Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη Ρούλα Βασίλα. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Άρτα. Εργάζεται ως ελεύθερη επαγγελματίας. Ασχολείται από μικρή με τη στιχουργική και τον γραπτό λόγο,χωρίς να έχει εκδώσει μέχρι στιγμής κάποιο βιβλίο. Σε νεανική ηλικία διακρίθηκε σε διαγωνισμό νέων Ελλήνων λογοτεχνών με το έργο της Λαβύρινθος. Στιχουργήματά της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες της Άρτας, ενώ συχνά τα επικοινωνεί και στο διαδίκτυο. Η γραφή της είναι λυρική,πηγαία και άκρως εξομολογητική. Ο έρωτας,τα βαθιά συναισθήματα και το ατομικό βίωμα πρωτοστατούν στα κείμενά της. Θα δούμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Κόκκοι Σταριού
(Αν τα όπλα..)
Αν ,τα όπλα ήταν κόκκοι Σταριού
Θα γιόμιζαν οι κάμποι κι οι πεζούλες
Στάχυ- Στάχυ, οι άνθρωποι
Θα γεύονταν τα στόματα
Ψωμί -κρασί σ'Αγάπη βουτηγμένο
Αν τα όπλα ήταν κόκκοι Σταριού
Τα πουλιά θα πετούσαν χαμηλά
Για να μας χαιρετήσουν
Τα Άλογα στο αλώνι θα ίδρωναν
Και τα παιδιά θα τραγουδούσαν
Για κάθε κόκκο σιταριού
Κοιτώντας πάνω τον Θεό τους
Δέηση και Προσευχή μαζί
Αν τα όπλα ήταν κόκκοι Σταριού
Λιγότερα τα πεινασμένα μάτια
Και χορτασμένες θα 'ταν οι ψυχές
Αν τα όπλα ήταν κόκκοι Σταριού
Δεν θα 'χαμε κουφάρια στους δρόμους
Σπίτια στη στάχτη κι όνειρα κακά
Θα 'χαμε την γάτα μας στο τζάκι
Τον σκύλο τον Πιστό για συντροφιά
Ν'ακούει παραμύθια αντί σειρήνες
Και αεροπλάνα να χτυπούν στυγνά
Γέρους,νιους , σχέδια και Ελπίδες
Και για τον κόσμο που κάνεις ότι
Δεν είδες
Δρόμο να παίρνει για την προσφυγιά
Αν τα όπλα ήταν κόκκοι Σταριού
Θα έπνιγαν αυτούς που τα πουλάνε
Αυτούς,που τα τιμάνε
Αυτούς που ξεπουλάνε Ήθος-Πατρίδα
και Ιδανικά!!!!
Αγάπη είναι ...
(αυτό που νομίζεις). .
Και τι θαρρείς πως είναι
Η Αγάπη;;;
Σμίξιμο ψυχών στο Σεληνόφως
Αντάμωμα ματιών στον ουρανό
Λίκνισμα των γοφών, το ιδρωμένο
Στέρνο ,μπλεγμένα χέρια
Να σε κρατούν ζεστό;;
Ένωση Χημική , βόμβα Μολότοφ
Πανό με κόκκινο το σ'αγαπώ
Να λες σε μυρίζω - μα δε σε ορίζω
Γιατί Ελεύθερο γουστάρω να σε δω
Με Σιδηρόπουλο τσιγάρο να καπνίζεις
Και να σου λέω "Σ'αγαπώ"..;;
Και τι νομίζεις, πώς είναι
Η Αγάπη;;;
Να ενώνεις τα κομμάτια μου ένα ένα
και τα σπασμένα μου βιτρό
Τα αδύνατα χαρακωμένα χέρια
Και τα σημάδια που έχω στο πλευρό
Να τραγουδάς Βασίλη τόσο φάλτσα
Κι εγώ-απλά- να σε Ακολουθώ;;
Και τι θαρρείς πώς είναι
Η Αγάπη;;;
Υπομονή είναι , Γέννηση και κύηση
Ζωής
Είναι το χάδι ν'αντικαθιστά το δάκρυ
Είναι το βλέμμα κείνο της στιγμής
Που σου φωνάζει Δυνατά"Είσαι Αγάπη"
Κι όχι ένα σκεύος ηδονής
Λαυρέντη να ακούς να με κοιτάζεις
Μέχρι ν'αποφασίσεις να μου πεις
"Πεθαίνω για σένα μα δε με νοιάζει
Αρκεί -εσύ- ποτέ μη μ'αρνηθείς..
