Η καλεσμένη μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι η ποιήτρια Μαριάννα Ταφ (Μαρία Άννα Τσούχλη ) από τη Χίο. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά. Ασχολείται με τη ζωγραφική, τη μουσική, την ποίηση. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στο ποιητικό περιοδικό Σείστρο που εκδίδει η ομώνυμη ομάδα ποίησης στο νησί της. H ποίησή της είναι στοχαστική, φιλοσοφική, κοινωνιοκεντρική. Ο λόγος της είναι σύγχρονος, καινοτόμος, ανατρεπτικός, αφυπνιστικός. Την πένα της απασχολούν η σχέση με τη φύση, ο σημερινός τρόπος ζωής και τα τρωτά του, οι διαχρονικές αξίες διαβίωσης. Θα τη γνωρίσουμε μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
{ Bringer }
Βάζω χαμομήλι και δεντρολίβανο στο προσκεφάλι μου
Και σας φέρνω μήνυμα από τους παλιούς θεούς:
Αφήστε το φεγγάρι
Γυρίστε πίσω
Οι φτωχοί πεινούν
Οι πεινασμένοι πεθαίνουν
Οι δυνατοί δυναμώνουν
Οι αδύναμοι τυφλώνονται
Τα ποτάμια στραγγίζουν
-Ξαπόστασε για λίγο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων
Αν αύριο χαθούμε
Να θυμάται το Σώμα
Το μαλακό χώμα κάτω από το πέλμα.-
*
{ Στον Προφήτη Ήλιο }
-Δύο ξεχωριστές ζεστασιές θυμάται το σώμα μου
Τη ζεστασιά της μητέρας μου
Και τη ζεστασιά του ήλιου.-
Στην κορυφή του προφήτη Ήλιου
έχασα την όρασή μου
Ακτίνες έλουσαν το πρόσωπό μου
Στα πόδια μου μπερδεύτηκαν οι πευκοβελόνες
Μπλέχτηκα με την εν κόσμια αίσθηση
Που αν έρχεται ανά τόπο
Και εν αγκαλίζει τα Όντα
Μαζεύω στις παλάμες μου τις βελόνες των πεύκων
-Τούτο το χρυσάφι θα στολίσει το λαιμό μου-
Ασήμι και χρυσός τα φύλλα των δέντρων
Ραίνουν το σώμα της γης με κοσμική αξία
Και ύστερα πλέουμε στην τρυφερότητα
Οι κορμοί των δέντρων ανα τείνονται προς τον ουρανό
Μπλέκομαι μέσα στο σώμα του δάσους
Δεκάδες κορμοί αν έρχονται και με σκεπάζουν
Φανερώνουν το μήνυμα των Θεών
Αυτό το δέντρο ξέρει τι είναι Χρόνος
Ξετυλίγει το κουβάρι του αργά και σιωπηλά
Και έτσι οι χελώνες ζουν αιώνια
Θα άξιζαν όλοι οι πόλεμοι του κόσμου για τούτο το χρυσάφι
Αλλά ποιος θα μπορούσε στ' αλήθεια να σκοτώσει
όταν γνωρίζει την αξία της βελόνας του πεύκου;
*
{ Γοητεία }
Με γητεύουν τα δάση καθώς χάνομαι στο φύλλωμά τους
Με γητεύει η βρεγμένη γη κι η θάλασσα
Με γητεύει η απεραντοσύνη του ουρανού
Σα σεντόνι με σκεπάζει
Το τινάζει ο Θεός πάνω από το κεφάλι μου
Μέγα Ταότλ
Σμαράγδι του σύμπαντος και των μυστηρίων
Και ύστερα είναι αυτή η καμπυλότητα
Πουθενά δε φαίνεται
Μα τη βλέπω
Οι καταρρακτώδεις μέρες συνταράσσουν το μάτι
Απ' άκρη σ' άκρη λευκός ορίζοντας
Ξεμυτίζουν θαμπά σπίτια και αροκάριες από τις άκρες των επαρχιακών πόλεων
Υπάρχω σα βελόνα στο δρόμο κάποιου πλανήτη
Ανακατεμένη μες τα άχυρα ενός φωτισμένου γαλαξία
Αυτή η γη ξέρει
Τον όλεθρο που συντελείται
Από το έγκλημα του μπετόν
Σιωπηλή παντογνώστρα των καιρών
Αποσβαίνει όλες τις δυνάμεις στο σώμα της
Μέχρι να ταρακουνήσει την επιφάνεια των νερών
Ταλαντεύονται υγρά και στερεά
Ταράζονται τα ασφαλισμένα σπίτια
Σαν τραπουλόχαρτα σε ανέμελο παιδικό παιχνίδι
Αιώνια Βαβέλ με σύγχρονους πόθους
Όλα ρημάζουν κι όλα καταρρέουν
Μόνο τα δέντρα παραμένουν
Οι κορυφογραμμές και η θάλασσα
Σταθερά στις ταραχές
Ακέραια στην εναλλαγή
Υποδεικνύουν την κοσμική συμβουλή
Έτσι να υπάρχεις
Μέσα στο ρου να στέκεσαι.
