Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια- ζωγράφο Σοφία Περδίκη από τη Θεσσαλονίκη. Η καλεσμένη μου σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών «Βακαλό» και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint–Étienne. Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές κι ομαδικές εκθέσεις. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε ανθολογίες. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, μεταφορική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι κομψός, λαξεμένος, μουσικός, με ανεξάντλητα ευρήματα, θελκτικές αλληγορίες και ζυγισμένο συναίσθημα. Στα ποιήματά της η δράση έχει γρήγορο ρυθμό και μια καλοστημένη σκηνοθεσία. Την εμπνέει ο έρωτας, η φύση, οι αναμνήσεις, οι επιθυμίες, οι ματαιώσεις. Θα δούμε τρία ποιήματα και εφτά χαϊκού της. Πανέμορφα όλα!
Τρία ποιήματα κι εφτά χαϊκού της Σοφίας Περδίκη
ΠΕΡΙΕΧΕΙΣ
Περιέχεις ένα κύμβαλο ενόργανο στη θέση της άνω κοιλίας
που την ονομάσαμε καρδιά
εμείς που αγαπάμε τις εύηχες λύσεις.
Κάθε που ανοίγει τη φωνή του μες στη νύχτα
προκύπτουν όλοι οι τόνοι χωρίς υποδιαιρέσεις
το χέρι σου που κόβει το ψωμί για παράδειγμα
σε ίσα, γερά κομμάτια μ' ένα ρυθμό μισό.
Λικνίζομαι τότε ξαφνικά στη μεγάλη αγκαλιά
κι οι ερωτήσεις στάζουν συνειρμικές από κανάτι.
Ελάσσων- εδώ;
Μη και μείζων- εγώ ζω;
Περιέχεις και τα γεμάτα διαστήματα
στη θέση τους βαλμένα ωραία σε τάξη
δώδεκα επάλληλες, ίσια σιδερωμένες, καθαρές Κυριακές.
Έτσι λέει η ιστορία των ημερών
και να η αρμονία και να η παλιά μας βιβλιοθήκη
από το ξύλο της οξιάς και τον αγέρα της.
Άκου πώς λυσσομανάει με ριπές.
Ποιος χτυπάει την πόρτα;
Είναι ο Fagu Vimtu, είπες
και έπεσε το μεγάλο βιβλίο
από το πιο ψηλό, το ετοιμόρροπο ράφι.
Περιέχεις και το ζητούμενο που υπήρχε εξ αρχής
με τα φυσικά κενά του
και τον βρόγχο
και την πρώτη ασφυξία.
Δεν ξέρω με ποιο κούρδισμα
συντονίζονται όλα αυτά,
σε ποιες γραμμές θα στηριχτούν
οι ήχοι των νερών των Αώων ποταμών.
Γιατί τελικά στο διάστημα που σχηματίζει η κοίτη τους
σκάλωσαν ένας σωρός ξερολιθιές, παύσεις πολλές
και ακατέργαστες του κοβαλτίου πέτρες.
Από την ποιητική συλλογή «Το Αιώνιο Αίνιγμα», εκδόσεις «Kίχλη», 2020.
ΕΣΑΝΣ
Βρίσκομαι σε σημείο βρασμού
γαλακτοφόρου σώματος
όταν αρχίζω ν' αναβλύζω μύρα.
Όποτε χτυπά σπασμωδικά
τα φτερά της κάποια πεταλούδα
πεπιεσμένης βεντάλιας
σε τσάντα γυναικεία
ξεπετάγομαι ως εσάνς
κι ανοίγω το ιώδες μου τριαντάφυλλο
ποτισμένο με σησαμέλαιο
που τρυπάει τα ρουθούνια
αόρατων συντηρητών
του ανελκυστήρα
με το παθητικό του άρωμα.
Αθροίζω πενήντα μιλιγκράμ
και κρύβομαι
σε φαγεντιανό μπουκαλάκι
όπου παριστάνω την αδελφή ψυχή
όμοια με αγία επιχρυσωμένη
σε προθήκη ναού.
