Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω τον ποιητή Νίκο Μητρόπουλο. Ο προσκεκλημένος μου είναι οδοντίατρος και διαμένει στην Πάτρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "Αδιέξοδο". Η ποίησή του είναι αφηγηματική, λυρική, στοχαστική. Η πένα του μιλά για την κοινωνική ανισότητα, τη διεφθαρμένη εξουσία, τη στέρηση, τη διάψευση του ονείρου, το ταξίδι της συγγραφής. Ο λόγος του είναι περίτεχνος, με θαυμάσια εικονοποιία, βαθιά νοήματα κι ισχυρή ευαισθησία. Είναι μια γραφή που συγκινεί και θέλγει. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά του!
*****************************
Η έμπνευση μοιάζει με άγγελο,
είναι όμορφη
με νούφαρα και νάρδους στολισμένη
κι από τα λευκά της απλωτά φτερά
πλέκεται η λαχτάρα της δημιουργίας.
Η έμπνευση είναι δυo χείλη καυτά
που σηκώνουν της θάλασσας
το ερωτικό σεντόνι
ως της πανσέληνου τ' απόγειο.
Η έμπνευση είναι ηφαίστειο ενεργό
πυρωμένη ορμή,
είναι η δίψα για την ηδονή.
Η έμπνευση είναι δυο κορμιά ξαναμμένα
που από τα ερεθισμένα σπλάγχνα τους
αναπηδάει ο ρυθμός
και σαν ποταμός ορμητικός
ξεχύνεται ο πόθος.
Η έμπνευση είναι σύννεφο
που τον ουρανό κρύβει
μέχρι του ήλιου το φως να συντριβεί.
Είναι άστρο που λιποθυμά στ' απέραντου τα χέρια.
Η έμπνευση είναι φοβισμένη σιωπή,
απαρηγόρητη φυγή,
οδυνηρή μοναξιά,
εξαντλημένη απουσία.
Είναι της θλίψης η πληγή
που πυορροεί σε τάφους σφραγισμένους.
Η έμπνευση είναι ραγδαία βροχή,
που τα έγκατα της ψυχής σκάβει.
Είναι ο θάνατος ο ίδιος, που ανθίζει στο σκοτάδι.
Να τα δαγκώνετε τα γράμματα
Να τα δαγκώνετε τα γράμματα,
να τα αλέθετε,
λέξεις απλές να πλάθονται
χυμούς και αίμα ν' αναβλύζουν
μέχρι βαθιά στις ρίζες τους,
για να μπορούν να ξεδιψάνε,
για να μπορούν να τρέφονται,
να σας γλυκομιλάνε.
Βλαστάρια να πετάνε
τους καρπούς να γεύεστε.
Ζωή και θάνατος να γίνονται
ν' αναγεννιούνται και να φθείρονται.
Τώρα σε αποκαλύπτω
Τώρα που οι νύχτες έπαψαν να σε κρύβουν
ζωντανεύοντας εκβιαστικά κάθε κύτταρό σου,
στα όνειρά μου,
τώρα που οι μέρες σε κουβαλούν πάνω
στις σθεναρές πλάτες της μνήμης
αποζητώντας να συνθλίψουν τις αλυσίδες
κάθε καταπιεσμένης επιθυμίας,
τώρα που η σιωπή σου ανασαίνει
στους χτύπους της καρδιάς μου,
τα λόγια σου δεν μου είναι αναγκαία.
Τώρα έδωσα μορφή στη σκέψη μου
και μπορώ να σε ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά.
Απομείναμε
Δώσαμε τόπο και χρόνο
να παρασιτούν στη ζωή μας
να καθορίζουν τις τύχες μας
οι προδότες των ονείρων μας
οι καταλύτες των όρων της υποταγής μας
οι αργυρώνητοι σφαγιαστές των ελπίδων μας
οι κανίβαλοι των ιστών μας,
αυτά τ' αδηφάγα ζώα της απελπισίας.
Μας ρήμαξαν,
μας κουβάριασαν
τη ζωή και την ψυχή μας.
Και τώρα που το αβγό του φιδιού
έχει ήδη σπάσει
και το νέο φίδι που έχει εκκολαφθεί
τρέφεται, αναπτύσσεται, μεγαλώνει
κι αυξάνει την απέραντη γέφυρα του
επεκτατισμού,
εμείς μένουμε μετέωροι παρατηρητές,
αλύτρωτοι εραστές της δουλικότητάς μας
καταλαγιασμένοι ουραγοί της μοίρας μας
ανόητοι ωχαδερφιστές της ησυχίας μας
βολεμένοι μικροαστοί της ανυπαρξίας μας
ηττημένοι συνοδοιπόροι του χρόνου.
