Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά' έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μένει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης επιχειρήσεων. Εργάζεται στον χώρο της προσχολικής αγωγής και ασχολείται με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής. Έχει εκδώσει μια προσωπική ποιητική συλλογή και μία από κοινού με τον Σταύρο Γκιργκένη. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του δοκιμιακού- λογοτεχνικού περιοδικού Νόημα. Πεζά και ποιητικά έργα της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι λυρική, υπαρξιακή, συχνά εξομολογητική. Ο λόγος της είναι ζωηρός, αισθαντικός, τολμηρός, με έναν λεπτό σαρκασμό που απογειώνει τα νοήματα. Ο ρυθμός του λόγου είναι γρήγορος, ασθματικός, γεγονός που προσθέτει στη δράση. Εμπνέεται από τον έρωτα, τις σχέσεις, την εσωτερική αναζήτηση. Συνομιλεί με τις αναμνήσεις, κολυμπά στο παρόν, φιλοσοφεί. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά της!
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ “ΣΑΡΚΙΝΟΙ ΘΕΟΙ” (ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ)
Όλα αυτά που τσαλακώνονται
Τ’ αλουμινόχαρτο.
Ο σκύλος που δεν χάιδεψες.
Ο άστεγος στο φανάρι.
-Εγώ στο πάτωμα σε στάση εμβρυακή-
Τα ρούχα σου πριν το μπάνιο.
Το στομάχι μου όταν δεν έρχεσαι.
Οι πεταλούδες στο κουκούλι.
-Εγώ κάτω απ’ το τραπέζι της κουζίνας-
Η μάνα μου όταν δεν συμμαζεύω.
Ο μπαμπάς μου όταν γυρνάω αργά.
Εσύ, όταν κλαίω μπροστά σου.
-Εγώ μέσα στην παιδική ντουλάπα-
Το πακέτο απ’ τα τσιγάρα μου.
Ο πελτές ντομάτας για τα μακαρόνια σου.
-Εγώ στη γωνία του καναπέ σου-
Όλα αυτά που τσαλακώνονται πάνε στα σκουπίδια.
Όλοι αυτοί που τσαλακώνονται,
πού πάνε,
πριν καταλήξουν στα σκουπίδια;
Ασυνείδητη νιότη
Τη βλέπεις,
πως σαπίζει τις νύχτες.
Κυρίως,
γιατί κόπηκε πρόωρα,
από τα χέρια
που η ίδια εμπιστεύτηκε.
Από ανθρώπους,
που παρασιτούν εντός της.
Ανθρωποειδή
Οι μάλλον αθάνατοι
βρίσκονται δεμένοι σε βράχια.
Όρνεα τους τρων τα σωθικά
Φτιάχνουν μύθο,
όλο βάσανα.
Οι θνητοί
βρίσκονται δεμένοι σε καρέκλες,
σε ανθρώπους Ιανούς.
Δεν λυτρώνονται ποτέ.
Οι ήρωες
πεθαίνουνε για κάτι,
την υστεροφημία να κερδίσουν
μα μένουν εν τέλει αφανείς.
Οι θεοί
γλεντοκοπούν σ’ αιθέρες,
χαραμίζονται σ’ εταίρες,
δεν ακούνε πια τις προσευχές.
Οι μελλοθάνατοι
όλοι βασανισμένοι και φθαρτοί,
ημίθεοι, άνθρωποι και έκπτωτοι
ποντάρουν σε μια δεύτερη επίγεια ζωή.
Το σπίτι
Μέχρι κι ο γάτος μάς έφυγε απ’ το σπίτι.
Τα ζωντανά θέλουν έρωτα.
Φεύγω κι εγώ
κι άσε το σπίτι να σαπίζει
δίχως νοικοκυρά,
θα στεγνώσει το νερό στα βάζα.
Είναι πολύ μεγάλο το σπίτι.
Πολυέξοδο για τόσο λίγη αγάπη.
Θα πάω σ’ ένα μικρότερο
να γεμίζει ευκολότερα
Ποτέ ξανά εσύ.
Ας ζαρώνεις λιπόσαρκος,
στο κατάδικό σου αρχοντικό.
Τι καίει τα λ(ε)ίπη;
Λίπη έχουν οι πίτσες, το αλκοόλ και τα γλυκά.
Τρως χωρίς υπόλοιπα.
Στο νεροχύτη τα κατάλοιπα
καίγονται με καθαριστικά.
Λύπη έχει το δέρμα, τα χείλη και τα χέρια.
