Η φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά", είναι η ποιήτρια από την Κύπρο, Βούλα Αντωνίου. Έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία κι έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στα ΜΜΕ. Εργάζεται στην τηλεόραση του ΡΙΚ ως παραγωγός- σκηνοθέτης. Η κύρια ενασχόλησή της τα τελευταία χρόνια είναι η παραγωγή παιδικών προγραμμάτων. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή, ενώ είναι στα σκαριά μια δεύτερη. To ύφος της είναι γνήσια λυρικό. Ο λόγος της έρχεται εκ βαθέων , καθάριος, αφτιασίδωτος, να ζωγραφίσει με μια μεγάλη παλέτα συναισθημάτων τα διαχρονικά αιτήματα του "εγώ" και του "εμείς". Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα πολύ όμορφα ποιήματά της!
5 ποιήματα από πρώτη ποιητική συλλογή
"Το σπίτι δίπλα στην θάλασσα"
Τα δειλά μου χρώματα
Τα δειλά μου χρώματα,
το αδύνατο κορμί μου,
τα πέταλά που τρεμοπαίζουν
στο φύσημα του αέρα που τόσο λαχταρούν.
Μικρό ευαίσθητο
με ρωτάς αν φοβάμαι;
Η λαχτάρα μου είναι πιο πολλή από τον φόβο μου
η λαχτάρα να ζήσω τη μικρή ζωή μου.
Μου έλαχε νά ’μαι λουλούδι
θα αναπνεύσω λοιπόν τον αέρα όλο
αυτόν που έρχεται από μακριά.
Νά ’τον κατεβαίνει,
μέσα από τη σχισμή του βουνού.
Έλα, σε λαχταρούσα τόσο καιρό να μου δώσεις πνοή.
Έλα...
Αυτός έκανε ένα γύρο κοντά μου, πολύ κοντά μου
και ξανάφυγε.
«Θα σε περιμένω, άνεμε κι αέρα μου
μια πνοή ξέρεις πως δεν φτάνει.»
Λύπη
Η λύπη σε συντροφεύει και τούτο το βράδυ.
Είσαι ανήμπορος, είσαι θαμμένος βαθιά
στο σώμα της συνήθειας.
Ξέχασες ποιος είσαι.
Το αθώο βρέφος,
το πρώτο βλέμμα του κόσμου σάπισαν.
Σαπίζουν ακόμα στο βούρκο της συνήθειας.
Αξίζεις περισσότερο, το ξέρεις
αλλά είναι τόσο βαθιά θαμμένη πια αυτή η γνώση
που είναι σαν να μην υπάρχει.
Αλλοτριώθηκες, αποξενώθηκες από την ουσία σου.
Γύρεψε την ουσία σου, ξαναγέννησέ την,
είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Βαριά βήματα μιας μεσήλικης ζωής,
μιας έφηβης ψυχής που λαχταρά να γεμίσει πάλι όνειρα.
Όλα θα γίνουν όπως πρέπει.
Αφέσου στη μαγεία των ονείρων.
Αφουγκράσου τις ανάγκες σου,
δώσ’ τους υπόσταση, να γίνουν αλήθεια,
μια πραγματική ικανοποιητική αλήθεια.
Η μέρα
Άσχημη που φαντάζει και τούτη η μέρα...
Μπορούσε όμως να ήταν όμορφη.
Σαν τα λουλούδια, σαν τα πουλιά,
σαν το κίτρινο φύλλο που πέφτει στο χώμα
και γίνεται χώμα.
Η Αρχή,
εκεί από όπου ξεκίνησες.
Ξέχασες.
Πού και πού θυμάσαι.
Είσαι άνθρωπος
αυτό σημαίνει, Αγάπη.
Μίλησε κανείς γι’ αυτή;
Γραφικός μου φαίνεσαι.
Γραφικός, που μιλάς για Αγάπη.
Μα γήινος και λογικός αν μιλάς για πόλεμο
και όλα τα κακά!
Όμως ο κόσμος από Αγάπη φτιάχτηκε
και από μίσος και πόλεμο και απληστία θα χαθεί.
Πανσέληνος
Θα γεμίσει κι αυτή η πανσέληνος…
θα γεμίσει και τούτη τη φορά με εσένα ή χωρίς εσένα.
Όλα αλλάζουν, τολμούν και αλλάζουν χρόνια τώρα.
Εσύ πόσα τόλμησες άραγε στη δειλή ζωή σου;
Θα ’θελες να ’σαι πιο θαρραλέος, το ξέρω
μα δεν σε προνόησαν για τέτοιο
αυτοί που σε έφτιαξαν σαν μικρό ρομπότ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Δεν θα έπρεπε ποτέ να τους ξεπεράσεις
έτσι ήταν το πρέπον.