Κι όμως υπάρχει ο δρόμος
μόνο που δεν είναι στρωμένος
με δάφνες και ροδοπέταλα.
Είναι ο δρόμος του διαρκούς αγώνα
για την ελευθερία.
Ελεγεία των εποχών
Στις ρόδινες αυγές ποτέ δεν είδαμε
ψήγματα φωτός σ' απέλπιδα καλοκαίρια.
Η φθινοπωρινή βροχή δυνάμωσε μέσα μας
και νότισε της ζήσης μας το αλγεινό σκοτάδι.
Η βαρυχειμωνιά ήλθε και κουρέλιασε τα χρόνια της αθωότητας
που πνίγηκαν στην αθλιότητα, το έρεβος και τη συναλλαγή.
Μα η άνοιξη αντιστάθηκε στο γκρίζο, στις προδομένες ηδονές
και ρίγησε κι άπλωσε γλυκό του έρωτα σεντόνι.
Τα όνειρα μετά
Το ρογοβύζι της μάνας
πολύτιμος κρουνός για το ταξίδι
την πολυπόθητη στεριά,
τα όνειρα μετά.
Τα κύματα θεριά κι αγριεύουν
χτυπούν τη βάρκα δυνατά
για τους μισούς π' απομένουν,
τα όνειρα μετά.
Τα πόδια κρύα, παγωμένα
απ' την αρμύρα ρούχα ξεφτισμένα
μια ρακένδυτη φορεσιά,
τα όνειρα μετά.
Τα χνάρια λίγα και σβησμένα
τα όνειρα φυλακισμένα
λίγο ψωμί και μια ελιά,
τα όνειρα μετά.
Έγραφε...
Με το μελάνι από την φλέβα του
έγραφε
ο μικρός κι άθλιος ανθρωπάκος.
Κι όταν η φλέβα στέρευε
με την αιχμή της πένας του
τρυπούσε κάποια άλλη.
Του την είχαν δωρίσει πρότερα
η προδοσία και το ψέμα
κι αυτός το πείσμα του συσσώρευε
κι ορμητικά στο ποίημά του
ριχνόταν πάλι.
Κι όταν όλο το αίμα άδειαζε
στον τοίχο χτυπούσε το κεφάλι
στάχτη και σκόνη μάζευε
κι έγραφε πάλι.
Υποκρισία
Στη στροφή του δρόμου
την ανέχεια στοιβάζουν
στ' αμπάρια των πλοίων
των εμπορικών
και την πωλούν σα θησαυρό
των λόγων και των έργων
οι υποκριτές.
Απογύμνωσαν και κατάκλεψαν
των ανθρώπων τις ελπίδες
το φαγητό των παιδιών.
Σαν ανταμοιβή προσέφεραν
τους εμφύλιους, την πείνα και τη βία.
Ο χρυσός το χώμα,
το πετρέλαιο το νερό,
τα διαμάντια ο χυλός
στα πιάτα των ψευδαισθήσεων
τα νταμάρια τ' αδειανά.
Και ο γύπας της αδιαφορίας
την εξάντληση ραμφίζει,
πτώματα πλάθει
ο θάνατος της σιωπής.
Και το πνεύμα των αγγέλων
των παιδιών της Αφρικής
στην αγκαλιά ενός θεού πετάει
Ελεύθερο!
Ματαιότητα
Περνούν οι μέρες και τ' όνειρο αργοπορεί
και τα σημάδια δείχνουν πως ξεψυχάει η ελπίδα.
Έπαψα πια να προσδοκώ τι θα φέρει το αύριο
αφού το σήμερα που ζω είναι χειρότερο από το χθες.
Η ψυχή μου μοιάζει με παγωμένο ωκεανό
σ' αταξίδευτο λιμάνι εγκλωβισμένη
και η θλίψη γνώριμη από παλιά ταξίδια
με βύθισε στην άβυσσο του πόνου της.
Τώρα προσποιούμαι
Μ' αρέσουν οι αυθόρμητοι άνθρωποι,
αυτοί που δεν "μασούν" τα λόγια τους
ακόμη κι ας με πικραίνουν
ακόμη κι αν είμαι μια συλλαβή
από το λόγο τους.
Συνήθισα πια
τώρα προσποιούμαι
πως δεν τους καταλαβαίνω.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Μητρόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1964. Σπούδασε στην οδοντιατρική σχολή της Θεσσαλονίκης. Ασκεί το επάγγελμα του οδοντιάτρου στην Πάτρα. Ασχολείται με την ποίηση και η προκειμένη είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Είναι παντρεμένος με την πολιτικό μηχανικό Μαριάνθη Τσούλου κι έχει δυο κόρες ,την Κοραλένα και την Άννα Μαρία.
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
