Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Πάτροκλο Λεβεντόπουλο. Πριν από αρκετά χρόνια είχα παρακολουθήσει μια παρουσίαση βιβλίου του κι είναι μια βραδιά που δεν ξεχνώ, αφού εκτός των άλλων απαγγέλλει μοναδικά. Ο καλεσμένος μου έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία. Ασχολείται με την ποιητική φωτογραφία και την ποιητική ως τρόπο ζωής. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες κι έχουν δημοσιευθεί στον λογοτεχνικό τύπο. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές. Η γραφή του είναι αφηγηματική, ανθρωποκεντρική, στοχαστική. Ο λόγος του είναι διαυγής, στακάτος, πολύχρωμος, αιχμηρός. Η πένα του περιγράφει με υψηλή ευκρίνεια σκηνές της καθημερινότητας, υπαρξιακές αναζητήσεις, κοινωνικούς προβληματισμούς. Θα δούμε δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ
Σε ώρα αιχμής πρόσωπα σε προφίλ,
στο μετρό συμπιεσμένα σε μεταλλικά κλουβιά
ανήσυχα ακινητοποιημένα πειραματόζωα
εγκλωβισμένα στα συνωστισμένα βαγόνια
σαν σε αεροστεγή tupperware κατάλληλα
για στατιστικά δείγματα ανθρώπινου δυναμικού
καχύποπτα πρόσωπα με απωθητικά βλέμματα
πρόσωπα με κλειστά χαρτιά έτοιμα για καυγάδες
που πνίγουν ένα τικ ή ένα μορφασμό με σφιγμένα χείλια
φωτοσκιασμένα αμφιβολία
πρόσωπα που αλλάζουν έκφραση
Σύνταγμα¬ Ευαγγελισμό- Κεραμεικό
Πρόσωπα που έρχεσαι κατάφατσα στον συνωστισμό
Με προδιάθεση για κανιβαλισμό,
βλέμματα που σε ρίχνουνε στο καναβάτσο
ημιτελή σκίτσα του Πικάσο,
πρόσωπα σ' απόσταση αναπνοής
σ' απόσταση ανεπιθύμητης βολής
αεροσκάφη σ' αμηχανία αναγκαστικής προσέγγισης,
σαρκοβόρα βλέμματα με λιβελούλες σκέψεις
διεκδικώντας μια σπιθαμή χώρου ζωτικού,
απρόθυμα μοιράζοντας την πιο κοντινή χειρολαβή
με έγχρωμους μετανάστες,
μ' ευυπόληπτους αθίγγανους ή τεχνοκράτες,
σοβαροφανείς μικροαστούς που διαβάζουν
την ¨Καθημερινή¨, με παχύσαρκους ιερείς,
σεκιουριτάδες που ονειρεύονται προαγωγή,
πρόσωπα λουλούδια με γυναικεία φιλαρέσκεια
δροσερά ανοιγμένη το πρωί
ανάμεσα στα αγουροξυπνημένα
πέταλα του γκρίζου πρωινού
εκθέτοντας αδέξια τα ερωτικά τους
πεπραγμένα ή απωθημένα,
σκουντουφλώντας με νυσταλέα μάτια
παραπατώντας με τις γλυκές τους αυταπάτες,
με τα απαλά τους στήθη ακούσια διεγερμένα,
σ' ανασφαλή εγρήγορση
να πιέζουν προς την έξοδο της επόμενης στάσης του συρμού.
