Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Ευαγγελία Τάτση. Η καλεσμένη μου σπούδασε στο τμήμα Χημείας. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στη Μέση εκπαίδευση και τώρα ανήκει στο δυναμικό φαρμακευτικής εταιρείας. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Χρυσόστομο Καραντωνίου και τον Μιχάλη Παπαγεωργίου. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται "ακακίες στη σαβάνα". Η ποίησή της είναι προσωποκεντρική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, με απροσδόκητα ευρήματα, πλαστικές εικόνες, θελκτικές αλληγορίες. Πάνω απ' όλα όμως πρόκειται για μια βαθιά συναισθηματική γραφή. Συνομιλεί με τις μνήμες, τα όνειρα, τις απώλειες. Νοσταλγεί, αναμετριέται με τον πόνο, φιλοσοφεί. Θα δούμε δέκα ανέκδοτα ποιήματά της και τρία από την πρώτη της ποιητική συλλογή "ακακίες στη σαβάνα". Ακόμη θ' ακούσουμε το υπέροχο τζαζ-σουίνγκ κομμάτι "Αυτός ο έρως", σε στίχους δικούς της, μουσική Μιχάλη Παπαγεωργίου κι ερμηνεία Άννας Μελίτη! Όλα μοναδικά!
Δέκα ανέκδοτα ποιήματα
Μια προφητεία και λίγα συμπεράσματα
I
Θα χτίσουμε το καινούργιο μας σπίτι
σε μια ξένη γειτονιά
θα περπατήσουμε
όλους τους άγνωστους δρόμους
για να συναντηθούμε
στο ίδιο όνειρο⸱
πάλι πεντόβολα να παίζουμε
στη βεράντα με το υπόστεγο
στα σκαλάκια του πατρικού.
II
Με κλαράκια και άχυρα
που τα παίρνει ο άνεμος και τα σηκώνει
που τα στριφογυρνάει
και τα επιστρέφει
με τέτοια φτιάχνονται οι φωλιές
τέτοιους ανθρώπους
ν΄ αγαπάς.
III
Να τις φοβάσαι τις μισάνοιχτες πόρτες
σπάνε δάχτυλα.
Προς τους αγαπημένους μου ποιητές
Τα ποιήματα που αγαπώ πιο πολύ
είναι δικά μου.
Τα κλέψαν από μένα οι ποιητές τους
αλλά δεν έχω αποδείξεις
-έτσι κι αλλιώς δεν καταγράφεται η συγκίνηση.
Αποφάσισα λοιπόν
να τα διαβάζω για πάντα
στην κόρη μου
πριν κοιμηθεί τα βράδια
χωρίς ποτέ μου να της πω την αλήθεια
Αγαπημένοι μου,
εγώ, δεν θα σας προδώσω
και σεις θα νομίζετε
πως η προσφορά μου
είναι ανιδιοτελής.
η λύση αυτή
μας αθωώνει και τους δυο.
Αιώνιος φοιτητής στο μάθημα της ανατομίας
Την ώρα της δύσεως ακριβώς
σε μήνα Οκτώβριο
πρέπει γρήγορα
κάτι να στάξω στην γλώσσα μου
αν δεν είναι φιλί
ας είναι έστω οινόπνευμα
μετά, πιάνω τις λέξεις
μια, μια προσεχτικά
ώσπου, εκείνες με ανατέμνουν
σε μικρά ψίχουλα
και με σκορπούν πάνω στη σελίδα τους.
Σε μήνα Αύγουστο
την ώρα του Βέγα στην μέση της θάλασσας
με τα μικροσκόπια μάτια μου
ενδοσκοπώ το βάθος
μέσα από τις τομές της έναστρης νύχτας μου.
Πάντα με fast track anesthesia
μπαίνω στην αίθουσα της ανάνηψης
μόνο όταν διαβάσω στην πινακίδα της
-αίθουσα αναμονής-
επαρκώς γεμάτη με ξυπόλητες φούστες
και σφαγμένα πουκάμισα που καπνίζουν
με παιδιά που οι μύτες τους τρέχουν δάκρυα
με αγόρια που ενηλικιώνονται
μεθυσμένα στους καναπέδες
με τις μανάδες μου όλες να περιμένουν
τότε με ρωτούν
γιατρέ τι έδειξε η ανατομία σας;
ή το ζυμάρι ή ο ουρανός το ίδιο κάνει
απαντάω
κι εκείνοι λεν
καλά, εμείς αυτό το ξέραμε
τι άλλο;
όλα τα χρόνια
όλα τα χρόνια
όλα τα χρόνια
Μεγάλη Χίμαιρα
Σκηνή πρώτη.
Εγώ
θα μείνω για πάντα εδώ
σ’ αυτή την μούχλα των πέντε αιώνων
να υπερασπιστώ την βροχή.
