Φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Σταματία Γεωργούλη από τη Χίο. Η προσκεκλημένη μου είναι καθηγήτρια Αγγλικών κι εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ασχολείται με τη δημιουργική γραφή από την εφηβεία. Ποιήματά της έχουν εκδοθεί στο τοπικό ποιητικό περιοδικό "Σείστρο". Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της ελεύθερης λυρικής γραφής. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, αρμονικός, γλαφυρός, με θαυμάσια εικονοποιία. Εμπνέεται από τη συνομιλία με τον εσωτερικό κόσμο, την αγάπη, τις παιδικές μνήμες, την ομορφιά της φύσης. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά της!
Κρυφτό
Έλα να παίξουμε…
Θα πούμε λέει
πως είμαστε παιδιά.
Θα κρύβω σύννεφα
απ' τους δρόμους σου
να στήνω ήλιους.
Θα σβήνω φόβους
να τους βαφτίζω αλαργινούς
θα σε κερνάω αγάπες.
Σ' ένα παιδιάστικο
του έρωτα κρυφτό
μιας δήθεν χρονομηχανής.
Έλα σου λέω
μόνο για λίγο...
Το ξέρω πως οι άνθρωποι
σαν μεγαλώσουν
δεν θ' αγαπάνε για πολύ...
Κύματα
Όλη η αγάπη μου σιωπή…
Θα ρέει πλέον σε μια θάλασσα.
Έτσι τη σώζω.
Έτσι τη νοματίζω αιώνια.
Ηλιοτρόπια
Από τα μωβ τα θραύσματα του λυκαυγούς
ένα χαμόγελο τ' Αυγούστου
μου χαρίστηκε.
Ήταν πλατύ και ηχηρό στο χάδι του
και θαρρετό να παραβγεί
το άπλετο της θάλασσας.
Κι έτσι αμέλησα να δω
αν ήτανε χαμόγελο από παιδί,
ή απ' ηλιοτρόπιο
όπου τον άλλον ήλιο χαιρετούσε
σε βράχια ολόλευκα
ενός λησμονημένου ουρανού...
Ή αν απλά,
σε αλγηδόνα, της ζωής μου πέλαγα
ήτανε η ίδια μου η ψυχή.
Λήθη
Τους ζήτησε επίμονα ένα όνομα
για να κουμπώσει
σε ρουχαλάκι όμορφο
τις λέξεις που της χάριζαν.
Πανέμορφο και ζωηρό σε χρώμα
της το πρόσφεραν.
Κοιμήθηκε, φορώντας το χαρούμενη.
Μα το πρωί, το πρώτο φως
τ’ αντίκρυσε γυμνή.
Της το 'χε κλέψει,
Γυναίκα, σαν κι αυτήν ,
κόρη της Έριδας.
Σαν τ' όνομά της ρώτησε
της είπαν
πως την φωνάζουν Λήθη…
Λησμονιά
Πέταξε το κουπί από τη βάρκα.
Την άφησε ακυβέρνητη
και μετά την εγκατέλειψε
να βυθιστεί στα παγωμένα τα νερά.
Δεν φοβόταν τον αιφνιδιασμό
του αλμυρού πάγου,
του δήθεν παρηγορητικού πυκνού
απ’ το σκοτάδι.
Ούτε καν τον ύπουλο κίνδυνο
μην δεν ξαναδεί στεριά.
Μόνο τα λόγια των ανθρώπων
την τρόμαζαν,
που άλλαζαν στο λεπτό.
Πονούσαν λησμονιές…
Κυρίως την τρόμαζε
η άρνησή της να το αποδεχτεί.
Χρόνια τώρα…
Έτσι αγάπησα
πιότερο τη θάλασσα
απ' τους ανθρώπους.
Εκείνη σώζει, όσους παλεύουν,
από τα κύματα της σκέψης τους.
Τους κάνει γλάρους και σιωπές…
Ψιθύρισε η Μυρτώ,
διάφανη απ' τον πάγο.
Oblivio
Οι άνθρωποι ποτέ δεν μένουν μόνοι.
Ακολουθούνται από τα δωμάτια των πατρικών τους σπιτιών.
Από εκείνα τα σαλόνια με τους βελούδινους, περήφανα φθαρμένους καναπέδες και τους μεγάλους, οβάλ καθρέφτες
να τους κοιτάζουν επίμονα από μέσα οι αναμνήσεις των γονιών, χαμένων φίλων, αγαπημένων..
