Φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Βίκυ Πρασίνου. Η καλεσμένη μου σπούδασε Ελληνική φιλολογία. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δραστηριοποιείται στον συντονισμό μικρών ομάδων δημιουργικής γραφής για παιδιά. Ασχολείται ακόμη με τη ζωγραφική, την αγιογραφία και τη φωτογραφία. Συμμετέχει με έργα της σε ατομικές κι ομαδικές εκθέσεις. Γράφει ποίηση εδώ και πολλά χρόνια. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται «Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω». Η ποίησή της είναι εσωτερική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι καλοδουλεμένος, χρωματιστός, αλληγορικός, με θαυμάσια εικονοποιία. Την απασχολούν οι σχέσεις, η επαφή με το όνειρο, οι παρορμήσεις, οι επιθυμίες, οι απώλειες. Είναι μια γραφή που σαγηνεύει και συγκινεί. Θα δούμε δέκα εξαίσια ποιήματά της!
Τρεις χώρες
Χώρα του Κάποτε.
Το κάποτε.
Το παρελθόν που γινόταν κοχύλι
και βυθιζότανε αμέριμνο
στις ακρογιαλιές.
Που στροβιλιζόταν
πάνω σε σβούρες
ατελείωτων χρωμάτων
κι έριχνε γυάλινους βόλους
πάνω στη γραμμή του ανύποπτου.
Μια ηλικία για πάντα παιδική.
Ένα παιδί για πάντα νέο.
Χώρα του Πάντα.
Το πάντα.
Αιώνιος χρόνος αμετακίνητος
μέσα στο παρόν,
μέσα στο τώρα
το καλά ρυθμισμένο
στους ξεκούρδιστους δείκτες
του ρολογιού
που ένα θαύμα περιμένουν,
ένα δευτερόλεπτο
να τους σπρώξει
προς το δειλό βήμα
μιας αβέβαιης πορείας.
Χώρα του Ποτέ.
Το ποτέ.
Που κατοικεί στο μέλλον
μέσα σε μια γαλήνια σκέψη
τόσο ανέφικτη
όσο το να λαχταράς να φθάσεις
στην απέναντι βουνοκορφή
με καρφωμένα δυο σπασμένα φτερά στην πλάτη.
Τόσο μάταιη
όσο το να προσπαθείς να χωρέσεις
το κυρτό ύψος μιας τεράστιας σκιάς
μέσα σε μια μικρή χιονόμπαλα ευτυχίας.
Όσο το να θέλεις να κοιτάξεις βαθιά δυο μάτια.
Που δε σε βλέπουν ποτέ…
Lapis Lazouli
Σε βράχο που διώχνει την απελπισία
λαξεύουν λόγια του θανάτου
απ’ το Βιβλίο των Νεκρών
και ο Νόμος της Αρετής
στο Όρος Σινά χαράσσεται
πάνω σε αναλαμπές
από σάπφειρο και μέταλλο.
Οροσειρές σε γεννούν
και σε αλέθουν στη διαύγεια του γυαλιού
και σε μυριάδες αποχρώσεις του Απέραντου
αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο
κι όλες σφραγισμένες
πάνω σ’ ένα γυναικείο μαντήλι
στις όχθες του ποταμού Μεύση
ή στα άμφια Αγίων
που κλαίνε πάνω σε καρυδιές
και σε κυπαρίσσια.
Μπλε του Άπειρου,
αδιαφανές Μάτι τ’ Ουρανού,
με την ευαισθησία
μιας παπαρούνας
θρυμματίζεσαι εύκολα στον πόνο.
Και συνάμα
απρόβλεπτα δυνατό
σαν η ζωή σε κόβει σε κομμάτια
αντέχεις
στις πύρινες αναρωτήσεις
και στις δριμείες αποκαρδιώσεις.
Ραγίζεις αλλά δε σπας.
Ανάμεσα στο φάσμα ορατού φωτός
κινείσαι
και σαν μαγικό φυλαχτό
γαληνεύεις
τους κραδασμούς της Ιεράς Νόσου
και τις κατάρες
σκοτεινών πλασμάτων
που τρέφονται
από την καλοσύνη των άλλων.
