Σήμερα,στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την Άννα Γεωργαλή. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε σ'ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και μένει στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή. Άρχισε να γράφει ποίηση από νεαρή ηλικία κι όπως λέει η ίδια,γράφει μέχρι σήμερα αδιάλειπτα. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε ημερολόγια,ανθολογίες και στον ηλεκτρονικό τύπο.Ένα παραμύθι της, που βραβεύτηκε σε λογοτεχνικό διαγωνισμό, συμπεριλήφθηκε σε ειδική έκδοση. Δεν έχει δημοσιεύσει μέχρι στιγμής προσωπική ποιητική συλλογή. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της λυρικής γραφής και συχνά ο τόνος της γίνεται εξομολογητικός. Ο λόγος της είναι περίτεχνος,αρμονικός,γάργαρος. Εμπνέεται από την ομορφιά της φύσης,τον έρωτα,τον εσωτερικό διάλογο. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ
...έλεγες πως η θάλασσα γιατρεύει τους καημούς
τους ταξιδεύουν τα κύματα μες στο απέραντό τους
νοτίζει η αλμύρα και ξεπλένεται η ψυχή.
Πάνε μέρες που λογαριάζω να κατεβώ στο βραχνό ακρογιάλι
εκεί που οι πελαργοί χαμηλώνουν τα ράμφη τους
να βαφτιστώ δεύτερη φορά, θαλασσινό νερό,
να βυθιστώ σε μια θάλασσα σκοτεινή
να την πιω γουλιά γουλιά ωσότου να με καταπιεί
και να φύγω ευτυχισμένος,
έναν θάνατο ανέκκλητο σε χρόνο ανύποπτο
αφήνοντας πίσω τα παιχνίδια των ανθρώπων
που θα ’πρεπε να παίζονται στα ίσα......
κέρδος μου σ'αυτή τη ζωή
μικρές στιγμές σε γενναιόδωρες υποσχέσεις
μια ήττα πουπουλένια κι αξιοπρεπής
κι ο φόβος από επιτηδευμένα ψέματα
σε δρόμους ντροπής,
ποτέ δεν φίλιωσα με τον εαυτό μου...
"Αυτόχειρας": μια λέξη άηχη που γνέφει περιπαιχτικά.
Κι ο,τι κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν
είναι ο τρόπος που αγαπήθηκαν...
....................
_____________________
ΤΕΛΕΙΩΣΕ
Τα ράθυμα απομεσήμερα των Κυριακών
γυρίζοντας εδώ
ψάχνω στις δαχτυλιές των ποτηριών
για κάτι χνάρια λησμονιάς
κομματιάζω τα γέλια σου
στο βάθος της μνήμης
και τα ρίχνω στη θάλασσα
μα τα κύματα τραγουδούν ένα όνομα
το δικό σου,
στους πέντε ανέμους σκορπάω τις στάχτες
απ΄τις χαρές που είχα κάποτε
αλλά οι άνεμοι μου φέρνουν πίσω ένα όνομα
το δικό σου,
η λυσιτέλεια των ματιών σου
ζει μέσα μου και μου ανήκει
έξω από την πόρτα μου στοιβάχτηκαν
σφαγμένες οι επικοινωνίες
πέταξα το κλειδί που σου κράταγα φυλαγμένο
κάτω από τη γλάστρα,
δεν έχω δάκρυα πια
και να'χα τι ωφελεί;
τόσο άδικο να κλαις όταν γέρνει ο ήλιος,
μ' ένα σφίξιμο των δοντιών
αυτές τις μέρες θα ρίξω
τους ορίζοντες πίσω μου
και θα φύγω για τις μακρινές θάλασσες
της αυτοεξορίας μου...
________________________________
ΑΠΟΥΣΙΑ
Nα μπορούσα να κρατήσω
τη θάλασσα στη χούφτα μου
να πηγαίνει και να'ρχεται το κύμα
χωρίς να γλιστράει το μπλε της χρώμα
από τις χαραμάδες του χεριού
κι ο αφρός της να σκάει
στ' ακροδάχτυλα υγραίνοντάς τα,
να μπορούσα να έφτιαχνα ένα λιμάνι για σένα
στην καμπύλη του αντίχειρα μου
ν'αράξεις εκεί τη βάρκα σου
να μου πεις
- φτάνει τόσο
πρέπει να σταματήσω
το ταξίδι μου τέλειωσε -
Στη θάλασσα του νου
στη θάλασσα της γης
υπάρχει ένας άνθρωπος
με τα χέρια σφιγμένα
κι ένα αγκάθι στην καρδιά
που κάθε νύχτα κοιτά λυπημένα τον ουρανό
ψάχνοντας τον σείριο,
άραγε για πόσο ακόμα θα είσαι το πέλαγος
κι εγώ η θλίψη της αχανούς απόστασης
που ανασαίνει κάθε αυγή την απουσία σου
ντυμένη το βαθύ μπλε των ματιών σου
σαν σηκώνεται αγέρας...