*
{ Κρούση }
Aυτό το σημείο επαφής
Aνάμεσα στο δάχτυλο και την τεντωμένη επιφάνεια
Kρούει
Tο μήνυμα το διαχρονικό
Aυτό το μήνυμα που ώθησε
Kάποιον Αφρικάνο χορευτή σε έκσταση
Kάποιον Βούδα να υψώσει ένα λουλούδι πάνω από το κεφάλι
Kάποιον Καρούζο να κοιτάζει τα αστικά κτίρια σιωπηλός
Kάποιον Παρθένη να τραβήξει για τη σιωπή
Aυτό το μήνυμα
Kρούει
Τον ερχομό της Άνοιξης
Tην αιώνια κίνηση των Aνθών
Γεννήματα της Περιοδικότητας
Συμπαντική Κυκλικότητα χωρίς τελειωμό
Από τη γέννηση στον μαρασμό
Kαι ξανά από την αρχή.
*
{ Μελχιώρ }
Με οδηγεί ο δρόμος
Ψαχουλέυω κρυστάλλους στον ωκεανό των σχημάτων και των αστερισμών
Χρυσουργός δεν είμαι
Ούτε μπορώ να μορφώσω γυαλί από καθαρή άμμο
Δεν έχω άλλο τρόπο να σου απο καλύψω
Το αυτό που έρχεται απ' το φως μπροστά στα μάτια μου
Διαλέγω τις λέξεις
Όπως το πε πειραμένο χέρι διαλέγει το καθαρό μαστίχι
Τα δάχτυλά μου σμιλεύουν φεγγαρόπετρες
Τα μάτια μου γλείφουν τα σύμ βολα
Ένας ήχος μελωδεί από κάθε γραμμή
Πιο ήπια κι από την τροχιά ενός πουλιού
Όταν βρει τη σωστή θέση σε κάποια κορυφή του μυαλού δονείται
Ξεγλιστράει από το στέρεο καλούπι του και χάνεται στον αφανή χώρο
Δεν είμαι παρά ένα καθρεφτάκι στα χέρια των κοσμικών συν κρούσεων
Συν πυκνώνω τον χρόνο με μία λέξη παύω την κάθοδο
Αντανακλώ τις ροπές κι έπειτα μπορώ κι αγαπώ
Πέφτουμε πάνω στη μοίρα της ύλης όπως πέφτουν οι σταγόνες της βροχής στη φθιν οπωρινή γη
Σε κοιτάζω κι ατενίζω την Αρχή του κόσμου, το τέλος, το εμπεδωμένο χάος
Μπροστά στα ανοιχτά σου παράθυρα όλα έχουν νόημα
Η πορεία του ήλιου αποκτά σκοπό
Τα λουλούδια ανθίζουν επειδή σε κάποια μυστική γωνία πρόλαβαν λίγη από τη σκιά σου.
*
{ Ουρανός }
Ορώ Άνω
Ταξιδεύει το μάτι μου με τα πουλιά
Προλαβαίνει η καρδιά τη σκέψη
Τώρα που κλονίζονται τα αιώνια συστήματα
Αφουγκράζομαι το Μεγάλο Πνεύμα
Η ήρεμη φάλαινα μου ψιθυρίζει στ' αυτί έναν υπερωκεάνιο σκοπό
Οι παλιοί Θεοί τον ευλογούν
Η παλιά δομή μάχεται τον εαυτό της
Ο Πατέρας παλεύει με τον Γιο
Όμως η φάλαινα λέει:
Επιστρέψτε στη Γυναίκα
Το χαμομήλι λέει:
Γυρίστε στη Μητέρα
Το πουλί λέει:
Ας από δεχτούμε
Μαζεύω με το χέρι μου ένα κλαρί λεβάντας
Χαϊδεύω τους ανθούς στο φως της ημέρας
Παν μορφε Ήλιε
Διαμάντι του ουρανού και πρώτο αστέρι
Δε σου ζητάω τίποτα
Υπάρχω για σένα μέσα από σένα.
