Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Σοφία Λεβαντή. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε,μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή. Το 2021 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Διάβαση,η οποία ήταν υποψήφια στην κατηγορία "Πρωτοεμφανιζόμενοι στην Ποίηση" του περιοδικού Αναγνώστης το έτος 2022. Η ποίησή της είναι λυρική,υπαρξιακή,προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι πολύχρωμος,χυμώδης,τολμηρός. Εμπνέεται από τις σχέσεις,την επικοινωνία με τον βαθύτερο εαυτό κι όλα τ'ανθρώπινα. Συνομιλεί με την ομορφιά της φύσης,τις προσδοκίες,τις μνήμες. Θα δούμε δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Αποκαλόκαιρο
Αποκαλόκαιρο
που οι έρωτες τελειώνουν
και λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Χωρίς φεγγάρια, θάλασσες και ηλιοβασιλέματα
ούτε καν το βλέμμα σου.
Κι εγώ είμαι εγώ.
Τώρα που κοιταζόμαστε έτσι απλά
και λέμε την αγάπη αγάπη
και τη μοναξιά μοναξιά.
Ένα κι ένα κάνουν δύο.
Ανέκαθεν οι μεταβάσεις ήταν δύσκολες,
αλλά, ελάτε τώρα.
Ποιος έκρινε ποτέ ένοχο το καλοκαίρι;
Αύγουστος |
Πάντα το ταβάνι ήτανε λευκό,
ασβεστωμένη χώρα νησιού
κι έξω αφόρητος ο καύσωνας.
Κοίταξα τη θάλασσα,
κίτρινο ξεπλυμένο ο ρεμβασμός
σαν τον νεκρό στο φέρετρο την ώρα του λάκκου.
Άδειο τοπίο και το ταβάνι εκεί,
πολλά υποσχόμενο, γεννάει κάθε μέρα
μετά τον οργασμό
ένα καλοκαίρι όλο θάλασσα.
Ηλιοκαμένη πέτρα οι βεράντες.
Άνθιζε η γλάστρα μου κι ένιωθα
πανηγύρια στις Κυκλάδες
κι αδειοσύνη.
Αύγουστος ||
Θα ’ρθει μια μέρα που όλα θα ’ναι
τακτοποιημένα άψογα.
Από το σπίτι μας θα μπαινοβγαίνει ένας αέρας,
δεν θα ’ναι άνοιξη για να μελαγχολεί κανείς.
Θα ’χει μια ελαφρότητα η ατμόσφαιρα
και θα μιλάμε απλά,
θα λέμε πονάω, βαριέμαι, σε θέλω, φοβάμαι,
θα είμαι ο εαυτός μου ή μάλλον μια μου εκδοχή.
Η Μήδεια, η Νόρα, η Φραγκογιαννού,
η Ηλέκτρα, η Blanche DuBois, η Λίβια Σερπιέρι .
Τίποτε ποτέ δεν τακτοποίησε η ποίηση.
Τίποτε ποτέ δεν χάρισε η ζωή.
Θα ’ναι κατακαλόκαιρο θα απολαμβάνω
γρανίτα φράουλα και θα μυρίζω καρπούζι.
Αύγουστος |||
Όλα τα καλοκαίρια είχανε μια απαίτηση ευτυχίας.
Μύριζαν πορτοκάλι ανθός ή νεκταρίνι.
Τα οριοθετούσε ένας κήπος ή ένα μπαλκόνι,
μια θάλασσα μια ιδέα για τη θάλασσα.
Τα καλοκαίρια αναζητούσανε τον άνθρωπο,
ο άνθρωπος ξέφευγε από τα καλοκαίρια,
έψαχναν τις λέξεις, οι λέξεις δεν σήμαιναν
τα καλοκαίρια.
Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν κατάλαβε
έναν άλλον άνθρωπο
κι αν αυτό συνέβη για μια στιγμή
ήταν ευτυχία.
Έχω μυρίσει το βρεγμένο νυχτολούλουδο
σε κήπο νύχτα Αυγούστου.
Ερωτικό
Τίποτα δεν λένε τα ποιήματα.
Και προ πολλού έχουν τελειώσει με την Άνοιξη.
Συν-υπάρχω, συν-ζητώ, συν-ζω, συν-πονώ,
συν-τροφεύω, συν-αγαπώ,
συν-ερωτεύομαι.
Μην είσαι μόνο μια εποχή.
Μπορείς να είσαι ψάρι ή χορεύτρια,
Αυτοκίνητο, ξεχαρβαλωμένο μουσικό όργανο,
αποσπερίτης ή γελωτοποιός.
Το πιο αυτό καθαυτό σου.
