Η καλεσμένη μου στη στήλη "Στα βαθιά" , είναι η ποιήτρια Πολυξένη Ζαρκαδούλα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι Ιστορία. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή, ενώ έργα της έχουν φιλοξενηθεί σε ιστότοπους πολιτισμού. Ποιήματα, διηγήματα και μελοποιημένοι της στίχοι έχουν βραβευθεί σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τα θέματα που συχνά την απασχολούν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και τα διαχρονικά αιτήματα της ψυχής. Το ύφος της γραφής της είναι λιτό κι απέριττο. Το συναίσθημα καθρεφτίζεται στα λόγια της γυμνό κι αφτιασίδωτο. Θα τη γνωρίσουμε μέσα από δέκα ποιήματά της!
Γιατί δεν είχα δικαίωμα!
(Από την ποιητική συλλογή: “Διαδρομές ψυχής”, εκδ. Όστρια- Ειδικό βραβείο στην κατηγορία ποίηση από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών 2017)
Πολλοί άντρες ήρθαν μαζί μου…
Λίγοι με κατάλαβαν….
Ακόμη λιγότεροι μου στάθηκαν…
Κι ελάχιστοι εκείνοι που με αγάπησαν …
Γιατί δικαίωμα δεν είχα!
Όλοι κάτι πήραν από μένα…
Ό,τι ήθελαν έκαναν, έλεγαν…
Με περιφρονούσαν και μ’ εξευτέλιζαν…
Με χτυπούσαν, ξέσπαγαν τις ορέξεις τους πάνω μου…
Γιατί δεν είχα δικαίωμα!
Εγώ πάλι έπρεπε να είμαι εκεί…
να μη μιλάω, να μην κλαίω, να μην παραπονιέμαι…
Να μη ζητάω, να μην απαιτώ...
Να καταλαβαίνω και να τους αντιμετωπίζω
σα να μη συνέβαινε τίποτα…
Γιατί δεν είχα δικαίωμα!
Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισα ν’ αλλάξω ζωή…
Κι όταν τόλμησα να κοιτάξω κατάματα τους ανθρώπους
και να υψώσω ανάστημα σε ό,τι με καταπίεζε
και με δυνάστευε,
ένοιωσα μια σφαίρα να με διαπερνάει
και ξαφνικά, κατάλαβα…
Γιατί δεν είχα δικαίωμα!
Γύρισες
Γύρισες σαν την Άνοιξη
πριν ακόμα να χαράξει.
Κάθε βράδυ μέχρι να γυρίσεις
συναντώ τις ίδιες αναμνήσεις.
Γύρισες πάλι σαν τον κλέφτη
όπως ένα αστέρι πέφτει.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται
και το κορμί μου στο χάδι σου χάνεται.
Στο ράδιο η ίδια μουσική
και τα χείλη σου γλυκό κρασί.
Στο ράδιο γνώριμοι ήχοι
χάδι απαλό οι στίχοι.
Και στο τέλος πάλι η ίδια σκηνή
γεμίζει το δωμάτιο ηδονή.
Κι έρχεται η ευλογημένη στιγμή
δύο σώματα γίνονται μια ψυχή.
Ένα περιστέρι
(Από την ποιητική συλλογή: “Διαδρομές ψυχής”, εκδ. Όστρια)
Τα δάκρυα του Θεού έπεσαν σαν βροχή
κι έπνιξαν τους δρόμους.
Μια γυναίκα περπατούσε μοναχή
μέσα στην καρδιά της υπήρχε πληγή.
Ο Θεός είδε τη λύπη της και το μαράζι
κι άρχισε η μέρα να χαράζει.
Τώρα έπαιρνε το πρωϊνό στο μπαλκόνι
ήθελε να δει κόσμο- να μη νοιώθει μόνη.
Έστειλε ένα λευκό περιστέρι
να κάτσει για λίγο σιμά της
έτεινε κι αυτή το χέρι
να του δώσει τα εύσημά της.
Λευκό κι όμορφο πετούσε αμέριμνο
πάνω από θάλασσες και βουνά.
Τού έδωσε λίγη τροφή
κι η ψυχή της άρχισε να βοά:
“Πού είσαι;
Γιατί νοιώθω τόσο μόνη;
Έλα κοντά μου γιατί η ψυχή μου
άλλη απώλεια δεν σηκώνει”!
Ζήσε
Τα χρόνια περνάνε
κι εσύ, καημένε άνθρωπε, φοβάσαι τον θάνατο
όμως, αν σε ρωτούσανε αν έζησες τι θ' απαντούσες;
Θα έλεγες, άραγε,ναι;
Ξέρεις καμιά φορά ο θάνατος
είναι μια γλυκιά λύτρωση
όταν νοιώθεις μια μόνιμη απειλή
όταν νοιώθεις πως συνεχώς κάτι λείπει από την ψυχή σου
όταν νοιώθεις πως φοβάσαι, λυπάσαι,νευριάζεις...