Πρόσωπα ανέκφραστα που αποψύχονται
στάση Μεταξουργείο εκδοτήρια ψυχών Κεραμεικού,
είδωλα προσώπων που προεκτείνονται στην σήραγγα πέραν του επιστητού
πενήντα μέτρα κάτω από την γη,
πρόσωπα με ρυτίδες χαραγμένες από λαγούμια της φυγής,
πρόσωπα λιανισμένα σε κλάσματα δευτερολέπτου
φάσεις της σελήνης ανά κλάσματα προσώπου
σε κάθε σταθμό της διαδρομής,
ενώ κατά πόδας με ακολουθεί
πάντα η αντανάκλαση του ανεξιχνίαστου προσώπου
έκθλιψη ειδώλου στο κρύσταλλο του παραθύρου
φευγαλέα, εμπαθής και ασαφής,
μια υπεκφυγή ταυτότητας υπεράνω υποψίας,
να είμαι άραγε εγώ εκείνος
που από μια διαστροφή της περιέργειας,
σε μεταφυσική έξαρση παράνοιας της φαντασίας
τον μυστηριώδη άγνωστο παρακολουθεί,
ή εκείνος ο άλλος που εμένα -τον άγνωστο παρατηρεί,
να είναι ο δικαιούχος της αληθινής μου υπόστασης και εικασίας;
ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ 1
Κατά βάθος ασφαλώς δεν υπάρχει βάθος
Ο φοβερός Μινώταυρος αποδείχτηκε ένας
διορισμένος νυκτοφύλακας για να επιτηρεί
το πάθος (ένας άθλιος μισθωτός παλιάτσος
για να κρατάει τα μπόσικα στο λογικό)
Κι αυτό το άγνωστο και σκοτεινό που τόσο
σε τρόμαζε από καιρό, είναι ένα σκιάχτρο
από καπνό,
Ή ένας πανικόβλητος μαύρος γάτος
που κυνηγάει την σκιά του και δαγκώνει
την ουρά του. Τώρα τυφλά ακολουθώντας
της καρδιάς το νήμα που ξετυλίγει η γραφή
σου ψάχνεις για την αδιέξοδη ψυχή σου
και παίζεις το κρυφτό με κάτι που χάθηκε
για πάντα στους διαδρόμους
του λαβύρινθου.
7 ΥΨΙΠΕΤΕΙΑ
Έφιππος στο εύφημο φως
την ύστατη στιγμή
το αλεξίπτωτο φυγής ανοίγω.
Φευγαλέο χνούδι αιωρούμαι
σε ανώτερες σφαίρες της μουσικής,
χάριν του από μηχανής θεού της ποίησης,
ώσπου από υπαρξιακή βαρύτητα χάνοντας ύψος,
σε πλάγια πτώση Αιτιατικής ή Δοτικής,
καταπίπτω στα κράσπεδα της λογικής.
Όμως η συντριβή μου είναι ένας μύθος.
Από τα συντριβάνια της ποίησης
κούρος αρχαϊκός εγείρομαι
κάνω στο φως το πρώτο βήμα εμπρός,
μ' ένα δισάκι στάχτες
κι ενθύμια από τις Συμπληγάδες,
στις μαρμαρένιες μου πλάτες.
Αποθρώσκων του μύθου μου καπνός ανεβαίνω
στους πάνω μαχαλάδες που κανείς δεν με θυμάται
προσπερνώντας καλντερίμια και πέτρινες αυλές
όπου οι άνθρωποι καχύποπτοι τραβάνε τις αμπάρες.
Την πραμάτειά μου διαλαλώ για δίκταμο ψυχής,
παλιές φλογέρες μιας Αρκαδίας νοητής,
αρχαίες λύρες και ξεκούρδιστες εφηβικές κιθάρες.
ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ
Φέρει κανείς το ποίημά του
Όπως φέρει κανείς μια πέτρα
δεμένη γύρω από το λαιμό του,
είτε σαν ελαφρόπετρα,
σαν περιδέραιο Ναρκίσσου,
θραύσμα μιας έξαρσης του οίστρου,
ουράνιο τόξο της καρδιάς στα ανοιχτά του ωκεανού,
ή ως ένα άλλοθι πολυτελούς υστεροφημίας,
μια αυτοσχέδια πυξίδα αγωνίας
με ανθεκτικό θερμόμετρο να αντέξει
στον παγωμένο Αρκτικό της λήθης,
λαγωνικό που από μια τρύπα στο νερό
εντοπίζει μαγνητικά πεδία Ουτοπίας
κι αν δεν σε παρασύρει στον βυθό,
με ύψιστη ανταμοιβή ψυχικής ευδίας,
πέρα από τα παγόβουνα της φθονερής αδιαφορίας,
σαν όραμα σε οδηγεί στης αθανασίας την πηγή
εκεί που το Μέγα Αρτεσιανό φρέαρ αναβλύζει.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Το Μέλλον μου είναι ένας καθρέφτης.
