Φιλοξενούμενός μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα ο ποιητής Αντώνης Ψάλτης. Ο καλεσμένος μου είναι δικηγόρος, με μεταπτυχιακές σπουδές σε ζητήματα βιοηθικής και συνταγματικού δικαίου. Κατοικεί κι εργάζεται στη Λάρισα. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει σε δυο συλλογικά βιβλία. Έχει ασχοληθεί ακόμη με τη λογοτεχνική μετάφραση. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, ρεαλιστική, στοχαστική.Το μυθοπλαστικό στοιχείο μπλέκεται με το πραγματικό. Γράφει άλλες φορές στην παραδοσιακή φόρμα του ομοιοκατάληκτου στίχου κι άλλες σ'ελεύθερη γραφή κι είναι εξίσου ικανός και στις δύο. Τον χαρακτηρίζει ο λεκτικός πλούτος κι η αξιοποίηση άφθαρτων όρων. Εκτός από την πρωτοτυπία των υλικών, το ίδιο εμπνευσμένα είναι και τα θέματά του. Κατά κανόνα γράφει ποιήματα εστιάζοντας στο συλλογικό βίωμα, που κομμάτι του είναι το προσωπικό. Ζωγραφίζει δρώμενα ομάδων, στηλιτεύει χαρακτήρες,αξιολογεί εποχές και κάπου εκεί εντάσσει και τον εαυτό ως παρατηρητή ή συμμετέχοντα. Όπλο του έχει έναν λεπτό σαρκασμό, ένα κομψό χιούμορ που χρωματίζει υπέροχα τα έργα του. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
Η ν ί ο χ ο ς
Αν έχουν οι κομπάρσοι σωματείο
ευθύς για σένανε θα γίνω μέλος
τις νύχτες όταν κλείνει το μουσείο
στη στάση μου να δίνω λίγο τέλος·
στα πλάνα σου σαν μπαίνω θα κοιμάσαι
(στα όνειρα χορταίνουμε αντάμα,
δες: φλέγεται του μύθου μας το κράμα)
η όμορφη κοπέλα μου και θα ᾿σαι·
ζώσε με, καλή μου, μπαΐλτισα στου
χαλκού, εγκλωβισμένος, την πλησμονή,
εσύ μόνο, σαν θέλεις, το μπορείς, του
Χρόνου δεν αντέχω την Υπομονή.
Από παντού σε βλέπω· με θαυμάζεις,
μα στον αστερισμό με περιφράζεις.
ο Nietzsche για τους ποιητές
δεν παίζει, σκέφτομαι, αυτό το πετραδάκι
να 'ναι αληθινό
πόσα πετραδάκια πια ;
περάσανε και δέκα χρόνια,
κι αφήσανε κι ένα κομμάτι αγκρέμιστο
για την ιστορία και τις φωτογραφίες αρκετό ·
στην εποχή μας, ειρήσθω εν παρόδω,
η μπίλια της μόδας έκατσε σε Benjamin, Celan
και Βερολίνο.
( και μεις οι ποιητές αλίμονο αν είμαστε μπανάλ ·
πάντως,
αν διαγωνιζόμαστε
για δάφνες και τα συμπαρομαρτούντα
δηλώνω, για να τελειώνω και μ' αυτό,
πως απ' τους ποιητές
της ryanair γενιάς μας
είμαι ο λιγότερο ταξιδεμένος στα εξωτερικά.
ούτε μ' ατζέντηδες τραβιέμαι,
ούτε μ' άλλα τέτοια συναφή,
όπου συναφή βλέπε :
άλλοι λατρεύουν τα ποιήματα,
κι άλλοι τους εαυτούληδες. )
τίμιος σταυρός κατάντησε,
για να γυρίσω στο ποίημα και στα πετραδάκια του,
ο κομμουνιστοτουρισμός,
και πόσος επιπλέον τουρισμός στην επανάσταση,
διαρκώς.
κι αυτοί οι μπαγάσηδες Γερμαναράδες
να τ’ αρπάξουνε από παντού !
να μου πεις, και ποιοι δεν πουλάνε.
