Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Σοφιάνα Παρασκευοπούλου. Η καλεσμένη μου σπούδασε στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και συνέχισε τις σπουδές της στις Διεθνείς Σχέσεις στο Liverpool Hope University. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Έχει ασχοληθεί με τον συντονισμό κύκλων δημιουργικής γραφής στην Ελλάδα και το εξωτερικό.Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι είναι υπό έκδοση η τρίτη. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει πάρει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει βραβευθεί. Η ποίησή της είναι λυρική, εξομολογητική, εσωτερική. Ο λόγος της είναι απέριττος, σμιλεμένος, χωρίς κοσμητικά βαρίδια. Ο ρυθμός του είναι ασθματικός, γεγονός που εντάσσει εύκολα τον αναγνώστη στη δράση. Μιλά με καταιγισμό ζωηρών εικόνων που σε κρατούν σε εγρήγορση. Η γραφή της είναι έντονα συγκινησιακά φορτισμένη. Την αφορά η απελευθέρωση των συναισθημάτων,η έκφραση των ονείρων,των ελπίδων, των ματαιώσεων. Θα γνωρίσουμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Εφτά φορές
Έχω μπήξει τα νύχια μου στη σάρκα
Και δάγκωσα τα χείλη μου εφτά φορές
Τα νεύρα μου είναι
Ατσάλινα κομμάτια
Που μου χαράζουν πιο βαθιά
Παλιές αγιάτρευτες πληγές
Οι μέρες προσπερνούν
Και με αφήνουν
Μέσα στην πόλη με όνειρα ακριβά
Και όλες οι απέλπιδες προσπάθειες, καταλήγουν
Να μου θυμίζουν
τραγούδια μας νεκρά
Τριπλού Κατόπτρου Καιρός _ Βαρύ ή ουκ έστιν;
Νυν έστιν η δι’ ημάς καιρού έλευσις
Σύμπαν ημάς καλεί
Ήγγικεν ο καιρός
Εξ ύπνου εγερθήναι
Εν ώ Κόσμος επ’ ολίγον ακίνητος μένει
Επανάληψις
Του Παντός δυνάμεις
Φωνών ηχήσεις
Άγγελοι πελέκεις φέροντες
Ώδε ελθόντες κεφαλάς λήψονται
Ών ου τα εαυτών μερίμνησαν
Στώμεν καλώς
Εσμέν το φώς
Τριπλού Κατόπτρου Καιρός
Ημέτερος ο Κόσμος
Ερχόμεθα!
~Έρως~
Υάκινθος, σταφύλι
Τέταρτη πράξη
Της Οφηλίας
Παν του παντός
Βίος εντός
Τα φλέγοντα
Είναι τα σώματα
Σε υγρά ξύλινα δώματα
Που στήνουνε χορό
Είναι τα μάτια τα βαθιά
Μέσα σε άλλα μάτια
Που βλέπουν όσα θε να δουν
Καθώς αντανακλούνε
Είναι τα όνειρα
Κενό αέρος στρώματα
Που μέσα τους τα φλέγοντα
Θέλουνε να χαθούν
Είναι όλα όσα θέλησες
Σε ώρες μοναξιάς
Όνειρα
Όλα μου φαίνονται γνωστά
Και ξαναϊδωμένα
Άνθρωποι, μέρη, ουρλιαχτά
Στον ύπνο με ξυπνούνε
Νομίζω με φωνάζουνε
Και με αναζητούνε
Σκιές και όνειρα
Αλήθεια θε να βγούνε
Είναι ο φόβος του φόβου
Φοβάμαι το φόβο εντός μου
Ζω στ’ αλήθεια το βιός μου
Ή όνειρο είναι κι αυτό;
Ξορκίζω πάλι με δάκρυ
Με λίγο ανάσα και στάχτη
Με ένα μαχαίρι σε κύκλο
Κρατώ ένα στίχο για τίτλο
Με μια σταγόνα φεγγάρι
Και της αυγής το δοξάρι
Είναι ο φόβος του φόβου
Είναι ο φόβος εντός μου
Είναι τα όνειρα του τρόμου
Που βγαίνουν αληθινά
Είναι στο τέλος του δρόμου
Ένα φως – μια φωτιά
Προσεύχομαι τώρα στα αστέρια
Με παγωμένα χέρια
Δίνω στον τοίχο γροθιά
Ένα μαχαίρι - ένας κύκλος
Χάρισμά σου ο τίτλος!