Μια σιδερένια βέργα που τον χρόνο μου
Μαζεύει από τις στάχτες.
Σύννεφο περαστικό τον ορίζοντά μου συχνά σκεπάζει
σαν μαγεμένο δάσος μιμείται άγνωστες φωνές
και όλο αλλάζει.
Το μέλλον μου λανθάνει στα όρια της σκέψης
Και σαν τυφλό παιδί βγαίνει στο φως από το σκοτάδι.
Ρυάκι αναβλύζει από τα έγκατα του απείρου,
με διορία ονείρου από την Ουράνια Στέρνα
με μορφή Λερναίας Ύδρας απειλητικά σφυρίζει,
κι άλλοτε με των Σειρήνων το τραγούδι σαγηνεύει,
αν και η πλειοψηφία δεν διακρίνουν αυτόν τον ήχο,
τυφλοί καθηλωμένοι στου παρόντος τον αδιαπέραστο τοίχο
ενώ ο Άνεμος του μέλλοντος τα μαλλιά τους κυματίζει.
Είναι το μέλλον μου ένα αθέατο νησί στην θάλασσα του χρόνου
Ή μια ψευδαίσθηση ποθητής πλεκτάνης και ελπίδας,
Το αόρατο χέρι που παίζει στο όργανο της Παναγίας των Παρισίων
Άλλοτε το Requiem του χαμού ή το Δοξαστικό της Σωτηρίας.
Άδηλο ύπουλα με καθησυχάζει ..Έχεις λίγο καιρό ακόμα…
Κι ενώ ράθυμο κι ανέμελο διαρκώς αναβάλλει
Έξαφνα επικαλούμενο την νομοτέλεια της Φύσης
Την Μοίρα επαγγέλλεται σαν αναγκαία λύσις
κι επείγεται να επιδώσει εκείνη την στιγμή,
Αλλοίμονο- την αμετάκλητη Στιγμή.
Το μέλλον είναι η άκρη από το κουβάρι που την άκρη του κρατώ.
Το μέλλον είναι Αυτό που
Ή θα με βρει
Ή θα Το βρω.
ΕΦΗΒΕΙΑ -- ( Α ROMANCE )
Στης ποίησης τα αβέβαια βουνά πλανιέμαι
διαβαίνω βαθυστόχαστα φαράγγια
και πέρα ειδυλλιακές κοιλάδες
που κάτω κρύα τρέχουνε νερά.
έτσι με τον ρεμβασμό ξεχνιέμαι
πόσο νωρίς εδώ πάνω σκοτεινιάζει
και γρήγορα πρέπει να νοιαστώ
για τον γυρισμό.
Πορφυρωμένος έκσταση απ' την φωτοχυσία,
μ' άρωμα ,χρώμα, μέλισμα,
σε όραση, όσφρηση και χείλια,
επείγομαι να αποτυπώσω την ανεξίτηλη σφραγίδα
της Εδέμ που αξιώθηκα να δω.
Προτού ο χρόνος το άρωμα εξατμίσει
βουτώ στης καρδιάς μου το μελάνι
όμως ματαιοπονώ τον Παράδεισο ν' αρθρώσω,
από δεισιδαιμονίες κι αρχαίους φόβους
το άναρθρο χάσμα χορταριάζει,
σε βέβηλα μάτια να εκτεθεί
το ανείπωτο να ειπωθεί διστάζει,
Ένα κλαδί μυρτιάς ή ένα δεμάτι ρείκια
ίσως καλύτερα μ' εκφράζει.
Αυτή η γλαυκώπις νύχτα χίλια μυστήρια κρύβει
και σμίγει την μυρωμένη θλίψη με δάκρυα χαράς.
ΕΝΑ ΤΡΥΠΙΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΠΕΛΟ
(An old-fashioned allegory in verse)
Η ευτυχία είναι ένα τρύπιο Αμερικάνικο καπέλο
Που ο αέρας κάθε τόσο παρασέρνει μακριά
Η ευτυχία είναι κείνο που φαντάστηκα πως θέλω
Αλλά μου ξέφευγε πάντα σαν σκιά.
