Η προσκεκλημένη μου στη στήλη των αφιερωμάτων, είναι η ποιήτρια Ξανθίππη Ζαχοπούλου από τη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά, Φιλολογία και Μονωδία κι εργάζεται ως δασκάλα. Μιλά τέσσερις ξένες γλώσσες. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις. Έργα της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της, αξιοποιώντας τα όπλα της υπερρεαλιστικής κυρίως σχολής, παίζει έντονα με την αλληγορία και τον ελεύθερο συνειρμό. Έχει συχνά ως φόντο της τη φύση, υμνεί τα δώρα της, συνομιλεί με τα στοιχεία της. Ο λόγος της είναι λυρικός, διεγείρει τις αισθήσεις ,συγκινεί την ψυχή και ξαφνιάζει ευχάριστα το μυαλό με την τόλμη του. Η αναζήτηση του υπερβατικού έρωτα, της οικουμενικής αγάπης, της ομορφιάς του κόσμου, είναι θέματα που μόνιμα εμπνέουν τη δημιουργό. Είναι μια ποίηση που φλερτάρει με το φως, ως ζητούμενο, αφού κάθε ύπαρξη το αξίζει. Θα ταξιδέψουμε με τη λογοτέχνιδά μας μέσα από δέκα ποιήματά της!
Ισοπέδωσε
Ισοπέδωσε τον ουρανό
να γίνει ένα με τα πέλματα
για να πλέουνε τ’ αστέρια
σε πελάγη παραπατήματος
Ισοπέδωσε τα χείλη
για να αποκτήσει το φιλί
την αιωνιότητα του παρθένου
και την αγνότητα του πρώτου
Ισοπέδωσε τον μαστό του ηφαιστείου
να μη χαθεί το γάλα της γης
στην έκρηξη της λίμπιντο
και τη μητρότητα της πέτρας
Ισοπέδωσε τον έρωτα
να γίνει ένα με το χώμα
για να μείνει ο πόνος ξεχασμένος
κάτω απ’ τις πέτρες.
(από τη συλλογή Μάρερμα)
Ένωση
Ό,τι αντέχει στη σιωπή κρατάει αιώνια
Ό,τι φοβάται τη ζωή μαραίνεται σαν φύλλο
Ό,τι ανοίγει σαν φτερό κερδίζει ουρανούς
Ό,τι τη γη αγαπάει σαν δέντρο μεγαλώνει
Ανοίγεις τη ζωή σου διάπλατα
άμμος αμέτρητη στα δάχτυλα η αγάπη
Αρχίζει ο χρόνος στην παλάμη σου να τρέχει
σαν δυο σταγόνες που ενώθηκαν σε μία.
(από τη συλλογή Μάρερμα)
Ακαριαία
Δάκρυσα στον ύπνο των κυμάτων
Στέγνωσαν τα κύματα
απ' τους βοριάδες που χτυπάνε τις νύχτες μας
*
Δυο χορδές η ζωή μου
επάνω τους ακροβατώ
ανάλογα τη μουσική λικνίζομαι
*
Ανήφορος στον ουρανό
Οι αέρηδες εξανέμισαν
το χώμα της γης που πατούσες
*
Γρήγορα στα πανιά
Οι θάλασσες δεν περιμένουν
στερεύουν αν δεν τις ταξιδέψεις
*
Στις στέγες των πουλιών
φωλιές σημαδεμένες
από σφεντόνες που δε στοχεύουνε ποτέ
*
Φτερό ο χρόνος
που αν δεν το σημαδέψεις
πάντοτε θα σου φεύγει
*
Σήμανε η ώρα
Να ημερέψεις τους δείκτες σου
με τη σοφία της περασμένης σου ζωής
*
Τα φύλλα των δέντρων
σου διδάσκουν τον άνεμο