Αναρρίχηση
Σκαρφάλωσε πάνω
στης αβεβαιότητας το δέντρο
για να δει πού οδηγεί.
Εκεί κοντά στα σύννεφα
τον περίμεναν τρία μυστικά
να του πουν την αλήθεια τους.
Τον περίμεναν τρία ταξίδια
να τον φθάσουν στον προορισμό τους.
Γρήγορα προσπέρασε τον πρώτο σταθμό.
Το εφήμερο πουγκί της απληστίας
δεν άξιζε να το ονειρεύεται.
Αντανακλούσε λάμψεις κάλπικες
και κηφήνες που ασθμαίνουν
στους χτύπους του ρολογιού.
Ονειρεύτηκε καλύτερα
πώς θ’ αβγατίσει τη σπίθα μέσα στα μάτια του
και στα ιδρωμένα του χέρια.
Πώς θα γεννήσει ο μόχθος του
χρυσές ελπίδες να εκκολάπτονται
μέσα στο μαξιλάρι του χρόνου.
Και σαν κατέβηκε από το δέντρο,
δεν είπε ότι τελείωσε.
Ανέβηκε για μια ακόμη φορά
να δει τη θέα από ψηλά.
Η περιπέτεια τώρα άρχιζε…
Δεν είχε ακόμη ακούσει
τη μουσική μιας δύναμης
που κοιμόταν μέσα του.
Δεν είχε δει πώς αγγίζει
με τ’ ακροδάχτυλά της
τις αόρατες χορδές της ψυχής.
Πώς αντηχεί ο ήχος της
στις νότες μιας κρυφής αλήθειας.
Κι όταν έφθασε σ’ αυτό το τρίτο ταξίδι,
μετά μπόρεσε να κόψει το δέντρο,
που τον δίδαξε να μη ζητά μαγείες.
Και να κοιτά τη λύση πάντα
μέσα στον καθρέφτη του.
Όσο για τους γίγαντες που τον φόβισαν
δεν τους ξέχασε ποτέ.
Αυτή ήταν η συντομότερη διαδρομή,
ο δρόμος ο πιο πολύτιμος
που τον έμαθε
πώς ν’ αντιλαμβάνεται
την έννοια του ύψους.
Μη φοβάσαι
Το στοιχειωμένο Δάσος μη φοβάσαι.
Έχει μια ομορφιά σκοτεινή
απόκοσμων αινιγμάτων.
Μέσα στις ομίχλες του κρύβονται
οι θολές σκέψεις των ονείρων.
Για χρόνια ακοίμητες περιμένουν
ένα ξέφωτο, μια ξαστεριά.
Κι απ’ τα κλαδιά των δέντρων του
ξεπηδά μια νοσταλγία αγιάτρευτη
να ζευγαρώσουν τα χέρια της μοναξιάς
με το ζεστό άγγιγμα
ενός πουλιού.
Σκιές κοιμούνται πάνω στις λίμνες
της λησμονιάς του.
Σαν παγωμένες παγίδες
αφουγκράζονται ν’ ακούσουν
το πέταγμα μιας φτερωτής θύμησης.
Λαχταρούν να ζεσταθούν
μπροστά στη φλόγα
μιας μισοσβησμένης σκέψης.
Οι φωνές του Δάσους είναι εδώ…
Φιλόξενοι ψίθυροι της φαντασίας
που σιγοτραγουδούν στις άγνωστες νότες
μιας μουσικής πρωτόγνωρης.
Και οι σιωπές του…
Με δειλά βήματα περπατούν
πάνω στο φόβο.
Αν αντέξουν να τον κοιτάξουν στα μάτια,
θα συναντήσουν ένα απροσδόκητο Φως…
Θα έρθουν κοντά
σε μια μεθυστική αλήθεια
κρυμμένη μέσα στις φυλλωσιές της ψυχής.