Τότε τι φοβάσαι, άνθρωπε, τον θάνατο;
Τον τρόπο ή μήπως και δεν έχεις άλλη επιλογή;
Αν είναι το δεύτερο έχεις δεύτερη επιλογή
και λέγεται σήμερα, τώρα...
Μην φοβάσαι να ζήσεις
μην φοβάσαι να πάρεις τα ρίσκα σου...
Ζήσε, αγάπησε, γέλα, παίξε με την καρδιά σου, με την ψυχή σου...
Απλά, ζήσε...
Θλιβεροί άνθρωποι
Θλιβεροί άνθρωποι καραδοκούν
ν' αρπάξουν μία στιγμή σου, ένα λεπτό
να υφαρπάξουν την δύναμή σου, την ορμή σου
να σε στειρώσουν από ζωντάνια και κέφι
να ρουφήξουν την ενέργειά σου, την ζωή σου...
Θλιβεροί άνθρωποι παραμονεύουν
για να σε υποθάλψουν, να σε συκοφαντήσουν
να σε βουλιάξουν για ν' αναδυθούν οι ίδιοι
οι μίζεροι, οι φθονεροί
γιατί νοιώθουν λίγοι....
Διώξε μακριά σου τους ανθρώπους-ζόμπι
μην τους αφήσεις να σου κλέψουν το παραμικρό από την ζωή σου,
δάκρυ από τα μάτια σου,
χαμόγελο από τα χείλη σου
την αξιοπρέπειά σου...
Με βότσαλα μοιάζουν οι σκέψεις
(Από την ποιητική συλλογή: “Διαδρομές ψυχής”, εκδ. Όστρια)
Σαν βότσαλα οι σκέψεις μου
ταράζουν τα ήρεμα νερά
έρχονται ξανά και ξανά
κάθε φορά με περισσότερη δύναμη.
Συνήθως πέφτουν πάνω σε βράχια
ξεσπούν οι σκέψεις μου κι εκρήγνυνται
στροβιλίζονται χωρίς να ρωτούν
εισχωρούν στο μυαλό μου.
Βυθίζονται στα ήρεμα νερά μου
ταράζουν τον εσωτερικό μου κόσμο
ξεσπούν με βία και με γρονθοκοπούν
ψάχνουν διέξοδο να βρουν.
Η δύναμη με την οποία πέφτουν
κάνει τόσο μεγάλο κρότο
που νοιώθω σα να τ' ακούω
σε κλάμα γοερό ξεσπάω!
Η ψυχή μου διασπάται σε μικρά αιχμηρά κομμάτια
το σώμα μου μέρα με την ημέρα διαλύεται
το νοιώθω ν' αποσυντίθεται,θρύψαλα να γίνεται
το σώμα μου καταρρέει,πάνω στα βράχια
κι αυτό σκοντάφτει!
Όλα ανήκουν τώρα στο χθες
Τα χρόνια που πέρασαν
με βάρος με γέμισαν
στο χρονοντούλαπο, όμως, τ' αφήνω
κι ούτ' ένα τόσο δα δάκρυ δεν χύνω!
Το πιοτό της νιότης πίνω
τ' άσχημα για πάντα σβήνω
όσες ήρθαν άσχημες στιγμές
σαν αναμνήσεις είναι στο χθες!
Τώρα ξορκίζω το παρελθόν μου
προσπερνώ για πάντα το εγώ μου
χαμογελάω ξανά στην ζωή
με τους ανθρώπους είμαι ανοιχτή.
Όνειρο μακρινό
(Από την ποιητική συλλογή: “Διαδρομές ψυχής”, εκδ. Όστρια)
Ανάμεσα στα χέρια μου
κράτησα τ' όνειρο.
Ήταν τόσο όμορφο!
Η καρδιά μου αγαλλίασε
η ψυχή μου γλύκανε...
Ένα φως μου προσέφερε θαλπωρή
μου θύμισε παλιές,όμορφες στιγμές...
Για μία στιγμή η λάμψη του με θάμπωσε
αλλά όταν άφησα τα χέρια μου ελεύθερα
πέταξε μακριά...
Ήταν για μια στιγμή μόνο...
Όνειρο μακρινό...
Σηκώθηκα και προχώρησα πέντε βήματα
παρά πέρα, γονάτισα κι εναπόθεσα
την ψυχή μου μπροστά του.