που πέρασε και δεν τον πρόσεξες
*
Αν αγκαλιάσεις τον κορμό
θα αισθανθείς το αίμα της γης
να κυλάει μέσα σου ποτάμι
*
Αν γράψεις το όνομά μου με νερό θαλασσινό
θα δεις σε λίγο να κρατάω
μικρό πολύχρωμο γιούσουρι
*
Να σου στολίσω τα μαλλιά
ή να ταξιδέψω στους βυθούς
για να βρω την κατοικία μου;
*
Στους χρόνους μου ταξίδεψες με μαγικό χαλί
Πάντα εκεί ψηλά
να μη σε βλέπω ποτέ
*
Γι’ αυτό κοιτάς το βλέμμα της καμήλας;
Εκείνες κουβαλούν την έρημο
εσύ την ερημιά
*
Ακόμα μετράς τους κόκκους της ερήμου σου;
Οι κλεψύδρες τελειώνουν
ο χρόνος σου ζητά οάσεις
*
Μέσα στα νερά συμφιλιώθηκα με τον ουρανό
Γιατί πάντα προς τα κει
είναι στραμμένο το βλέμμα τους
*
Πάνω από τα σπίτια μιαν ακροβασία
Να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε
και δεν τη φτιάξαμε ως τώρα
*
Πάνω στο σκοινί ένα ουράνιο τόξο
δίχως τον ουρανό του
Ισορροπεί ψάχνοντας ουρανό
*
Εκεί που ψάχνεις ουρανό
έρχεται η γη και σε διεκδικεί
Πώς να φιλιώσεις αυτά τα δυο;
*
Στα δίχτυα των καιρών οι ονειροβασίες μας
Θα τα σπάσουν
ή θα σπαρταρήσουν τη ζωή τους;
*
Το φεγγάρι κινείται στην ακινησία του
Σαν τους Κούρους
με το ένα πόδι μπροστά
*
Δε θέλω να χάσω αυτό το μαβί της θάλασσας
Είναι σαν να έπεσαν
τα κυκλάμινα από τον ουρανό
*
Πού μας πάει η βάρκα;
Εκεί που γυρέψαμε
ή εκεί που μας πάει η ζωή;
*
Να γυρέψετε και η ζωή θα σας πάει
Εκτός αν δε μετρήσατε σωστά
το βάθος του νερού.
(από τη συλλογή Μάρερμα)
Σύγκλιση
Συγκλίνω στον ουρανό
με λύρα απολλώνια
με σπασμένες δυο χορδές
Η επόμενη φορά
θα είναι το ρέκβιεμ της μέρας
που θα λείπουν
το μι και λα
Ο ουρανός πληρώνεται με παύση
Συγκλίνω στα δέντρα
με το τίναγμα των πουλιών
στο μεγάλο πέταγμα
Η επόμενη φορά
θα είναι σμπάρο στον ήλιο
που το φως
θα αιμορραγήσει
Ο ουρανός πληρώνεται με ζωή.
(από τη συλλογή Μάρερμα)
Της γης τα μπλε
Ποιος άρπαξε τη θάλασσα απ’ τα φύκια
όταν χανόταν στον βυθό του ουρανού;
Ποιος χώρισε τον χρόνο από το κύμα
για να μη βρίσκει ακρογιάλι το πρωί;
Ποιος χαμήλωσε τα μάτια στο βλέμμα του ουρανού
και του έρωτα το στόμα έγινε υγρό φιλί;
Ποιος ξεψύχησε μια νύχτα στη φωνή του παγονιού
για να δώσει στο αηδόνι το φτερό του γυρισμού;
Δέσμη ψυχής ελευθέρωσε τη λάμψη
νήμα φυγής ξετύλιξε τις ώρες
που αντέχει ένα σώμα να θυμάται την αρχή
πριν χωρίσει με τον θάνατο η ψυχή
Ένωσε μες το κορμί σου όλα της γης τα μπλε
περίγραμμα αξεθώριαστο στη μνήμη του καιρού
Για να γίνουνε κοράλλια τα αστέρια του ουρανού.