Ξορκίζω με ανάσα
Και δεν βγάζω μιλιά
Εν Λόγου Αρχή
Ρήγας Ντάμα Βαλές
Φλος
Φλαμ
Φως
Αν Άσσου κρυμμένου στο μανίκι μου
Σ όφις
Της γνώσης
Κύττα
Κοίτα
Ανάποδα
Στη στέγη, σε περιμένω
Τον καφέ εκείνον
Τον ήπιαμε στο μέλλον, χθες
Σε ένα μικρό καφέ της γειτονιάς
Που δεν πήγαμε ποτέ
Σκιές φεγγαριού
Ανάσες παγωμένες
Κάτι θύμησες
Κάτι εσωτερικές αντανακλάσεις
Φαντασμάτων σε κουρτίνες
Ρουτίνες
Και -
Τι - ποτα
Ίντριγκα - Ρει
Παντί τρόπω
Φαν - ερω θηκα
Μετρ - ου - σήψης
Αγκαλιά
Κλείδωσα τα όνειρα σε ένα χρυσό κλουβί
Πέταξα το κλειδί
Κι έφυγα μακριά
Έκανα στα άστρα μια ευχή
Την κέντησα κόκκινη κλωστή
Και ήρθα εδώ, σε σένανε κοντά
Αγκαλιά μου
Βάλε φτερά στην καρδιά μου
Φωτιά μου
Κάψε τα βράδια με χάδια
Αγκαλιά μου
Κράτα με όλη τη νύχτα
Να είσαι δικιά μου
Άνοιξα το παράθυρο
Να μπει μέσα ο έρωτας
Κι έσβησα το φως
Να λάμψουν οι ψυχές
Νύχτες κοντά σου μαγικές
Έλα!
Και μη ρωτάς.
Νόστος, Άλγος
Νόστος το άλγος
πορτόφυλλα διπλοσφραγισμένα.
Άλγος ο νόστος
ζωή σιγή, λυγμού κραυγή.
Όσα κι αν πιάσω άστρα
ο ουρανός μου αδειανός ζητά ανάσα
φωτός χρυσού κι αρμύρας
δρόμων ανοιχτών να περνούν ελεύθερα τα όνειρα.
Το φεγγάρι θρηνεί το χαμό
οδοιπόρων μιας νύχτας θαλασσοπνιγμένης,
ψυχών που στοιχειώνουν σύνορα,
πέτρες κι ατσάλι.
Όσα κι αν πιάσω άστρα, το φεγγάρι θα θρηνεί.
(εκδόσεις Βακχικόν, 2019)
Άατον κράτος
Άατον κράτος
Αιδήμων σιγή
Βίος Αβίωτος
Γη και ύδωρ
Δίκη δίδωμι
Είδωλα καμόντων
Ειμαρμένη
Εν τω γεννάσθαι
Πάντα ρεί
Παντί σθένει
Παντί τρόπω
Πνοή Αφροδίτης
Ιστός Πηνελόπης
Η εμή ψυχή
Ραδίως φέρω
Ταντάλεια δεινά
Χαίνουσα πληγή
Φρενών εξίσταμαι
Φύσει και θέσει
Μη μ’ αποστραφής
(Έβδομος κόμβος σε δαγκάνες τέσσερις εκδόσεις Βακχικόν, 2020)
Βετεράνοι
Δεν υπάρχει ιερός πόλεμος
Όταν οι βετεράνοι μετράνε
Της αιματηρής μάχης τις φρικαλέες
Παράπλευρες απώλειες
Το ανθρώπινο κόστος
Χορεύει χέρι- χέρι σε γκροτέσκους ρυθμούς
Ανάμεσα σε υακίνθους και γείσα
Ο Κένταυρος καλπάζει
Πάνω του η Αλίκη χαϊδεύει τις σάρκες της
Που κάποιο τέρας ξέσκισε με ορμή
Ένα βράδυ φορώντας τη μάσκα του
(Ανάταση, εκδόσεις Βακχικόν, 2021 υπό έκδοση)
Βιογραφικό Σημείωμα
Η Σοφιάνα Παρασκευοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και συνέχισε τις σπουδές της στις Διεθνείς Σχέσεις στο Liverpool Hope University. Εργάζεται τον ιδιωτικό τομέα. Έχει συμμετάσχει ως συντονίστρια σε διάφορα workshop δημιουργικής γραφής στο εξωτερικό και έχει δημιουργήσει το δικό της πρότζεκτ δημιουργικής γραφής με φιλανθρωπικό χαρακτήρα στην Ελλάδα. Ποιήματά της έχουν εκδοθεί σε ιστότοπους και έντυπα στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Έχει λάβει μέρος σε διαγωνισμούς και έχει βραβευτεί με δεύτερο πανελλαδικό βραβείο ποίησης το 2006 από την ΧΟΝ. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές με τις εκδόσεις Βακχικόν, το "Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί" και τον " Έβδομο κόμβο σε δαγκάνες τέσσερις". Η Τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο "Ανάταση" θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο και πάλι από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Βρείτε το βιβλίο "Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί" εδώ: https://ekdoseis.vakxikon.gr
Βρείτε το βιβλίο "Έβδομος κόμβος σε δαγκάνες τέσσερις" εδώ: https://ekdoseis.vakxikon.gr
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
