Σήμερα θα σας παρουσιάσω μια νέα ποιήτρια, την Ευαγγελία Γραμματοπούλου. Έχει τελειώσει τη Φιλοσοφική ,με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολική και την Κοινωνική Ψυχολογία. Ασχολήθηκε με τη μουσική μέσα από τη συμμετοχή της σε χορωδίες. Παρακολουθεί κατά καιρούς σεμινάρια ποίησης και στιχουργικής. Με όχημα τον ομοιοκατάληκτο στίχο και την παραδοσιακή τεχνοτροπία, εκφράζεται μέσα από στιχουργήματα αυτής της φόρμας, θα έλεγα με άρτια τεχνική. Αν τα ποιήματά της είχαν χρώμα θα ήταν άσπρα, αφού σ'αυτά διακρίνει κανείς τα στοιχεία της αθωότητας, του συναισθήματος με θετικό πρόσημο, του έντονου λυρισμού παλιών αγαπημένων εποχών. Η δημιουργός υμνεί τις μορφές, που περιγράφει κι εκφράζεται γι'αυτές με λατρεία κι ολοκληρωτική αφοσίωση. Ας μπούμε στον ονειρικό της κόσμο μέσα από δέκα όμορφα ποιήματά της!
Γλυκιά νεράιδα
Γλυκιά νεράιδα με τα μάτια τα μεγάλα,
ο ερχομός σου ήταν δώρο λατρευτό,
τόση ασύγκριτη ομορφιά σε ένα πλάσμα,
όλα τα αστέρια στον δικό μου ουρανό.
Γλυκιά νεράιδα με τα ολόλευκα τα χέρια,
χάρισες έμπνευση ψυχή μου, ονειρική,
η πιο ανέλπιστα μεγάλη ευτυχία,
ήρθε σαν βρέθηκες στο δρόμο μου εσύ.
Τόση ομορφιά όλα θα ζήλευαν τ' αστέρια,
τόση αγνότητα όλοι οι άγγελοι μαζί.
Των ουρανών, των ποιημάτων, των πινάκων...
Άγγελος πρώτος μες στο δρόμο μου εσύ.
Τόσο γαλήνια κι υπέροχη η όψη,
κι η μυρωδιά μα και το γέλιο μαγικά.
Στολίζεις όλες τις στιγμές μου και τις μέρες,
δίπλα σ' εσένα δεν υπάρχει άλλη καμιά.
Μικρή νεράιδα εγώ τραγούδησα για σένα
κι εσύ μου φώτισες το κάθε μου λεπτό.
Είσαι η χαρά μέσα στον κόσμο η πιο μεγάλη,
γι'αυτό και τόσο αληθινά σε αγαπώ.
Τόση ομορφιά όλα θα ζήλευαν τ' αστέρια,
τόση αγνότητα όλοι οι άγγελοι μαζί.
Των ουρανών, των ποιημάτων,των πινάκων...
Άγγελος πρώτος μες στο δρόμο μου εσύ.
Τόσο γαλήνια κι υπέροχη η όψη,
κι η μυρωδιά μα και το γέλιο μαγικά.
Στολίζεις όλες τις στιγμές μου και τις μέρες,
δίπλα σ' εσένα δεν υπάρχει άλλη καμιά.
Κοντά μας
Κάποιες υπόγειες στιγμές και σκιερές
σε κάναν μες σε συνειδήσεις κι ενοχές,
να ζεις εγκάρδιο και πρόσχαρο παιδί.
Περνά ο χρόνος μα ποτέ δεν συγχωρεί.
Ήσουν και τότε όπως και τώρα εδώ κοντά μας,
καλέ μας φύλακα του νου και της καρδιάς μας.
Είσαι ακόμη μια φωνή πιο δυνατή,
σε κάθε άδικο του κόσμου μας κελί.