( στάσου να δεις,
πως το ‘χε πει ο Nietzsche ;
- τσιτάρω από μνήμης - :
οι ποιητές, λέει,
ανερυθρίαστα εκμεταλλεύονται τις εμπειρίες τους ·
προφανώς, προσθέτω εγώ,
μπας και γράψουν κάνα ποίημα.
με άλλα λόγια :
οι λέξεις προλετάριοι
το ποίημα υπεραξία )
σε κάθε περίπτωση, αποφασίζω,
είναι ψεύτικο το σουβενίρ αυτό.
και τι μ' αυτό ;
δεν θα φύγω δα μ' άδεια χέρια !
και τέλος πάντων
να 'χω κάτι να θυμάμαι ·
δε πα να ‘ναι κι απ’ το διπλανό εργοτάξιο,
εγώ θα τ’ αγοράσω !
ενθύμιο από το τείχος του Βερολίνου.
στο μαύρο το παλτό στο κόκκινο κασκόλ
σ’ αυτή την τσόχα όλοι θα στρωθούμε
γρασίδι κηπουρού δροσίζει τη σιωπή
κανείς δεν βλέπει νούμερα που να κερδίζουν
κανένας δεν αλλάζει θέση
(κι ούτε λόγος για γκανιότα δεν θα γίνει)
μ’ αυτό το ποίημα
που ξεκινάει με το τέλος
και πάει καρφί για την αρχή
όλοι συμφωνούμε
του λοιπού Καρδένιε
μικρέ μου αγαπημένε
μη βιάζεσαι να συγκινήσεις
γιατί με αφιέρωση στο υπογράφει ποιητής,
όσοι ποντάρουνε στη μοναξιά
το κάνουν μπας και χάσουν
πρόταγμα
τέτοιον απτόητο σακάτη δεν έχω ξαναδεί. σχεδόν κρο-
νόληρος για ιστορία, σχεδόν μπατίρης εξαρχής. επίμο-
να στρατεύει τα πλέον εκλεκτά στελέχη, εκεί στηρίζε-
ται κι αντέχει. με χάρη νεοσύνης υπακούν αυτά, με
θράσος μόνο ζωής. κι ας είναι μάταιος αγώνας,
τι κι αν κοστίσει πόνο με ψυχή
ο έρωτας πληροί τις εξεγέρσεις,
τις εξιστορεί.
πόσες επαναστάσεις γράφονται
πόσες μπαρουτιάζουνε
μία στα πόδια της για να σταθεί
sarvam anityam
( προσωπογραφία Λορέντζου Μαβίλη )
Άφθονη μπίρα στο Μόναχο ρέει
κι αφράτα κορίτσια πίνουν μαζί μου,
σαν πάντα μετρώ την κάθε στιγμή μου!
κι άγνωρη δίψα το είναι μου καίει.
Όμως η θλίψη στα γλέντια πληθαίνει,
του πόθου η φύση δεν ξεθυμαίνει,
ματαίως ζητώ να βρω την γαλήνη
κάθε σελίδα το σκότος την σβήνει,
μα μόλις η πρώτη σούτρα φωτίσει
αλήθεια στιλπνή ο νους θα γνωρίσει:
μοιάζει με πέπλο η πλάνη του κόσμου
σε μίας πνοής το θρόισμα πέφτει ,
αιώνα μισό θα βλέπω το φώς μου
κι είναι οι στίχοι του βίου το ξέφτι
(άτιτλο)
βγήκανε στους δρόμους καρναβάλια
ντυμένοι δολοφόνοι
με όπλα αληθινά
σκοτώνοντας τους κόσμους
εξαίφνης
εξ’ επαφής
είμαστε ντυμένοι δολοφόνοι
λένε
είστε ντυμένοι νεκροί
(άτιτλο)
η κυρία αυτή
κάθε μέρα
με περιμένει στην είσοδο
με χαιρετά μου χαμογελά
μου φέρεται ευγενικά
και φαίνεται πως η κυρία αυτή
με πέρασε
για τον Θάνατο
οι μάγοι φταίνε;
το ξέρω πως δεν άλλαξες πλευρά του κάκου
(τα χρόνια δέρμα πλέον από σένα διεκδικούν). όμως άκου:
σαν σε στολίζουν οι αχρείοι σερπαντίνες χλεύης
με θρόνου παροράματα να τις παλεύεις
κι αν ξεπροβάλλουν στίχοι ωραίοι σαν ιδαλγοί
σε σκουριασμένα βάθ αν έπεται το νιώθεις η μαρμαρυγή
στο libro d’oro δεν πρόκειται να μπεις
σε κάποιων φίλων το περιοδικό τους ύμνους σου θα δεις
ο Σάντσο Πάνσα ομολογεί πιστός
φυρόμυαλος εκδότης πονηρός
στα σκούδα των πωλήσεων ελπίζει
όσο το πείσμα σου αφαίμακτο φλογίζει
ας είναι. με τα όπλα του λοιπόν καθείς
ιππότης της ελεεινής γραφής
Ein Gespenst geht um in Europa
πορεία κέντρο πρωινό μετρό τα πρόσωπα σφιγμένα
(άλλη πορεία δεν γνωρίζω, παρά μόνο στο
ρεπό, παραθεριστής, ίσως μια τύχη μου θα φανταστώ)
ποια πόλη; το σύμπαν όλο κυνηγά εμένα .