Όταν ανάλαφρος στις σκέψεις ταξιδεύω
Κι η αμφιβολία πρόωρα μου δένει τα φτερά
αποθρασύνονται αυτοί που καταλογίζουνε πως φταίω
με κλωτσιές με πετάν έξω από το σαλούν και σαν σκυλί δαρμένο
στου σκοταδιού ανήμπορο μ' αφήνουν τα στενά.
Η ευτυχία είναι ένα τρύπιο ανδρικό καπέλο
μια πεταλούδα μεθυσμένη που από τα δάκτυλα
μου ξεγλιστρά και ανέμελη με περιγελά
μια ουτοπία που αμετανόητος να κυνηγάω επιμένω
πριν με προλάβει ένας ημέτερος από το κατεστημένο
ή κάποιος πληρωμένος τυχοδιώκτης με σομπρέρο
πισώπλατα να με σημαδέψει από κοντά.
Η ευτυχία είναι ένα παλιό χρυσοθήρα ανώνυμου καπέλο
που γι' άλλους στ' αντικρύ βουνό μοιάζει ιδεώδες μακρινό
κι άλλοι θεωρούν δικό τους πεπρωμένο
αλλά κάθε τόσο άγριοι άνεμοι το παρασέρνουν μακριά
γι' αυτό έχω ορκιστεί όσο κι αν στην ζωή μου πλανηθώ
με πείσμα τ' αχνάρια της να ακολουθώ με την ψυχή του Φράνκο Νέρο
κι ας με έχουν οι άλλοι ξεγραμμένο
σαν άντρας κόντρα στη μοίρας το παιχνίδι το στημένο,
κάποτε στο Ελ Ντοράδο της καρδιάς μου
θα το κερδίσω με μολύβι και φωτιά.
ΑΤΥΧΗΜΑ
Το ποίημα χάσκει βομβαρδισμένο σπίτι
Στα χαλάσματα του ακόμα καπνίζουν
Αργοπεθαίνουνε οι λέξεις
τα πυρακτωμένα λείψανα ειρωνικά αφ' υψηλού ατενίζει ο οίστρος
κι ο ποιητής υψιπετής στα γόνατα του λόγου ικέτης
στην έμπνευσή του απέναντι πάντα υπόλογος κι ανεπαρκής
τώρα με ψεύτικη μετριοφροσύνη
της έπαρσης όψιμα αποποιείται την ευθύνη
πώς τινάχθηκαν όλα στον αέρα από μια έκρηξη καρδιάς;
Αποτεφρωμένα συντακτικά σχήματα, λείψανα της σκέψης
Κείτονται τα ένδοξα παλιά ανάκτορα της λογικής
Καιροσκόποι στιχοπλόκοι λεηλατούν τις σπάνιες απαστράπτουσες λέξεις
Οι παλαιοπώλες παλιά ρολόγια τοίχου στον ώμο κουβαλούν
Η έμπνευση έσκασε μες τις παλάμες του χωρίς προειδοποίηση
Και τα θραύσματά της κατάπιε η καθημερινότητα της βιοπάλης
Άθλια σπαράγματα κείτονται τα πάλαι ποτέ μνημεία της Λογικής
ο επίδοξος μεγαλόφρων δημιουργός αποδείχτηκε ένας απλά φρενοβλαβής.
