Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω τον λογοτέχνη Γιάννη Μπερούκα. Ο φιλοξενούμενός μου γεννήθηκε στο Αίγιο.Έχει σπουδάσει οικονομικά κι εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό του στον ιδιωτικό τομέα. Έχει εκδώσει δυο μυθιστορήματα,μια νουβέλα,τέσσερις ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει σε δυο ανθολόγια ποίησης.Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή του είναι λυρική, αφηγηματική και στοχαστική. Εκφράζεται μ'έναν λόγο πλούσιο σε γλωσσικά στοιχεία, μετρημένο σε συναισθηματικές εξάρσεις, με μουσικότητα κι αρμονία. Η πένα του ζωγραφίζει εικόνες λαμπερές κι εντυπωσιακές.Ο δημιουργός στα ποιήματά του επιχειρεί το ψυχογράφημα των ηρώων, αφουγκράζεται τις επιταγές της εσωτερικής τους φωνής. Ο αφηγητής προσμένει,νοσταλγεί,καταγράφει τις διαδρομές του βίου. Η θάλασσα αποτελεί φόντο σε πολλά ποιήματά του,λειτουργώντας ως καμβάς συλλογισμών. Οι θαλασσινές λέξεις ανέρχονται σε σύμβολα. Τον βλέπουμε να μιλά για "βαπόρια της ζωής", για "ζωή ακύμαντη θάλασσα",για "ναυαγούς",για "ταξιδιώτες".Η γραφή του είναι θελκτική,υποβλητική και συγκινητική. Θ'απολαύσουμε δέκα θαυμάσια ποιήματά του!
ΝΑΥΑΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ
Το λιμάνι έσταζε νοσταλγία
καθώς το σώμα περιφερόταν άσκοπα
στη λιθόστρωτη προκυμαία του.
Κόκκινη βαμμένη θάλασσα
στου ήλιου το απόβραδο
θέριευε μέσα του θυμίζοντας
τα βαπόρια της ζωής του.
Ξυλάρμενος πια στη στεριά
έσκιζε κάθε βράδυ και μια λευκή σελίδα
πριν ξεβραστεί στο γωνιακό μπαρ
για να δωροδοκήσει τον έρωτα
λάμνοντας τους πόθους του
στο κορμί κάποιας πόρνης.
Ξακρίζοντας της ψυχής του τα ξέφτια
άφησε μόνο ανεκπλήρωτες επιθυμίες
και μια ζωή ακύμαντη θάλασσα
να ποτίζει το μουσκεμένο του χαμόγελο.
Ένοιωσε να τον ανακαλύπτει το μέλλον
και το χρόνο διαρκώς να τον προσπερνά
τώρα που η ειλικρινής εξομολόγηση
είχε δάκρυα και η ζωή μοναχικό ταξιδιώτη.
Η ΜΑΡΙΑ
Όσα αγάπησε χάθηκαν στο φως,
άφησε μόνο τα όνειρά της διαθήκη
και μνήμες που κουράστηκαν
και σκόρπισαν σε κάποιο μύθο.
Οι φλέβες στέρεψαν
ξερνώντας σάπιες ηθικές
και τα κύματα αποκοιμήθηκαν
ασάλευτα στο νεκρό κορμί της.
Έριξαν τις τύψεις στη θάλασσα
αλλά αυτές περπάτησαν στο βυθό
και ξαναβγήκαν στη στεριά.
Η Μαρία σκυφτή στο διάδρομο,
μέρες περίμενε
ξεφυλλίζοντας το περιοδικό της ζωής της
βλέποντας τις ώρες να κυλάνε
και να χάνονται μέσα στα κύματα.
Η πίκρα της άφησε ένα φιλί στο πρόσωπο
κι έναν άδηλο πόνο στην ψυχή
όταν άφησε την καρδιά της
να κολυμπήσει μονάχη στο πέλαγος.
Η ζωή της ακόμα ταξιδεύει.
ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ
Έφυγαν όλοι,
έμεινες πάλι μόνος
στο στρογγυλό τραπέζι
των αναμνήσεων παραμιλώντας
με τις ψευδαισθήσεις των άλλων.
Στο άγγιγμα της μνήμης
στήνουν χορό
οι προσδοκίες των λέξεων
όμως πριν φτάσουν σε σένα
χάνονται στα απύθμενα
μαύρα πηγάδια της σκέψης σου
και του ανεκπλήρωτου έρωτα της ζωής σου.
Βαφτίζεις την προσμονή, ελπίδα
και κάθε βράδυ τη βγάζεις βόλτα
στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού σου.
Ελπίδα ,ελπίδα θαμμένη μέσα
στο κατεστημένο της ηθικής σου
και στα αθώα χαμόγελα των παιδιών.
Όμως πάλι νυχτώνει.
Όπου να 'ναι θα φανούν.