Είσαι κι απόψε μες στους φόβους η γροθιά μας,
μες στα υπόρρητα "γιατί" η συντροφιά μας.
Δεν σε ξεχνώ ζεστό και γνώριμο παιδί.
Κι ας μας αλλάζει όλους του κόσμου η φυλακή.
Κι αν κάποια μέρα πέρα από όραμα σε δω,
θα σου γελάσω όπως πρώτα κάπου εδώ.
Τόσο απλά, τόσο ζεστά κι αληθινά.
Κρατώ για πάντα τη μορφή σου απ' τα παλιά.
Ήσουν και τότε όπως και τώρα εδώ κοντά μας,
καλέ μας φύλακα του νου και της καρδιάς μας.
Είσαι ακόμη μια φωνή πιο δυνατή,
σε κάθε άδικο του κόσμου μας κελί.
Είσαι κι απόψε μες στους φόβους η γροθιά μας,
μες στα υπόρρητα "γιατί" η συντροφιά μας.
Δεν σε ξεχνώ ζεστό και γνώριμο παιδί.
Κι ας μας αλλάζει όλους του κόσμου η φυλακή.
Κάπου τόσο μακριά
Δύο χέρια παγωμένα
σ'έναν άνθρωπο ζεστό,
έμοιαζε σαν να' ταν ψέμα
το αντίο μας αυτό.
Τα γαλάζια σου τα μάτια
έκλεισαν σε μια στιγμή,
κλείσαν και τα δυο σου χείλη
βυθιστήκαν στη σιωπή.
Θα'σαι τμήμα της καρδιάς μας
κι έτσι πάντοτε θα ζεις,
μέσα απ' όσους σε θυμούνται
απ'τα βάθη της ψυχής.
Η αμίλητη μορφή σου
που` ταν γνώριμα γλυκιά
και το ήρεμό σου βλέμμα
μας κοιτούσε σιωπηλά.
“Μη φοβάστε” υπονοούσε
“θα' μαι πάντοτε καλά,
θα τυλίγουν τη μορφή μου
δυο φτερά αγγελικά.”
Θα'σαι τμήμα της καρδιάς μας
κι έτσι πάντοτε θα ζεις
μέσα απ' όσους σε θυμούνται
απ' τα βάθη της ψυχής.
Και ας έφυγες μια μέρα,
αχ ψυχή ξεχωριστή!
Πάντα θα'σαι στις ζωές μας
ανεκτίμητη μορφή.
Θα ανήκουν σε εσένα
όλοι οι στίχοι κι ο ρυθμός,
που μαζί τους ζωντανεύει
και ένας λόγος σιωπηρός:
Θα'σαι τμήμα της καρδιάς μας
κι έτσι πάντοτε θα ζεις
μέσα απ' όσους σε θυμούνται
απ'τα βάθη της ψυχής.
Θα'σαι τμήμα του μυαλού μας
και της σκέψης συντροφιά...
Κι η ψυχή σου ας γυρίζει
κάπου τόσο μακριά.
Μείνε εσύ
Μείνε εσύ και μη φοβάσαι
αυτόν τον κόσμο,
υπερασπίσου ό, τι ζητάς
κι ό, τι ποθείς.
Μείνε ο εαυτός σου,
στην παγίδα να μην πέσεις,
ό, τι η ψυχή σου αποζητά
να απαρνηθείς.
Μείνε εσύ και μην αλλάξεις για τους άλλους,
μη θυσιάζεσαι για να'σαι αρεστός,
εγώ κοντά σου θα' μαι σύμμαχος αιώνιος.
Θα'μαι μαζί σου...Σ' αγαπώ έτσι κι αλλιώς!
Μη χάσεις κάτι απ' τον άδολο εαυτό σου,
μην πάψεις να' σαι το αιώνιο παιδί.
Θα' μαι εκεί ν' ακολουθώ το παραμύθι,
που αγνά με μύησες να βρω μες στη ζωή.