Από τα χάδια της μάνας, της πρώτης αγάπης, τον ψίθυρο
που νόμισαν για αλήθεια.
Οι άνθρωποι κυρίως ακολουθούνται από τις σιωπές της μνήμης τους…
Όσο τις διώχνουν, τόσο τις ντύνουν, σπασμένες, τρυφερές εικόνες, αλλοτινών καιρών στην ψυχή τους.
Μα εγώ, όταν θα φύγω , μέρα με ήλιο που θα κοιτάζει
μια θάλασσα που μου ’ταξαν, θα βγάλω σε σεργιάνι το βελούδο,
του φθαρμένου καναπέ, από τις μνήμες μου και θα κάνω δήθεν πως ξεχνώ τα 'Δυτικά της Λύπης'.
Ο μόνος δρόμος, είναι του νερού, τ' ανομολόγητου, της λήθης...
Ψίθυροι
Κι εκείνη τον συμβούλεψε
στους ζοφερούς, μοναχικούς
κι αμέριμνους του περιπάτους,
να σκιάζεται πάντα την αγριότητα
των χαμογελαστών Ανθρώπων...
Ρεμέντια
-Μ' αφού την λάτρεψες
την θάλασσα, Μυρτώ,
γιατί τρέχεις μακριά της;
- Σαν την ζυγώνω νύχτα
με τυλίγει σε σκοτάδι.
Απέραντη σιωπή και παγωνιά
Ίδια με των ανθρώπων,
όταν δεν νοιάζονται να μάθουν
τι απογίνεσαι και σ' απολησμονούν...
- Φύγε τότε μακριά της.
Βουβή μα γαλανή αγαπιέται η θάλασσα....
Cinematic
Της ξέφυγε ένα χαμογελάκι της ελπίδας.
Χαρά, η παραγκωνισμένη,
το δίχως άλλο.
Νύχτωσε...
Τους φόβους καλοπιάνοντας
να τους αποκοιμίσει προσπαθεί.
Πόσοι " απαισιόδοξη" σ' ονόμασαν,
μ' αυτοί δεν ξέρουν
Άλλα τα φώτα των ματιών
και άλλα της ψυχής.
Ξεγέλασμα
Πίσω απ' το σπίτι των γονιών μου
ανοίγεται μικρό στενό.
Σχεδόν ανύπαρκτο στου χώρου τ' αποτύπωμα.
Στον χρόνο και στους ανθρώπους ταπεινό.
Ίσα που με χωράει το διάβα του.
Λίγων λεπτών σεργιάνι.
Κοντά στο μάτωμα τού δειλινού,
το βήμα μου, στα πετραδάκια του κουρνιάζει.
Καθώς το ξέφωτο νωχελικά πλησιάζω,
δροσίζω με νερό, ένα φτερό χελιδονιού.
Λίγο πιο κάτω, άσπρο μαντήλι συναντώ,
με αύρα από θαλασσινό νερό.
Κι εκεί, στην άκρη του στενού,
σκιά γυναίκας, που κεντάει μονόγραμμα
μιας κόρης που' χασε
πάνω σε πορφυρό κεφαλοδέσι.
Κάθε φορά που βγαίνω
από του πατρικού σπιτιού μου το στενό,
άσπρο μαντήλι και φτερό,
γυναίκα και κεφαλοδέσι,
σκόνη στους πέντε ανέμους γίνονται.
Μαζί κι εγώ..
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στη Χίο, όπου ζω μέχρι και σήμερα με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά μου. Αποφοίτησα το 1991 από το τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, από την κατεύθυνση της λογοτεχνίας και εργάζομαι στη δημόσια εκπαίδευση για 23 χρόνια. Από τα πρώιμα, εφηβικά μου χρόνια ασχολήθηκα με τη συγγραφή και η μεγάλη μου αγάπη είναι το βιβλίο και ιδιαίτερα η ποίηση. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί και έχω ασχοληθεί με παρουσιάσεις λογοτεχνικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου. Ποιήματά μου έχουν εκδοθεί και εκδίδονται στο τοπικό, ποιητικό περιοδικό <<ΣΕΙΣΤΡΟ >>. Πιστεύω ότι η ποίηση αποτελεί ένα ψυχανέμισμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σταματία Δημητρίου Γεωργούλη