(από τη συλλογή Μάρερμα)
Η ζωή
Η ζωή
Κουβαλάει την αλήθεια της
Στα καλντερίμια κερνάει τα ποτήρια της
Τσουγκρίζει στην υγειά της
Δακρύζει με τα μάτια μας
Αντέχει με τις λύπες μας
Φιλά με τα φιλιά μας
Μιλάει με τη φωνή μας
Ακούει με τα τραγούδια μας
Ταξιδεύει με τις ανάσες μας
Η ζωή
Τρεμοπαίζει την αλήθεια της
Ψάχνοντας τα καντήλια της
Για κάθε ζωή
Ανοίγει με τα βλέφαρά μας
Δειλιάζει με τους φόβους μας
Πονά με τη σιωπή μας .
(από τη συλλογή Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας)
Πόλεις
Πόλεις τσίγκινα δοχεία στη φωτιά
Πόλεις σημάδια από ρόδες φορτηγού στον δρόμο
Πόλεις συριγμός από άρρυθμες αναπνοές
Κοιτάζεις τον πηγαιμό σου και το έλα σου
Μια σκλαβιά αλυσοδεμένη στα πεζοδρόμια
Ποτήρια μισοάδεια που δε μέθυσες
Άσπροι πάτοι κώνεια βλέμματα
Πόλεις πατούσες θυμωμένου ελέφαντα
Πόλεις αναμμένα αναστενάρια μπούλμπερη
Πόλεις κρυφές νοσταλγίες ανόητων
Κοιτάζετε με τα γυάλινα μάτια ρινόκερου.
(από τη συλλογή Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας)
Λαγωνικό
Πίσω από τις αισθήσεις
κρύβεται ένα λαγωνικό
που ξυπνάει μόνο
όταν τρίζει η πόρτα
από άνεμο ερωτευμένο
Φαίνεται πως ο φτερωτός
παίζει με τα δελτία καιρού
έτσι που στο τέλος τα αισθήματα
γίνονται ραγδαία εξαγνιστική βροχή.
(από τη συλλογή Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας)
Το πιο λευκό μου σ’ αγαπώ
Φτερά αγγέλου θα φιλήσω
και θα σου στείλω
το πιο λευκό μου σ’ αγαπώ
αγγελιοφόρος
Κορμί να απλώσεις
και να μου στρώσεις
την άνοιξη σε ένα φιλί
ζωογόνο
Φωνή θα γίνω
και θα φυσήξω
μέσα στα φύλλα τους καρδιάς
κι αν κινηθούνε
θα πει πως ζούνε
τα πιο βαθιά μου μυστικά
Λευκό πανάκι θα ανοίξω
και θα σου στείλω
το πιο γαλάζιο σ’ αγαπώ
ταξιδεμένο
Στεριά να απλώσεις
και να μου στρώσεις
λευκό νησί σ’ ένα κορμί
αγαπημένο.
(από τη συλλογή Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας)
Σιγή σοφίας
Μαραθώνιος
Αφής
Απόκρυφων τόπων
Κορμί
Ελάχιστο φόβων
Μέγιστο ερώτων
Στιγμή
Αστραπή γνώσης
-αυτο-
Ποίημα
Ίαμα
Ζωής ασθμαίνουσας
Τηρείς
Σιγή σοφίας
Στον βυθό ιχθύων.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ξανθίππη Ζαχοπούλου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλο μέρος της ζωής της έζησε στην Αθήνα. Έχει κάνει σπουδές παιδαγωγικής, μουσικής (μονωδία με καθηγητή τον Αχιλλέα Τσάνταλο) και φιλολογίας ( κατεύθυνση μεσαιωνικής και νεοελληνικής λογοτεχνίας) στο ΑΠΘ. Είναι γνώστρια της αγγλικής , γαλλικής, ιταλικής και ισπανικής γλώσσας. Εργάζεται ως δασκάλα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : Μάρερμα ( Πηγή, 2016) με ζωγραφική του Γιάννη Μητράκα και Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας ( Το Ροδακιό, 2020). Συλλογικά έργα: Δέκα φτερά ( Εν τύποις, 2016), Με το Π της Ποίησης (ΑΩ.2018). Η Θεσσαλονίκη των ποιητών ( επιμέλεια, Ρώμη, 2019), Ανθολογία ερωτικής ποίησης ( επιμέλεια, Ρώμη 2020). Ποιήματα , δοκίμια, διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.