Και τι θαρρείς πως είναι
Η Αγάπη;;;
Ένα φλασάκι είναι κι ό,τι ονειρευτείς
Έτσι έλεγε κάποτε ο Σάκης
Κι εσύ ποτέ να μη με Αρνηθείς....
Ο Ποιητής
Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Μήτε στιχάκια για τραγούδια
Τις λέξεις συναρμολογώ
Και τις μαντάρω
Μπαλωματάκια παίρνω απ'την
Καρδιά και κουβαρίστρες
απ' τα αστέρια,κεντάω
Σταυροβελονιά τα όνειρά μου
Στου κορμιού σου τα σημάδια
Τα σ'αγαπώ μου να διαβάζεις
Καλέ μου...
Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Μήτε παραμύθια με δράκους
Τις λέξεις σου απλά κεντάω
Τις βάφω κόκκινες με την φωτιά
Γαλαζοπράσινες με τα μάτια
Μενεξεδιές για τα ταξίδια μας
Στο άγνωστο , Ακριβέ μου
Τις κλείνω στο σεντούκι μας
Μη ξεθωριάσουν με το χρόνο..
Εγώ, δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Με την Καρδιά και την Αγάπη
Γράφω..
(Αυτά που λένε Ποίηματα δεν
Αντιγράφω)
Γιατί θα πάψω να "μαι εγώ..
Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Ύμνους - γράφω- για 'σενα...
#καληνύχτα..
Το Πέτα(γ)μα...
Πέντε Σακούλες με Σκουπίδια
Μάζεψα..Τα χάζεψα πολύ
Πριν τα πετάξω..
Πήρα Ανάσα κι ανακάλεσα
Πολλάκις πριν να σε πετάξω
(Στον κάδο δίπλα απ'τα σκαλιά..)
Μαζί με αποφόρια , μακριά
Μαλλιά και είπα :"Θα σε ξεπεράσω"!!
Όχι γιατί σ' αγάπησα πολύ
Μήτε γιατί μου "χάρισες" το φόβο
Αλλά γιατί δεν είχα πια Ζωή
Κι ένιωθα τα πόδια μου να
Κόβονται από πόνο.. Δεν μιλάμε
Καν για την καρδιά, ούτε για τα
Σημάδια στο κορμί μου
Μόνο γιατί απ'το πουθενά
Καρτέρι έστησα πάλι στην ζωή μου
Την Τσάκωσα στου Δρόμου τη γωνιά
Την έβαλα στυγνά Απέναντί μου
Την κοίταξα στα μάτια κυνικά
Της φώναξα " Τώρα είσαι Δική μου"
(Κανείς δεν σε ορίζει πια..)
Πέντε Σακούλες με Σκουπίδια
Μάζεψα,Τα χάζεψα πολύ πριν
Τα πετάξω.. Έβαψα τα μαλλιά μου
Κόκκινα κι είπα :" Είμαι εδώ για να
Πετάξω",κι όπου με βγάλει η καρδιά..
*Γιατί ψηλώνει όταν είναι μακριά..
Να γίνω αερικό;
Σαν ξωτικό να τριγυρνάω
Στον αλλιώτικο κόσμο σου
Να μυρίζω τα λουλούδια
Στα χαμομήλια να κυλιέμαι
Παρέα με τις μέλισσες
Στο αυτί να σου ψιθυρίζω
Τραγούδια για τον Έρωτα
Να τιτιβίζω στο λαιμό σου
Αόρατη νεράιδα
Με το ραβδί μου να σε
Μεταμορφώνω πότε σε
βάτραχο, πότε σε
πρίγκιπα , αρκεί,
Να κουβαλάω το μυαλό σου
Στον αλλιώτικο κόσμο σου
Να διαβάζω τις σκέψεις σου
Ευχές να τις κάνω,να σε
Πολιορκώ
Αερικό να γίνω
Και να έρθω
Απόψε καλέ μου να σε δω!!
Άραγε,μιλούνε τα Αερικά
Κλαίνε, ερωτεύονται
Γελάνε;;;
*Ή τζάμπα κόπος...