*
{ Ημερολόγιο }
Φεύγει ο χρόνος σημαίνει αλλάζουν οι καιροί
Το αγόρι που αγάπησα για πάντα' βρήκε ταίρι
Και οι λίστες των ανέργων πολλαίνουν
Τα γεγονότα δια σχίζουν την καθημερινότητα
Τα μικρά, τα δικά μας
Τα μεγάλα, όλων των ανθρώπων
Βαραίνουν στο λαιμό μου οι πληγές όλου του κόσμου
Δε φταίω για τίποτα μα φταίω για όλα
Βρίσκει χίλιους τρόπους η σκουριά να οξειδώσει το σίδερο
Από την κορυφή μέχρι την τελευταία τάξη
Ξεχνάω από που έρχομαι σημαίνει υποτάσσομαι
Ξεχνάω τα γεγονότα σημαίνει χάνομαι
Τυφλώνομαι από έναν αλλόκοτο πολιτισμό που ξεπροβάλλει
Κρατώντας μία τερατώδη απαστράπτουσα τεχνολογία
Αγαπάει μόνο τον εαυτό του
Δεν καταναλώνω
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους
Βία, μίσος, ακινητοποίηση έως πνιγμού, πόλεμος, σεισμοί
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους
Θα έρθουν μέρες που θα περιπλανιόμαστε στους κήπους
Θα κάνουμε συντροφιά στα μεγάλα δέντρα
Ο ήλιος θα μπαίνει από τα ξέφωτα
Το χορτάρι θα φωτίζεται
Το νερό θα αντανακλά τον ουρανό
Τα ηλιοτρόπια θα στολίζουν όλη την ανθρωπότητα
Τα λουλούδια προτείνουν τέτοιους κόσμους
Έχω πίστη.
*
{ Please Press Enter or (discreetly) Escape }
Κλωνοποιήστε με
Ψηφιοποιήστε με
Φέρτε μου τεχνητή νοημοσύνη
να καταπιώ μέλη αρτιμελή κι αυτόνομα
Φέρτε μου τα ψώνια μου στην πόρτα μου χωρίς διανομέα
Φέρτε μου τους έρωτές μου παρμένους από λοταρίες πιξελικών οθονών
Μαγειρέψτε μου έτοιμες συνταγές από παράθυρα ιντερνετικά
Βάλτε μου τους φίλους μου σε ζωντανή σύνδεση
ζωντανούς αλλά απόντες
Δώστε μου καριέρα giveaway από χέρια μοντέλων πορνοποιημένων και ιδανικών
αλλά ανύπαρκτων
Μοιράστε βιβλία ηλεκτρονικά με πρόσχημα κοπές δέντρων
Και φυτέψτε μονοκαλλιέργειες σε όλη την υφήλιο
Εξαφανίστε ιθαγενείς από άγνωστες ζώνες
Και πιστώστε με μονάδες κοινωνικές ψηφιακές αλγοριθμικές
για να σταματάω στο κόκκινο
Αντικαταστήστε με από ρομπότ με μία δικαιολογία που να με ευνοεί
Ακολουθήστε με εικονικά για να υπάρχω
Εγώ ως εγώ
Αφήστε τα κλειδιά στην πόρτα μιας που όλοι οι τοίχοι πια πέφτουν
Υποσχεθείτε μου να νικήσω το θάνατο
Να νικήσω το γήρας
ως ένας ταπεινός Δαυίδ θα στεκόταν απέναντι από ένα απειλητικό τιτάνιο κρυολόγημα
Να βγω από την περιοδική σφαίρα την ζωής
περιφρονώντας τα εύ-καμπτα στοιχεία της φύσης
Να ζήσω βίο ά-βιο
Λοιπόν, τι περιμένετε;
Αφήστε με ήρεμη να βράζω στο μεγάλο καζάνι της παγκόσμιας ασφυξίας
Και καθώς θα μου τονώνετε την όραση
Και την πεποίθηση του ωραίου μοναδικού Εαυτού μου
Αφήστε με να ξεχάσω πως μοιάζει το κυπαρίσσι
Και πως σκεπάζει την όσφρηση
αναβλύζοντας σαγήνη
το νυχτολούλουδο πριν την αυγή
Μας περιγελούν τα σφαγεία μοιάζοντας ρομαντικά
Η ψηφιακή θαλπωρή μου ματώνει τα σπλάχνα
ολοκληρωτική υπέρκομψη και λαμπερή.