βράδυ μέσα σε δύστροπα στενά και μπιραρίες
πάλι στου κάπιταλ ανοίγομαι τις ευκαιρίες,
κρίμα, το νιώθω, βουβό να καταρρέει το ποτό
–das Gespenst der Einsamkeit
η πλαστογραφία μου
εσείς οι δικηγόροι μέσα στο ψέμα !
( all time classic, σκέφτηκα.
ενώ εσείς,
οι άλλοι,
πήγα να του πω,
κολυμπάτε στην αλήθεια ·
ειδικά σ' αυτή την αντροταβέρνα
με τα κατρούτσα να φεύγουν καραβάνια
και την ειλικρίνεια να παιανίζει νικηφόρα
ποιον να πρωτογοητεύσουμε είμαστε δω μέσα ...
εμάς,
τους άλλους,
ή τους εαυτούς μας ;
- πάντως οι ποιητές, είπα στον εαυτό μου,
το ψέμα το 'χουν στο τσεπάκι τους,
απ' τα ποιήματα,
μέχρι τα ποτοπωλεία ·
κατάρα κι αυτή, συλλογιέμαι, στην Ελλάδα :
δικηγόρος – ποιητής,
πφφφ
να μας κλαίνε ίαμβοι και ρίμες ! -
και τέλος πάντων
άσε με στην ησυχία μου
να πιω κάνα κατοσταράκι
μετά από οχτάωρο
- ψέμα : τέσσερεις ώρες το πολύ -
στα πρωτοδικεία ! )
κοίτα, του απαντώ μπας και ξεμπλέξω,
η κοινωνία όλη λέει ψέματα ·
εμείς απλώς την εκπροσωπούμε στα δικαστήρια.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Αντώνης Ψάλτης κατάγεται από την Κρανιά Ολύμπου. Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα και το 1982 με την οικογένειά του μετακόμισε στην Λάρισα. Έζησε όλα τα παιδικά και σχολικά του χρόνια στην Λάρισα και στην Κρανιά Ολύμπου. Το 1997 ξεκίνησε τις σπουδές του στην Νομική σχολή του Α.Π.Θ. Το 2005 συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του σε ζητήματα βιοηθικής και συνταγματικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Από το 2007 εργάζεται και κατοικεί στην Λάρισα. Το λογοτεχνικό του βιογραφικό είναι το κάτωθι :
(2018) Βασίλειο για ένα μολύβι, Κέδρος
(2013) Το καντήλι και άλλα ποιήματα, Αιγαίον
(2005) Ο ήρωας μέσα μου, Γαβριηλίδης
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2019) Εγχειρίδιο νέας ποιητικής, Ρώμη
(2017) Ξέρετε το τέλος, Αντίποδες
Μεταφράσεις
(2019) "Φέρτε λυσίποθο κρασί", Θράκα [ανθολόγηση, μετάφραση]
(2018) Hölderlin, Friedrich, 1770-1843, Nachtgesänge και άλλα ποιήματα, Ρώμη