Το τσίρκο
Συναντηθήκαμε κάποτε
μέσα σ’ ένα παράξενο τσίρκο.
Διαφορετικό από τ’ άλλα…
Θυμάσαι;
Με κοίταζες από μακριά,
μα δεν ξέρω τι ακριβώς έβλεπες.
Μπορούσα να είμαι ταχυδακτυλουργός.
Μπορούσα να είμαι
και ζογκλέρ.
Ακόμη και ακροβατικά να κάνω
δίχως δίχτυ ασφαλείας από κάτω.
Μπορούσα να είμαι και η βοηθός του μάγου
που τη στήνουν μπροστά
σ’ έναν τεράστιο στόχο
και της καρφώνουν την αύρα με σουγιάδες.
Το τσίρκο ήταν ένας κόσμος μαγικός…
Οδηγούσε τη φαντασία μου στα ύψη.
Μα άλλο δεν μπόρεσα…
Να βρίσκομαι για χρόνια
κάτω από τη διαρκή επιτήρηση
μιας ανόσιας αγέλης εξαπατήσεων.
Ενός παράξενου θιάσου
που του άρεσε να στήνει παγίδες
με εικόνες-οφθαλμαπάτες.
Ήταν κι αυτός ο ελέφαντας μέσα μου
που δεχόταν μαστιγώματα
πάνω στη διαλυμένη του αξιοπρέπεια.
Ήταν κι αυτό το άλογο
που ήθελε να τρέξει….
Δίχως γκέμια…
Ενύπνιο
Ένα όνειρο…
Σκιά μιας παρουσίας αόρατης
φύτρωσε πίσω απ’ τα βλέφαρα του ύπνου
και μέσα στης σκέψης το ζεστό μαξιλάρι.
Γλυκό συναπάντημα μεταμεσονύχτιας μοναξιάς
με τους κρυφούς ψίθυρους
μιας ελπίδας απροσδόκητης.
Ένα μαγικό όνειρο…
Που σε κάνει να έρχεσαι κάθε βράδυ την ίδια ώρα
μέσα στην κοιμισμένη μου εγρήγορση.
Να συναντιόμαστε σε μια ζωή παράλληλη
που ταξιδεύει σε εικόνες μαγικές.
Εκεί που τα χέρια δε φοβούνται να μπλεχτούν
σε υποσχέσεις
και να σταθούν κάτω απ’ τη βροχή.
Εκεί που η λογική δεν εμποδίζει υπνοβασίες
πάνω σε μονοπάτια ευτυχίας.
Μ’ ένα όνειρο..
Θεραπεύω την πραγματικότητα.
Ανακάμπτω απ’ τις απώλειές της.
Η ρωγμή
Δύσκολα ραγίζει…
Το πέτρινο φρούριό σου…
Το αστερόμορφο
που κρύβει προμαχώνες
σε σχήμα καρδιάς.
Κι αν κάποιος κάποτε
διεκδικήσει μια ρωγμή,
αντί γι’ αυτό
θα ραγίσει ο ίδιος.
Ας ήξερα τον τρόπο…
Ν’ ανοίγω ρωγμές σε φρούρια…
Δεν ελπίζω σε καμιά πολιορκία…
Μόνο μέσα από ένα μικρό άνοιγμα,
μέσα απ’ το φως μιας αναπάντεχης σχισμάδας
να κρυφοκοιτάξω μιαν ασημένια πανοπλία ασάλευτη,
να κρυφακούσω τη μυστική σιωπή της.
Ή έστω…
Να σκαρφαλώσω στις επάλξεις…
Να δω πώς είναι η θέα
δυο γκριζογάλανων ματιών από ψηλά…
Αγρύπνια
Ένα τσιγάρο δε σβήνει ποτέ…
Ξεχασμένο πάνω σ’ ένα τασάκι
σιγοκαίει μέσα στις στάχτες του,
μέσα σε αναπάντητα ερωτηματικά
πολυκαιρισμένα, βασανιστικά
που γίνονται κάθε βράδυ φαντάσματα.