Θα 'ρθουν ξανά, να σε γυρίσουν πάλι πίσω.
ΤΟ ΜΩΒ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
Σε χρόνο ακατοίκητο
ανταλλάσσουμε μέρες
τώρα που όλες οι εποχές
λιγωμένες αργοπεθαίνουν
και σαν σκιές καμπυλώνουν στο φως.
Ολόκληρες γενιές ακολουθώντας
την κίνηση της φθοράς
κακοφορμίζουν εγκλωβισμένες
μέσα σε αποξηραμένες αντοχές
και σε λιπόσαρκες ελπίδες.
Στραγγισμένοι οδοιπόροι οργώνουν
τον αυλόγυρο του παραδείσου
θερίζοντας τις προδοσίες
όλων εκείνων που ευτέλισαν
και λιγόστεψαν τη ζωή τους.
Μέσα σε μια λιμνάζουσα συμμετρία
και στον αστερισμό των χαμένων
συλλέγουμε μόνο ιογενείς απώλειες
και καθώς ανεβαίνει η στάθμη της έλλειψης
γαντζωμένοι γύρω από τον απόπατο
σιωπηλά εορτάζουμε τα επινίκια του τίποτα.
ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ
Στο βάθος, μια απόχρωση περασμένων αιώνων
σ' ένα γκρίζο χαμόγελο τυλιγμένη,
τη σκέψη μου νεκρές εικόνες αντιγράφουν
βαρύγδουπο εκκρεμές τεμαχίζει το χρόνο
και ξεθωριάζει επιτύμβια σύμβολα
που ακρωτηριασμένα δάκτυλα κρατούν.
Στον άφθαρτο χρόνο, το παν είναι να γνωρίζεις.
Σ' έναν τυφλό θαλασσινό άνεμο
προϊστορικά ηλεκτρικά χρυσόψαρα
με τις φλόγες στα σπλάχνα τους
άγριες θάλασσες κουρσεύουν,
αμήχανοι επίορκοι αλλάζουν χρώμα στο φως
και σαν υπόγεια ρεύματα χάνονται,
πολλών αιώνων νεκροί δραπετεύουν
ψάχνοντας τη μετά θάνατον αγιότητα.
Στον άφθαρτο χρόνο, αν ποτέ θυμηθείς ένα φως.
Απόψε, πως μας κρατά ψηλά αυτή η νύχτα
Δήλιον πρόβλημα η ιδεατή γραμμή του επέκεινα
σε μια συνάντηση στη λεωφόρο των απουσιών
πρόσφυγες στων ουρανών τις συνοικίες
και η χαριστική βολή
στον τελευταίο σπασμό του θύματος.
Στον άφθαρτο χρόνο, όλοι μας προσωρινοί θαμώνες.
ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα,
στις κραυγές μιας γέννας
το φως αγκάλιασα,
έζησα τις νύχτες της ανοχής
κρύφτηκα μέσα στις ρίζες μου.
Θα μπορούσα να γίνω μια πέτρινη γέφυρα
φως και σκοτάδι μαζί
ο στεναγμός σ' ένα άδειο δωμάτιο,
ν' απελευθερώσω ένα δάκρυ
πέρα απ' την πικρή θάλασσα.
Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα,
σ' ένα χαμόγελο
έκρυψα την οργή μου,
χείλη άγγιξα που έσταζαν κραυγές
φιλιά που δεν άγγιξαν κανέναν.
Στο βάθος , τα βάραθρα ξεθώριασαν
αλλάζει ο αέρας πέρα απ' τα βουνά,
τόσες ζωές ξεχασμένες που μετράνε το μάταιο
τόσα χρόνια που χωράνε σε λίγες στιγμές.
Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα.
ΣΥΝΔΑΙΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Το πλάνο κοντινό, πρόσωπα
φθαρμένα της εγκατάλειψης
μ' ένα υπόστρωμα αγάπης στο βλέμμα
κόκκινα τρένα της νύχτας
η φυγή που αργεί
και στη λάθος πλευρά ο θάνατος.
Χάρτινα φώτα στο σκοτάδι
στη σκανδάλη αόρατα δάκτυλα
μετέωρο στη σκόνη
θαμμένο τοπίο βουλιάζει.
Σε νυσταγμένα μάτια
αμήχανα δάκρυα,
σ' ένα συνώνυμο συμπόνιας
νεκροί θεατές της λύπης,
στοργής στιγμιότυπα
για έναν ανύπαρκτο παραλήπτη
συνδαιτυμόνες της σιωπής
αδιαφορίας υπόδικοι, εικόνες
που στάζουν στα βλέφαρα
νεκρούς ταξιδιώτες.
Αρχέγονη λύπη με λέξεις ντυμένη
το τέλος που γράφεται.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
Το πλοίο ακυβέρνητο
ακολουθούσε τα κύματα,
πάνω του ένα δάσος νεκρές ψυχές
καρφωμένες στ' αμπάρια
κι ο καπετάνιος νεκρός.
