜΑΞΗΣ» και «ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ», οι οποίοι είναι μέλη της Ένωσης Ερασιτεχνικών Θεατρικών Σχημάτων Μακεδονίας-Θράκης. Επίσης, ο Χρήστος Ντικμπασάνης έχει συμπεριληφθεί στη ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ των εκδόσεων ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ, καθώς και στο «WHO’S WHO» των δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βιβλία: Ο Υπομνήμων (ποιήματα) 1984, Απόδραση στην Πολιτεία του Ανθρώπου (μελέτη), 1986, Θρύψαλα Από Πράσινο Γαλαξία (ποιήματα), 1991, Συναυλία στην Άκρη της Νύχτας (ποιήματα), 1994, Οφιολατρεία-Η Λατρεία του Μεγάλου Φιδιού (δοκίμιο), 2002, Η Αναρρίχηση του Τείχους (ποιήματα), 2002, Ηθοκυβερνητική: Ο Δρόμος προς τον Μετάνθρωπο (δοκίμιο), 2003, Απόκρυφος Αδάμ: Ο Άνθρωπος των Γνωστικών Κειμένων στο Πέρασμα των Χρόνων, (δοκίμιο), 2003, Τέρατα και Δράκοι (δοκίμιο),2011, Η Αποστροφή και το Προσκύνημα - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2011, Ζώα-θεοί,Ζώα Ιερά (δοκίμιο), 2012, Νόγκα - Το Ξύπνημα του Εφιάλτη, (μυθιστόρημα), 2017, Φυγή στο Ανέφικτο - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2020, Ο Θεριστής της Άνοιξης (ποιήματα) , 2020. Έχει συμμετάσχει με κείμενά του στα συλλογικά έργα: Ιστορία του Μέλλοντος, Ο Μαγικός Κόσμος των Ονείρων, Τα Μυστήρια του Χρόνου, Παράδεισος και Κόλαση, Μυστικά της Διατροφής, Ο Άγνωστος Μέγας Αλέξανδρος, Μυστική Τεχνολογία κ.ά. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) με έδρα την Αθήνα και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Ε.Λ.ΘΕ.). Η ζωή και το έργο του εμπνέονται πάντα από τη μεγάλη αγάπη του προς τον άνθρωπο, τη φύση, την ανθρωπολογία, τη μυθολογία και ιδιαίτερα την έρευνα της ιστορίας των θρησκειών και των άλλων κλάδων της θρησκειολογίας. Επιπλέον έχει τιμηθεί με σημαντικά πανελλήνια και παγκόσμια βραβεία. Το έτος 2003 τιμήθηκε με το βραβείο του Συνδέσμου Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα, τον Α΄ έπαινο στον 3ο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης, που διεξήχθη στο Μόναχο, και τον Α΄ έπαινο στον Η΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «ΚΟΥΡΟΣ ΕΥΡΩΠΟΥ», που διεξήχθη στο Κιλκίς από την ΜΚΕ «ΤΕΧΝΗ» και το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2021 βραβεύτηκε με το 2ο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης, το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον εκδοτικό οίκο «ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ» και τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση για τον πολιτισμό «ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ». Επίσης βραβεύτηκε για την ποίησή του στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργανώνει κάθε χρόνο η INTERNATIONAL ART SOCIETY & ACADEMY. Επιπλέον έχει τιμηθεί με σημαντικά πανελλήνια και παγκόσμια βραβεία και έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε διάφορα Συνέδρια Πανελλήνια και Διεθνή, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και Διεθνή Λογοτεχνικά Συνέδρια που διεξήχθησαν επί σειρά ετών στην Αρχαία Ολυμπία.