ΕΥΓΕΝΗΣ ΣΥΓΧΡΩΤΙΣΜΟΣ
Στις ποιητικές Αθηναϊκές παρέες
Εκεί που συνωστίζονται ευφυείς και κακεντρεχείς
Συχνά διαβόλους βρίσκεις
Σπανίως κάποιον άγγελο
Παρόλο ότι το μέλλον εξαρχής είναι άδηλο,
γίνεται συχνά της διαπλοκής το κάγκελο
στην ματαιότητα δεν μπορεί να αντισταθεί κανείς
στις συζητήσεις με τα πάθη και τα πείσματα
η ποίηση καταντάει ένα πάρεργο,
κι αλλοίμονο αν τύχει και είσαι ποιητής
ΘΕΡΙΝΟ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΛΟΓΙΟ/ΕΡΩΤΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Σαν λογιστής των μυθικών μου ερώτων και ερωτηματικών
Κάνω τον απολογισμό των θερινών μου διακοπών επάνω στον συναισθηματικό μου χάρτη
Κι έτσι χάριν τάξης και ευλαβείας των παθών τας κάτωθι καταγράφω απωλείας :
Απόμερα στον Πάνορμο της Τήνου δυο ψάθες παραλίας
Στην Μυρσίνη της Δονούσας δίπλα στην πηγή
ένα εγχειρίδιο que sais-je φιλοσοφίας
Ομοίως μια θήκη της παλιάς Ζενίτ κάτω από ένα πέτρινο ανεμόμυλο
Στην Σίκινο ένα μαντήλι πράσινο μου έκλεψε ο βοριάς
Στην Νιο το 74 ένα κολιέ από οπάλιο στα αφρισμένα μου σκόρπισε νερά
Καθώς υποδυόμουνα τον Όμηρο
Στην Μύκονο στον Πλατύ Γιαλό
έναν αναπνευστήρα καταδύσεων έκανα σπονδή στον Ποσειδώνα
Ανάμεσα σε Σέριφο και Σίφνο μια ατζέντα ερωτικών αναζητήσεων
Με τον γαρμπή μου έκανε φτερά
Μια αισθησιακή ζώνη χάρισμα από καλλονή Ινδή
Έχασα στο Καραβοστάσι
Στην Αστροπαλιά το 88 από ένα φιαλίδιο με κορίανδρο
με αλάφρωσε ένα ξωτικό
κι ένα μπουκάλι ρούμι στους πρόποδες
του Αϊ Γιάννη άφησα στην Ανάφη
που είχα για ώρα ανάγκης να μου διώχνει τα άγχη
Στην Μήλο άφησα για πάντα έναν πειρασμό και το άσπρο μου καπέλο
Στην Κίμωλο ένα καλάθι με σταφύλια από αμπέλι ξερικό
Στο Γιαλισκάρι κόντευα κι ίδιος να πνιγώ
Δεκαπενταύγουστο στην Έλυμπο έχασα τον νου από την Καρπάθια λύρα
Από λάθος ραντεβού στην Κάλυμνο έχασα μια Debie ανάλαφρη
για δώδεκα αργύρια
Στην Αμοργό όταν στα Κατάπολα κατάμονος είχα χάσει κάθε ελπίδα
στην Αιγιάλη μια Άννα μου άνοιξε διάπλατα τον Αυγουστιάτικο ουρανό
ενώ στης Μαλτεζάνας το βυθό άφησα την αρχαία μου χλαμύδα
Από ατυχία έχασα το νυκτερινό δρομολόγιο από την Ρόδο για την Χάλκη
Χαλκοκουρούνα Τηλιακή μια νοσταλγία αφόρητη άφησα πίσω στην Επισκοπή
Στην Νίσυρο μια θύμηση κίτρινη και θαυματουργή σαν το θειάφι
Στου θέρους μου την κιβωτό αυτά τα ιερά κειμήλια μονάχα συγκρατώ
Σε μια παρθένα αμμουδιά που κάποτε ανέλπιστα το κύμα μου ξεθάβει
Σαν άλλοθι ζωής καταθέτω τα θερινά μου λάθη.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Πάτροκλος Λεβεντόπουλος σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε με την ποιητική φωτογραφία και την ποιητική σαν καθημερινό modus vivendi . Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί τα ακόλουθα ποιητικά του βιβλία : O ΠΟΙΗΤΗΣ (1999 ) ,ΛΕΞΙΘΗΡΙΟ 2006 , ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ 2010 ,ΩΔΗ ΣΤΟΝ SERGIO LEONE 2013 ,KΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΚΑΚΙΕΣ 2016 , ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ 2018 .Ποιήματά του έχουν μεταφρασθεί στα γαλλικά, ιταλικά ,αγγλικά και ισπανικά και δημοσιευθεί σε ποικίλα έντυπα.