Όλοι όσοι την επισκέπτονται
φοράνε κίτρινα
φωσφορούχα ενδύματα
μην και χαθούνε φεύγοντας
στα μαύρα σκοτάδια.
Τοποθετούμαι με κινήσεις
αβρών χεριών
μπροστά σε καθρέφτη
πριν καταλήξω να ψιθυρίζω
πίσω από λοβούς αυτιών.
Αφήνω τ' αναθήματά μου
σε κέντρα στέρνων
ερωτοχτυπημένων.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΓΑΘΗ
Ήταν μια μυστήρια γυναίκα.
Είχε μονίμως τα χέρια της υψωμένα
σε μια επίκληση προς τα ουράνια
άπλωνε την αγκαλιά για όλα
τ' αλλόκοτα πετούμενα
τα τάιζε πορτοκαλόφλουδα
καταμεσίς στ' αλώνια
κι εκείνοι οι δράκοι
με τα φολιδωτά τους άκρα
άνοιγαν τα φτερά
γύριζαν τις γλώσσες
η ανάσα τους έζεχνε κίτρα
και σε τρυφερή επιληψία
τιτίβιζαν πολυφωνικά τραγούδια.
Ήταν μια θερμή γυναίκα.
Άγγιζε όλα τα στερημένα όντα
τους κοσκίνιζε τ' αποξηραμένα άνθη
και τα ζύμωνε μέχρι να φουσκώσουν
από υπερβολική αγάπη.
Τ' άφηνε μετά στη χόβολη όλη νύχτα
μέσα σ' εκείνο το λίκνο
από κληματόβεργα
να ευωδιάζουν τα πρωινά
μοσχοφίλερα.
Ήταν μια τρυφερή γυναίκα.
Χάιδευε τον λύκο
του 'βγαζε την προβιά
του έλυνε τον αυχένα
απ' τη χρόνια ακαμψία
έπιανε τα κέρατα του ταύρου
που ' χε φωλιάσει
στο δαιδαλώδες σπήλαιο
του ημέρευε την άγρια μοναξιά
με δάχτυλα ώριμα που γνωρίζουν
του κορμιού τα μυστικά.
Με φωνή κοριτσίστικη
του φώναζε: "έλα".
Είχε πάντοτε τα μπράτσα της
απλωμένα στον αγέρα
γιατί ήταν μια αγαθή γυναίκα.
Έστηνε ως δαμάστρια
την τρυφερή της παγίδα
σε όλου του κόσμου τα θηρία.
Εφτά χαϊκού
Είχε τη στάση
θεάς που θρονιάζεται
σε βράχου βάθρο.
……………………
Σαν ορχιδέας
άνοιξαν τα μάτια της.
Φεγγοβόλησε.
……………………
Τα κοραλλένια
χείλη της αναβλύζουν
γάργαρο γέλιο.
……………………
Για χρόνια ναύτης.
Μυρίζω το μπουρίνι
στην ανάσα σου.
……………………
Βρήκα απάγκιο
στο νησί της πλάτης σου.
Ρίχνω άγκυρα.
……………………
Στη λευκότητα
των αφρών στιλβώθηκες.
Είδωλο λείο.
……………………
Ο αφαλός σου
λιμνούλα διαμαντένιας
πηγής του θέρους.
……………………
Από την ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου diP generation, εκδόσεις Μανδραγόρας, 2020.
Βιογραφικό σημείωμα
Η ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΔΙΚΗ γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών «Βακαλό» και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint–Étienne. Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και σε ομαδικές εκθέσεις. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, στον συλλογικό τόμο της ομάδας CRAFT (μικρές εκδόσεις, 2015) και στις περιοδικές ανθολογίες πεζού και ποιητικού λόγου diP generation (Θράκα, 2016, Μανδραγόρας, 2017 και 2020). Το 2020 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Kίχλη» η ποιητική της συλλογή «Το Αιώνιο Αίνιγμα».
