Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρία Πατακιά. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει κι εργάζεται στο Βέλγιο. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι. Εργάστηκε στις Βρυξέλλες ως Νομική Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Είναι γραμματέας του ελληνικού πολιτιστικού συλλόγου "Κύκλος". Ακόμη είναι μέλος του γαλλικού πολιτιστικού ομίλου Art Faber και ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων. Έχει δημοσιεύσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Τον Απρίλιο του 2021 ο εκδοτικός οίκος Le miel des Anges εξέδωσε το πρώτο της ποιητικό βιβλίο με ποιήματά της μεταφρασμένα στα γαλλικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα αλβανικά. Έργα της έχουν φιλοξενηθεί στον λογοτεχνικό τύπο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, στοχαστική. Ο λόγος της είναι τολμηρός, στακάτος, καίριος. Μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ χρωματίζει εύστοχα τα νοήματα. Την πένα της απασχολούν τα υπαρξιακά ερωτήματα, η συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό, οι σχέσεις, η φιλοσοφική θεώρηση της καθημερινότητας. Θα δούμε δέκα πολύ ξεχωριστά ποιήματά της!
Από τη συλλογή "Βηματιστές του Χρόνου"
Μελάνι, 2016
ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Ξαφνιάστηκα
από τον κρότο που ’καναν
τα λόγια πέφτοντας
πάνω στη σιωπή.
Τα νόμιζα από γερό υλικό
μα ήταν από κρυσταλλωμένα
δάκρυα φτιαγμένα,
φτηνά γυαλάκια
κρεμασμένα όπως όπως
από πολυ-έλεο καημό.
Όμως, δεν χάνονται οι ψυχές τους.
Πουλάκια είναι πτερόεντα
που κάθονται στα κλαριά
διαφορετικής κάθε φορά σημασίας
να ξεκουραστούν
πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους,
σπάζοντας,
με το κρυστάλλινο κελάηδισμά τους,
δυο τρεις προκαταλήψεις
Ο ΦΛΟΙΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Αποφλοιωτής μνήμης
διαφημίστηκε στις εκπτώσεις
–τελειώνουν σε λίγες μέρες,
σπεύσατε–
γιατί, ως γνωστόν,
οι αναμνήσεις δεν χωνεύονται
σαν καταπίνονται αμάσητες
με τη χοντρή φλούδα της απώλειας.
Αν πάλι δεν προλάβετε
αυτή τη φορά, δεν πειράζει!
Οι εκπτώσεις αισθημάτων αφθονούν.
Μια μικρή έρευνα
στην ιστοσελίδα της λήθης
θα σας πείσει.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ
Γιατί δεν είχε γράμμα να παραδώσει.
Συγγνώμη
Βρήκα χρόνο να το γράψω
αλλά δεν βρήκα χρόνο να το στείλω
ή μάλλον
βρήκα λέξεις να το γράψω
αλλά δεν βρήκα λόγο να το στείλω.
Άλλωστε δεν χρειαζόταν ενδιάμεσος
ο τελικός αποδέκτης ήμουν εγώ
αφού
στον έρωτα, όπως και σε όλα τα άλλα παραμύθια,
όλα τα πρόσωπα
(τουλάχιστον δύο – και συχνά περισσότερα)
είναι ένα.
Γι’ αυτό, ταχυδρόμε,
αναπαύσου εν ειρήνη.
Εξάλλου
οι πόρτες που θα χτυπούσες
δυο φορές
είναι συνήθως ανοιχτές
Από τη συλλογή "Ζυγός ψυχοστασίας"
Μελάνι, 2018
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ…
Επανασχεδιάζεις τις γραμμές
της ρωγμής
ή τις ακολουθείς απλώς
κι όπου σε πάνε;
Το βασικό στρατήγημα είναι:
Χειρίζεσαι την απουσία
μέσω της παρουσίας σου
ή το αντίθετο;
Η βασική προσποίηση είναι:
Κοιτάς τον καθρέφτη σου
και μιμείσαι την εικόνα σου
ή φοράς τη μάσκα σου
και ας σε αποκαλύψει;
ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ
Με έναν μικροφωνισμό ξεκίνησε
η νεκρολογία του ονείρου.
Τρόμαξε ο ύπνος κι έσταξε
λίγο απ’ το μαύρο του εφιάλτη
στην αίθουσα των κατόπτρων.
Μικρή αναταραχή στο ακροατήριο.
Κουνήθηκαν από τη θέση τους
κάποιες αισθήσεις και αισθήματα.
Σύντομα όμως όλα τακτοποιήθηκαν
ψέκασε λίγη essence ψυχραιμίας
η ταξιθέτρια λογική
και η τελετή άρχισε
την προκαθορισμένη ώρα.
Εν τιμαίς και οργάνοις,
με υγρό το υποσυνείδητο
και μεσίστια τη σημαία των ενστίκτων
κηδεύτηκαν κι οι τελευταίες αυταπάτες.
Από τη συλλογή "Περί Έρωτος ως μόνου δαιμονίου"
Μελάνι ,2020
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ
ΤΟΥ ΜΗ ΕΙΝΑΙ
(στο ζεύγος της ταινίας Όσο υπάρχουν άνθρωποι του Φρεντ
Τσίνεμαν)
Αυτός γλιστρούσε
στην υδάτινη επιφάνεια του πόθου.
Αυτή βουτούσε
στα βαθιά νερά του αγνώστου.
Συναντήθηκαν
εκεί που έσκαγε το κύμα.
Θα χώριζαν
εκεί που τέλειωνε το ποίημα.
Και
στο μεταξύ, στην ακτή,
περίμενε, ως αστρίτης,
η συνείδηση, μες στη ροή της.