Εσύ
μη δώσεις τ ’ όνομά μου
στο καράβι σου
-βουλιάζουν εύκολα οι άνθρωποι
έτσι
ίσως να σώσουμε τους αναγνώστες μας.
Σκηνή δεύτερη.
Θα έχουμε μόνο ένα χέρι
το αριστερό
που παίζει τις συγχορδίες
θα λέμε για τις ζωές μας
πριν είκοσι χρόνια
θα χαμογελάμε
θα κλαίμε
για όσους πεθαίνουν στην τηλεόραση
θα κλείνουμε την τηλεόραση
για να πιούμε λίγο κρασί
θα δουλεύουμε στον υπολογιστή
θα νυχτώσει
χωρίς κανείς μας να ιδρώσει
μ’ αυτές τις ηδονές του εφικτού.
Δεν θα υπάρχει ούτε ένας λόγος
να σταματήσει η βροχή.
Οι άνθρωποι κουβαλούν ένα πουλί στον ώμο τους
ο καθένας το δικό του
ο καθένας άλλο.
Κανείς δεν βλέπει
εκείνο που στέκει στον ώμο του
εκτός απ' τους λυπημένους
που κουβαλούν έναν γκιώνη
και τον ακούνε να κλαίει⸱
για αυτό είναι λυπημένοι.
Ο γκιώνης όμως δεν τους βλέπει
και κλαίει για πάντα
που τους έχασε.
Οι άνθρωποι περπατούν στην πλατεία
Ας υποθέσουμε
πως έχεις βρεθεί σ' έναν άλλο κόσμο.
Εκεί είναι όλα ξένα κι άγνωστα
εκεί είσαι εσύ μόνος
μ’ ένα ομφάλιο λώρο
στην πλάτη
Εκπομπές, με τίτλο όπως
στην ζώνη του μεσονυχτίου
Ας υποθέσουμε
πως ανοίγει μια πόρτα
στο βάθος βλέπεις το σπίτι σου
αρχίζεις να περπατάς
συγκεντρωμένος σ’ αυτό,
με βήματα που δεν μοιάζουν
με κανένα σου βήμα
και με τίποτα
Άρθρα, με τίτλο,
μεταφυσική εμπειρία
Είναι μεσημεράκι
πάνω κάτω δώδεκα
στην πλατεία
οι άνθρωποι περπατούν
όπως αυτοί που επιστρέφουν
στην προηγούμενη ζωή τους .
όμως η προηγούμενη ζωή
είναι πίσω,
το βάθος είναι δεμένο στην πλάτη μας.
Εδώ στο παγκάκι θα κλάψω
με τα δάκρυα
ενός τόπου χλοερού.
Δεδομένος χώρος
Η ανθρώπινη ιστορία
ξεκινά απ' τη μέση.
Αν ξεκινούσε απ' την αρχή
θα είχε δει το τέλος.
Όχι ένα τέλος.
Το τέλος δεν αφήνει
περιθώρια αρίθμησης
είναι τίποτα
απολύτως τίποτα
ολοκληρωτικά τίποτα.
Για ποια αρχή μου λες
η μέση της ιστορίας
είναι ο μόνος χώρος που ξέρουμε
για να ζήσουμε
Ο κρότος της άρθρωσης
I
Ο κόσμος ήταν πάντα γέρος.
Είναι ο παππούς μου,
ο δικός μου παππούς⸳
τρίζει τα δόντια του
για να με τιμωρήσει
από τότε που πέθανε.
II
Η τιμωρία είναι τρόπος ευθανασίας
η λύπη είναι απρόβλεπτη
είναι δίκαιη
και την προτιμώ σκέτη.
III
Οι λέξεις
είναι κρεμασμένα πουκάμισα
στα ερείπια των ποιημάτων
ακούω μόνο
τον κρότο του ισχίου μου
ακούω
το κλάμα του γκιώνη.
IV
Η φαντασία είναι χρήσιμη
για ιδιωτική χρήση
καταρρίπτει τους μύθους.
Με υπέρηχους πόνους
θρυμματίζω τον καταρράκτη του χρόνου
έχω την ηλικία του κόσμου που ονειρεύομαι.
V
Η ψυχή
είναι κρυμμένη στους μύες της λεκάνης μου
τρέχω για να μείνει όρθια.
Αποδημίες
Ένα σμήνος πουλιά
που έχασε το δρόμο του
βρίσκεται τώρα
μέσα στο κεφάλι μου
άκου μου λένε
αυτός ο άχρηστος άνεμος
δεν βγάζει πουθενά
έξω δεν έχει ούτε βορρά
ούτε και νότο
καλύτερα εδώ στη λιμνοθάλασσα∙
ας είναι.