Το φεγγάρι ολόγιομο φώτισε το διάβα μου,
πέρασα χαράδρες και ποτάμια,
βουνά μακρινά και δάση πυκνά
άγρια βλάστηση από παντού ξεπηδούσε
η άγρια φύση στο διάβα μου ξεσπούσε
“μακάρι,όμως, να ερχόταν πάλι να μου ζέστανε
για λίγο την ψυχή
να μου δώσει δύναμη και κουράγιο για τη ζωή".
-Η θύμησή του υπάρχει ακόμα εκεί
σαν ένα σημάδι που έχω από παιδί,μπαμπά...
-Υπάρχει, το ξέρω,παιδί μου, μα δεν θα πονάει για πάντα...
Πέρασε, κόρη μου,τώρα,σώπασε...
Όταν ξημερώσει όλα θα έχουν περάσει...
Πανωφόρι
(Από την ποιητική συλλογή: “Διαδρομές ψυχής”, εκδ. Όστρια)
Έπιασε κρύο...
Φόρεσα την αγάπη σου πανωφόρι...
Κάποτε με ζέσταινε και μου προσέφερε θαλπωρή...
Μα τώρα,αγάπη μου,αποδείχτηκε πως το ύφασμα
ήταν τρύπιο κι έμπαζε αέρα!
Τα κεντήματα που είχε πάνω του τώρα έδειχναν
τρύπες μεγάλες που άφηναν το δέρμα μου γυμνό κι ακάλυπτο,
απ' άκρη σ' άκρη το κρύο έμπαινε
και τώρα μου θύμιζε τα κενά της ψυχής μου...
Όσα με αγάπη κι ανιδιοτέλεια σού είχα χαρίσει
και η φθορά του χρόνου τώρα τα έκανε μικρά κι ασήμαντα
να φαντάζουν στα μάτια σου και με σαρδόνιο γέλιο
να τα περιφρονάς...
Το πέταξα στον δρόμο κάτω
κι ο αγέρας το φύσηξε και το πήρε πέρα μακριά...
Έτσι κι η αγάπη σου φτερό στον άνεμο πήγαινε
όπου φυσούσε....
Μα ήρθε η μέρα που το κορμί μου δεν το άντεξε,
το έβγαλε και το πέταξε...
Τι παράξενο!Δεν φοβάμαι πια το κρύο...
Έμαθα να ζω μ' αυτό...
Φθινόπωρο
Ξερά φύλλα κιτρινισμένα
από τους πολλούς ξεχασμένα
γύρω ολούθε σκορπισμένα
μόνα και αυτά σαν εμένα!
Παγωνιά γύρω στην γειτονιά
και η ψυχή μου τόσο πονά!
ακούω κάθε μου χτύπο
από την ζωή σου λείπω!
Πέφτει η βροχή στο τζάμι
την ακούω να στάζει!
Είναι δάκρυα του Θεού αυτά
για όσα επιθυμεί η καρδιά;
Άδειοι δρόμοι τριγύρω,
φύλλα πεσμένα σε δρομάκια
-έγιναν οι άνθρωποι ψυχροί
καθισμένοι μόνοι σε παγκάκια!
Από μακριά ακούω ένα τραγούδι
συνδυασμένο με το τοπίο
παίζει η μοναξιά στο ηχείο
-πού να βρω ένα χρωματιστό λουλούδι;
Αργεί η μέρα να χαράξει
κι ο ουρανός, πάλι, αστράφτει!
Βροχές και καταιγίδες ρίχνει
τα δάκρυά του κάποιος αφήνει!
Άλλο ένα βράδυ που φεύγει
και η καρδιά μου δραπετεύει!
Να έρθει να σε αγκαλιάσει
το Φθινόπωρο να χλευάσει!
Βιογραφικό σημείωμα
H Πολυξένη Ζαρκαδούλα γεννήθηκε στον Πειραιά. Έχει τελειώσει το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο της γραφής. Τον Ιανουάριο στου 2020 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο: “Διαδρομές ψυχής” από τις εκδόσεις: “Όστρια”.Άρθρα, ποιήματα και διηγήματά της υπάρχουν στο διαδίκτυο, σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες.Αυτό το διάστημα γράφει στο site: “Eretikos.gr” στην στήλη: “Πολιτισμός” κι έχει δικό της ένα blog: diadromespsixis.simplesite.com . Έχει αποσπάσει διακρίσεις, επαίνους και βραβεία από Πανελλήνιους και Παγκόσμιους διαγωνισμούς για τα ποιήματα, διηγήματα και τους μουσικούς στίχους της. Στις 2 Νοεμβρίου 2019 έλαβε το Τιμητικό Βραβείο “Μουσών” από το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς “Κέφαλος” για το έργο της και την ενεργή της παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχολογίας, δημοσιογραφίας και πολιτικών επιστημών.Στο παρελθόν είχε συμμετάσχει σε ομάδα για την εκπόνηση μελέτης ως Δόκιμη Ερευνήτρια.