Όμως, παρά τις συμβουλές
το ποίημα έμεινε ημιτελές.
ΤΟ ΙΧΝΟΣ
(Στο εφήμερο του Έρωτα)
Ένα αχνό, πολύ αχνό
ίχνος του εφήμερου
αφήνουμε στο πέρασμα
από τη μια αιωνιότητα
στην άλλη.
Ανανέωση του σύμπαντος
και επιβεβαίωση
της γεωμετρίας του.
Με λίγη τύχη,
το βλέμμα, ευαίσθητος φακός,
θ’ αρπάξει λάμψη
κατά την ένωση των σωμάτων
και θ’ αποτυπώσει
ένα ψήγμα αθανασίας.
ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ
(Στη Φραντσέσκα και τον Ρόμπερτ – Οι γέφυρες του Μάντισον
του Ρομπέρ Τζέιμς Ουάλερ)
«γύρω απ’ τον πύργο τον παλιό
περιφερόμουν χίλια χρόνια…»
Ρίλκε
Το οικοδόμημα
το θαύμασε από μακριά.
Έμοιαζε γερό, τετράγωνο και στέρεο.
Όταν το πλησίασε,
γοητεύτηκε από τις
καμπύλες του
και τα πολύπλοκα σχέδια
που το στόλιζαν.
Γυροφέρνοντάς το,
αντιλήφθηκε τη μικρή ρωγμή
που επέτρεπε την είσοδο
και τον καλούσε.
Χώθηκε μέσα και βρέθηκε
στον μαγευτικό κήπο
των μυστηρίων.
Η ευαίσθητη όρασή του
δεν άντεξε τις έντονες αντιθέσεις φωτός και σκότους.
(Αυτές καλύτερα τις απαθανάτιζε
ο ευαίσθητος στα καιρικά φαινόμενα
φακός της μηχανής του – πιο ακίνδυνα αυτά.)
Δεν άργησε καθόλου
να βρει την έξοδο κινδύνου
ανοίγοντας, πανικόβλητος,
με τους αγκώνες, τον δρόμο,
διευρύνοντας, στο πέρασμά του,
τη ρωγμή.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Όσο για το οικοδόμημα
και τη χάσκουσα πλέον ρωγμή,
τόσο το χειρότερο…
Ας πρόσεχε κι αυτός ο αρχιτέκτων!
(Η ευθύνη του κατασκευαστή παραμένει στο ακέραιο).
Από τη συλλογή "...κι ύστερα δεν υπάρχεις"
Μελάνι, 2023
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Έρποντας έφτασε τελικά η αλήθεια
στο χείλος της αβύσσου!
Ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει
σε μια μικρή ζωή
πολύ πικρή για να μπορέσει
να βγει απ’ τα χείλη
πολύ τετράγωνη για να περάσει
απ’ την καμπύλη μοναξιά
πολύ σίγουρη για να κοιταχτεί
στον καθρέφτη της συνείδησης
πολύ σκληρή για να αγκαλιάσει
την επείγουσα ανάγκη
πολύ απόλυτη για να συμμεριστεί
την καημένη την αδυναμία.
Ξιπάστηκε, υπερήφανη η αλήθεια
αλλά την έριξε στα γόνατα
η αποκάλυψη ότι δεν ήταν
τόσο μεγάλη και πικρή
ούτε τόσο τετράγωνη και σίγουρη
ούτε τόσο σκληρή κι απόλυτη
όσο η αρχόντισσα η ανυπαρξία.
Υπάρχει άραγε η αλήθεια;
ΤΟΠΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ, ΤΡΟΠΟΣ
Αν ήμουν τόπος
θα με στοίχειωνες.
Όμως είμαι ου τοπία
όπου κουλουριάζεται
ο ουροβόρος όφις
της έλλειψής σου.
Αν είχα χρόνο
θα με (τ)έλε(ι)ωνες.
Όμως γατζώνομαι
στο χείλος των στιγμών
μη με ρουφήξει
η χοάνη του εφήμερου.
Αν είχα τρόπο
θα έκλωθα τη μνήμη.
Όμως η Άτροπος
παραμονεύει
με το ψαλίδι της σιωπής.
Υπάρχω, άρα αιτούμαι τόπο, χρόνο, τρόπο.
Βιογραφικό Μαρίας Πατακιά
Η Μαρία Πατακιά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπήρξε μέλος του Δ.Σ.Α. και στη συνέχεια ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Paris 2 , στο Παρίσι. Εργάστηκε στις Βρυξέλλες ως Νομική Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπήρξε πρόεδρος και είναι γραμματέας του ελληνικού πολιτιστικού συλλόγου στο Βέλγιο ‘ΚΥΚΛΟΣ’. Είναι επίσης μέλος του γαλλικού πολιτιστικού ομίλου Art Faber και μέλος ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων στις Βρυξέλλες. Μοιράζει τον χρόνο και τα ενδιαφέροντά της μεταξύ Βρυξελλών, Παρισιού και Αθήνας. Από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές της:
- Βηματιστές του Χρόνου, 2016 - Ζυγός Ψυχοστασίας, 2018 - Περί Έρωτος ως μόνου δαιμονίου, 2020 - ...κι ύστερα δεν υπάρχεις, 2023 Από τις εκδόσεις Le miel des Anges εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2021 και το πρώτο προσωπικό βιβλίο με ποιήματά της μεταφρασμένα στα γαλλικά « Arpenteurs du temps – et autres recueils » σε μετάφραση Michel Volkovitch. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί επίσης στα αγγλικά και αλβανικά και έχουν δημοσιευτεί σε σχετικά περιοδικά ποίησης. Μεταφράσεις της δοκιμίων και ποιημάτων έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό ΠΟΙΗΤΙΚΗ.