Μια σκέψη διανύει ακούραστες τροχιές…
Γύρω από ακοίμητα λόγια
που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν
κομμένα από τη ρίζα τους πριν ανθίσουν.
Γύρω από βλέμματα
που τρεμόσβηναν αδύναμα
μέσα στην ακύρωσή τους.
Ένα αήττητο παράπονο
που ποτέ δεν παύει να ονειρεύεται…
Κρέμεται τώρα απ’ τους ίσκιους της νύχτας.
Πλέκει μυστικές συνομιλίες με τ’ ανέφικτο.
Μια διερώτηση αιωρείται…
Ανάβει την καύτρα της μέσα στο σκοτάδι.
Κόβοντας στα δύο τη μαύρη μου αγρύπνια.
Το μαντάτο
Βαριά μια σκόρπια δύναμη
με σέρνει προς τα κάτω
σαν σκέφτομαι τη μοναξιά μου
μάταια ριγώ,
στο μέλλον της παλάμης μου
διαβάζεις το μαντάτο
κάτι κρυφό ξέρεις εσύ
που αγνοώ εγώ.
Βγαίνω στο φως μεσημεριού
μα ήλιος δε με βλέπει
σκοτάδι μέσα μου βροχή
και γκρίζο τ’ ουρανού,
αντί για δάφνες δάκρυα
ο χρόνος θα μου δρέπει
παγίδες στήνει μυστικές
η τρέλα του μυαλού.
Οι μνήμες με ραμφίζουνε
σαν κάργιες σ’ άδειο τζάμι
μια μόνιμη υπενθύμιση
μια ασίγαστη βοή,
μαύρα φτερώματα πετούν
στης Μοίρας το ποτάμι
σιωπούν όλα τα όνειρα
στης σκέψης τη ροή.
Σκληρός εσύ κι αν δε μετράς
τι σπέρνεις τι θερίζεις
θα σε ξεπλύνει απ’ το κακό
μια ανέμελη βροχή,
με χώμα ανίερο, θλιβερό
το δίκαιο αν φτυαρίζεις
θα ξεχυθεί από μέσα σου
ακοίμητη ενοχή.
Η επιστροφή του Οδυσσέα
Είκοσι χρόνια πέρασαν
απ’ τη στιγμή που σ’ είδα
τα μάτια σου αναζητώ
στη μαύρη καταιγίδα,
το βλέμμα σου δε χάθηκε
το νιώθω στ’ όνειρό μου
να με κοιτά σαν χάνομαι
στο παραμιλητό μου.
Μέσα στην κάμαρα θρηνώ,
στον πυρετό σκορπάω
πίσω στο σπίτι σου να ’ρθεις
μ’ ελπίδα καρτεράω.
Το θρόνο σου να ξαναδείς,
το σκήπτρο να κρατήσεις,
τα λάγνα μάτια των εχθρών
να τα πετροβολήσεις.
Κι όταν αράζει στη στεριά
του νόστου σου καράβι,
η φλόγα της αγάπης σου
σαν σπίρτο θα μ’ ανάβει.
Θα ξαναβρώ την ομορφιά,
της νιότης μου το χρώμα,
την ξεχασμένη μου χαρά
που έθαψα στο χώμα.
Και να που αγκυροβολείς
στην αφρισμένη Ιθάκη,
βασανισμένε Αφέντη μου,
της θύελλας γεράκι,
το όνειδος των άθλιων
μ’ εκδίκηση θα σβήσει
και στα δειλά τους πρόσωπα
το γέλιο θα σιγήσει.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Πρασίνου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ψαρά. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι χρόνια στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης ως καθηγήτρια γλώσσας και λογοτεχνίας. Παράλληλα, συντονίζει μικρές ομάδες δημιουργικής γραφής για παιδιά. Εδώ και πολλά χρόνια γράφει ποίηση. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, τη βυζαντινή αγιογραφία και τη φωτογραφία συμμετέχοντας με έργα της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Το 2021 εξέδωσε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω» από τις εκδόσεις Άλφα Πι.