Για τη γενιά μου
Η γενιά μου γυρίζει στους δρόμους τα βράδια
και ψάχνει στους κάδους άλλων γενεών,
ξεψυχάει σε έδρανα σχολών, σε μαύρα μπαρ
στα Εξάρχεια, ζει ρετρό νύχτες με Sailor Jerry.
Μαδάει μαργαρίτες να δει αν την αγαπούν,
ερωτεύεται τον εαυτό της στον καθρέφτη,
είναι μια Ιφιγένεια ή μια Ηλέκτρα
ή ένας στίχος κάποιου ποιητή με έμπνευση.
Πίνει ροζ λεμονάδα στο περβάζι κάποιου καφέ
και δεν δίνει δεκάρα για τις τάξεις πραγμάτων,
ηθικές λοιπές ιδεολογίες και κηρύγματα.
Έχει κατάθλιψη, ανορεξία, νευρικότητα.
Τις μέρες αναλώνεται να είναι κάτι,
τα βράδια ξεχνιέται μπροστά σε ματς,
περπατάει ανισόρροπα και ακροβατεί
ανάμεσα σε τακούνια και sneakers,
ατενίζει το μέλλον μόνη της
και γερνά προώρως
η γενιά μου
Πρωινό ξύπνημα
Κάθε πρωί η νύχτα αφήνει στην πόρτα μου
το ανοίκειο.
Το παίρνω αγκαλιά, το κανακεύω.
Όχι, δεν έχω κουραστεί.
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θα είμαι για πάντα
νέα κι ας χάνεται ο κόσμος πίσω μας
τόσο ανάρμοστα και ξαφνικά,
που αναγκαστικά θα γίνουμε ο εαυτός μας.
Χωρίς καθρέφτες κι έρωτες.
Να μην αργείς τα πρωινά.
Να μην είναι ωραία η εικόνα μου.
Δεν διανοούμαι το αντίθετο.
ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Αδιόρατα πένθη
Σήμερα πέθανε ένας παλιός ποιητής.
Μεγάλωσε ο χώρος μες στα χέρια μου
κι όλα τα ενδεχόμενα δικά μου.
Tα κοίταζα προσεκτικά τα μέτραγα
αλλά δεν ήξερα τι να τα κάνω.
Η αμηχανία μιας γενιάς.
Ύστερα πήρα τα μολύβια και τα έξυσα.
Κανένας λόγος, ποιος γράφει με μολύβι πια
ή νοσταλγία
αδιόρατα πένθη
στη μύτη τους δεν ξέρω αν κράταγα τον κόσμο όλο
ή τίποτα.
Περιήγηση
Θ'ανοίξω τα παράθυρα έναν Αύγουστο
τρεχούμενο αίμα ηλιόλουστη φλέβα
κι ο βασιλικός θ’ ανθίζει στο περβάζι.
Κανείς δεν έζησε σ’ έναν στίχο ελεύθερο
έναν ίαμβο ή ένα χορικό μιας τραγωδίας.
Στη Δήλο μου έγνεφες ασημαντότητα
ενώ γινόμουν ένα με την πέτρα
με τ’ αγριόχορτα πάνω στην πέτρα
με το ατέρμονο εις τους αιώνας των αιώνων
της πέτρας.
Γαμώτο μου.
Κάπου ανάμεσα Αιγαίου και Άδη
σ’ έψαξα.
Κρύα Περσεφόνη
και ωχρή από ύπαρξη.
Κι ο κόσμος ήταν πάντα ο κόσμος.
Καλοκαιρινό
Πώς πέφτουνε οι βουτηχτάδες με το σκάφανδρο
και ανασύρουν κίτρινα φορέματα
τροχήλατα καροτσάκια
κάποια ατονία του απογεύματος
τον ναύτη που βγαίνει στον κήπο
τ’ αγριοκέρασα φυτρωμένα στη μασχάλη σου
όταν με τάιζες στο στόμα·
τα καταβρόχθιζα με άγνοια κινδύνου και μοναξιάς.
Είμαστε νέοι στη φωτογραφία
παγωτό βανίλια με δυόσμο και
τετράγωνες ασβεστωμένες πλάκες
να παίζεις λάστιχο και να χτυπάς τα γόνατά σου
αίμα με γεύση κάτι από θάλασσα
με κάνει καλαμάρι με κάνει κοχύλι με κάνει μπλε
καλοκαίρι
καλοκαίρι
Υπέφερε ο Οδυσσέας στην παραλία
ενώ έβγαινε η πανσέληνος
και οι σφουγγαράδες πάθαιναν τη νόσο
των δυτών.
Σύντομο βιογραφικό
Η Σοφία Λεβαντή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στον χώρο του πολιτισμού και ζει στην Αθήνα. Η Διάβαση είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και ήταν ανάμεσα στα υποψήφια βιβλία για το βραβείο του Αναγνώστη για το 2022, στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενοι στην Ποίηση».