Κάποιος πέρα από τη θάλασσα
έκλαιγε μέσα στο θόρυβο
που έκαναν οι καμπάνες
για το πλοίο που ακόμα δε φάνηκε.
Γύρω πικροί αποχαιρετισμοί,
λίγοι έμειναν
κρυμμένοι στις νύχτες τους
μέσα στα πένθιμα τοπία
της εγκατάλειψης
και στο απέραντο του χαμού τους.
Κι οι δρόμοι με φωτιές και δαίμονες
και κανείς να μην είναι εκεί
να τους λυτρώσει από το θάνατο
που μέρες έκαιγε τις ψυχές τους.
Κι ο πόνος σκοτείνιαζε
κι η θάλασσα άχνιζε
και το πλοίο ακόμη δε φάνηκε.
ΒΙΩΜΕΝΟ ΜΕΛΛΟΝ
Περιπλάνηση σε πολυσύχναστα
της υπερβολής υψόμετρα
βαδιστές σε καιόμενη άσφαλτο
εξαρτήματα άδολης άγνοιας
σημάδια από περασμένες μέρες.
Κάποιοι τα σιώπησαν
και πέταξαν στην απληστία της ζωής
βυζαίνοντας τη σπορά του ανέμου
ζώντας σ' ένα αδιάκοπο παραμύθι.
Στα εγκάθετα όρια της υπακοής
παραβιασμένα σύνορα
και μια τριαδική φωτοσκίαση
αλλοιώνει τώρα
τη λευκότητα των μαρμάρων,
δείκτες ριζώνουν στο σώμα
αποτιμήσεις γεννάνε νούμερα.
Σε δρόμους που
ανταμώνουν τη θάλασσα
μια παγωμένη ομορφιά
που με δάκρυα ξεπαγώνει,
η άνοιξη που
αν την πλησιάσεις πολύ
τις πληγές σου θα φωτίσει,
οι Κυριακές που
συντροφεύουν την πίκρα σου,
μια γωνιά στην άκρη της γης
που θυμίζει ακρογιαλιά.
ΕΛΛΗΝΕΣ
Σε ασπόνδυλα
παραδόπιστα σώματα
οι μέρες αλυχτούν,
υποτέλειας σκιρτήματα,
προσκυνητές
σε αλλότρια δεσποτικά τάγματα,
αδιάλειπτα προδίδουν.
Μια δίφωνη δέηση
σ' ένα φθινόπωρο πιο γλυκό
κι απ' την άνοιξη,
στ' αρχαία χαλάσματα ο ήλιος,
με το λυκόφως στα αινίγματά του
δίαιμος ιεροφάντης ποδηγετεί
και ξυπνά από χρόνιο λήθαργο.
Σε κώμα αιώνων, Έλληνες
άταφοι νεκροί γυμνοί, παγωμένοι
σε κρυογονική συντήρηση,
κηδεμονίας ασπούδαστοι επαίτες
σε μια σπασμωδική διαδικασία θανάτου,
της άγνοιας χαμένοι οδοιπόροι.
Μνήμη μακριά του Ελληνισμού
στον ίδιο ψυχισμό που σιγοκαίει,
των επιγόνων της ελπίδας
μια ψυχική εξέγερση,
της μεταμόρφωσης οι Έλληνες,
που όχι μόνο η γλώσσα μαρτυρεί
ότι το γένος πάντα Έλληνες εσμέν.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιάννης Μπερούκας γεννήθηκε στο Αίγιο τον Νοέμβριο του 1952. Σπούδασε οικονομικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάσθηκε ως οικονομολόγος στον ιδιωτικό τομέα.Ασχολείται με τον πεζογραφικό και ποιητικό λόγο. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δυο μυθιστορήματα,μία νουβέλα, τέσσερις ποιητικές συλλογές και έχει δυο συμμετοχές σε αντίστοιχα ανθολόγια ποίησης.Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.Είναι παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών.
Έργα του ιδίου
Μοίρα γραμμένη, Εκδόσεις Ιωλκός 2015, μυθιστόρημα
Βένετο, Εκδόσεις Όστρια 2016, ποιήματα
Aksana, Εκδόσεις Όστρια 2017, μυθιστόρημα
Νύχτας απόσπασμα, Εκδόσεις οδός Πανός 2017, ποιήματα
Το μωβ των βράχων, Εκδόσεις οδός Πανός 2018, ποιήματα
Διάφανη παραίσθηση, Εκδόσεις οδός Πανός 2019, ποιήματα
Δες τον θάνατο όπως τη γέννηση, Άνεμος εκδοτική 2020, νουβέλα
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
Ανθολόγιο ποίησης, Εκδόσεις Όστρια 2016
Τα ποιήματα του 2017,Εκδόσεις Κοινωνία των δεκάτων 2018