_____________________________
ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ
Όλη τη μέρα ονειρεύομαι
πως κολυμπώ
σε μια θάλασσα γαλήνια
που να χωρά μόνο εμένα
τόσο βαθιά
που σίγουρα να μη μπορώ να πνιγώ
και τόσο χαρούμενη
που να μη σκέφτομαι τα μάτια σου
στο χρώμα του μαγιάτικου ουρανού,
εν τούτοις τα απογεύματα
γυρνώντας στο σπίτι
κάνω ένα ηδονικό μακροβούτι
στην απουσία σου
και καταδύομαι σε μια ρόδινη θλίψη
ξεχνώντας τα παράθυρα ορθάνοιχτα
καθώς πέρα από τα σύννεφα
η φωνή ενός περαστικού λυράρη σμίγει
με το πληγωμένο κράξιμο του γλάρου
που καλεί το ταίρι του..
________________________________
Κάθε που η Άνοιξη μ'εγκαταλείπει μέσα μου
- διαλείπουσα μνήμη -
γίνομαι σύννεφο
κι ανταμώνω με το ασημί της βροχής
πολεμάω με τον άνεμο
με τα πουλιά μαλώνω
σωριάζομαι στο χώμα
ένα με τα εύθραυστα άνθη της λεμονιάς
και πάλι υψώνομαι
στη θάλασσα βουτάω
ακραγγίζοντας ένα πλοίο ναυαγισμένο
κι επιστρέφω με λύτρωση στην ακτή
λησμονώντας την πίκρα
για το τι θα μπορούσε να ήταν
και δεν είναι
και υπόσχομαι στο σύμπαν
- κι ας μου λείπω εγώ -
να είμαι μια χαρά
στο χειμωνιάτικο μέλλον
μια που εκεί βρίσκεται η καρδιά μου..
______________
Μια χούφτα ήλιος πρόβαλε
στη χαραμάδα της πόρτας
μια χούφτα ήλιος στα βλέμματα
φωτεινό ξεσπάθωμα
ένα ανυπόμονο σπουργίτι ζυγιάστηκε
στον ξανθό αέρα
μια αχτίδα ταξιδεύει
στη διχάλα της φτερούγας του
μια πεταλούδα ναυάγησε εκστατικά
στη μπουκαμβίλια
βασιλικός στην γλάστρα
ένα ποτήρι νερό στο περβάζι
κι ο ήλιος πάνω του χρώματα
ένα ουράνιο τόξο
πέφτει στο πάτωμα
το παιδί απλώνει το γέλιο του
στο προσκεφάλι
ένα χέρι ζεστό
βούλιαξε στο δικό μου
μάτια μέσα στα μάτια
πουλιά,φτερά,φύλλα
όλα πλασμένα από φως.
Ζωή
απ'τις ίνες του κορμιού τις βαθιές
Ζωή σ'ένιωσα..!
________
ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ
Έγειρε κουρασμένα κι αυτή η Κυριακή
στο σούρουπο που πέφτει με μια βουβή θλίψη
ασάλευτος ο αιθέρας καταπίνει
τις τελευταίες ανταύγειες του ήλιου
που επωάζουν μοναξιά
το αίμα μου θυμάται επιδεικτικά
το σπίτι βουλιάζει σε καταβύθιση
τις νυχτωμένες Κυριακές περισσότερο
μου λείπετε όλα όσα φύγατε από εμένα
χειρονομίες, βλέμματα, συνομιλίες
τόσες φορτωμένες με αγάπη ώρες
ξοδεμένα χαμόγελα χωρίς συνοδειά
τα αμείλικτα χρόνια που πέρασαν,
κρατημένα δάκρυα κολυμπούν μέσα μου
γεννάει η νύχτα ρωγμές λύπης
πλάνες βαριές
και νείρεται επιστροφές,
αγαπητά πρόσωπα γύρω από το τραπέζι,
μουσικές χορευτικές
παιδικές ζωγραφιές στους τοίχους
αυτοδίδακτα ποιήματα ευχάριστης μετριότητας
και την ξεκούραστη ασημαντότητα της Κυριακής
που δίνει όγκο στη μέρα
κι εναλλάσεται το μαράζι σε φως
στο ξεψύχισμα του σκοταδιού...