Μείνε εσύ και μην αλλάξεις για τους άλλους,
μη θυσιάζεσαι για να'σαι αρεστός,
εγώ κοντά σου θα' μαι σύμμαχος αιώνιος.
Θα'μαι μαζί σου...Σ' αγαπώ έτσι κι αλλιώς!
Μη χάσεις ίχνος απ' τα τόσα αγαπημένα,
που ονειρευτήκαμε και φτιάξαμε μαζί.
Κι αν κάποιοι άλλοι θα τα βρουν ξεπερασμένα,
απλώς αγνόησε και μείνε πάντα εσύ.
Μείνε εσύ και μην αλλάξεις για τους άλλους,
μη θυσιάζεσαι για να'σαι αρεστός,
εγώ κοντά σου θα' μαι σύμμαχος αιώνιος.
Θα'μαι μαζί σου...Σ' αγαπώ έτσι κι αλλιώς!
Ονείρου αγάπη
Πρωτόγνωρο συναίσθημα
το βλέμμα σου χαρίζει…
Όψη σμαράγδι της ψυχής,
καθρέφτης που σπανίζει.
Βλέμμα αγνό και καθαρό
που τίποτα δεν κρύβει,
όσα τα λόγια αδυνατούν,
με θέρμη ξετυλίγει.
Κοίτα με κι άλλο μην μιλάς,
όσα ζητώ τα ξέρω…
Τα βρήκα μες στα μάτια σου
και μέσα μου τα φέρω.
Μιλούν γι’ αγάπη όνειρο,
βαθιά με ταξιδεύουν,
ξέρουν τον τρόπο πάντοτε
τα λόγια να υπερβαίνουν.
Είναι η ίδια σου η σιωπή
που όλα τα ερμηνεύει
και τις αισθήσεις ζωηρά
κι ατέλειωτα μαγεύει.
Είναι η μαγεία που περνά
τους δισταγμούς, τα λάθη…
Είσαι εσύ, μονάχα εσύ…
Γλυκού μου ονείρου αγάπη!.
Κοίτα με κι άλλο μην μιλάς,
όσα ζητώ τα ξέρω…
Τα βρήκα μες στα μάτια σου
και μέσα μου τα φέρω.
Μιλούν γι’ αγάπη όνειρο,
βαθιά με ταξιδεύουν,
ξέρουν τον τρόπο πάντοτε
τα λόγια να υπερβαίνουν.
Ψιθυριστά
Θα ’μαι εκεί για να σε νιώσω
μια στιγμή ψιθυριστά
όσο μας κρατούν τα αστέρια
με το φως τους συντροφιά.
Θα ’ρθω αχνά να σου ψελλίσω
μελωδία ονειρική,
είσαι σαν γλυκό τραγούδι
στου ουρανού την μουσική.
Είναι οι νότες σου τ’ αστέρια
και τα αισθήματά σου στίχοι,
ζωντανεύουν στη μορφή τους,
έρωτα κι αγάπης μύθοι.
Είσαι στη ζωή μου δώρο
που ηχεί και με καλεί,
να γευτώ στα δυο σου χείλη
μια παράλογη σιγή.
Είναι σύνολο από σκέψεις
που μιλάνε στην καρδιά,
τραγουδούν με το φεγγάρι
κι ομορφαίνουν την βραδιά…
Θα ’μαι εκεί για να σε νιώσω
μια στιγμή ψιθυριστά
όσο μας κρατούν τα αστέρια
με το φως τους συντροφιά.
Θα ’ρθω αχνά να σου ψελλίσω
μελωδία ονειρική,
είσαι σαν γλυκό τραγούδι
στου ουρανού την μουσική.
Δίχως τις λέξεις
Πέρα απ’ τα μάτια κοιτούσες του κόσμου…
Έδειξες πως μας μιλά κι η σιωπή.
Ένα σου βλέμμα κρατά η ψυχή μου...