Γίνε Αγέρας
Κι έλα να τρυπώσεις
Στον κόρφο μου να φωλιάσεις
Ν'ανασηκώνεις το φουστάνι μου
Αυτό με τους φραμπαλάδες
Και να γελάω σαν παιδί
Με το γαργαλητό στο λαιμό μου
και τα παιχνίδια σου
Γίνε μαϊστράλι , βάρκα Σου
να γίνω, και Ρότα χάραξε
Στο πουθενά
Τα μαλλιά μου ανακάτεψε
Και φίλα τον λαιμό μου
Ρώτα τον για το Έρωτα
Που 'ναι φυλακισμένος
Και -που-σε καρτερά....
Γίνε Αγέρας,
Κι έλα να με πάρεις μακριά..
Η Αγάπη ψηλώνει..
Δες, πώς ψηλώνει η Αγάπη
Κι αν δεν κατάλαβες ποτέ
Διάβασε ένα παραμύθι
Και έλα πες μου ένα Ναι!!
Ότι με είδες στ'ονειρό σου
Να ψιθυρίζω "σ'αγαπώ"
Και το πρωί πριν να Ξυπνήσεις
αστέρι έγινα Μικρό..
Στον ουρανό για να ψηλώσω
Να σε σκεπάζω με φιλιά
Σεντόνι να 'ναι η ματιά μου
Κουβέρτα η παρηγοριά
Και μαξιλάρι η καρδιά μου
Το δάκρυ σου όταν κυλά..
Δες, πώς ψηλώνει η Αγάπη
Κι αν δεν το γνώρισες ποτέ
Κάνε ένα σάλτο να με φτάσεις
Έλα και πες μου ένα Ναι!!
Πώς δεν φοβάσαι πια κανέναν
Ούτε το Θάνατο γιατί
Είναι πιο κάτω από 'μενα
Που σ'αγαπώ τόσο πολύ!!
Κι αν δεν το ξέρεις να Διαβάσεις
τούτο το ποίημα το μικρό,
κι έλα για να Ξαποστάσεις
στην αγκαλιά μου που έχω εγώ
Χάδια σε ένα μαξιλάρι
Φιλί για να 'ναι φυλακτό
Δες πώς ψηλώνει η Αγάπη
Μία σταλιά ήμουν εγώ...
Το Καράβι
Ήλιε που φεύγεις
Καράβι που έρχεσαι
Τι άραγε μου φέρνεις;
"Φέρε Αγάπη,
Κι ένα μπαούλο
Με μετάξια
Να το χαρίσω στην καλή μου
Φέρε, σειρές μαργαριτάρια
Να της τυλίξω το λαιμό
Να μη μου φύγει..
Απ' τις Ινδίες αρώματα
Μπαχάρια και ματζούνια
Και ξόρκια μαγικά
( Εδώ να την κρατήσω
Σφιχτά στη Νικαριά)..
Ήλιε που φεύγεις,
Καράβι που έρχεσαι
Τι άραγε μου φέρνεις;;
"Φέρε εκείνον,
Κι ένα πουκάμισο αδειανό
Να του φορέσω
Να μην κρυώνει πια
Φέρε κρασί
Να τον ποτίσω ,τα πόδια
Να του πλύνω να του
Απαλύνω την καρδιά
Λιβάνι,με τον καπνό
Να τον μεθυσω
Να μη μου φύγει
( Να τον κρατήσω
Πάντα, εδώ στη Νικαριά)..
Ήλιε,που φεύγεις
Καράβι που έρχεσαι..
(Φέρε κι εμένα
Με τα στιχάκια μου αγκαλιά
Λιμάνι για να πιάσω
Εδώ στη Νικαριά...)
Ο Βράχος
Και πόσο ν'αγναντεύω αυτή τη
Θάλασσα
Και πόσο να την προσκυνήσω
Μικρό σκαρί ήμουν και πάλεψα
Μέσα στα κύματα για ν' αντικρίσω
Ότι είχα χάσει από παλιά
Τα όνειρα ,τα γέλια ,τα φιλιά
- και την ανεμελιά μου θέλω πίσω-
Πώς όμως να την αντικρίσω
Φθηνά την πούλησα τα χρόνια
Τα παλιά...