_______________
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Πλημμύρισε την καρδιά μου
η πρώτη φθινοπωρινή σταγόνα
και φάνηκε βαθύς,πλούσιος ο ουρανός
μια κούπα αχνιστός καφές
θολώνει το τζάμι
κοιτάζω τα χάρτινα καραβάκια των παιδιών
στο αυλάκι του δρόμου
κι ονειρεύομαι πως σε βρήκα ξανά
μέσα στα σύννεφα,
σε θυμάμαι που έφευγες
την ώρα που έσβηναν τα φύλλα
παίρνοντας τα μάτια σου από τα δικά μου
πηγαίνοντας να ψάξεις για μάγισσες
στην μακρινή ανατολή
με μια πολύχρωμη χάρτινη βαρκούλα
και δυο κουπιά από καλάμι
σαν μην γνώρισες ποτέ τις πέτρες.
Κι όμως είναι μονάχα
ένα φθινοπωρινό απόγευμα
τόσο οδυνηρό χωρίς εσένα...
______________
ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΜΟΥ ΣΕΝΤΟΝΙΑ
Απίστευτο,
λαχταρούσα έναν θάνατο από γιασεμιά και ρόδα
μα δεν μπορώ να το πιστέψω
πως πεθαίνω με ολόγυμνα χέρια
στα λευκά μου σεντόνια
με αδιάφορα πρόσωπα γύρω μου,
πίστευα πως θα μου κρατάς το χέρι σφιχτά
από φόβο μη με χάσεις
μα στα ξαφνικά πως όρισες της απουσίας σου
θάνατός μου να γίνει;
Κι ήρθε με μάτια σε χρώμα μοβ βιολέτας
και χείλη άσπρα από τον ανθό της πίκρας
κι ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω
πως έφυγες από την ζωή μου
αφήνοντας με να πεθάνω με γυμνά τα χέρια...
______________
ΦΥΓΗ
Μου 'χες τάξει ένα ταξίδι να κάνουμε
αλλά ξεχάστηκε να μας πάρει στα φτερά του
γυρίζω πίσω και αγναντεύω τα χρόνια μας
τρικυμισμένα χρόνια
ομίχλη ρίχνει τη σκιά της,
έλα να το κάνουμε αυτό το ταξίδι
εδώ στα ήσυχα
έτσι όπως το θέλω τόσον καιρό
όπως το ήθελες και εσύ
αύριο θα το'χουμε πάλι ξεχάσει
μα τώρα κλείσε το παράθυρο κι έλα
να ονειρευτούμε τη θάλασσα
- πόσο μας έλειψε η θάλασσα -
μέσα στα μάτια σου τη βλέπω ήρεμη πια
μ' ένα λευκό πανάκι
στο βάθος του ορίζοντα,
πόσο μακρυά μπορεί να μας πάει
το μελτέμι της λαχτάρας
αύριο θα μας έχει ξεχάσει κι αυτή
όμως σήμερα ας μην το χάσουμε αυτό το ταξίδι
μετρώντας αθόρυβα τις μέρες που χάθηκαν
μέσα στη μεγάλη σιωπή...
_____________________________________________________
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννημένη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας,διαμένω στην Αθήνα με όνειρο την επιστροφή κάποια στιγμή στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Σπούδασα στη Νομική Σχολή Αθήνας.Από νεαρή ηλικία καταγίνομαι,με μέγιστο σεβασμό,με την ποίηση που αγαπώ ιδιαίτερα,η ποίηση είναι ανάγκη,είναι το καταφύγιό μου και το φως κάθε που το γκρίζο σκεπάζει την ψυχή μου. Στην διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων αρθρογραφούσα σε περιοδικά κοινωνικού περιεχομένου,καθώς και σε στήλη πολιτικοκοινωνικού περιοδικού για 6 χρόνια,αλλά οι ανάγκες της επιβίωσης απορρόφησαν τον χρόνο μου και σταμάτησα αυτές τις δραστηριότητες. Μέχρι σήμερα ποιήματά μου καθώς και διηγήματα και παραμύθια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά,ημερολόγια και στο διαδίκτυο. Κάποια από αυτά έχουν διακριθεί και έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές, όπως και ένα παραμύθι μου,«το μάθημα του δάσους» που βραβεύτηκε σε διαγωνισμό από την Εταιρεία Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Δεν έχω προχωρήσει σε προσωπική έκδοση των ποιημάτων μου,αν και γράφω αδιάλειπτα,πιστεύοντας πως ο τίτλος του ποιητή είναι ένα ειδικό βάρος που δύσκολα σηκώνεται...~