Δεν με ρωτούσε ποτέ του “γιατί”!
Μόνο ζητούσε βαθιά να κοιτάξω
στον πιο καλά φυλαγμένο εαυτό,
να σου εκθέσω αυτά που δεν είπα,
σε άλλον ποτέ από φόβο κι εγώ..
Σαν ζωγραφιά στο μικρό πρόσωπό μου,
τόσο βαθιά, δυνατή αντοχή,
Είχες χαρίσει το γέλιο, το φως μου!
Πόσο σπανίζει στην κλειστή εποχή!
Είναι ένα δώρο για πάντα δικό σου. .
Που όσο κανένας εσύ ήξερες πώς
να φέρνεις κάθε κρυμμένη ανάγκη
απ’ την καρδιά μου στο ατέλειωτο φως.
Πόσο αλλιώτικα όλα θα ήταν
αν δεν κρινόμασταν κάθε λεπτό;
Αν δεν κοιτούσαμε πάντα τους άλλους
στραμμένοι μες στις ανάγκες του εγώ;
Πόσο αλλιώτικη είμαι κι η ίδια
έπειτα απ’ όσα είχες δείξει εσύ;
Θάρρος και δύναμη μες στη ζωή μου,
κάθε μικρή, συμβουλή σου, απλή.
Σαν ζωγραφιά στο μικρό πρόσωπό μου,
τόσο βαθιά, δυνατή αντοχή,
Είχες χαρίσει το γέλιο, το φως μου!
Πόσο σπανίζει στην κλειστή εποχή!
Είναι ένα δώρο για πάντα δικό σου. .
Που όσο κανένας εσύ ήξερες πώς
να φέρνεις κάθε κρυμμένη ανάγκη
απ’ την καρδιά μου στο ατέλειωτο φως.
Της γης φωλιά
Ολάνθιστο κρησφύγετο,
σκιά για τα όνειρά μου...
Αγκάλιασμα στις σκέψεις μου,
της πλάσης φύλακά μου.
Σιμά σου ανατράφηκα
μ’ ατέλειωτα παιχνίδια.
Ως δώρα μου προσέφερες
μύριων ανθών στολίδια.
Των μυστικών, του έρωτα,
των στοχασμών της νιότης,
μάρτυρας ήσουν, σύμμαχος
της ήβης μου της πρώτης.
Κάποιες στιγμές σ’ αποζητώ
φωλιά της γης μου, οικεία.
Αναπολώ τη νιότη μας
με αγάπη, νοσταλγία.
Έχεις χαθεί στο άγνωστο
κόσμημα της αυλής μου
και αποδέκτη κάθε ευχής,
του νου και της ψυχής μου.
Πόσο μου λείπει η αυθόρμητη,
πολύχρωμη εποχή μας!
Ψυχρή σαν το φθινόπωρο
απέμεινε η ζωή μας.
Έχει τη γύμνια η όψη της
κλαδιών μες στο χειμώνα.
Ελάχιστοι απέμειναν
πιστοί και τώρα ακόμα...
Στους κήπους που μεγάλωσα
εγώ συνεπαρμένη,
απ’ των δικών σου θησαυρών
τη χάρη μαγεμένη.
Κάποιες στιγμές σ’ αποζητώ
φωλιά της γης μου, οικεία.
Αναπολώ τη νιότη μας
με αγάπη, νοσταλγία.
Έχεις χαθεί στο άγνωστο
κόσμημα της αυλής μου
και αποδέκτη κάθε ευχής,
του νου και της ψυχής μου.
Η μέρα μου μαζί σου
Ξαπλωμένοι στο γρασίδι
κάθε σύννεφο κοιτάμε…
Φως και ελπίδα στέλνει ο ήλιος
και εμείς χαμογελάμε.
Μες στα σύννεφα αντικρίζω
δυο καρδιές λευκές, κρυμμένες.