*
{ Να επι(σ)τρέψουμε στα δέντρα }
Θα απαλύνουν οι τραχιές γωνίες
Θα λυγίσει και το πιο σκληρό υλικό
Οδεύουμε από τον ανταγωνισμό στη γλυκύτητα
Η ζωή εκκολάπτεται
Η ζωή αποφασίζει
Η βαρβαρότητα σήμερα ή αύριο πεθαίνει
Σκύλλες και Χάρυβδες έρχονται και φεύγουν
Ξεμακραίνουν οι διάφανες εποχές
Μα δεν χάνονται
Ανα λήπτονται στους ουρανούς
Ακτινοβολούν σαν διαμάντια ανάμεσα στα καθαρά σύννεφα
Εκεί περιμένουν
Η Μνήμη
Κι έπειτα η μνήμη του Σώματος
Θα μας πουν
Σε μία παύση του κόσμου θα αποκαλυφθεί η οδός
Μελαμψές κόρες του Σουδάν με τα ποταμικά μαλλιά και τα λευκά σπάργανα
Ακούω τον ήχο και την πνοή σας
Συχνότητες δελφινιών τραγούδια νεαρών φαλαινών
Αναβλύζει ο λόγος από τις υψωμένες άκρες των δαχτύλων σας
Όρθιες πάνω στις οροφές των σταματημένων αυτοκινήτων
Κηρύξτε τη μελωδία του αχανούς σύμπαντος
Θυμήστε την πρώτη ανάμνηση
Την πρώτη αίσθηση που ανα παύεται στον πυρήνα
Ας κατακλύσει η βλάστηση τις παροδικές ήττες
Τα δέντρα
Κι έπειτα το φωτισμένο από ήλιο πράσινο
Θα μας πουν
Σε μία παύση του νου θα αποκαλυφθεί η καρδιά
Ελευθερώνω κι εγώ αυτόν τον πόθο
Επιστρέφω στα αδέρφια μου με τα διάχυτα κλαδιά και τις πυκνές φυλλωσιές
Δια βαίνω τον μακρύ δρόμο που τον φυλάνε οι ιεροί Ευ κάλυπτοι
Ψηλοί και αγέρωχοι
Δυνατοί
Χαϊδεύουν τα κενά περάσματα
Φρουροί της αιώνιας ζωτικής σιωπής
Το στερεό σας φύλλωμα πλέει στο ποτάμι του αέρα
Δείκτης του έσω κόσμου
Δέντρα, εσείς, θεριστές των σοφών σπόρων
Ανα μένω με ανοιχτή πόρτα
Με σιτάρι και κρασί με ταχύ παλμό
Τα νέα έργα
Όσα θα ευ αγγελίσουν τις νέες συν φωνίες
Γεννημένες από ήρεμα κύματα και δασικούς κορμούς
Αφιερωμένες στο απέραντο.
*
{ Ο ρυθμός που ημερεύει τα θηρία }
Θέλω να ζήσω όπως ανασαίνω
Με αυτήν την απλότητα
Με αυτόν τον ανεπαίσθητο παλμό
Θέλω να είμαι μία απαλή γραμμή από μαλακό μολύβι
στο καθαρό χαρτί της ιστορίας.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαριάννα Ταφ ( Μαρία Άννα Τσούχλη ) γεννήθηκε το 1991 στην Χίο. Το 2014 αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από τότε ζει και εργάζεται στο μητρικό νησί της. Στον ελεύθερο χρόνο της συμμορφώνεται με τη φύση, τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, το φως του ήλιου. Οδηγοί της είναι τα ζωτικά ένστικτα της ζωγραφικής, της μουσικής ακρόασης και της ανάγνωσης. Μέσω της ποιητικής διεργασίας προσπαθεί να επανεφεύρει και να ανακαταλάβει τη φυσικότητα, να αφουγκραστεί τη διαισθητικότητα και να ξυπνήσει τον εσωτερικό πυρήνα που ενυπάρχει και εκδηλώνεται διαχρονικά και πανανθρώπινα.