Διάγνωση
Δεν πρόκειται για κάτι αιφνίδιο
από παιδί το 'χω
έχει φυτρώσει μέσα μου κι αναρριχάται.
Ίσα που γαργαλούσε τα σωθικά μου
μ' ένα μικρό πετάρισμα, μια ώθηση
μα όσο μεγαλώνω μεγαλώνει
είναι καιρός που πέρασε απ' το στομάχι στο διάφραγμα
μετά ανέβηκε στον οισοφάγο
και με πνίγει γιατρέ.
Ποια μουσική σας αρέσει
με ρώτησε.
Αυτή που με κάνει να κλαίω του απάντησα.
Όλα καλά λοιπόν
είπε ο γιατρός.
Ο πόθος
είναι φυτό εσωτερικού χώρου
να κλαίτε φτάνει
για να έχει υγρασία.
Τρία ποιήματα από την ποιητική συλλογή "ακακίες στη σαβάνα",Βακχικόν,2020
Ραντεβού στο περίπτερο
Έχω πάρει ήδη τις αποφάσεις μου
δεν με γοήτευσαν τα ταχυδρομικά περιστέρια
και οι δρομείς των μεγάλων αποστάσεων
ένα μεγάλο περίπτερο θα 'μαι
σε καμία περίπτωση σε πλατεία
ούτε καντίνα ούτε κάτι άλλο .
μ' ενδιαφέρει η ποικιλία των επιθυμιών
η γοητεία των συναντήσεων,
ένα περίπτερο αυστηρά γωνιακό
με κρύες μπύρες για τα μεσημέρια
με κρουασάν, οπωσδήποτε σταυρόλεξα
Θα 'μαι περίπτερο για να μείνεις όσο αγαπάς
χωρίς καρτ ποστάλ για βιαστικούς τουρίστες
χωρίς αλάτι και ζάχαρη
για νοικοκυρεμένους γείτονες
τον άστεγο θα κερνάω παγωτό
και στου τρελού τις μεγάλες τσάντες
θα διαθέτω πεζούλι
θα είμαι χρόνος
να σκεφτείς κατά πού θα πας
θα είμαι χώρος
να ξανάρθεις
ένα περίπτερο σε σταυροδρόμι
και δρόμοι πάντα
θα υπάρχουν.
Το δέντρο που πληγώνεται
του Μιχάλη
Ξέρω έναν άνθρωπο
με στόμα κλειστό
και δυο κίτρινα φύλλα
στα μάτια
να κρύβουν το φως που τον καίει.
Το φθινόπωρο
που οι σκιές φτιάχνουν σώμα
ο άνθρωπός μου ποτίζεται
ρίχνει τους καρπούς του στο χώμα
για να φάμε
τα χέρια του βγάζουν κόμπους
και γρατζουνούν λιγάκι
έτσι που στέκουν ήσυχα
να τα κλαδέψεις.
Κι αν άλλοι σκάβουν
και φυτεύουν και μαζεύουν
ή κάτω από τα δέντρα ξεκουράζονται
ο άνθρωπός μου
είναι δέντρο.
Riders on the storm
Η ζωή είναι ένα τραγούδι
που άκουσα στα δεκατέσσερα
και το ψιθυρίζω πάντα
αυτό είναι
όπως ήταν να γίνει
κρατάω το χέρι σου
γιατί ο κόσμος εξαρτάται από μένα
η ζωή-μας-ποτέ δεν θα τελειώσει
είμαι το κορίτσι
και σ' αγαπώ
κανείς δεν θέλει να πεθάνει
μια γλυκειά οικογένεια
τα κορίτσια πεθαίνουν
γεγονός κοινώς αποδεκτό
ο κόσμος εξαρτάται από μένα
που δεν θέλω να καταλάβεις
πως έχω μια καταιγίδα πίσω μου
από ανεκπλήρωτες ζωές
και δολοφόνους που εγκατέλειψα
στην εθνική οδό
σαν σκυλιά χωρίς κόκκαλο
riders in the storm
riders in the storm
η ζωή είναι ένα τραγούδι
που άκουσα στα δεκατέσσερα
και το ψιθυρίζω πάντα
που τελειώνει
με το πρώτο κουπλέ.
και η καταιγίδα
είναι πάντα πάνω μου
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ευαγγελία Τάτση γεννήθηκε στο Περιστέρι. Σπούδασε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει εργαστεί για πολλά χρόνια σαν Χημικός στη μέση εκπαίδευση. Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρεία στο τμήμα ιατρικής ενημέρωσης. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Χρυσόστομο Καραντωνίου και τον Μιχάλη Παπαγεωργίου. Τον Ιούνιο του 2020 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή « ακακίες στη σαβάνα».