Μου θυμίζουν τις δικές μας,
σιωπηλές μα και ενωμένες.
Μου κρατάς σφιχτά το χέρι…
Πόση δύναμη μου δίνεις!
Και μετά στην αγκαλιά σου,
μαγικά κι εμένα κλείνεις!
Οι στιγμές που περιγράφω,
δεν είναι όνειρο…θυμήσου!
Μοιάζουν ίσως παραμύθι,
μα είναι η μέρα μου μαζί σου…!
Είναι κάπου δίχως έγνοιες
που ο νους γλυκά αδειάζει…
Με μικρών χαρών πυξίδα,
άλλους κόσμους δοκιμάζει.
Είναι εκεί που οι ζωγραφιές μας
και οι εικόνες των βιβλίων,
ζωντανεύουν σε ένα θαύμα
λατρεμένων μυστηρίων.
Οι στιγμές που περιγράφω
δεν είναι όνειρο... Θυμήσου!
Μοιάζουν ίσως παραμύθι...
Μα είναι η μέρα μου μαζί σου!
Παρομοιώσεις
Είναι όμορφη
σαν σπάνιο, ολάνοιχτο λουλούδι.
Ζωντάνεψε η όψη της
το πιο όμορφο τραγούδι.
Είναι όμορφη
σαν άγγελος, σαν αερικό, σαν ποίημα.
Συνέθεσα για χάρη της,
μια αγαπημένη ρίμα.
Είναι όμορφη
σαν ουρανός κι όταν μου συννεφιάζει,
η ζωγραφιά της ζήσης μου
θαμπώνει, ξεθωριάζει.
Είναι όμορφη
σαν μουσική, σαν τέχνη, δημιουργία.
Η πιο ωραία μες στη γη.
Ιέρεια κι αγία.
Είναι όμορφη σαν άρωμα
αγνού κι άσπιλου βρέφους.
Μια όψη μύθων μαγική,
σε στίχους κάποιου έπους.
Είναι όμορφη σαν όαση,
σε άνυδρη γη και χώρα.
Κυλά στο πλάι της σαν λεπτό,
κάθε ημέρα και ώρα.
Είναι όμορφη
σαν μάγισσα, σαν δώρο κι ευλογία.
Μοναδική, απρόβλεπτη...
Σαν τα παιδιά! Κι αστεία...
Είναι όμορφη σαν τη ζωή
μες στα μικρά της λάθη.
Γλυκά μ'αγγίζει! Δεν πονώ...
Στο κάθε της αγκάθι.
Είναι όμορφη σαν ψεύτικη.
Μα αληθινή εν τέλει.
Τα μάτια της με σκλάβωσαν...
Εκτόξευσαν δυο βέλη.
Είναι όμορφη σαν πόθος μου.
Ο πόθος της καρδιάς μου!
Τη συντροφεύει μυστικά...
Πηγή κάθε χαράς μου!
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
τιτάνιο καταρράκτη.
Το παραμύθι τιμωρεί
για τ' άγγιγμα στ' αδράχτι.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
φυλακισμένος ξένος.
Ειδάλλως, έγκλειστοι ματιών
θα αντίκρυζαν το μένος.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
πρωτόγνωρη πλημμύρα.
Σαστίζω εμπρός στης νήσου μου
την γνώριμη αλμύρα.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
δρομέας ηττημένος.
Βιάστηκαν, μα δεν κρύφτηκαν...
Έκλαψα εξοργισμένος.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
τα νιάτα στην ορμή τους...
Σαν τότε που παρέσυραν
οράματα μαζί τους.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
ό, τι όμορφο τελειώνει.
Εμπρός... Στην επιφάνεια...
Τα φέρει και πληγώνει.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
πουλιών! Τραυματισμένων!
Θα πρέπει απόψε τις κραυγές
ν' ακούσεις... Λαβωμένων!
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
κατάμαυρες κηλίδες.