Αφέθηκαν ανέγγιχτα
ή αγγίχτηκαν οικτρά.
Καίγεται ως μελάνι σε χαρτιά.
Λείπει κάτι στο προσάναμμα.
Μια χόβολη κι ένα φανταχτερό πουκάμισο.
Να γίνω παρανάλωμα,
μα δεν ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
Η λύπη, τα λίπη κι ό,τι λείπει
καίγονται με λιπαντικά.
Με ποίηση και ορθογραφικά.
Τα φχαριστιέσαι σε μονόπρακτα.
Όλα γινήκαν υγρά σωματικά.
Λύπης με δάκρυα,
λίπους με ιδρώτα
και τα λοιπά και τα λοιπά.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ 500mg ΩΚΥΤΟΚΙΝΗΣ
Αναθυμιάσεις
Στου ορόφου τον διάδρομο
μύριζε φρεσκοψημένη πάστα φλώρα,
με μαρμελάδα βατόμουρο.
Μύριζε παιδικά παιχνίδια,
σχολικά εγχειρίδια,
μύριζε μάνα.
(Κι όλοι ξέρουμε πώς μυρίζει η μάνα.)
Κουλούριασα στο χαλί τα πόδια μου
κι έκλαψα.
Την τόση τρυφερότητα,
πώς να αντέξει
ο ενήλικος εαυτός μου ;
Δεν είμαι είκοσι τριών
Θέλησα να τα ζήσω όλα,
έτσι έγινα κι εγώ,
κείνο το άγουρο σύκο
που βιάστηκαν να κόψουνε
μη λάχει και σαπίσει.
Να ’ταν η ζωή ανάποδα,
να γερνούσαμε μικραίνοντας,
να ’χαμε τη γνώση πρώτα,
και
στο τέλος,
την άγνοια του θανάτου.
Eντροπία
Μες στο κάδρο τυλιγμένος
σε κουρτίνα από βελούδο ρόδινο
κρατιέσαι καλά κρυμμένος
από την αλήθεια,
τα συντροφικά απογεύματα
και όσα κάποτε
πονάνε τους ανθρώπους.
Αλλά,
στον αποφλοιωτή που λέγεται ζωή,
ο χρόνος
κάτι θα βρει να ξεφλουδίσει,
Ντόριαν,
να το ξέρεις.
Φαντάζομαι τον θάνατο
Φαντάζομαι τον θάνατο
σαν νυφικό, σε ντουλάπα, θαμμένο.
Η κόρη θυμάται τη μάνα της.
Ο γιος, την αγάπη του την πρώτη.
Φαντάζομαι τον θάνατο,
καραβόπανο τρύπιο
στου πατρικού τ’ αποθηκάκι.
Οι συγγενείς ξέχασαν
πως προσφάτως φορέθηκε
από μια μάνα,
μια νύφη,
μίαν αγαπημένη.
Υποψιάζομαι όμως
πως φαντάζομαι τον θάνατο
γιατί πολύ αμφιβάλλω αν
υπάρχει ζωή,
μάνα καλή,
νύφη ευτυχισμένη,
ή
αγάπη που να μη θάβεται
εξαρχής,
καταμεσής,
εντέλει,
σε έναν ορίζοντα πελάγους.
Η κλωστή
Όταν ήμουν μικρός
φρόντισε η μάνα μου
κοντά της να με δέσει
πελεκώντας όσα κάνει ένα παιδί :
να φλυαρεί,
να παίζει κρυφτό,
να ζητά θαλπωρή στην αγκαλιά της.
Όταν η μάνα μου πεθάνει,
ίσως μπορέσει
να επιστρέψει σαν γυναίκα αληθινή,
να δέσει
— υπόσχεση παιδιών —
τα μικρά μας δάχτυλα μαζί
και να φωνάξει «τρέξε »,
κι εγώ,
να ’μαι πια ελεύθερος,
κοντά της
να μείνω για πάντα.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή γεννήθηκε το 1995 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει, από πατέρα Κύπριο και μητέρα Ελληνίδα. Σπούδασε στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της προσχολικής αγωγής και ασχολείται με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τον τίτλο Σάρκινοι θεοί δημοσιεύτηκε στην κοινή συλλογή με τον Σταύρο Γκιργκένη Ανθρώπινα δαιμόνια από τις εκδόσεις Ρώμη. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του δοκιμιακού- λογοτεχνικού Νόημα, του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος. Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Η ποιητική συλλογή 500 mg ωκυτοκίνης είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της.