Έχεις και αυτή την πανσέληνο την ευκαιρία σου.
Άραγε θα κλείσεις τα μάτια και τούτη την φορά;
Κράτησε
Η στιγμή αυτή είναι για να κρατηθεί·
Άνω τελεία
Άνω τελεία βάλε και περίμενε.
Η προσμονή η απρόσμενη
Δεν το περίμενες
Ξεμπροστιάζεται εκεί που δεν το περιμένεις
Κράτησε
Σκέψεις
Συναισθήματα
Κόμπους στον λαιμό που δεν έγιναν δάκρυ και κραυγή
που δεν έγιναν κραυγή, φωνή, μιλιά
Σιωπή
που μιλά
Μιλούν οι σιωπές με λόγια μεστά, μετρημένα
Κόμπος που θα γίνει κραυγή κάποια ανώγεια στιγμή
Κάποια στιγμή απρόσμενη
Εν ευθέτω χρόνω
Όταν ωριμάσει ο χρόνος
Όταν ωριμάσει ο πόνος
Όταν ώριμες οι σιωπές σαν τροφές τής ψυχής καλοκαιρινές θα την γεμίσουν μύρα
μυρωδικά κι αλμύρα και γλύκα και δροσιά
Όλα δικά της θα είναι
Της ψυχής
Της στιγμής
Και των δύο.
3 Ποιήματα από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Παυσίλυπο το νηπενθές"
Λάμψη
Την εκθαμβωτική λάμψη της ψυχής του απίθωσε στα γαλήνια νερά της θάλασσας
Την εκθαμβωτική λάμψη της ψυχής του ,που έκρυβε αιώνες απίθωσε με σκυμμένο
κεφάλι στα γαλήνια νερά της θάλασσας
Πήρε ,γάντζωσε δολώματα στο καλάμι
Θα ψαρέψω και άλλα μυστικά
Και ύστερα θα φωνάξω να στα πω
Τα μυστικά του πως αντέχω να ζω αιώνες
Αιώνες φουρτουνών ,γελώτων, ερώτων και μειδιαμάτων
Στην εκθαμβωτική λάμψη της θάλασσας γεννήθηκα ξανά ,ακόμα μια μικρούλα δα,
ταπεινή στιγμή, που το ξέρω θα κρατήσει αιώνες πάλι
Έλα
Έλα
Αργείς
Γιατί αργείς τόσο;
Οι μέρες μου λιγοστεύουν
Μεγάλη και μαρτυρική η προσμονή μου
Έλα ,σε περιμένω με όσα έχω θαμμένα και δεν έδωσα χρόνια
Ούτε στον εαυτό μου δεν έδωσα.
Γέρασα.
Έφτυσα
Απέτυχα
Ταπεινώθηκα και εξευτελίστηκα.
Μάτωσα, ματώθηκα
Έλα ,σε περιμένω με κλάμα που θέλω να γίνει γέλιο
Με πόνο σε περιμένω που θέλω να γίνει χαρά
Χαρά όχι ανείπωτη
Αλλά χαρά που θα ειπωθεί
Χαρά που θα ζήσει
Γήινη
Μια φορά
Άλλη δεν έχει
Για αυτό έλα
Έλα.
Σε περιμένω και άλλη δεν θέλω προσμονή
Έλα
Πληγές να κλείσω θέλω με την γλυκιά γεύση που θα φέρεις.
Έλα.
Σε εκλιπαρώ και σε προσμένω
Δεν έχω
Δεν έχω τίποτα να πω
Δεν ήρθες και μαράθηκα
Δεν ήρθες και μου σώθηκε και η λύπη
Αν ερχόσουν
Αν ερχόσουν
Δεν ήρθες και λυγώ και τρέμω από μια αγάπη που δεν έζησε
Από μίαν αγάπη που κάποτε σε άλλο χρόνο σε άλλη γη σε άλλο χώμα με
άλλα λουλούδια αέρα και βροχές
Θα έρθει να ζήσει να ριζωθεί να σώσει ότι σώζεται
Ζω για εκείνη τη στιγμή
Σιμά σιμά θα έρθει κοντά θα πλησιάσει
Ξέρω πως θάναι σε άλλη ζωή
Μα δεν πειράζει
Τον χρόνο τον έλιωσα εδώ και αιώνες
Ανέκδοτα ποιήματα
Αργεί
Αργεί η μέρα που θα ρθείς
Ίσως δεν έρθεις ποτέ τελικά
Μάλλον εγώ θα έρθω να σε βρώ
Λένε πως έχω άνοια
Λένε πως αρρώστησα
Μου έφεραν μια δυο κοπέλες να με φροντίζουν, αυτοί έχουν δουλειές .