Βαμμένο προσωπείο μας...
Κι εμείς.. Αντι-ηρωίδες!
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
γραμμές της δυστυχίας.
Το τέλος το προμήνυσαν
αδόξου ιστορίας.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν
τα κύματα θαλάσσης.
Διηγήσου τους τι χάθηκε
αν κάποτε βαστάξεις.
Τα μάτια σου είναι
σαν ωδή σε μια ομορφιά πηγαία,
ψυχή αναλλοίωτα ζεστή
κι απρόσμενα σπουδαία.
Τα μάτια σου είναι σαν μικρή
σπίθα που με ζεσταίνει...
Σαν κάτοπτρο, που αισθήματα
δικά σου μου μαθαίνει.
Τα μάτια σου είναι
σαν λαμπρό, πολύτιμο στολίδι
και τα κρυμμένα μέσα τους,
γνωστά καθίστανται ήδη.
Τα μάτια σου είναι σαν φυγή
σε κόσμους νέους, αγνώστους.
Τα βλέπω. Παρασύρομαι...
Ξεχνώ το κάθε κόστος.
Τα μάτια σου είναι
σαν βαθύ, πράσινο, μαγεμένο,
δάσος ανεξερεύνητο,
μα εντός μου αγαπημένο.
Τα μάτια σου είναι σαν του αγρού,
ένα βασίλειο από άνθη,
κυανά σαν τα ουράνια,
μα κι ερυθρά σαν πάθη.
Τα μάτια σου είναι σαν σιωπή,
γοητεύουν μα τρομάζουν...
Άγνωστες υποθέσεις μου
ξυπνούν και δοκιμάζουν.
Τα μάτια σου είναι σαν γιατρειά...
Το βλέμμα τους... Στη θλίψη!
Και στην ανία ταυτόχρονα...
Σε ανηδονία, πλήξη!
Τα μάτια σου είναι
σαν ζεστή, ηλιόλουστη αχτίδα.
Πάντα κατόπιν της βροχής,
ξυπνούν εκ νέου ελπίδα.
Τα μάτια σου είναι
σαν μια απλή, μα υπέρτατη ευκαιρία,
να προσεγγίσω ως έννοια
την ύψιστη ευτυχία.
Βιογραφικό σημείωμα
Ονομάζομαι Γραμματοπούλου Ευαγγελία και είμαι 28 ετών. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ορεστιάδα Έβρου. Έχω τελειώσει τη Φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και έχω κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη σχολική ψυχολογία με συνάφεια στην ειδική αγωγή, καθώς επίσης και στην κοινωνική ψυχολογία και τις ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις. Εργάζομαι ως αναπληρώτρια φιλόλογος ειδικής αγωγής για τρίτη χρονιά. Φέτος, είμαι σε τρία γυμνάσια της Α' Αθήνας. Είμαι μητέρα μίας μικρούλας, ενός έτους και τριών μηνών. Με τη μουσική η σχέση μου περιορίζεται στη συμμετοχή σε χορωδίες. Μία ήταν εκείνη του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και άλλη μία ή χορωδία της μουσικής σχολής Φίννις στη Μύκονο, όπου εργαζόμουν ως αναπληρώτρια καθηγήτρια κατά το περσινό σχολικό έτος. Στη Μύκονο, ασχολήθηκα ερασιτεχνικά και με το θέατρο, μέσα από τη συμμετοχή μου στη θεατρική ομάδα Μυκόνου (ΘΟΜ). Στη χορωδία του πανεπιστημίου είχαμε ως θέματα τη διαπολιτισμικότητα (τραγούδια από την Αμερική, την Κύπρο, αλλά και από Ιταλία, Σερβία, Βουλγαρία κα) , κινηματογράφο και την πόλη των Ιωαννίνων (μελοποιημένα ποιήματα