Σ'εναν πραματευτή χωρίς καρδιά
Κάρβουνο ήταν η αμοιβή του..
Σάπιο θαρρώ και το Σκαρί του
Και πόσο να ποτίσω αυτή τη θάλασσα
Στέρεψαν τα δάκρυα ποτάμια
Ήμουν κορίτσι μα τώρα πια μεγάλωσα
Έχασα τρένα , πού πήγαν τα λιμάνια;;
Εδώ,στο Βράχο σου θα κάτσω να σου πω
Να σου μιλήσω για τα περασμένα
Τα λάθη μου να σου παραδεχτώ
Τα μάτια μου ψάχνουν απελπισμένα
Σκαρί να 'ρθει με το πανί Ανοιχτό
Τα μάτια του να 'ναι ζωγραφισμένα
Και υπόσχομαι να φύγω από δω
Όταν θα είναι όλα - έτσι- καμωμένα
Στην αγκαλιά του να πέσω να χαθώ
Στο βράχο σου εδώ θα καρτερώ
Στη Μεσακτή για να 'ρθεις κάποια μέρα...
Σμύρνη μου
Μυρίζει ο κήπος γιασεμί
Λουλάκι στα σεντόνια
Κι εσύ κυρά μου λούζεσαι
Σου τραγουδούν τ'αηδόνια
Κανέλα και γαρίφαλο
Ωχ αμάν
Βγαίνει απ'το παραθύρι
Όταν χτενίζεσαι κυρά
Στάζουν τα δυο σου χείλη
Ροδόσταμο κι αγιόκλημα
Το βλέμμα σου σαν γείρει
Και με κοιτάξεις το πρωί
Σμύρνη μου αγαπημένη
Μου έχεις κλέψει την καρδιά
Ωχ αμάν
Τίποτα δεν μου μένει
Δική μου να σε πάρω εγώ
Νέκταρ να σε ποτίζω
Και σαν βρεθώ στο πατρικό
Τα ρόδα σου μυρίζω
Σμύρνη μου πήρες το μυαλό
Ωχ αμάν
Μάγεψες τη ζωή μου
Πάνω μου θα σε κουβαλώ
Ώσπου να βγει η ψυχή μου..
Ζητείται συνθέτης
Ζητείται συνθέτης
Να γράψει τραγούδια
Για μία αγάπη
Που έχει χτιστεί
Πάνω στην άμμο
Και θα αντέξει
Από το κύμα
Δεν θα χαθεί
Να γράψει για σένα
Να γράψει για μένα
Και για τα όνειρα
Πριν την Αυγή
Μην φύγουν στον
Ήλιο , μην φύγουν
στη μπόρα
Μαζί μας να μείνουν
Για μια ζωή
Ζητείται συνθέτης
Τρελός σκηνοθέτης
Παράσταση δίνει
Μια Αγάπη τρανή
Ψηλώνει , μικραίνει
Και δεν μας χορταίνει
Με θέαμα σκάρτο
Σ' αυτή τη σκηνή
Ζητείται συνθέτης
Με άρπα και τσέλο
Και πιάνο να παίζει
Ως το πρωί
Μαέστρος οι τύψεις
Και μην ανοίξεις
Την πόρτα να φύγεις
Πριν το πρωί..
Βιογραφικό σημείωμα
Είμαι η Ρούλα-Σπυριδούλα Βασίλα ! Γεννήθηκα το 1972. Μεγάλωσα σ'ενα μικρό χωριό της Άρτας όπου δεν έχανα την ευκαιρία να πλέκω στίχους και τραγούδια και να τα στέλνω στις ντόπιες φυλλάδες.. Στα 18 μου, όπου κι έφυγα για τις σπουδές μου διακρίθηκα σε διαγωνισμό των νέων Ελλήνων Λογοτεχνών με το έργο μου Λαβύρινθος.Οι συνθήκες όμως της ζωής δεν με απέτρεψαν, αλλά δε μου επέτρεψαν ν'ασχοληθώ με το όνειρό μου! Μεγάλωσα τα τρία μου παιδιά ( για τα οποία δηλώνω περήφανη ) και εργάστηκα ως Ελεύθερη Επαγγελματίας μέχρι και σήμερα, Ώσπου ,ο από μηχανής Θεός στάθηκε αφορμή να ξανανοίξω τα φτερά μου..