Έφτιαξαν οικογένειες .Μερικές φορές μοιάζουν να ξέχασαν .
Εγώ ποτέ !
Αυτοί χαμογελούν κάποτε
Εγώ ποτέ!
Εγώ τόκοψα το χαμόγελο από τότε
44 χρόνια χωρίς χαμόγελο
Το φαντάζεσαι;
Το φαντάζεσαι
Είσαι ο μόνος που μπορεί να το φανταστεί
Τι σου έκαναν γιε μου;
Τι σου έκαναν βλαστάρι μου ,σπλάχνο των σπλάχνων μου;
Σε σκότωσαν; Σε φυλάκισαν;
Τι;
Και εγώ δεν έπρεπε να γνωρίζω;
Εγώ;
Η μάνα;
Όλοι, επίσημοι και ανεπίσημοι τόσες φορές υποκλίθηκαν στην τραγωδία μας
Ας γελάσω.
Η πατρίδα.
Μισή
Έρχομαι λοιπόν, ακούς;
Έρχομαι να σε βρω
Εγώ
Εγώ που σε γέννησα ,εγώ που σε στερήθηκα εγώ έρχομαι να σε βρω .
Εγώ!
Στρώσε το χαλί της αντάμωσής μας παιδί
Τοτινό παιδί που έπεσε "υπέρ πατρίδος" αλλά κανείς δεν το έμαθε και το ονόμασαν
«αγνοούμενο»
Τοτινό παιδί
Τωρινός και παντοτινός πόνος
Στρώσε το χαλί της αντάμωσης
Έρχομαι
Έρχομαι!
Πόσα έζησα
Πόσα έζησα ,πόσα είδα, πόσα ένοιωσα.
Τώρα με κοιτάς και με λυπάσαι.
Είμαι βλέπεις ερείπιο.
Ερείπιο ,μα διατηρώ ακόμα την ομορφιά μου
Το βλέπεις ;
Το βλέπεις!
Σε παρακαλώ πες το ,φώναξε πως το βλέπεις ,πως κάποτε ήμουν γεμάτο ζωή ,γέλια,
χαρές και δάκρυα.
Δάκρυα χαράς και λύπης
Από εκείνα που αναμειγνύονται και γίνεται η ζωή.
Τώρα μόνο λύπη ,λύπη και εγκατάλειψη.
Πόσα έζησα, πόσα είδα, πόσα άκουσα.
Πόσα μωρά παιδιά έπαιξαν στα σκαλιά μου,πόσα χαμογελαστά πρόσωπα γονιών με τα
βρέφη στην αγκαλιά διάβηκαν το κατώφλι μου.
Πόσοι ένοικοί μου πλήρεις ημερών διάβηκαν το κατώφλι μου για την μεγάλη έξοδο ,το
μεγάλο ταξίδι.
Μετά έτρεξαν όλοι και έφυγαν.
Για μια μέρα ,για δύο ..θα γυρίσουν.!
Στέγνωσαν οι τοίχοι μου ,δεν τους τρέφουν οι ανάσες των ανθρώπων μου βλέπεις.
Γέμισα ρωγμές ,μεγαλώνουν τώρα ,μεγαλώνουν τόσο και πονούν ,χωρίζομαι χωρίζομαι στα δύο ,καταρρέω.
Οι ξένοι που ήρθαν δεν ξέρουν να πονούν.
Copyright
Voula Antoniou
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βούλα Αντωνίου σπούδασε Κοινωνιολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα ΜΜΕ. Εργάζεται στην τηλεόραση του ΡΙΚ ως παραγωγός-σκηνοθέτης. Εργάστηκε για χρόνια σε ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές. Τα τελευταία 16 χρόνια τα αφιέρωσε στον τομέα των Παιδικών Προγραμμάτων επειδή πιστεύει πως «τα παιδιά είναι το μέλλον και με το να ασχολούμαστε μαζί τους παραμένουμε νέοι και βελτιωνόμαστε.» Η συμβολή της στον τομέα του παιδικού ντοκιμαντέρ διακρίθηκε σε συμπαραγωγές της Ebu. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα». Τώρα δουλεύει πάνω σε μια δεύτερη Ποιητική συλλογή καθώς και σε μία Νουβέλα. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και αποτέλεσαν μέρος συλλογικών εκδόσεων ,λογοτεχνικών δράσεων διαφόρων φορέων. Σκέφτεται, γράφει ,επικοινωνεί διότι υπάρχω ως άνθρωπος μόνο μέσω των άλλων ανθρώπων και μέσα από την σκέψη και την έκφραση αυτής .