για τα Ιωάννινα και τη λίμνη Παμβώτιδα). Από τα μαθητικά μου χρόνια έγραφα με ομοιοκατάληκτο στίχο και είχα βραβευτεί σε μαθητικό, ποιητικό διαγωνισμό με τίτλο "ο Αίμος της ειρήνης", ως μαθήτρια της β' λυκείου, στο Βαφοπούλειο πνευματικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Λόγω των μετέπειτα σπουδών μου στη Φιλοσοφική, μου είναι κάπως οικείο το έργο διαφόρων ποιητών. Είχα παρακολουθήσει μεταξύ άλλων μαθήματα για την ποίηση του Καρυωτάκη, του Σικελιανού, αλλά και για ελληνικά και ξένα ποιήματα Καβαφογενή (εμπνευσμένα δηλαδή από το έργο του Καβάφη). Πέρσι, συμμετείχα σε έναν κύκλο διαδικτυακών σεμιναρίων ποίησης από τον Ιανό, με διδάσκοντα τον Στρατή Πασχάλη. Πάντοτε πίστευα πως ο ομοιοκατάληκτος στίχος μου βγαίνει πιο εύκολα, πιο φυσικά από τον ελεύθερο. Γι'αυτό αποφάσισα να συμμετάσχω στον κύκλο σεμιναρίων στιχουργικής του Γιάννη Σίννη στο TABULA RASA.
Από μουσική ακούω κατά βάση ελληνική. Μου αρέσουν παλιά λαϊκά τραγούδια, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζω πολλά της Ρένας Κουμιώτη (το "δώσε μου το στόμα σου" ήταν το τραγούδι που είχα επιλέξει να οπτικοποιηθεί και συγκεκριμένα να βιντεοσκοπηθεί στον γάμο μου. Μου αρέσουν και άλλα: "το κερί μας έσβησε", "πρώτη φορά", "αγαπιόμασταν", "καινούριο μου φεγγάρι"). Γενικότερα, γνωρίζω τα περισσότερα τραγούδια του παλιού ελληνικού σινεμά απ'έξω. Είχα τέτοια ακούσματα από την οικογένειά μου και πρόλαβα δίσκους και πικ απ στα παιδικά μου χρόνια (δίσκους από Τζένη Βάνου, ακούσματα επίσης και από Γιάννη Καλατζή του οποίου γνωρίζω όλα τα τραγούδια και ξεχωρίζω "το παλιό ρολόι". Ακούγαμε επίσης ανέκαθεν Πουλόπουλο με τη "γύφτισσα μέρα", το "θα πιω απόψε το φεγγάρι", καθώς και "βρέχει πάλι απόψε", "μην του μιλάτε του παιδιού" και άλλα αγαπημένα).Από ελληνικά τραγούδια επόμενων δεκαετιών, μου άρεσαν κάποια από τα παλιά του Γιάννη Πλούταρχου ("αν είσαι η αγάπη", "μήπως σου ζήτησα πολλά" κ.α), κάποιες ερωτικές μπαλάντες όπως το "πάρε με, ταξίδεψέ με" που ερμηνεύει ο Σφακιανάκης και είχαμε επίσης χορέψει την ημέρα του γάμου μας. Επίσης, ξεχωρίζω κάποια του Ορφέα Περίδη ("φεύγω" και "φωτοβολίδα"), αλλά και τον" Φάνη" των αδερφών Κατσιμίχα. Μου αρέσει ιδιαίτερα που εκτός από τραγούδι, είναι μία ολοκληρωμένη, συγκινητική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος.Από επιλογές διασκέδασης (προ covid), προτιμούσα διάφορα μέρη "τύπου" ρεμπετάδικα με τα κλασικά τραγούδια που χορεύουμε ανά παρέες ως χασαποσέρβικα ("κάτσε καλά", "στη σκέψη της τρελής", "ναυτάκι Συριανό" , "ζήλεια μου" κλπ).
